Fire Emblem: Three Houses – Review: Σίγουρη καλοκαιρινή επένδυση

Πληροφορίες
 

Τίτλος: Fire Emblem: Three Houses
Διαθέσιμο σε: Nintendo Switch
Δοκιμάστηκε σε: Nintendo Switch
Εταιρεία Ανάπτυξης: Intelligent Systems
Εκδότρια Εταιρεία: Nintendo
Είδος: Tactical RPG
Ηλικίες: 12+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 26 Ιουλίου 2019

Ένα tactical RPG, για να μας κερδίσει, πρέπει ασφαλώς να έχει πολλά και βαθιά συστήματα, κατά προτίμηση αλληλένδετα, δύσκολες και στρατηγικές μάχες και ενδιαφέρουσα ιστορία. Σίγουρα, όλα αυτά είναι ζητούμενα και όλοι τα ψάχνουμε σε κάθε τίτλο του είδους. Εγώ, όμως, συνηθίζω να στέκομαι αλλού, σε μια μικρότερη λεπτομέρεια, που καταφέρνει να συνοψίζει και να καθορίζει ένα τέτοιο RPG, στα δικά μου μάτια: θέλω το παιχνίδι να καταφέρει να με κάνει να νοιάζομαι για τους χαρακτήρες. Θέλω να κάνω load το προηγούμενο save μου κάθε φορά που πεθαίνει ένας χαρακτήρας, επειδή έχω δεθεί μαζί του και δεν μπορώ να συνεχίσω αν λείπει.
 

Για να επιτευχθεί αυτό, απαιτούνται διάφορα χαρακτηριστικά, όχι εύκολα στην υλοποίηση πάντα. Πρέπει το σενάριο να έχει ενδιαφέρον, οι διάλογοι να είναι καλογραμμένοι και οι χαρακτήρες ελκυστικοί, μέσω character design αλλά και writing. Ακόμα, βοηθάει η δημιουργία ενός κόσμου που δίνει την αίσθηση του υπαρκτού, και της θέσπισης της τοποθέτησής μας μέσα του. Χρειάζεται η ταύτιση με τον κεντρικό πρωταγωνιστή, είτε είναι ολοκληρωμένος χαρακτήρας, είτε δικό μας avatar, άλαλο και άβουλο σώμα χωρίς τη δική μας συμμετοχή. Βέβαια, ακόμα και χωρίς επιδραστικό writing ή κάτι παρόμοιο, είναι εφικτό το δέσιμο με τους χαρακτήρες της ομάδας μας, αν είναι μοναδικοί όσον αφορά τις ικανότητές τους στη μάχη. Ακριβώς επειδή η αυξημένη δυσκολία είναι συνηθσμένο στοιχείο του είδους, ένας χαρακτήρας που είναι ιδιαίτερα σημαντικός για τη νίκη μας, καταλήγει να γίνεται αξιομνημόνευτος και η επιθυμία μας να μην τον χάσουμε ξεπερνά το πρακτικό κομμάτι και τα mechanics.

Το νέο Fire Emblem, για να καταφέρει τη σύνδεση παίκτη και χαρακτήρων, επιστρατεύει διάφορα μέσα. Αρχικά, φαίνεται από νωρίς πως πρόκειται για ένα παιχνίδι που επικεντρώνεται στους χαρακτήρες και τις μεταξύ τους σχέσεις. Η ιστορία μάς βάζει στη θέση του νέου καθηγητή (ή καθηγήτριας, καθώς επιλέγουμε το φύλο) μιας ακαδημίας που φέρνει στο μυαλό αμέσως το Χόγκουαρτς. Εκεί, είμαστε υπεύθυνοι για μια ομάδα μαθητών, η οποία όμως είναι πολύ ευέλικτη, όσον αφορά τα μέλη της. Καλούμαστε, αφού γνωρίσουμε τους μαθητές φευγαλέα, να επιλέξουμε μεταξύ τριών ξεχωριστών ομάδων, με ονομασίες όπως «το χρυσό ελάφι».
 

