Journey to the Savage Planet – Review: Διαστημική εξερεύνηση και απίθανο χιούμορ

Του Βασίλη Τατσιόπουλου

Πληροφορίες

Τίτλος: Journey to the Savage Planet
Διαθέσιμο σε: PlayStation 4 / Xbox One / PC
Δοκιμάστηκε σε: PlayStation 4
Εταιρεία Ανάπτυξης: Typhoon Studios
Εκδότρια Εταιρεία: 505 Games
Είδος: First-Person / Action/Adventure
Ηλικίες: 12+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 28 Ιανουαρίου 2020
 

Τα βιντεοπαιχνίδια έχουν εξελιχθεί πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια, τόσο που έχει αλλάξει ο ρόλος τους, αλλά και οι απαιτήσεις μας. Κάποτε, παίζαμε Tetris και Space Invaders με μόνο μέλημα τη διασκέδαση. Δεν μας ένοιαζε να υπάρχει σενάριο που θα μας αγγίξει, ιδιαίτερη σκηνοθετική ματιά, καινοτομίες που θα ανατρέψουν τα δεδομένα ή οτιδήποτε παρόμοιο. Έτσι, σήμερα, για να παραδεχθούμε ένα παιχνίδι ως πραγματικά αξιόλογο, πρέπει να φέρνει μαζί του επαναστατικά χαρακτηριστικά, να μας αποστομώσει και να έχει «κάτι να πει», ακόμα κι αν αυτό το κάτι πάει κόντρα στη διασκέδαση. 

Ναι, σαφώς θέλω τα παιχνίδια να κοιτούν μπροστά, να ρισκάρουν, να δοκιμάζουν νέες τεχνικές σε κάθε τους τομέα, όμως, πού και πού, έρχεται ένας τίτλος και μου θυμίζει τι ήταν κάποτε τα video games, αλλά και πως δεν πειράζει μερικές φορές να είναι το ίδιο και σήμερα. Τώρα, και μέχρι το επόμενο, το παιχνίδι αυτό είναι το Journey to the Savage Planet, το πρώτο δημιούργημα της εταιρείας Typhoon Studios.
 

Κεντρικό θέμα του εν λόγω τίτλου είναι η διαστημική εξερεύνηση -θέμα που πάντοτε ήταν στην «καρδιά» των video games• ωραίο και εντυπωσιακό το κινηματογραφικό διάστημα, όμως ένα παιχνίδι σε αφήνει να το εξερευνήσεις. Και αυτό είναι στην ουσία το Journey to the Savage Planet: εξερεύνηση. Χειριζόμαστε έναν διαστημάνθρωπο και, με τη βοήθεια μίας εταιρείας που ονομάζεται Kindred, καλούμαστε να περπατήσουμε σε κάθε σπιθαμή ενός πλανήτη, να συλλέξουμε δεδομένα, υλικά και δείγματα από τη χλωρίδα και την πανίδα του, και να διαλευκάνουμε αρχαία μυστήρια στην επιφάνειά του.

Το σενάριο είναι πολύ απλό, χωρίς ανατροπές, εκτενείς διαλόγους και βιντεάκια ή πολυδιάστατους χαρακτήρες, και δεν πειράζει καθόλου. Η πλοκή ακολουθεί ιδιαίτερα χαλαρή και ανάλαφρη προσέγγιση, την οποία διανθίζει με καλογραμμένο χιούμορ που είναι πράγματι αστείο, τις περισσότερες φορές. Το lore είναι γραμμένο με διασκεδαστικό τρόπο, οι ελάχιστοι χαρακτήρες που βλέπουμε βρίσκονται εκεί μόνο για να μας κάνουν να γελάσουμε και οι ατάκες είναι έξυπνες (επίσης το character creation είναι το καλύτερο όλων των εποχών). Ο τύπος του χιούμορ θυμίζει έντονα την Obsidian με το Fallout και το πρόσφατο The Outer Worlds, όμως καταφέρνει να ξεχωρίσει και δεν καταφεύγει σε αντιγραφές και φθηνά κόλπα. 

Το Journey to the Savage Planet δεν δανείζεται μόνο από την Obsidian και οι επιρροές δεν μένουν στο σενάριο. Εικαστικά, θυμίζει έντονα το No Man’s Sky, με τις εξωγήινες τοποθεσίες που δεν ακολουθούν γνωστούς νόμους της φυσικής, τους πολύχρωμους βιότοπους και τα αλλόκοτα πλάσματα. Η δουλειά που έχει γίνει είναι προσεγμένη και κάθε τόπος έχει δικά του χαρακτηριστικά γνωρίσματα, πάντοτε καλοσχεδιασμένα και όμορφα. Τα γραφικά είναι απόλυτα ικανοποιητικά, χωρίς έντονους εντυπωσιασμούς αλλά και με μηδαμινά προβλήματα τεχνικής ή οποιασδήποτε άλλης φύσης, ενώ το εικαστικό στιλ ταιριάζει ολοκληρωτικά με το επιδιωκόμενο ύφος. Στα ίδια χνάρια ακολουθεί η μουσική που είναι ανάλαφρη, αστεία, διασκεδαστική και αρκετά “cool”. 
 

