Assassin’s Creed Odyssey – Review: Το πιο απολαυστικό παιχνίδι της σειράς

Ημ/νία Κυκλοφορίας: 5 Οκτωβρίου 2018
Μετάφραση / Μεταγλώττιση: Όχι

Εισαγωγή

Η σειρά Assassin’s Creed αποτελεί, ίσως, μία από τις σπουδαιότερες σελίδες της βιομηχανίας του gaming. Όσο βαρύγδουπη κι αν ακούγεται αυτή η δήλωση, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την επιρροή που έχει ασκήσει το συγκεκριμένο franchise, συνολικά, στον χώρο. Ξεκινώντας σαν “εναλλακτικός” τίτλος του Prince of Persia, μετουσιώθηκε σε κάτι αυτόφωτο, δημιουργώντας μια δική του υποκατηγορία του Action genre, εμπνέοντας στη συνέχεια τρίτους να φτιάξουν παιχνίδια που δανείζονται ιδέες ή μοτίβα.

Το franchise ωρίμασε, ευτυχώς ή δυστυχώς, μέσα από πειραματισμούς· μια διαδικασία που επιβάλλει η Ubisoft -ευθαρσώς- σε κάθε τίτλο της με sequel τα τελευταία χρόνια. Το μεγάλο ρίσκο στην περίπτωση του Assassin’s Creed, όμως, ήταν το πώς μπορεί να αλλάξει ριζικά χωρίς να περάσει από τη λεγόμενη “κρίση ταυτότητας”.

Οι παραπάνω ανησυχίες είχαν δημιουργηθεί σε πολλούς, ήδη από πέρσι, όταν το Origins έκανε την περιβόητη στροφή σε Action RPG, αλλάζοντας συθέμελα όσα γνωρίζαμε για το Assassin’s Creed. Ωστόσο, αυτός ο σκεπτικισμός δεν δικαιολογείται μεταξύ ενός κοινού που κατηγορεί μεν την Ubisoft για milking (ενόσω εκείνη διατηρεί το γνώριμο μοντέλο που εδραιώθηκε στην αρχική τριλογία), γκρινιάζει, δε, όταν η εταιρία επιχειρεί να αλλάξει πράγματα. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, αμφιταλαντεύομαι μεταξύ των δύο αυτών κατηγοριών. Αφενός γιατί αγάπησα το παιχνίδι υπό μια συγκεκριμένη μορφή, αφετέρου διότι γνωρίζω πως η στασιμότητα ενός τίτλου και η επανάπαυση στη συνταγή της -εκάστοτε – επιτυχίας, μπορεί να αποδειχθεί επιζήμια.

Την ίδια στιγμή, μια Ubisoft, που πέρσι καμάρωνε για την παύση του ετήσιου μοντέλου κυκλοφοριών, που ήθελε να αφιερώσει χρόνο στην ανάπτυξη των παιχνιδιών της και όχι απλά να καρπώνεται τα οφέλη της (δεδομένης) επιτυχίας, αναθεωρεί και βγάζει στα ράφια ακόμα ένα παιχνίδι που μάλιστα δείχνει να δανείζεται τον κορμό του από το περσινό Origins.

Το Odyssey γεννιέται αιφνιδίως και το γνωρίζουμε, αρχικά, μέσα από διαρροές που φέρονται να το τοποθετούν στην Ελλάδα. Κάτι που ακούστηκε σαν ψέμα στα αυτιά μας, δεδομένης της μόνιμης σπέκουλας που βιώνουμε ως εκείνο το σημείο και θέλει τη χώρα μας επί σειρά ετών να διεκδικεί τα πρωτεία για το setting του επόμενου entry στη σειρά.