Αυτόματα, η ομάδα αποκτά βάρος, καθώς αποτελεί δική μας επιλογή, που γίνεται με βάση το character design και τις λίγες πληροφορίες που λαμβάνουμε για κάθε μαθητή. Στην πορεία, μπορούμε να στρατολογήσουμε μαθητές από άλλες ομάδες, αν πληρούμε συγκεκριμένα κριτήρια, ώστε να πάρουμε μαζί μας άτομα που συμπαθούμε ή που πιστεύουμε πως θα ολοκληρώσουν την ομάδα μας.

Η ιδιότητα του καθηγητή δεν είναι απλώς για τον τίτλο, αφού πράγματι δίνουμε διαλέξεις στους μαθητές, επηρεάζοντας τα στατιστικά τους κατά βούληση. Μπορούμε να διαλέξουμε σε τι θα εκπαιδευτεί ο κάθε χαρακτήρας και να τους αλλάξουμε κλάση, σιγά-σιγά και με προσοχή για να μη χαθεί η ισορροπία, καθώς οι επιλογές είναι πάρα πολλές. Πάρα πολλά είναι και τα συστήματα που σχετίζονται με τα στατιστικά των χαρακτήρων, όπως και αρκετά πολύπλοκα, όμως καθόλου απαγορευτικά. Αντίθετα, το στήσιμο της ομάδας μας είναι από τα πιο διασκεδαστικά και ενδιαφέροντα στοιχεία του Fire Emblem: Three Houses. Οι δυνατότητες δίνουν χώρο για πειραματισμούς και οι περιορισμοί είναι πολύ λίγοι. Φυσικά, υπάρχει και mechanic συμπάθειας, που μετατρέπει τη χημεία μεταξύ χαρακτήρων σε μετρήσιμη ποσότητα. Το σύστημα είναι απλό, άμεσο, και λειτουργεί, αν κρίνω από τη δική μου εμπειρία: όσοι χαρακτήρες μού φάνηκαν συμπαθείς στην αρχή, κατέληξαν να είναι οι κοντινότεροι in-game φίλοι μου, χωρίς να χρειαστεί να καταφύγω σε τακτικές spam ή κάτι παρόμοιο. Κύλησε φυσικά, κι ένιωθα πως εκείνοι με προσέγγιζαν, όχι εγώ αυτούς.

Μέσα σε όλα, φυσικά, βρίσκονται και μερικά παράταιρα mini games, όπως για παράδειγμα η πρόσκληση χαρακτήρων για τσάι, που φάινεται να σχεδιάστηκε και να γράφτηκε από ανθρώπους που δεν έχουν πιει ποτέ τους τσάι και πιθανότατα δεν έχουν μιλήσει ποτέ με άνθρωπο. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, σπάει το προσωπείο του υπαρκτού κόσμου με ζωντανούς χαρακτήρες και έρχεται στο προσκήνιο η «παιχνιδίστικη» φύση, τα mechanics και οι μπάρες μέτρησης. Καθόλου δεν βοηθάει το γεγονός ότι, σε τέτοια mini games, το voice acting για κάποιο λόγο ξεφεύγει από το κατά τ’ άλλα αξιόλογο επίπεδο, και θυμίζει εφηβικά anime πιο έντονα από όσο πρέπει.

