It Takes Two – Review: Ο απόλυτος τίτλος για 2 παίκτες

Του Παύλου Κρούστη

Πληροφορίες‌

‌Τίτλος:‌ It Takes Two
Διαθέσιμο‌ ‌σε:‌ PlayStation 4, PlayStation 5, Xbox One, Xbox Series X|S, PC
Δοκιμάστηκε‌ ‌σε:‌ PlayStation 5
Εταιρεία‌ ‌Ανάπτυξης:‌ Hazelight Studios
Εκδότρια‌ ‌Εταιρεία:‌ Electronic Arts
Είδος:‌ Platformer, Action Adventure
Ηλικίες:‌ 12+‌ ‌
Ημ/νία‌ ‌Κυκλοφορίας:‌ 26 Mαρτίου 2021
 

«Να παίξουμε ένα διπλό;» Αυτή ήταν  μια ατάκα που είχε γνωρίσει σημαντική άνθηση ανάμεσα στους κύκλους των gamers τις προηγούμενες δεκαετίες. Η «μπογιά» του διπλού φαίνεται να πέρασε ανεπιστρεπτί, με τις εταιρείες, ειδικότερα από την προηγούμενη γενιά, να έχουν κόψει τις συστηματικές προσπάθειες για ειδικές λειτουργίες παιχνιδιού που επιτρέπουν ταυτόχρονο παιχνίδι πολλών παικτών σε τοπικό επίπεδο. Το online multiplayer εδώ και χρόνια αποτελεί μονόδρομο για όσους θέλουν να παίξουν μαζί ή απέναντι σε άλλους παίκτες, με το local multiplayer να εμφανίζεται όλο και πιο σπάνια σαν επιλογή.

Μια όαση μέσα σε αυτήν την έρημο τα τελευταία χρόνια εμφανίστηκε στο πρόσωπο του Josef Fares, ο οποίος είναι υπεύθυνος για τη δική του εταιρεία ανάπτυξης, τη Hazelight Studios. Ο Fares είναι ένας από τους υπέρμαχους του τοπικού multiplayer και συγκεκριμένα, τα 3 παιχνίδια που έχει δημιουργήσει από το 2013 δείχνουν πώς ακριβώς μπορούν να συνεργαστούν δύο χαρακτήρες σε διάφορα περιβάλλοντα. Από το… single-player co-op του Brothers: A Tale of Two Sons, που απαιτεί συνεργασία των δύο… χεριών ενός παίκτη, μέχρι το A Way Out και το It Takes Two, o Fares δείχνει την αστείρευτη φαντασία του στον τρόπο συνεργασίας δύο χαρακτήρων, που προσπαθούν να προσπεράσουν τα εμπόδια που βρίσκουν στον δρόμο τους.

Το A Way Out του 2018 αποτέλεσε μια κινηματογραφική -και ιδιαίτερα δραματική- εμπειρία και μέχρι και σήμερα θεωρείται από τους καλύτερους co-op τίτλους, που μπορεί να βρει κάποιος. Πρόκειται για το πρώτο παιχνίδι στον κόσμο που παίζεται αποκλειστικά με δύο παίκτες, το οποίο έδωσε μια πολύ όμορφη ιστορία και έδειξε ψήγματα από το ταλέντο του Fares στον σχεδιασμό των παιχνιδιών. Το επόμενο βήμα του έρχεται με το It Takes Two, στο οποίο ο Fares αφήνει πίσω κάθε όριο, που τον κρατούσε πίσω με τον ρεαλιστικό κόσμο που είχε επιλέξει για το προηγούμενο παιχνίδι του και πλέον με καράβι τη φαντασία πλέει δίχως σύνορα σε κάθε πτυχή του gaming που γνωρίζουμε, δεκαπλασιάζοντας τη ροή των ιδεών, καθώς μας χαρίζει ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που έχουν δημιουργηθεί ποτέ για δύο παίκτες. Και για την ακρίβεια, ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της χρονιάς ως τώρα.