Με την κυκλοφορία του στις 5 Οκτωβρίου, ο διακαής πόθος αμέτρητων παικτών, ανά την Ελλάδα και την υφήλιο, παίρνει σάρκα και οστά. Η Ubisoft Quebec υλοποιεί ένα πολύ φιλόδοξο project που καλείται να ανταπεξέλθει υψηλότατων προσδοκιών, ενώ παράλληλα βάζει ένα σημαντικό στοίχημα με τον εαυτό του: Μπορεί να σταθεί ως ένα ακόμα άξιο παιχνίδι της σειράς, ή πασχίζει να αποτάξει από επάνω του το στίγμα του reskin και του γαλακτοκομικού προϊόντος (milking);

Αρχές Πελοποννησιακού πολέμου, 431 π.Χ., Κεφαλονιά. Ένας μισθοφόρος με καταγωγή από Σπάρτη και τραυματικό παρελθόν κάνει μια ζωή αμφιβόλου ποιότητας, συναναστρεφόμενος με καθιζήματα της κοινωνίας που εξαπατούν τους πάντες και ζουν παρασιτικά. Πίσω από το προσωπείο ενός αδυσώπητου εκτελεστή, όμως, κρύβεται μια ηρωική προσωπικότητα με αλτρουιστικά χαρακτηριστικά που τεστάρονται, ξαφνικά, υπό την πίεση ηθικών διλημμάτων που δημιουργούνται, σε αυτή την αποσταθεροποιημένη κοινωνία της διχοτομημένης Ελλάδας.

Στο Assassin’s Creed Odyssey μαθαίνουμε εξαρχής για το τραγικό παρελθόν του βασικού χαρακτήρα. Η εισαγωγή σε αυτόν είναι σύντομη, αρκεί όμως για να μας κατατοπίσει σε σχέση με το σεναριακό υπόβαθρο και να σκιαγραφήσει το προφίλ του πρωταγωνιστή… ή της πρωταγωνίστριας. Αυτή η ιστορία δεν έχει ούτε φύλο, ούτε προδιαγεγραμμένη πορεία. Τουλάχιστον αυτή είναι η αίσθηση που δίνει στον παίκτη.

Αφού επιλέξουμε μεταξύ του Αλέξιου ή της Κασσάνδρας, ξεκινάμε ένα, πραγματικά, τεράστιο ταξίδι αναζήτησης. Το ένδοξο παρελθόν μιας σπουδαίας Λακωνικής οικογένειας, απογόνων του Λεωνίδα, επισκιάζεται από ένα πέπλο μυστηρίου. Η μοίρα του πρωταγωνιστή τον θέλει διωγμένο από τα πάτρια εδάφη, έπειτα από έναν χρησμό που διαλύει, κυριολεκτικά, τους δεσμούς που τον ενώνουν με την οικογένειά του. Το μόνο που μας ενώνει πλέον με το παρελθόν είναι μια λεπίδα που μας αφήνει σαν “προίκα” η μητέρα μας, πριν μας αποχωριστεί και φέρεται να άνηκε κάποτε στον Λεωνίδα τον ίδιο. Αυτή η λεπίδα αποτελεί με κάθε έννοια την… αιχμή του δόρατος, παίζοντας κομβικό ρόλο στην ιστορία, αλλά και στον τρόπο που αναπτύσσεται ολόκληρο το gameplay, στη συνέχεια.

Μέσω αυτής της λεπίδας συνδέεται και το παιχνίδι με το παρόν, όπου η όχι και τόσο συμπαθητική Layla Hassan βρίσκει το αρχαίο κειμήλιο και το χρησιμοποιεί ώστε να ταξιδέψει στο παρελθόν, μέσω του Animus (το σύστημα που μας βοηθά να βιώσουμε σαν Αλέξιος ή Κασσάνδρα αυτά τα παρελθοντικά γεγονότα), σε μια προσπάθεια να προηγηθεί της Abstergo (της σατανικής πολυεθνικής που ανέκαθεν επιχειρούσε να “ταξιδέψει στον χρόνο” με σκοτεινούς απώτερους σκοπούς) στις έρευνες που γίνονται από αμφότερες τις πλευρές. Τα γεγονότα του Origins, αλλά και όλων των υπόλοιπων παιχνιδιών, συνδέονται με όσα συμβαίνουν στο Odyssey, άμεσα ή έμμεσα, ωστόσο, οι περισσότερες από τις πληροφορίες που μας δίνονται από το κομμάτι της Layla, αλιεύονται μέσα από πολλές ώρες διαβάσματος κειμένων που μπορούμε να βρούμε στον υπολογιστή της. Υπάρχουν και κάποιες πολύ σημαντικές στιγμές που βιώνονται μέσα από τα μάτια της επίδοξης …”Tomb Raider”, αλλά διασκορπίζονται τόσο αραιά μέσα στις – πάνω από 50- ώρες παιχνιδιού που δεν καταφέρνουν τελικά να τραβήξουν την προσοχή μας.

