Κάθε φορά που πιάνεται ντοπαρισμένος αθλητής του στίβου χτυπάει το τηλέφωνο. Δεν κοιτάζω ποτέ την κλήση, γιατί γνωρίζω ποιοι με καλούν, όπως γνωρίζουν κι εκείνοι -οι συνάδελφοι από τα δελτία ειδήσεων -ότι θα μιλήσω…

Τέλος στην υποκρισία και την διαχείριση του ολυμπιακού ιδεώδους από την εταιρία ΔΟΕ (διεθνούς ολυμπιακού εγκλήματος). Πρωταθλητισμός σημαίνει χημεία και όποιος το αρνηθεί είναι ψεύτης. Τη χημεία αυτή, όπως και το ολυμπιακό ιδεώδες, διαχειρίζεται μία τάξη ανθρώπων- βιομηχάνων, εμπόρων, επιστημόνων και ντίλερς- οι οποίοι εμφανίζονται ταυτόχρονα ως ελεγκτές τιμωροί. Με λίγα λόγια οι έμποροι ναρκωτικών παριστάνουν και τη δίωξη, βγάζοντας τη γλώσσα στους κοινούς θνητούς, που παρακολουθούν έκπληκτοι τα δρώμενα ανίκανοι και να κατανοήσουν τον κύκλο της αθλιότητας.

Εάν μπορούσαν να γίνουν καθαροί αγώνες χωρίς την χρήση στεροειδών και συνθετικών ορμονών, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με μικρές διαφοροποιήσεις πάλι οι ίδιοι αθλητές θα κέρδιζαν, εφ’ όσον είναι γνωστό στους μυημένους και όχι στο φιλοθεάμον κοινό, ότι η ντόπα, εφ’ όσον γίνεται αποδεκτή από όλους, δεν μπορεί να αποτελέσει σημείο τριβής μεταξύ τους. Αυτός είναι ο λόγος που δεν θα ακούσετε ποτέ αθλητή ή ομοσπονδία, να καταγγέλλει τα αναβολικά ως αιτία νίκης του αντίπαλου αθλητή ή μιας ομάδας. Τώρα που το διαβάζετε- όσοι δεν το είχατε σκεφτεί –χαμογελάτε, όπως χαμογελούν κι εκείνοι που ξέρουν, γιατί αποτελεί τον καθημερινό τους εφιάλτη. Όλοι το κάνουμε, αλλά θα πιαστούνε μόνον μερικοί για να συντηρηθεί ο μύθος. Αυτός ο μύθος είναι το ζητούμενο που έχουν ανάγκη τόσο οι κοινωνίες, όσο και οι εταιρείες.

Ο μύθος με τον υπεράνθρωπο αθλητή θα φέρει τον κόσμο στα στάδια, θα μαγνητίσει δισεκατομμύρια τηλεθεατές μπροστά στις τηλεοράσεις τους, θα κερδίσουν τα κανάλια, οι εταιρείες, οι φαρμακοβιομηχανίες, οι μεσάζοντες, οι πάντες διαφημίζοντας και πουλώντας προϊόντα. Είναι δεδομένο ότι τα λιγότερα κέρδη θα αποκομίσουν οι πρωταγωνιστές ή οι φερόμενοι ως πρωταγωνιστές αυτής της άθλιας συμμορίας. Οι έλληνες τουλάχιστον φτωχοσυγγενείς της αθλητικής οικογένειας με μία θέση στο δημόσιο και την ελεημοσύνη του σπόνσορα. Ένας αέναος κύκλος προσφοράς και ζήτησης που ούτε κατ’ ευφημισμόν εξυπηρετεί αυτό το γελοίο, όπως έχει καταντήσει ολυμπιακό ιδεώδες!..

Πιο γελοίο φαντάζει το ερώτημα γιατί όλα αυτά δεν βγαίνουν να τα καταγγείλουν οι αθλητές. Η απάντηση είναι πολύ απλή: Κανένας εργαζόμενος δεν τολμάει να καταγγείλει το αφεντικό του όσο είναι εξαρτημένο από αυτό. Για τους αθλητές η εξάρτηση συνεχίζεται και μετά την συνταξιοδότηση, εφ’ όσον στην συντριπτική τους πλειοψηφία συνεχίζουν από άλλη θέση να υπηρετούν το σύστημα, αλλά και, όταν δεν το υπηρετούν, να ζουν από τον μύθο του…

Αυτό το εγκληματικό λοιπόν σύστημα δε συγχωρεί τέτοιες συμπεριφορές και τέτοια λάθη βγάζοντας από τη μέση όσους τολμήσουν ή διανοηθούν να βγάλουν γλώσσα.

Είναι ο λόγος που αρνούμαι να κυνηγώ τους χρήστες και θα είμαι πάντοτε παρών στο κυνήγι των χοντρεμπόρων, όπως οι Άγγλοι στο κυνήγι της αλεπούς.

Πάντοτε ενάντιος σ’ εκείνους που ζώντας μέσα στην απόλυτη χημεία, βαρβιτουρικά για να κοιμηθούν, βιάγκρα για να ερωτευθούν, μπότοξ για να κοιτάξουν στα μάτια τον σύντροφό τους, χάπια για ν’ αδυνατίσουν, θέλουν να μας πουλήσουν εκτός από τα υπόλοιπα προϊόντα  και το παραμύθι του καθαρού αθλητισμού…

Ο πολίτης οφείλει να γνωρίζει και να αποφασίζει ελεύθερα εάν πρέπει να γίνεται πιόνι στις ορέξεις αυτών των κυρίων, να υποκύπτει στις ορέξεις τους και να αγανακτεί εις βάρος του πιο αδύνατου κρίκου, των αθλητών.

Διαβάστε επίσης:
Μάκης Τριανταφυλλόπουλος: Οι καλοί αθλητές δεν γίνονται από το ντόπινγκ