Το It Takes Two «χρειάζεται δύο» παίκτες, όπως λέει κι ο τίτλος, και όπως και το προηγούμενο παιχνίδι της εταιρείας, παίζεται αποκλειστικά με δύο παίκτες, είτε σε τοπικό επίπεδο, είτε μέσω internet. Για όσους συναντήσουν δυσκολία στην εύρεση δεύτερου παίκτη, δυστυχώς δεν υπάρχει δυνατότητα matchmaking, ώστε να σας βρει συμπαίκτη το ίδιο το παιχνίδι, όμως δίνει μια ευκολία, που υπήρχε και στον προηγούμενο τίτλο και εκτιμήθηκε ιδιαίτερα. Για να παίξουν δύο παίκτες αρκεί μόνο ένα αντίτυπο του τίτλου, τόσο τοπικά όσο και διαδικτυακά. Συγκεκριμένα, ο δεύτερος παίκτης αρκεί να κατεβάσει δωρεάν το “friend pass” από το ψηφιακό store της πλατφόρμας στην οποία παίζει. Στην ουσία θα κατεβάσει ολόκληρο το παιχνίδι σε μια έκδοση που δεν θα μπορεί να παίξει, παρά μόνο αν λάβει πρόσκληση από κάποιον που έχει το αντίτυπο του τίτλου. Πάνω σε αυτό, να αναφέρουμε ότι ο παίκτης με το αντίτυπο μπορεί να παίξει με όσους φίλους του θέλει, οι οποίοι για να συμμετέχουν, αρκεί να κατεβάσουν το friend pass. Ο συγκεκριμένος τρόπος λειτουργίας φαίνεται πως δούλεψε στο A Way Out, άρα ήταν αναμενόμενο να το δούμε και στο It Takes Two και σίγουρα δείχνει ένα πολύ διαφορετικό πρόσωπο για την EA, πιο φιλικό προς τον καταναλωτή, απ’ ό,τι έχουμε συνηθίσει.

Δεν είναι γνωστό το επίπεδο συμμετοχής της EA στην ίδια την ανάπτυξη του τίτλου, όμως το It Takes Two, καταφέρνει να έχει εμφάνιση μοντέρνου ΑΑΑ, παρότι κατ’ ουσίαν είναι indie τίτλος. Η καλλιτεχνική ελευθερία σε συνδυασμό με την κεκτημένη εμπειρία του Fares και της Hazelight δίνουν ένα παιχνίδι, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει σε σχέση με ταινία της Pixar, τόσο στα τεχνικά, όσο και καλλιτεχνικά.

Αυτή η παραμυθένια αισθητική είναι που οδηγεί τον νέο τίτλο της Hazelight. Βασίζεται σε fantasy story αυτήν τη φορά, το οποίο με τη σειρά του βασίζεται σε ένα πολύ «γειωμένο στην πραγματικότητα» σενάριο, όπως έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε όμορφες αλληγορικές ιστορίες. Ο Fares βρήκε «τροφή» σε ένα ζευγάρι, που ετοιμάζεται να πάρει διαζύγιο, αφού η καθημερινότητα πλέον τούς έχει απομακρύνει. Κομβικό ρόλο στην ιστορία μας θα παίξει η κόρη του Cody και της May, η οποία θα τους «αναγκάσει» να συνεργαστούν με έναν κάπως… αντισυμβατικό τρόπο. Η μικρή Rose θα χρησιμοποιήσει ένα μαγικό βιβλίο που έχει ως θέμα τη θεραπεία ζευγαριού για να μεταφέρει τη συνείδηση των γονιών της σε δυο χειροποίητες κούκλες. Το βιβλίο ζωντανεύει και αποκτά όνομα (Dr. Hakim), ενώ ο μπαμπάς και η μαμά της Rose μετενσαρκώνονται σε μια πήλινη και μια πλεκτή κούκλα αντίστοιχα. Σε εκείνο το σημείο, ο καλύτερος χαρακτήρας του παιχνιδιού, ο Dr. Hakim, αναλαμβάνει να εξηγήσει στο ζευγάρι ότι πρέπει να συνεργαστεί στο επικείμενο ταξίδι για να καταφέρουν να επιστρέψουν στην κανονικότητα.