Αυτό που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, βέβαια, είναι πως έχει μπει ένα άτυπο τέλος στο δίπολο των Assassin’s και των Templars. Στο Odyssey, όπως και στο Origins, ζούμε στις απαρχές της γέννησης ιδεών που θεμελίωσαν αυτά τα δύο στρατόπεδα, χωρίς όμως να ασχολούμαστε με αυτά καθαυτά. Στην παρούσα φάση, καταπιανόμαστε με τη δράση του Cult of Kosmos, μια οργάνωση αντίστοιχη του Order of the Ancients από το Origins, που επιδιώκει να πάρει τον πλήρη έλεγχο του Ελλαδικού χώρου με αθέμιτα μέσα.

Ένα εξ αυτών είναι η υποκίνηση των χρησμών από τα μαντεία, που προκαλούν πολέμους, χειραγωγούν ηγέτες και, μοιραία, ευθύνονται για τα τραγικά γεγονότα που έπληξαν την οικογένεια του πρωταγωνιστή. Μαθαίνοντας για τη δράση του Cult, ο χαρακτήρας μας ξεκινά ένα μεγάλο ανθρωποκυνηγητό, αναζητώντας τους υπεύθυνους, αλλά και τους λόγους που οδήγησαν την Ελλάδα στην κατάσταση που βρίσκεται.

Στα ταξίδια μας γνωριζόμαστε με διάσημους αλλά και άσημους, μεγάλες φυσιογνωμίες της ελληνικής ιστορίας αλλά και φανταστικά πρόσωπα που μας καθοδηγούν, μας βοηθούν, ή μας δημιουργούν νέα προβλήματα. Υπάρχει μια κλιμάκωση των γεγονότων που χωρίζει την βασική ιστορία σε ανεξάρτητα μεταξύ τους μέρη και μπορούμε να τα προσεγγίσουμε με όποια σειρά ή τρόπο εμείς επιθυμούμε.

Στρέφοντας τον τίτλο προς τα πρότυπα των Action RPG παιχνιδιών, η Ubisoft πειραματίζεται και με τους τρόπους αφήγησης. Το νέο μοντέλο δεν περιορίζεται στην εξιστόρηση των γεγονότων, αλλά μας βάζει να παίξουμε έναν ρόλο, αφήνοντάς μας να χτίσουμε τον “μίσθιο” που ονειρευόμαστε. Φυσικά, δεν μπορούμε να παραστρατήσουμε από τα μονοπάτια που σχεδίασαν για εμάς οι developers, αλλά η δυνατότητα που μας δίνεται να απαντάμε ποικιλοτρόπως στους άλλους δημιουργεί την ψευδαίσθηση του βάρους των επιλογών μας. Μην περιμένετε συνταρακτικές αλλαγές στο σενάριο, λοιπόν, αλλά σίγουρα το νέο αυτό χαρακτηριστικό ενισχύει το role playing και μπορεί να μας βγάλει από δύσκολες θέσεις, ή και να μας βάλει σε μπελάδες όταν οι απαντήσεις μας δεν είναι “έξυπνες”.

Με τη χρήση του ίδιου συστήματος διαλόγων διαμορφώνουμε τη σχέση μας με συγκεκριμένους NPCs, καθορίζοντας τον τρόπο που μας βλέπουν. Μπορούμε να κάνουμε εχθρούς, φίλους, αλλά και να βρούμε συντρόφους κάθε σεξουαλικού προσανατολισμού.

Η μέθοδος που χρησιμοποιεί το Odyssey για να περιπλέξει καταστάσεις και να φτιάξει την πλοκή του είναι φανταστική. Καταφέρνει να ισορροπήσει μεταξύ ιστορίας και μυθολογίας, πλάθοντας έναν κόσμο που σφύζει από ζωντάνια, σε μια πολύ ρεαλιστική αποτύπωση της Ελλάδας κατά την Κλασική εποχή. Μικρές “ενέσεις” μυθολογικού περιεχομένου προσθέτουν μια επιπλέον διάσταση που κάνει τα πράγματα ακόμη πιο ενδιαφέροντα, αφού συνοδεύεται από τα αντίστοιχα quests, μυθικό equipment και μια δεύτερη ανάγνωση των ανεξήγητων γεγονότων, υπό το πρίσμα της φαντασίας και της μυθοπλασίας.