Το gameplay δανείζεται πολλά από τα πρόσφατα παιχνίδια εξερεύνησης-επιβίωσης όπως το Subnautica, αλλά και από εμπειρίες τύπου Metroid Prime. Στο Journey to the Savage Planet, την περισσότερη ώρα την περνάμε εξερευνώντας τον πλανήτη, μαζεύοντας αντικείμενα, αναβαθμίζοντας τον εξοπλισμό μας και ολοκληρώνοντας αποστολές. Τα quests χωρίζονται σε κεντρικά και προαιρετικά, τα δεύτερα εκ των οποίων περιλαμβάνουν πολλά challenges του τύπου «σκότωσε πέντε εχθρούς στον αέρα», ή «εξόντωσε συγκεκριμένο αριθμό πλασμάτων με μία έκρηξη». Τίποτα δεν γίνεται βαρετό και συνεχώς εμφανίζονται ευχάριστες εκπλήξεις. 

Ένα ενδιαφέρον χαρακτηριστικό είναι το πώς έχει ενσωματωθεί η προσέγγιση του Metroid: σε κάποια σημεία συναντάμε απροσπέλαστες διόδους, όμως ενημερωνόμαστε άμεσα για το πώς θα μπορέσουμε να περάσουμε. Συνήθως, θα χρειαστούμε ένα νέο gadget, το οποίο για να φτιάξουμε απαιτούνται συγκεκριμένα υλικά. Το παιχνίδι μάς ενημερώνει για την τοποθεσία όπου θα τα βρούμε και τα πάντα κυλούν εύκολα και ομαλά, χωρίς πολλή σκέψη ή ανούσια περιπλάνηση. Γενικότερα, η Typhoon Studios προσπαθεί να σεβαστεί κάθε δευτερόλεπτο του χρόνου μας και τα καταφέρνει, φτιάχνοντας ένα μικρό σε διάρκεια (σε δώδεκα ώρες τελείωσα το βασικό σενάριο και αρκετά παράπλευρα κομμάτια) αλλά πολύ πυκνό σύνολο, χωρίς fillers και ανόητα κενά• κάθε στιγμή έχει σημασία, δεν υπάρχει βάναυσο grinding, ούτε και αέναο περπάτημα. 
 

Πολύ καλή εντύπωση αφήνει το level design που είναι στημένο με βάση την εξερεύνηση και έτσι οι τοποθεσίες είναι γεμάτες με μυστικά για να ανακαλύψουμε καθώς και με πλάσματα και φυτά (όλα ευφάνταστα και αστεία σχεδιασμένα) για να σκανάρουμε και να πάρουμε -ιδιαίτερα αστείες- πληροφορίες. Όσο προχωράμε, η εξερεύνηση γίνεται όλο και πιο διασκεδαστική, αφού τα gadgets που ξεκλειδώνουμε αλλά και η ενδυνάμωση του χαρακτήρα μας και του οπλισμού του (μέσω ολοκλήρωσης των challenges και αναζήτησης συγκεκριμένων, κρυμμένων αντικειμένων στον κόσμο) σιγά-σιγά μας επιτρέπουν να κινούμαστε με πιο ευέλικτους τρόπους, όπως με grappling, με τους προωθητήρες του jetpack αλλά και με περισσότερη αντοχή ώστε να τρέχουμε περισσότερη ώρα και να μπορούμε να πέσουμε από ψηλά χωρίς να πεθάνουμε. 

Μετά από μερικές ώρες, είχα μάθει απ’ έξω όλον τον χάρτη, χωρίς υπερβολή, καθώς οι τοποθεσίες ξεχωρίζουν και είναι εύστοχα δομημένες. Η εξερεύνηση είναι πραγματικά διασκεδαστική και παραμένει χαλαρή και εύκολη, χωρίς την εισαγωγή μηχανισμών επιβίωσης ή πολύ απαιτητικών προκλήσεων. Σε δέκα ώρες περίπου, πέθανα 15 φορές -κάθε θάνατος σημαίνει πως πρέπει να επιστρέψουμε στο σημείο όπου χάσαμε για να μαζέψουμε ό,τι κουβαλούσαμε, αλλά και για να… θάψουμε το σώμα μας. Η δυσκολία δεν είναι ιδιαίτερα αυξημένη, είναι όμως επαρκής. Το μόνο μου παράπονο είναι πως, αν και υπάρχουν σαφείς ενδείξεις και αποδοτικό σύστημα fast travel (σε συγκεκριμένα, σωστά τοποθετημένα σημεία, και όχι κατά βούληση), δεν αποφεύγεται πάντα το ανούσιο back tracking μετά από έναν θάνατο, όμως, ευτυχώς, η κίνηση στον χώρο είναι πάντοτε διασκεδαστική και ο χειρισμός άψογος. 
 