Γενικά, υπάρχουν πολλά anime tropes στην ιστορία και στην ανάπτυξη των χαρακτήρων, όμως διατηρείται μια πιο «σοβαρή» προσέγγιση, συνήθως. Τα γραφικά και το character design ακολουθούν την προσέγγιση αυτή και δίνεται περισσότερο η εντύπωση πως βλέπουμε στρατιωτικό δράμα, παρά teen anime (τουλάχιστον για τα δεδομένα της σειράς). Η εικαστική αποτύπωση ξεφεύγει από chibi απεικονίσεις, μεγάλα κεφάλια και καρτουνίστικα στοιχεία, και παρουσιάζει πιο ρεαλιστικά μοντέλα χαρακτήρων και πιο λεπτομερείς τοποθεσίες. Γενικά, όσα βλέπουμε in-game, ταιριάζουν απόλυτα με το ύφος των anime cut-scenes. Η προσέγγιση αυτή είναι ιδανική και τη βοηθάει πολύ η συνδρομή της Koei Tecmo στην ανάπτυξη, που δίνει μια Dynasty Warriors αύρα και μαζί της την εντύπωση πως βρισκόμαστε σε πραγματικές, μεγάλου βεληνεκούς μάχες και όχι μονομαχίες μεταξύ 10 ατόμων. Φυσικά, τα mini games καταφέρνουν ένα πλήγμα και στον οπτικό τομέα, καθώς φαίνονται σαν προχειροδουλειά (ιδίως σε σύγκριση με το συνολικό αποτέλεσμα και ύφος), με απίθανα άσχημα textures που μάλιστα επαναλαμβάνονται συνεχώς.

Ένα ακόμα σημαντικό κομμάτι, είναι η δυνατότητα εξερεύνησης της ακαδημίας. Κάθε εβδομάδα, μεταξύ μαθημάτων, μονομαχιών, ξεκούρασης και λοιπών δραστηριοτήτων ενός καθηγητή, βρίσκουμε χρόνο για να κυκλοφορήσουμε στην ακαδημία, να μιλήσουμε με μαθητές και άλλους δασκάλους, να τους βοηθήσουμε να λύσουν τα προβλήματά τους, να πάρουμε μέρος σε διαγωνισμούς, να ψαρέψουμε, να παίξουμε mini games, και πολλά άλλα (όσα μας επιτρέπουν τα activity points, που εξαρτώνται από το level μας, όχι ως μαχητές, αλλά ως professor). Στην αρχή, η εξερεύνηση είναι πολύ ελκυστική, όμως στη συνέχεια ανακαλύπτουμε πως δεν υπάρχουν και πολλά για να κάνει κανείς, ενώ οι δραστηριότητες επαλαμβάνονται και οι mini side quests είναι του τύπου fetch, και μάλιστα σε εκνευριστικό σημείο. Παρόλα αυτά, η ύπαρξη της δυνατότητας εξερεύνησης του χώρου, τελικά, είναι υπέρ του παιχνιδιού στο σύνολό του, επειδή δημιουργεί την αίσθηση ενός υπαρκτού κόσμου, στον οποίον οι χαρακτήρες υπάρχουν και ζουν, με ή χωρίς εμάς.
 

Όλα αυτά, λοιπόν, οδηγούν στην ανάγκη load κάθε φορά που χάνεται στη μάχη ένας χαρακτήρας. Όλοι είναι πολύτιμοι, για τις ικανότητές τους στη μάχη αλλά και για τις προσωπικότητές τους. Σίγουρα, ο κάθε παίκτης θα συμπαθήσει άλλους χαρακτήρες, όμως αυτή είναι και η ουσία. Το γεγονός ότι μπορούμε να παίξουμε το παιχνίδι τρεις φορές, με διαφορετική ομάδα και διαλόγους κάθε φορά, κάνει το new game + απαραίτητο. Προσωπικά, ένιωσα το δέσιμο με χαρακτήρες και στα δύο playthroughs που έκανα, και μάλιστα με διαφορετικούς κάθε φορά, αν και, τη δεύτερη φορά, δεν κατάφερα να αντισταθώ στο να στρατολογήσω τους αγαπημένους μου από τις άλλες ομάδες. Μιας και η ιστορία διαρκεί περίπου 40 ώρες και είναι καλογραμμένη, επιτυγχάνεται ισχυρό δέσιμο με μερικούς χαρακτήρες και, σε επόμενα playthroughs, είναι παράξενο να μην τους έχουμε μαζί μας και να τους αντιμετωπίζουμε ως αγνώστους.