Το Odyssey, έτσι, καταφέρνει να μην κάνει ακόμα μια αναφορά στην, αδιαμφισβήτητα, πλούσια ιστορία του Ελληνικού Έθνους. Στον αντίποδα, κάνει μια ωδή στον Ελληνικό πολιτισμό, επιστρατεύοντας κάθε δυνατό μέσο για να αναδείξει το μεγαλείο του σε όλες του τις εκφάνσεις. Αρχιτεκτονική, γλυπτική, μουσική, θέατρο και πολλές άλλες από τις καλλιτεχνικές πτυχές ενός πολιτισμού που ήκμασε ραγδαία και πέτυχε ασύλληπτα, για την εποχή, πράγματα. Σε συνδυασμό με τα πολύ ενδιαφέροντα γεγονότα που διαδραματίζονται, έχουμε μια συνολικά ανεπανάληπτη εμπειρία, ειδικότερα για εμάς, που σαν Έλληνες έχουμε πολλά σημεία αναφοράς και γνώμη πάνω σε θέματα ιστορίας και μυθολογίας.

Το Odyssey εκμεταλλεύεται τον τρομερό κόσμο που δημιούργησε στο έπακρο, αλλάζοντας, προαιρετικά, έναν βασικό κανόνα της εξερεύνησης, τον μηχανισμό των waypoints. Ως τώρα, οι στόχοι της κάθε αποστολής και η τοποθεσία του αναγράφονται στην οθόνη, με την ακριβή θέση τους στον χάρτη να διακρίνεται εύκολα. Πλέον, εφόσον το επιθυμείτε, μπορείτε να παίξετε με μια νέα μέθοδο, η οποία σας βάζει στη διαδικασία αναζήτησης του στόχου σας, με τη χρήση πληροφοριών που εκμαιεύονται από τις συζητήσεις σας με τους NPCs και τις έρευνες που πραγματοποιείτε στον “τόπο του εγκλήματος”. Θυμίζοντας έντονα Witcher 3, ο νέος μηχανισμός προσθέτει σασπένς και έξτρα διάρκεια σε κάθε quest κάνοντας την διεκπεραίωση πιο ανταποδοτική από ποτέ.

Μιλώντας για αποστολές, πέραν του βασικού διακλαδιζόμενου σεναρίου, έχουμε μια σειρά από δευτερεύουσες αποστολές που κινούνται σε πολλά επίπεδα, ξεκινώντας από σειρές αποστολών που σχετίζονται με συγκεκριμένους χαρακτήρες και καταλήγοντας σε προκλήσεις που ικανοποιούν κάθε απαιτητικό completionist. Το Odyssey έχει κάτι να δώσει σε όλους, είτε αυτό που ζητά κανείς είναι μια συναρπαστική, δομημένη ιστορία, είτε ένας κόσμος που αξίζει απλά να… οργωθεί απ’ άκρη σ’ άκρη.

Ένα από τα ελάχιστα αρνητικά του νέου Assassin’s Creed, δυστυχώς, αποδίδεται στον ρυθμό προόδου και, κατ’ επέκταση, το σύστημα δυσκολίας του. Κουβαλώντας αυτό το χαρακτηριστικό από το Origins, όλες οι αποστολές φέρουν από έναν βαθμό δυσκολίας που παραπέμπει στο level μας. Το πρόβλημα δεν βρίσκεται μόνο στο ότι γίνεται πρακτικώς αδύνατο να ολοκληρώσετε ένα mission που σας ξεπερνά για πάνω από 3 levels, αλλά στο πόσο δραματικά αλλάζουν οι ισορροπίες των στατιστικών, απλά για ένα επίπεδο πάνω ή κάτω. Ένας εχθρός που σας ξεπερνά για 4 level μπορεί να σας ρίξει με ένα χτύπημα και δεν παθαίνει σχεδόν τίποτα από τα χτυπήματά σας, ενώ κάποιος άλλος με 3 level διαφορά, πέφτει σχετικά εύκολα.

