Πληροφορίες
Τίτλος: Bloodstained: Ritual of the Night
Διαθέσιμο σε: PlayStation 4 / Xbox One / Nintendo Switch / PC
Δοκιμάστηκε σε: Xbox One X
Εταιρεία Ανάπτυξης: ArtPlay
Εκδότρια Εταιρεία: 505 Games
Είδος: Metroidvania
Ηλικίες: 12+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 18 Ιουνίου 2019 (PS4/XB1/PC) / 25 Ιουνίου 2019 (Nintendo Switch)
Τα metroidvania παιχνίδια, τελευταία, απολαμβάνουν μια εκ νέου άνθιση. Παρόλα αυτά, η σειρά που βάζει το vania στο Metroivania, είναι άφαντη. Ο Koji Igarashi, γνωστός για την τεράστια συμβολή του στο είδος και τίτλους τιτάνες όπως το Symphony of the Night, αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Εφόσον δεν μπορεί να κυκλοφορήσει, εκτός Konami, τίτλο στο σύμπαν του Castlevania, μας δίνει το Bloodstained: Ritual of the Night.
Η ονομασία δεν είναι γνώριμη και δεν πρόκειται να δούμε οικείους χαρακτήρες, ούτε τον Δράκουλα, όμως το Bloodstained είναι, κατά βάση, το Symphony of the Night 2. Έχουμε να κάνουμε με ένα 2D action platformer, με γοτθικη αισθητική, στοιχεία RPG, δαιδαλώδεις διαδρόμους και metroidvania προσέγγιση. Οι ομοιότητες με τη σειρά Castlevania δεν μένουν μόνο σε αυτά, τα πιο αόριστα στοιχεία, βέβαια. Διάφορα συστήματα, όπως για παράδειγμα τα familiars που μας συντροφεύουν, επιστρέφουν, ενώ συναντάμε εχθρούς που είναι βγαλμένοι απευθείας από το Castlevania, όπως τεράστια, ζωντανά σπαθιά. Εν μέρει, έχει γίνει προσπάθεια αποστασιοποίησης του Bloodstained από τις ρίζες του, όμως αυτό αποδεικνύεται δύσκολο εγχείρημα.
.jpg)
Η Miriam, η νέα πρωταγωνίστρια, είναι απόλυτα συμπαθής, εξαιτίας του writing, του design και του voice acting, που βρίσκονται σε πολύ ικανοποιητικά επίπεδα και στηρίζει επαρκώς το παιχνίδι στις πλάτες της. Το σενάριο, φυσικά, είναι αδιάφορο και δεν βγάζει πολύ νόημα: ένα τεράστιο κάστρο εμφανίστηκε, δαίμονες, σέξυ gothic χαρακτήρες και μαστίγια βρίσκονται παντού, και η πρωταγωνίστρια είναι η μόνη που μπορεί να σώσει τον κόσμο. Καμία έκπληξη, όλα προβλέψιμα, αλλά δεν έχει σημασία. Η πλοκή λειτουργεί ως υπόβαθρο, ενώ δίνει πάντοτε τη δυνατότητα skip, αν κάποιος δεν θέλει να ασχοληθεί καθόλου -έτσι, όμως θα χάσει μερικά εξαιρετικά αστεία, τη Miriam, και τον David Hayter (Solid Snake) ως κυνηγό δαιμόνων.
Όπως και να ‘χει, το σενάριο δεν είναι το focus, είτε ασχοληθούμε είτε όχι. Κεντρικά στοιχεία του Bloodstained είναι η εξερεύνηση, η μάχη και η παραμετροποίηση του χαρακτήρα μας. Και, είμαστε στην πολύ ευχάριστη θέση να σας πούμε πως το νέο δημιούργημα του Igarashi διαπρέπει σε όλα.
Η εξερεύνηση είναι όπως τη θέλαμε και τη θυμόμαστε. Ο κόσμος είναι αρκετά μεγάλος, πολύπλοκος, γεμάτος μυστικά δωμάτια και διόδους. Φυσικά, υπάρχει backtracking, επιστρέφουμε δηλαδή σε περιοχές που έχουμε ήδη επισκεφτεί, για να πάμε σε προηγουμένως «κλειδωμένους» δρόμους, τους οποίους μπορούμε να περάσουμε με μια νέα ιδιότητα που αποκτήσαμε. Η δομή, ο ρυθμός απόκτησης και ξεκλειδώματος, και ο σχεδιασμός του κόσμου, είναι κορυφαίας ποιότητας. Η ιστορία και η εμπειρία του δημιουργού είναι έκδηλη. Αρκούν μερικές ώρες στον κόσμο του Bloodstained για να δουμε πως είναι προϊόν ενός ανθρώπου που αντιλαμβάνεται το είδος ολοκληρωτικά και σε βάθος.