Ο Fares αφήνει πίσω τον ρεαλισμό του A Way Out για ένα εξωφρενικό σενάριο, που κρύβει ωμά κοινωνικά στοιχεία πίσω του μέσα από μια απίστευτα ζεστή και τρυφερή ιστορία, η οποία λειτουργεί αλληγορικά. Η επιφάνεια είναι κάτι που θα βλέπαμε σε μια ταινία της Pixar, όπως για παράδειγμα το Inside Out, ενώ το υπόβαθρο στηρίζεται στην ανάγκη ενός κοριτσιού που αποζητά την εκ νέου ένωση των γονιών της. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού των 10 ωρών περίπου o Cody και η May θα μάθουν και πάλι να επικοινωνούν, να λύνουν τα προβλήματά τους και εν τέλει να ερωτεύονται ξανά. Το μόνο μελανό στοιχείο του σεναρίου -και ίσως του παιχνιδιού- είναι η κάπως κουραστική ρουτίνα του «συμβούλου» που επιμένει να πιέζει το ζευγάρι με συγκεκριμένους τρόπους, κάτι το οποίο οδηγεί φυσικά σε νέο κεφάλαιο ή πίστα του παιχνιδιού. Παράλληλα, η κατάληξη βγαίνει προβλέψιμη, ενώ η κορύφωση δεν είναι ιδανική. Επιπρόσθετα, ο Dr. Hakim ενδεχομένως να κουράσει κάποιους με την -εντελώς εκτός τόπου μεξικανική του προφορά και- την ενέργειά του, όμως δεν είμαστε μέσα σε αυτούς. Τον βρήκαμε εξαιρετικά αστείο και αποτέλεσε καταλύτη για τη διασκέδασή μας, αφού το δικό του… σπρώξιμο είναι αυτό που λειτουργεί ως κίνητρο για τους χαρακτήρες μας.

Η ιστορία είναι αξιαγάπητη με πολλά σημάδια ειλικρίνειας και ουσίας, κάτι που βλέπουμε όλο και σπανιότερα στη βιομηχανία, ενώ το χιούμορ είναι άπλετο με εκπληκτικές ερμηνείες, ατάκες και καταστάσεις. Είναι από τα πιο αστεία παιχνίδια που έχουμε παίξει τα τελευταία χρόνια με μερικές απίστευτες ιδέες που προκαλούν αληθινό γέλιο. Γι’ αυτό και μόνο μπορεί κάποιος εύκολα να αγαπήσει το It Takes Two, όμως έχει να προσφέρει πολλά… πολλά παραπάνω.

Ο Cody και η May θα ακολουθήσουν τις οδηγίες του Dr. Hakim, όπως ένα κανονικό ζευγάρι θα αντιμετώπιζε τα προβλήματά του στην πραγματική ζωή με έναν θεραπευτή. Ο ιδιοφυής Fares βρήκε τρόπο να το μετατρέψει αυτό σε gameplay. Πώς ακριβώς; Κάθε «κόσμος» του παιχνιδιού είναι και μια συνεδρία. Για παράδειγμα, απ’ τα πρώτα κεφάλαια, ο Cody και η May θα πρέπει να μάθουν να συνεργάζονται. Η θεωρία γίνεται πράξη αφού το ζευγάρι θα οδηγηθεί σε μια αποθήκη με ξεχασμένα πράγματα και το μικροσκοπικό τους μέγεθος θα γεννήσει δυσκολίες προσπέλασης του περιβάλλοντος, τις οποίες θα πρέπει να προσεγγίσουν συνεργατικά. Ο Cody έχει πρόκες, η May έχει σφυρί. Ο ένας λύνει, ο άλλος δένει. Ο ένας τραβάει, ο άλλος σπρώχνει. Αυτό ακριβώς είναι το νόημα στο gameplay του It Takes Two. “Co-lla-bo-ra-tion”, που λεει κι ο Dr. Hakim.

Εν αντιθέσει με το A Way Out, το νέο παιχνίδι του Fares είναι πιο καλά εστιασμένο στον στόχο του και εμπνέεται από καθημερινές καταστάσεις για να μετατρέψει την πραγματικότητα σε παραμύθι. Το It Takes Two είναι κατά βάση ένας 3D platformer τίτλος, από τους καλύτερους και πιο ευφάνταστους που έχουμε δει, που εμπλουτίζεται από μερικά, αποκλειστικά για κάθε κόσμο, mechanics, τα οποία είναι και ταιριαστά στον κάθε κόσμο, αλλά και συνοδεύουν όμορφα το σενάριο. Για παράδειγμα, στο σενάριο της «έλξης», το ζευγάρι θα θυμηθεί πώς ήταν ο ερωτισμός μεταξύ τους, αλλά παράλληλα το gameplay συνοδεύει με… μαγνήτες. Ο ένας κρατά τον θετικό πόλο, ο άλλος τον αρνητικό. Ο ένας σπρώχνει πλατφόρμες, ο άλλος τραβά. Χωρίς να χαλάσουμε ούτε στο ελάχιστο τις ιδέες του δημιουργού, τεράστιο μέρος της απόλαυσης προέρχεται από την ανακάλυψη των νέων μηχανισμών σε κάθε νέα περιοχή. Κι εδώ ήρθε το σοκ.