Ταυτόχρονα, μεγάλο μέρος της ταύτισης χάνεται όταν το χάσμα μεταξύ άμεσα συνδεόμενων, αλυσιδωτών quest μεγαλώνει σημαντικά σε απαιτήσεις επιπέδου και καλείστε να σταματήσετε τις βασικές αποστολές και να στραφείτε στις δευτερεύουσες για αρκετή ώρα. Όσο ωραίος κι αν είναι ο κόσμος του Odyssey, θα προτιμούσαμε να αποφασίζουμε οι ίδιοι το πού θα αφιερώσουμε τον χρόνο μας, ειδικά όταν η βασική ιστορία του παιχνιδιού ξεπερνά τις 30 ώρες και, μαζί με τα side quests που αναγκαζόμαστε να ολοκληρώσουμε, αγγίζει τις 50!

Εξιχνιάζοντας το μυστήριο του Cult of Kosmos, μας συστήνεται ένα νέο σύστημα εντοπισμού των Cultists, το οποίο θα μπορούσε να αξιοποιηθεί καλύτερα αν είχε μιμηθεί εκείνο του Nemesis στο Shadow of War. Στην περίπτωση του Odyssey έχουμε απλά ένα overview όλων των μελών του Cult, ενώ μαζεύοντας στοιχεία ξεκλειδώνουμε τις τοποθεσίες τους, ώστε να τους κυνηγήσουμε και να τους εξουδετερώσουμε.

Αντίστοιχος μηχανισμός υπάρχει και για την επισκόπηση των μισθοφόρων που βρίσκονται διασκορπισμένοι στον κόσμο του παιχνιδιού και θα μας κυνηγήσουν όταν εμείς παρουσιάσουμε παραβατική συμπεριφορά. Αν κάποιος γίνει μάρτυρας των πράξεών μας μπορεί να προσθέσει “αμοιβή στο κεφάλι μας”. Το επίπεδο του bounty λειτουργεί αθροιστικά παραπέμποντας στα “αστέρια” του GTA. Όσο πιο μεγάλη η τιμή του, τόσο πιο δυνατοί μισθοφόροι βρίσκονται στο κατόπι μας και τόσο πιο συχνά τους βλέπουμε μπροστά μας. Μπορούμε, ωστόσο, να το εξαλείψουμε, σκοτώνοντας εκείνον που μας “κάρφωσε” ή πληρώνοντας το χρηματικό αντίτιμο οι ίδιοι, μέσα από το μενού.

Κάθε αποστολή, κάθε kill, κάθε σημαντική πράξη που κάνουμε στο Odyssey επιβραβεύεται με XP, χρήματα, ή χρήσιμα υλικά. Μαζεύοντας XP ανεβαίνουμε επίπεδο, με κάθε level να μας προσφέρει ένα skill point που μπορούμε να επενδύσουμε σε ένα τεράστιο skill tree, γεμάτο ικανότητες που μπορούμε να αποκτήσουμε, πριν τις προσαρμόσουμε στα αντίστοιχα κουμπιά που επιθυμούμε.

Υπάρχουν τρεις κατηγορίες ικανοτήτων, με την κάθε μια να εκπροσωπεί έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης στη μάχη. Σαν warrior, ορμάμε στη μάχη μετωπικά με δυνατές επιθέσεις και συνδυασμό άμυνας και αυτο-ίασης. Η προσέγγιση σαν hunter εστιάζει στη χρήση του τόξου με διάφορα είδη από βέλη, ενώ σαν assassin μαθαίνουμε να κινούμαστε αθόρυβα χρησιμοποιώντας ικανότητες stealth.

Όποια προσέγγιση κι αν προτιμάτε, όμως, η επιλογή του όπλου δεν θα πρέπει να σας τρομάζει, αφού δουλεύουν όλα άψογα σε κάθε σενάριο. Δυστυχώς, δεν μπορώ να πω ότι όλα τα είδη έχουν το ίδιο καλό animation set, αλλά τουλάχιστον όσον αφορά την ποικιλία τους, δεν θα απογοητευτείτε. Κάθε κατηγορία όπλου έχει αμέτρητα μοντέλα που θα ανακαλύψετε, τα οποία, όπως όλος σας ο εξοπλισμός, διακρίνονται σε 4 κατηγορίες σπανιότητας.