Ωραία όλα αυτά, όμως υπάρχει ένα πρόβλημα, που μειώνει αρκετά τον αντίκτυπο: οι μάχες είναι πολύ εύκολες. Στην αρχή, δίνεται η επιλογή για normal και hard δυσκολία. Διάλεξα τη normal, ξέροντας πως τα παιχνίδια του είδους δεν χαρίζονται και έχοντας ως τελευταία ανάμνηση της σειράς Fire Emblem το Radiant Dawn που ήταν ιδιαιτέρως απαιτητικό. Όμως, το normal αποδείχτηκε πολύ πιο εύκολο από όσο ήθελα, σε σημείο που το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού δεν με ζόρισε ούτε ελάχιστα. Οι τελευταίες μάχες με δυσκόλεψαν ελαφρώς -όχι για να τις κερδίσω, αλλά για να το κάνω χωρίς απώλειες. Η δυσκολία δεν αλλάζει εν μέσω παιχνιδιού και έτσι τελείωσα μία φορά σε normal και μετά το hard δεν μου φάνηκε υπερβολικό, όμως γνώριζα ήδη καλά τα συστήματα του παιχνιδιού. Πάντως, όπως και να ‘χει, σε όσους έρχονται προετοιμασμένοι, έχοντας παίξει παιχνίδια Fire Emblem ή κάτι σε στυλ XCOM, προτείνω χωρίς επιφύλαξη το hard. Για νέους στο είδος, πιστεύω πως και πάλι το normal είναι πιο εύκολο από όσο πρέπει, καθώς χάνεται ένα μεγάλο κομμάτι της ανάγκης για στρατηγική. Επίσης, στην αρχή επιλέγουμε αν θα πεθαίνουν μόνιμα οι χαρακτήρες, ή αν θα ανασταίνονται μετά από κάθε μάχη -κάτι που είναι καθαρά θέμα προτιμήσεων, αλλά η ύπαρξη επιλογής είναι θετικό στοιχείο σίγουρα.

Σαν να μην έφτανε η χαμηλή δυσκολία, το Fire Emblem: Three Houses μας δίνει ένα επιπλέον εργαλείο, το οποίο δίνει τη δυνατότητα να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο και να αλλάξουμε τις ενέργειές μας. Φυσικά, δεν μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε όσο θέλουμε, καθώς έχει περιορισμούς, όμως και πάλι είναι αρκετό για να κάνει τις μάχες πολύ πιο εύκολες και τον θάνατο κάποιου χαρακτήρα σχεδόν αδύνατο. Τελικά, κάποια στιγμή μου πέθανε ένας χαρακτήρας και συνέχισα, καθώς δεν τον συμπαθούσα ιδιαίτερα. Δυστυχώς, δεν έγινε καμία αναφορά στον θανατό του και όλοι συνέχισαν σαν να μην έγινε τίποτα. Ο μόνος που θρήνησε, ήμουν εγώ.
 

Ευτυχώς, οι μάχες, ανεξάρτητα από τη χαμηλή δυσκολία, είναι εντυπωσιακές. Οι διάφορες κλάσεις και ιδιότητες των χαρακτήρων, εκτός από πολλές, είναι ιδιαίτερα ευέλικτες, χρήσιμες και διασκεδαστικές. Δεν υπάρχει πλέον καμία παραλλαγή του πέτρα-ψαλίδι-χαρτί, με όπλα που κερδίζουν απέναντι σε άλλα και αντίστοιχα συστήματα. Η μάχη είναι πιο άμεση από ποτέ και οι δυνατότητες πειραματισμών και παραμετροποίησης της ομάδας περισσότερες από αρκετές. Αυτή τη φορά, κάθε χαρακτήρας έχει τον δικό του μικρό στρατό, με ξεχωριστά συστήματα και στατιστικά φυσικά, ο οποίος εκτός από το ότι φαίνεται όταν κάνουμε ζουμ στο πεδίο της μάχης και δημιουργεί την αίσθηση μεγάλης μάχης με στρατεύματα, μπορεί να κάνει και επίθεση στους εχθρούς, σε εντυπωσιακές α λα dynasty warriors σκηνές. Οι επιθέσεις των χαρακτήρων, επίσης, συνοδεύονται από σύντομα βιντεάκια, τα οποία είναι εξίσου καλοστημένα και μας κάνουν να νιώθουμε πως οι χαρακτήρες μάχονται μεταξύ τους πραγματικά, σε πιο «βρώμικο» ύφος από ό,τι μας έχει συνηθίσει η σειρά.