Στα παιχνίδια μας έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε συγκεκριμένα mechanics να μας ακολουθούν μέχρι το τέλος. Κάποια έρχονται στην αρχή, κάποια μέχρι τη μέση, αλλά μέχρι το τέλος είναι πεπερασμένα. Ο Fares αποφάσισε να διδάξει δημιουργικότητα στην υπόλοιπη βιομηχανία και παρουσιάζει νέες ιδέες με ρυθμό, που δεν έχουμε ξαναδεί. Από την αρχή μέχρι το τέλος θα βλέπετε νέες ιδέες σε gameplay. Από racing, μάχες, RPG στοιχεία, επιτραπέζια παιχνίδια, παζλ που απαιτούν σκέψη… ο Fares παίρνει όλη την ιστορία των βιντεοπαιχνιδιών και βάζει μια πρέζα σχεδόν από κάθε κομμάτι της, όμως η αναλογία και ο ρυθμός που παρουσιάζονται είναι ιδανικός.

Πάνω σε όλα αυτά, ο Fares έχει προσθέσει περίπου 30 mini games ανταγωνιστικού ύφους, που λειτουργούν ως collectibles για τον τίτλο. Το It Takes Two είναι κατά βάση γραμμικό, όμως κάποιες περιοχές ανοίγουν λίγο περισσότερο και σας επιτρέπουν να τις εξερευνήσετε. Από μια κούνια και μια τραμπάλα, σε κανόνια, πύργους-platforming-εφιάλτες, σκι, μπάσκετ μέχρι σκάκι και όλων των ειδών τα σπορ. Δεν έχουμε ξαναδεί τέτοια ποικιλία σε ιδέες και μάλιστα τόσο καλά δεμένες μεταξύ τους. Για να δώσουμε μια εικόνα, μία από τις ναυαρχίδες του είδους των platformers, η σειρά Super Mario, μπορεί να παρουσιάσει σε ένα παιχνίδι της καμιά ντουζίνα ιδέες. Το It Takes Two παίρνει αυτές κι άλλες τόσες για να φτιάξει απλά τον έναν κόσμο του. Στον επόμενο θα βρείτε άλλες τόσες…

Παρά τις άπειρες ιδέες, η γραμμική φύση του τίτλου δημιουργεί συγκεκριμένες προσδοκίες για την αντοχή στον χρόνο. Μπορεί κάποιος να τερματίσει το παιχνίδι σε περίπου 10 ώρες και να κερδίσει platinum trophy μέσα σε περίπου 15 (μόνο ο παίκτης με το αντίτυπο κερδίζει trophies/achievements και όχι αυτός με το friend pass).

Το παιχνίδι είναι απόλαυση χάρη στον εξαιρετικό χειρισμό και το ιδιαίτερα διαισθητικό σύστημα ελέγχου, που κάθε φορά προσαρμόζεται στην εκάστοτε δραστηριότητα, ενώ ο Fares έχει φροντίσει να μην ενοχλήσει με πολλές οθόνες game over και backtracking. Στην ουσία, αν χάσει ο ένας παίκτης και ο άλλος παραμείνει ζωντανός για μερικά δευτερόλεπτα, επιστρέφει στη ζωή ξανά ο πρώτος. Κάπως έτσι είναι σχετικά δύσκολο να χάσει το ζευγάρι και να επιστρέψει στο checkpoint, το οποίο όμως checkpoint σχεδόν ποτέ δεν είναι μακριά. Τα μόνα κάπως πιο απαιτητικά κομμάτια είναι αυτά των boss fights. Μερικά απίθανα sequences που θα προκαλέσουν τις ικανότητες των παικτών και θα απαιτήσουν συνεργασία και συγχρονισμό.