Με μια επίσκεψη στον κοντινότερο σιδηρουργό, θα διαπιστώσετε πως μπορείτε να φέρετε σχεδόν κάθε κομμάτι του εξοπλισμού σας στο τρέχον level σας, δαπανώντας χρυσό και υλικά. Ακόμα, υπάρχει η δυνατότητα “χάραξης” του εξοπλισμού με engravings που ενισχύουν συγκεκριμένα στατιστικά, με το αζημίωτο φυσικά.

Σημαντικό κομμάτι του Odyssey αποτελεί και η περιήγηση στη θάλασσα και τα Ελληνικά νησιά. Η χρήση του καραβιού, αν και εισήχθη στο franchise με το Black Flag, είναι από τα πιο αγαπητά στο κοινό κομμάτια του Assassin’s Creed και αυτή τη φορά έχει λάβει τη δέουσα προσοχή. Πολλές από τις αποστολές διαδραματίζονται στη θάλασσα κι εμείς έχουμε στο πλευρό μας ένα αναβαθμίσιμο πλήρωμα σε ένα καράβι που μπορούμε, επίσης, να βελτιώσουμε συλλέγοντας πόρους. Πολλοί από τους NPCs που συναντάμε μπορούν να στρατολογηθούν και να ενισχύσουν το πλήρωμα, κάτι που θα χρειαστεί καθώς ξανοιγόμαστε στο πέλαγος, όπου ο κίνδυνος των πειρατών αλλά και των πλοίων των δύο συμμαχιών παραμονεύει. Αν και οι ναυμαχίες είναι πάντα καλοδεχούμενες, δεν μπορέσαμε να εντοπίσουμε κάποια καινοτομία ή έστω κάποια διαφορά στους μηχανισμούς gameplay σε σχέση με προηγούμενους τίτλους.

Μια φρέσκια προσθήκη, από την άλλη, που συναντούμε για πρώτη φορά, λόγω της εμπόλεμης κατάστασης μεταξύ της Αθηναϊκής και της Σπαρτιάτικης συμμαχίας, είναι ο μηχανισμός κατανομής εδαφών ανά κυρίαρχη δύναμη. Κάθε πόλη-κράτος βρίσκεται υπό τον έλεγχο κάποιας εκ των δύο και εμείς μπορούμε να το αλλάξουμε. Σκοτώνοντας τον κατάλληλο άρχοντα, καίγοντας τις προμήθειες πολέμου και σαμποτάροντας τις στρατιωτικές τους δυνάμεις, μπορούμε να προκαλέσουμε μια πραγματική μάχη (Conquest Battles) δίνοντας την εξουσία στο αντίπαλο στρατόπεδο κατά το δοκούν. Σε αυτή τη μάχη βρισκόμαστε στο μέτωπο απέναντι σε αμέτρητους εχθρούς και σκοπός μας είναι να εξουδετερώσουμε τους στρατηλάτες αποδεκατίζοντας τις δυνάμεις της πλευράς που επιθυμούμε. Η ανταμοιβή μας είναι σημαντικά ποσά χρημάτων και XP, όπως και σπάνιος εξοπλισμός.

Η χρήση του αετού για τη στρατηγική ανάλυση του πεδίου, αλλά και την εύρεση των objectives από αέρος, παραμένει στο παιχνίδι, μετά από την επιτυχημένη υλοποίηση που είχαμε στο Origins. Αυτή τη φορά, το όνομα του φτερωτού μας φίλου είναι “Ίκαρος” και φημολογείται πως είναι ένα δώρο του Δια στον χαρακτήρα μας, άμεσα συνδεόμενο με τις “ρίζες” του.

Στη μάχη, εκτός από το τόξο που έχει πάντα δευτερεύοντα ρόλο και το διαχειριζόμαστε με τις σκανδάλες και τις ικανότητες που αναφέραμε πρωτύτερα, έχουμε το βασικό όπλο που εμείς επιλέγουμε και μπορούμε να πραγματοποιήσουμε γρήγορες και ισχυρότερες επιθέσεις. Σε αντίθεση με το Origins, δεν υπάρχουν διαθέσιμες ασπίδες προς χρήση, όμως αντί για μια χαρακτηριστική επίθεση, έχουμε τέσσερις θύρες για ικανότητες που μπορούμε να αξιοποιήσουμε όπως θέλουμε. Επιπροσθέτως υπάρχουν λειτουργίες block, parry και dodge, όπως και το γνώριμο “κλείδωμα” πάνω σε εχθρούς.