Εκτός της ευκολίας, αλλά σε άμεση σχέση με αυτή, οι μάχες έχουν ένα ακόμα πρόβλημα: είναι πολύ απλές στο στήσιμο. Υπάρχουν μερικές συνθήκες, όπως ομίχλη και σημεία του χώρου που δίνουν συγκεκριμένες ιδιότητες σε όποιον στέκεται πάνω τους, όμως ποτέ δεν παίζουν μεγάλο ρόλο, ιδίως στο normal. Έτσι, πολλές φορές οι μάχες μοιάζουν περισσότερο με Dynasty Warriors σε grid, παρά με στρατηγικές μονομαχίες. Η στρατηγική και οι τακτικές εκτός μάχης, στη δημιουργία της κατάλληλης ομάδας, στην επιλογή κλάσεων, όπλων και ικανοτήτων, έχουν σωστή δομή και δίνουν πολλές δυνατότητες και χώρο για διαφορετικές τακτικές. Δυστυχώς, όλα αυτά δεν έχουν μεταφραστεί επαρκώς στο πεδίο της μάχης και η χαμηλή δυσκολία δεν βοηθάει. Πάντως, όπως και να ‘χει, οι μάχες είναι διασκεδαστικές μέχρι το τέλος και δεν κουράζουν, ενώ υπάρχουν διάφορα quality of life στοιχεία, που τις κάνουν ακόμα πιο βολικές (στενάχωρη η απουσία touch screen λειτουργιών), ιδίως για τα playthroughs μετά τον τερματισμό.

Συμπέρασμα

Τελικά, το Fire Emblem: Three Houses είναι μια εξαιρετική προσθήκη στη σειρά. Η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα και καλογραμμένη, οι διάλογοι εκτός από πάρα πολλοί, είναι και διασκεδαστικοί, ενώ οι μάχες δεν απογοητεύουν, παρά τα προβλήματά τους. Η εικαστική απεικόνιση είναι πιο κοντά στο επιδιωκόμενο anime ύφος από ποτέ και η συμβολή της Koei Tecmo είναι έκδηλη και κάνει τις μάχες να μοιάζουν με πολεμικές συγκρούσεις. Η μεγάλη διάρκεια, η καλοστημένη ατμόσφαιρα και ο μεγάλος αριθμός αλληλένδετων συστημάτων, μαζί με τους συμπαθείς και ζωντανούς χαρακτήρες, είναι τα πιο έντονα στοιχεία και εκείνα που αναμένεται να κερδίσουν τους περισσότερους παίκτες. Το μόνο ελάττωμα που κάνει ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία του είναι η ανεπαρκής παραμετροποίηση της δυσκολίας.

Κάθε λάτρης της σειράς και του είδους, στην ευρύτερη μορφή του, θα απολαύσει το Fire Emblem: Three Houses, και αναμφίβολα θα το παίξει περισσότερες από μία φορές, ενώ η ευκολία το καθιστά ιδανικό σημείο εισόδου για νεοφερμένους. Σίγουρα ιδανική επιλογή για τον Αύγουστο, αν πάτε διακοπές, καθώς είναι ό,τι πρέπει για φορητό παιχνίδι.

Βαθμολογία:  8/10

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από τη CD Media για τις ανάγκες του Review.