Το Bloodstained, όσο κλασικό κι αν είναι, έχει αρκετά σύγχρονα συστήματα και διευκολύνσεις. Υπάρχει fast travel μεταξύ συγκεκριμένων σημείων, μπορούμε να βάζουμε σημάδια στον χάρτη και, τέλος, για να αναφέρουμε μερικά quality of life στοιχεία, έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε το μέγεθος, την τοποθέτηση, τη διαφάνεια, και άλλες, σχετικές ιδιότητες του mini map. Τελικά, έχουμε ένα παιχνίδι που παίζει σαν παλιό, κλασικό Castlevania που δεν θυσιάζει τίποτα, έχει όμως παράλληλα σύγχρονη ματιά στον σχεδιασμό του, και δεν θα μπορούσαμε να είμαστε περισσότερο χαρούμενοι.
Οι μάχες, σε συνδυασμό με την παραμετροποίηση του χαρακτήρα, δημιουργούν ένα απολαυστικό σύνολο, που βρίσκεται ανάμεσα στα κορυφαία του είδους. Το Bloodstained δανείζεται στοιχεία από πολλά Castlevania και τα συνδέει μεταξύ τους με λειτουργικό και διασκεδαστικό τρόπο. Τα όπλα που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε είναι πάρα πολλά και έχουν πραγματικές διαφορές στον τρόπο χρήσης τους. Οι ιδιότητες είναι άφθονες και έχουν τεράστια ποικιλία: μπορούμε να καλούμε εχθρούς για να πολεμήσουν για εμάς, να πετάμε τσεκούρια, να εξαπολύουμε φωτιές, να ρουφάμε το αίμα των αντιπάλων μας και πολλά -πραγματικά πολλά- άλλα. Οι κατηγορίες των ικανοτήτων, επίσης, είναι αρκετές. Μερικές έχουν να κάνουν με την αλληλεπίδραση με το περιβάλλον, άλλες καθαρά με μάχη, άλλες μας δίνουν επιπλέον, ξεχωριστές ιδιότητες σε passive μορφή, υπάρχουν familiars και άλλα, τα οποία καλύτερο είναι να ανακαλύψετε μόνοι σας. Αυτό που πρέπει να ξέρετε, είναι πως δεν θα απογοητευτείτε και θα μπορέσετε να φτιάξετε τη Miriam στα μέτρα σας, όπως σας αρέσει και βολεύει.
Οι διευκολύνσεις δεν μένουν στην εξερεύνηση· όσον αφορά τις μάχες και τον εξοπλισμό, βρίσκουμε κάποια συστήματα που κάνουν τη ζωή μας ευκολότερη. Ένα από αυτά, μας επιτρέπει να ανακαλύψουμε τις ειδικές ικανότητες των όπλων, χωρίς τυχαίες δοκιμές. Το σημαντικότερο όλων, όμως, είναι η δυνατότητα δημιουργίας shortcuts για τα loadouts. Μπορούμε, έτσι, να φτιάξουμε ένα shortcut με έμφαση στην ταχύτητα, ένα με δυνατά όπλα, ένα με healing abilities και κάποια με συγκεκριμένες ικανότητες, που χρειάζονται σε ορισμένους χώρους. Συνεπώς, ό,τι κι αν συναντήσουμε, μπορούμε να αλλάξουμε εντελώς τον οπλισμό και τις ικανότητες του χαρακτήρα μας, χωρίς να μπούμε στο μενού. Η προσθήκη αυτή μας λύνει τα χέρια και κάνει την εμπειρία πολύ πιο γρήγορη, άμεση και διασκεδαστική.
Η μάχη, έχει την επιθυμητή αίσθηση. Μάλιστα, μπορούμε να πούμε πως είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα του είδους, εξαιτίας του άριστου χειρισμού, της εκτενούς παραμετροποίησης του χαρακτήρα, της ποικιλίας των εχθρών και των μοτίβων, και, τελικά, της αστείρευτης διασκέδασης που προσφέρει, χωρίς να γίνεται ποτέ αγγαρεία. Η μόνη ένσταση που έχουμε είναι τα boss fights, πολλά εκ των οποίων είναι πολύ απλοϊκά στα patterns και επιτρέπουν ακόμα και τακτικές spam. Οι μάχες, γενικά, είναι πολύ εύκολες, με αποκορύφωμα τα bosses.
Φυσικά, το character design των χαρακτήρων και των εχθρών, bosses και μη, είναι πάντοτε αποδοτικό και ευφάνταστο. Highlight είναι μερικοί φαινομενικά παράταιροι, αλλά παράδοξα ταιριαστοί εχθροί, όπως ένα τεράστιο κεφάλι μικρού σκύλου και μία occult γάτα. Θα θέλαμε να δούμε περισσότερες πινελιές αυτού του ύφους και, ενδεχομένως, με αυτόν τον τρόπο το Bloodstained θα ξέφευγε από τον «Castlevania με άλλο όνομα» χαρακτηρισμό, ελαφρώς τουλάχιστον.