Γενικά, οι προσθήκες που έγιναν στο gameplay, σε σχέση με το Origins είναι λιγοστές. Για κάποιους, το Odyssey θα μπορούσε να είναι ένα reskin του περσινού παιχνιδιού, φερμένο στα δεδομένα του Ελληνικού setting. Παρόλα αυτά, δεν εμμένουμε σε αυτή την παρατήρηση, μιας και ο τίτλος δείχνει να στοχεύει εξαρχής στην εφαρμογή των απολύτως απαραίτητων μηχανισμών Action RPG, εντυπωσιάζοντας, όχι με την καινοτομία τους, αλλά με τη στιβαρότητά τους σε ένα τόσο μεγάλο φάσμα τοπίων, χαρακτήρων και καταστάσεων.

Γραφικά / Τεχνικός τομέας

Στην περίπτωση του Asssassin’s Creed Odyssey οι λέξεις δεν αρκούν για να περιγράψουν το αισθητικό μεγαλείο της εικαστικής επιμέλειας. Οι εικόνες βοηθούν σε έναν βαθμό, αλλά για να εκτιμήσετε πραγματικά τη λεπτομέρεια στον σχεδιασμό του πρέπει να το βιώσετε ιδίοις όμμασι. Έχει γίνει τεράστια προσπάθεια από τους γραφίστες ώστε να αποδοθεί με ιστορική ακρίβεια κάθε μία από τις αμέτρητες περιοχές της χώρας, παρουσιάζοντας, την ίδια ώρα, την απαραίτητη ποικιλομορφία.

Το Odyssey τα καταφέρνει μια χαρά σχεδιαστικά, προδίδεται, ωστόσο, από τεχνικά προβλήματα που ρίχνουν ελαφρώς τη ποιότητα του συνόλου. Τέτοια προβλήματα είναι το object popping, το μικρό draw distance και οι μικρές πτώσεις στο frame rate που παρατηρούνται συχνά, ανεξάρτητα από το platform στο οποίο παίζουμε. Ακόμα και τα textures στα περισσότερα platforms δείχνουν σε κάποια σημεία (και ιδιαίτερα σε μεγάλες επιφάνειες όπως το έδαφος ή οι πετρώδεις πλαγιές), flat, χωρίς επαρκές geometry. Επίσης, σε όλες τις εκδόσεις, πλην του PC και του One X, τα loading times είναι αρκετά μεγάλα, κάτι που γίνεται ιδιαίτερα αισθητό κατά τη χρήση του Ίκαρου και όταν εκείνος απομακρύνεται σημαντικά, καθώς επιστρέφουμε στον βασικό χαρακτήρα.

Η Α.Ι. των εχθρών δεν είναι η καλύτερη δυνατή και πολλές φορές παρατηρήσαμε λάθη στην πορεία που ακολουθούν ορισμένοι NPCs ή ακόμα και ζώα. Δίνεται η αίσθηση πως πηγαίνουν στο πουθενά. Ειδικά σε περιπτώσεις που το stealth προτείνεται, η μελέτη της διαδρομής που ακολουθούν οι φρουροί κρίνεται απαραίτητη, και υπήρξαν φορές που χαρακτήρες έμεναν ακίνητοι για πάντα.

Για κάθε μικρό τεχνικό πταίσμα, ευτυχώς, υπάρχει μια τεχνολογία που σώζει την κατάσταση και έτσι, συνολικά, το αισθητικό αποτέλεσμα δημιουργεί μια ψευδαίσθηση που ξεγελά το μάτι. Η μέθοδος anti-aliasing, το ambient occlusion και τα σχετικά lighting effects, αλλά και το animation στο νερό και τη βλάστηση, σε συνδυασμό με το εκπληκτικό art direction που αναφέραμε ήδη, συνθέτουν εικόνες που “ρίχνουν σαγόνια”, τουλάχιστον για όσο δεν στέκεστε σε λεπτομέρειες. Αγριεμένες θάλασσες και ο σκοτεινός βυθός τους, πυκνά δάση, λεπτομερέστατοι ναοί, όλα σχεδιασμένα στην εντέλεια, φωτισμένα υποδειγματικά, αναδειγμένα με κάθε πιθανό τρόπο.