Τα γραφικά στοιχεία βοηθούν πάντα για να καταλάβετε πού πρέπει να πάτε ή τι πρέπει να πειράξετε, ενώ από κάποιο σημείο και μετά δεν θα χρειάζεται καν να συνεννοηθείτε με τον συμπαίκτη σας. Το It Takes Two καταφέρνει να αποδώσει εξαιρετικά την αίσθηση συνεργασίας, την οποία κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού θα βρείτε συγκινητικά εξελισσόμενη. Οι δύο παίκτες θα μάθουν να συνεργάζονται σε νέα επίπεδα, όπως μια μουσική μπάντα μαθαίνει να παίζει σε αρμονία. Σε μετέπειτα επίπεδα οι παίκτες δεν θα χρειάζεται καν να μιλούν για να προοδεύσουν, αφού θα είναι δεδομένο ότι ο ένας παίκτης θα κάνει αυτό που έχει στο μυαλό του ο άλλος. Εκεί ακριβώς φαίνεται και ότι ο Fares αυτήν τη φορά πέτυχε διάνα και έφτασε να σχεδιάσει το ιδανικό επίπεδο συνεργατικότητας.

Η τεχνική και καλλιτεχνική επιμέλεια βοηθά το όλο έργο με γραφικά υψηλής ποιότητας, εξαιρετικές υφές, πανέμορφους φωτισμούς, απέραντη ποικιλία σε περιβάλλοντα και σχεδόν ιδανικές επιδόσεις, στα 60 fps, στο PlayStation 5, που δοκιμάσαμε το παιχνίδι. Σκηνοθετικά, έχυμε σχεδόν μόνιμα την οθόνη μας χωρισμένη στη μέση, είτε οριζόντια, είτε κάθετα, έτσι ώστε να βλέπουμε ακριβώς το ίδιο με τον συμπαίκτη μας, ενώ σε κάποιες σκηνές δεν υπάρχει split-screen, με τους χαρακτήρες να βρίσκονται στην ίδια οθόνη. Δυστυχώς, δεν χρησιμοποιούνται τα adaptive triggers και το haptic feedback, όπως θα θέλαμε, μιας και θα ήταν ιδανική περίπτωση, αλλά δεν πειράζει. Η αίσθηση του «Κοντορεβυθούλη» που θα έχετε είναι μόνιμη και τα περιβάλλοντα ζωντανεύουν γύρω σας, αφού θα περιηγηθείτε σε όλο το σπίτι (και τα πέριξ) και θα το δείτε από μια… άλλη μεριά. Ο κήπος μπορεί να γίνει ιδιαίτερα απειλητικός αν έχεις ύψος 10 εκατοστά… Τα καταπληκτικά animations αναδεικνύουν το επίπεδο της δουλειάς που έχει γίνει με τα πρόσωπα των δυο ηρώων στην… κουκλίστικη μορφή τους να αποτελούν highlight. Οι ανθρώπινοι χαρακτήρες δεν είναι τόσο επιτυχημένοι, με τη μικρή Rose πολλές φορές να μοιάζει «ξύλινη», όμως όλα τα υπόλοιπα στοιχεία είναι πραγματικά άρτια.

Συμπέρασμα
 

Το It Takes Two «παίρνει δύο» παίκτες και τους μαθαίνει την έννοια της συνεργασίας, μέσα από ένα ιδιαίτερο κοινωνικό πρίσμα, όπως αυτό του προβληματικού ζευγαριού, που ακολουθεί θεραπεία. Ο ψυχοθεραπευτής αναλαμβάνει τον ρόλο του αφηγητή και τα προβλήματα της σχέσης μετατρέπονται σε παζλ του gameplay. Μια απίθανη, ευφάνταστη, πανέμορφη αλληγορία για τις σχέσεις, που παράλληλα καταφέρνει να εξυψώσει τη συνεργασία ανάμεσα σε δύο παίκτες σε επίπεδα που δεν έχουμε νιώσει ξανά. Μην το χάσετε. Δεν είναι μόνο το καλύτερο co-op παιχνίδι που έχουμε δει τελευταία, αλλά και ένα από τα καλύτερα της χρονιάς ως τώρα.

Βαθμολογία:  9/10

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.