Εκτός από τον Igarashi, από τα Castlevania επιστρέφει και η αγαπημένη Michiru Yamane για να ντύσει μουσικά το Bloodstained. Οι μελωδίες που έχει συνθέσει είναι εξαιρετικές και δεν χορταίνουμε να τις ακούμε, ενώ παράλληλα ενισχύουν την πεποίθηση πως παίζουμε τη συνέχεια του Symphony of the Night, αφού η μουσική του Bloodstained μοιάζει με φόρος τιμής στο κλασικό, κορυφαίο soundtrack, πάλι δια χειρός Yamane.
Οπτικά, το Bloodstained ένδεχεται να διχάσει το κοινό του. Αισθητικά, κινείται σε γνωστά γοτθικά λημέρια. Τεχνικά, όμως, διαφέρει από αυτό που θα περίμενε κανείς, καθώς έχει επιλεχθεί η 2.5D προσέγγιση, που μας βάζει να κινούμαστε σε 2 διαστάσεις, αλλά σε τρισδιάστατα περιβάλλοντα. Ο φωτισμός και τα εφέ είναι έντονα και όμορφα, οι πίστες έχουν μεγάλη ποικιλία, και τα περισσότερα μέρη τους αποδίδονται ικανοποιητικά. Υπάρχουν κάποια κομμάτια που δείχνουν «πολύ 3D» και ίσως ξενίσουν τους παίκτες, όμως εμείς πιστεύουμε πως η εικαστική αποτύπωση του Bloodstained είναι ικανοποιητική. Εκεί που πραγματικά εντοπίσαμε προβλήματα, ήταν το frame rate, που σε ορισμένα σημεία έπεφτε κατακόρυφα -ευτυχώς σπάνια. Επίσης, (πάλι, λίγες φορές, ευτυχώς), τα τμήματα στα οποία η κίνηση μπαίνει για λίγο σε τρεις διαστάσεις, όπως οι κυκλικές σκάλες, δεν είναι καλοστημένα και μπερδεύουν, στην κίνηση αλλά και την ανάγνωση του χάρτη.
Το Bloodstained έχει πολλά μυστικά, ακόμα περισσότερα όπλα και αντικείμενα για να συλλέξουμε (και να φτιάξουμε μέσω crafting), και μερικά (αδιάφορα, αλλά βοηθητικά στο grinding) side quests. Η αναζήτηση γίνεται ευκολότερη με το journal που γράφει συγκεκριμένα τα drop rates των αντικειμένων από τους εχθρούς. Για να κατακτήσει κανείς όλον τον χάρτη και να κατατροπώσει όλα τα bosses, κεντρικά και προαιρετικά, θέλει περίπου 12 ώρες, ενώ για να βρει τα πάντα, θα χρειαστεί πολλές περισσότερες. Η διάρκεια και το περιεχόμενο κρίνονται ως απόλυτα επαρκή, ειδικά με δεδομένο τα extra modes, όπως το boss rush, που θα συνεχίσουν να εισάγονται στον τίτλο με τον καιρό, δωρεάν. Ακόμα, χωρίς χρέωση θα λάβουμε και νέους playable χαρακτήρες, καθώς και τη δυνατότητα για co-op gameplay. Φυσικά, όλη αυτή η υποστήριξη είναι ένα ακόμα θετικό στοιχείο, που πάει χέρι-χέρι με την πολύ επικοινωνιακή προσέγγιση που είχε ο Igarashi κατά την ανάπτυξη του Bloodstained.
Συμπέρασμα
Ευτυχώς, το Bloodstained: Ritual of the Night εκπλήρωσε τις υποσχέσεις του. Είναι το Castlevania που θέλαμε να δούμε σήμερα, με όλα τα στοιχεία που αγαπήσαμε στη σειρά. Στην ουσία, είναι σαν ένα sequel -ή μια αναβίωση- του Symphony of the Night. Ίσως μερικοί περίμεναν κάτι παραπάνω και η προσκόλληση στο παρελθόν δεν θα τους ικανοποιήσει, όμως το Bloodstained είναι ένα παιχνίδι με ψυχή, πολλά και άψογα στημένα συστήματα, χορταστική εξερεύνηση και μάχες, και επαρκή διάρκεια. Ελπίζουμε να δούμε κάποιου είδους συνέχεια, που ενδεχομένως θα ρισκάρει περισσότερο, αλλά για την ώρα είμαστε περισσότερο από ευχαριστημένοι.
Βαθμολογία: 
9/10
Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την IGE S.A. για τις ανάγκες του review.