Προς τιμήν του, το παιχνίδι δεν παρουσίασε, στις κάμποσες ώρες που το δοκιμάσαμε, ούτε ένα bug, ενώ δεν υπήρξε το παραμικρό κόλλημα, crash ή glitch οποιασδήποτε φύσεως. Αυτό το τονίζουμε λόγω της τάσης που έχουν τίτλοι ανάλογης έκτασης να παρουσιάζουν τέτοιου είδους προβλήματα. Πέρα από τις μικρές πτώσεις του frame rate στις σκηνές συνωστισμού, το Odyssey αριστεύει στον τομέα των επιδόσεων, αφήνοντάς μας έκπληκτους.

Μουσικά, το Odyssey κινείται στα γνωστά τρισμέγιστα επίπεδα των προκατόχων του. Το βασικό score, με πινελιές από το κλασικό theme του Assassin’s Creed, ενορχηστρώνεται από όργανα που αναδεικνύουν την ελληνικότητα του περιεχομένου. Κυρίως έγχορδοι ήχοι που παραπέμπουν σε μπουζούκι ή λύρα χρησιμοποιούνται με μέτρο εκεί ακριβώς που χρειάζονται και συνοδεύονται από φωνητικά κατά περίσταση.

Η γενικότερη ηχητική επένδυση δεν βρίσκεται απλά σε ικανοποιητικό επίπεδο, αλλά ενισχύει το immersion στον κόσμο του Odyssey. Ένα πρωτόγνωρα πλατύ εύρος από ηχητικά εφέ ισοσταθμίζεται εξαιρετικά μέσα από μηχανισμούς δυναμικής έντασης, που πληροφορεί τον παίκτη σε σχέση με το τι συμβαίνει γύρω του. Βήματα, ήχοι ζώων, θρόισμα φύλλων, όλα σε απόλυτη αρμονία, αντάξια εκείνης του αισθητικού σχεδιασμού.

Η παρουσία της ελληνικής γλώσσας δεν περιορίζεται στις σκόρπιες φράσεις που ακούμε στην αγορά, τα “malaka” που επαναλαμβάνει συνεχώς ο χαρακτήρας και σε απλά γνωμικά που παπαγαλίζουν οι NPCs. Καθώς σαλπάρουμε, οι ναύτες μας τραγουδούν στα Aρχαία, στα θέατρα οι ηθοποιοί προβάρουν τους ρόλους τους από πρωτότυπο κείμενο και κάθε σημαντική σκηνή της ιστορίας έχει μικρά κομμάτια στα Eλληνικά.

Το voice acting των περισσότερων χαρακτήρων είναι σε ικανοποιητικά επίπεδα, με εξαίρεση ίσως την προφορά του Αλέξιου, όπως και συγκεκριμένων βασικών ρόλων, που ομοιάζει περισσότερο με σπαστά αγγλικά Ρώσου μετανάστη, παρά με σπαστά ελληνικά.

Συμπέρασμα

Το Assassin’s Creed αλλάζει προς το καλύτερο. Το Origins έκανε την αρχή και το Odyssey χτίζει πάνω σε όσα κατάφερε, ρισκάροντας, ο προκάτοχός του. Η στροφή σε Action RPG βοηθά εκτός από το gameplay και την εξιστόρηση, μέσω του συστήματος επιλογών, ενώ η φρέσκια μέθοδος εύρεσης των στόχων εμπλουτίζει την εμπειρία παιχνιδιού.

Η πολυαναμενόμενη μεταφορά του franchise σε ελληνικά εδάφη δικαιώνει όσους την ανέμεναν, με έναν από τους πιο λεπτομερείς, ενδιαφέροντες χάρτες που έχουμε δει ποτέ στη σειρά, την ίδια στιγμή που η βασανισμένη, ανακυκλωμένη ιστορία της σειράς παίρνει… ανάσες, αξιοποιώντας το βάθος της ελληνικής ιστορίας, της μυθολογίας και των εμβληματικών προσώπων που περπάτησαν σε αυτό το χώμα. Το Odyssey είναι το πιο χορταστικά απολαυστικό Assassin’s Creed που κυκλοφόρησε ποτέ.

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του Review.