Εκτός από εξερεύνηση, υπάρχει και μάχη, αλλά δεν είναι σε καμία περίπτωση στο επίκεντρο της εμπειρίας και μάλιστα έχει ενσωματωθεί με πολύ έξυπνο τρόπο. Έχουμε ένα μόνο όπλο, το οποίο αναβαθμίζεται αλλά δεν είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό, ωστόσο οι υποχρεωτικές μάχες είναι λίγες και σπάνιες, κυρίως σε μορφή boss fight. Τα πλάσματα που κατοικούν στον πλανήτη, ως επί το πλείστον, είναι άκακα και δεν επιτίθενται αν δεν αρχίσουμε εμείς πρώτα (αρκετές φορές θα θελήσουμε να τα σκοτώσουμε βέβαια, για να μαζέψουμε τα υλικά που αφήνουν αν πεθάνουν). Οι μονομαχίες με τα bosses και τα mini-bosses στηρίζονται στην εύρεση του σωστού μοτίβου και στην εκμετάλλευσή του και, γενικά, δεν έχουμε να κάνουμε με shooter παιχνίδι. Οι λίγες μάχες είναι ικανοποιητικές, αν και όχι κάτι σπουδαίο και σίγουρα υποδεέστερο στοιχείο από τα υπόλοιπα, όμως υπάρχουν αρκετές ιδέες που τις κάνουν διασκεδαστικές, όπως τα δευτερεύοντα όπλα που δεν περιορίζονται σε χειροβομβίδες αλλά περιλαμβάνουν ευφάνταστα gadgets, όπως ένα κινητό τραμπολίνο.

Φυσικά, τα εν λόγω αντικείμενα χρησιμοποιούνται και στο πλαίσιο της εξερεύνησης, με αποδοτικό και εύστοχο τρόπο. Το καλύτερο σημείο της μάχης είναι το melee attack, που είναι μια… ανάποδη σφαλιάρα, απόλυτα απολαυστική κάθε φορά, ειδικά όταν εκσφενδονίζει παράξενα στρογγυλά πουλιά πέντε μέτρα στον αέρα. Να σημειωθεί πως δίνεται και η δυνατότητα για online multiplayer με έναν φίλο σας (δεν υπάρχει matchmaking), ώστε να γίνει η εμπειρία ακόμα πιο διασκεδαστική από όσο ήδη είναι. 

Μέχρι την τελευταία πίστα του, το Journey to the Savage Planet δεν δίνει ιδιαίτερο χώρο για παράπονα, γιατί όσα κάνει είναι μετρημένα, στοχευμένα, καλοσχεδιασμένα και έχουν στηθεί μετά από πολλή σκέψη. Στο τέλος, δυστυχώς, έχουμε τη χειρότερη τοποθεσία και την πιο κουραστική αποστολή, με παράξενο level design, που αρχίζει να κουράζει γρήγορα, και με ένα φινάλε που δεν είναι ιδανικό για κλείσιμο της ιστορίας. Βέβαια, μετά, μας δίνονται αρκετοί λόγοι για να συνεχίσουμε ώστε να μαζέψουμε κάθε αντικείμενο, να σκανάρουμε όλα τα πλάσματα, να αναβαθμίσουμε τον χαρακτήρα μας μέχρι το τέρμα και, γενικά, να τελειώσουμε το παιχνίδι ολοκληρωτικά. Προς τιμήν της, η Typhoon διατηρεί τη “less is more” τακτική και, ακόμα και αν σκοπεύουμε να βρούμε τα πάντα, δεν θα χρειαστεί να παραιτηθούμε από τη δουλειά.
 

Συμπέρασμα

Είναι πολύ ευχάριστο, έτσι για αλλαγή, να έχουμε και ένα μικρό σε διάρκεια, χωρίς χαοτικό περιεχόμενο παιχνίδι, στο οποίο όμως όλα βρίσκονται εκεί που πρέπει και είναι όσα χρειάζεται. Καλά και τα παιχνίδια «ογκόλιθοι», όμως για κάθε Death Stranding και κάθε Witcher, ελπίζω να έχουμε και ένα Journey to the Savage Planet. 

Βαθμολογία:  8/10

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.