Καθημερινή αθλητική στήλη,

αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους

 

*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,

όλων των κομμάτων

και όλων των θρησκειών,

σάς χαιρετώ…

 

*** Εκτιμώ απεριόριστα

τη στάση που έχει κρατήσει -εν’ τω συνόλω του- ο Π.Α.Ο.Κ.,

μετά το αρνητικό αποτέλεσμα στο κυριακάτικο ντέρμπι κορυφής από τον Ολυμπιακό·

παρ’ ότι υπήρξαν τρεις αμφισβητούμενες φάσεις

που -οποία σύμπτωσις- εκρίθησαν άπασες υπέρ των «ερυθρόλευκων»,

η διοίκηση και ο κόσμος τού «Δικεφάλου τού Βορρά»

στάθηκαν στην κακή εμφάνιση τής ομάδας

και παραδέχθηκαν αντρίκεια και υπερήφανα το δίκαιον τής ήττας.

 

Βεβαίως,

φανταστείτε τι θα συνέβαινε αν είχαμε αντίστοιχη συνθήκη εις βάρος τού Ολυμπιακού·

θυμίζω την κλιμακούμενη υστερία και την απύθμενη επιθετικότητα

που ο Μαρινάκης και τα ενεργούμενά του εξεδήλωσαν κατά πάντων,

μετά το οριακό (μη) οφ-σάϊντ που κατελογίσθη στο ματς με τον Βόλο

και είχε οδηγήσει στην ακύρωση τού γκολ τού Σουντανί

(στη συνέχεια είχαμε και δύο… αθώες επιδρομές εγκληματιών

στην πολυκατοικία όπου διέμενε ο «Video Assistant Referee» τού αγώνα, ο Ευαγγέλου,

με συνέπεια να μαζεύουν υπογραφές οι υπόλοιποι ένοικοι για να τον διώξουν,

αλλά αυτά είναι συνηθισμένα «happenings»

στην τεταρτοκοσμική νεοελληνική μπανανία·

ας μην ξεχνάμε,

ότι ένας εκ’ των δραστών τής απόπειρας ανθρωποκτονίας εις βάρος τού Τζήλου,

είχε το θράσος -με την υποστήριξη, φυσικά, τού παρακράτους-

να κάνει μήνυση στους αστυνομικούς που τον συνέλαβαν).

 

*** Πριν μιλήσουμε για την άρδην μεταστροφή

που εκδηλώνουν ο Μαρινάκης και τα ενεργούμενά του

στο θέμα τού «V.A.R.» και των ξένων διαιτητών,

πάμε να τοποθετηθούμε για τις τρεις επίμαχες φάσεις που προέκυψαν στην «Τούμπα»,

αλλά και να μνημονεύσουμε δύο χαρακτηριστικές στιγμές

από το απώτερο και το πρόσφατο παρελθόν,

που θα μάς παράσχουν πολύτιμη βοήθεια στην εξαγωγή συμπερασμάτων…

 

Ξεκινάμε από τη μοναδική πανεύκολη φάση·

στο γκολ τού Π.Α.Ο.Κ. υπάρχει αδιαμφισβήτητη παράβαση,

καθώς ο Βαρέλα επηρεάζει από θέση οφ-σάϊντ την εξέλιξη τού παιχνιδιού.

Πάει και ετελείωσε αυτό. 

 

Πάμε στη δύσκολη· 

Λημνιός και Τσιμίκας προσπαθούν με σώμα και με χέρια να αποκτήσουν πλεονέκτημα,

και εν’ τέλει το τζαρτζάρισμά τους καταλήγει σε σπρώξιμο

-εντός των θεμιτών ορίων- από τον αμυντικό τού Ολυμπιακού. 

Σωστά δεν δόθηκε πέναλτι,

αν και ο καταλογισμός του δεν θα συνιστούσε σκάνδαλο. 

 

*** Και τώρα φτάνουμε στη φάση

που πιθανότατα ευνοήθηκε ο Ολυμπιακός και αδικήθηκε ο Π.Α.Ο.Κ..

Έως σήμερα γίναν’ αναλύσεις επί αναλύσεων·

όμως,

σε όλο τούτο το «πανηγυράκι» των διαιτητικών κριτικών από σχετικούς και άσχετους,

ουδείς εστάθη σε ένα εξόχως σημαντικό στιγμιότυπο που δίνει την απάντηση.

Αυτό το στιγμιότυπο, λοιπόν, έρχομαι να επισημάνω,

και να το θέσω στον δημόσιο διάλογο… 

 

Δείτε τη φωτογραφία·

είναι η στιγμή που η μπάλα βρίσκεται ακριβώς επάνω από τη γραμμή τού άουτ

(μόνο τυφλωμένος από μονομέρεια και φανατισμό

δύναται να ισχυριστεί το αντίθετο). 

Ερωτώ, λοιπόν..:

Πώς γίνεται να προλαβαίνει την μπάλα ο Ραντζέλοβιτς εντός γηπέδου,

ενώ τη στιγμή που αυτή βρίσκεται πάνω ακριβώς από τη γραμμή 

ο εν’ λόγω ποδοσφαιριστής απέχει δύο μέτρα..;

Πώτς γκένεν αυτό;

Έμεινε η μπάλα στατική και αναποφάσιστη πάνω απ’ τη γραμμή;

Μήπως θυμήθηκε ότι είχε ξεχάσει ανοιχτόν τον θερμοσίφωνα

και είπε να επιστρέψει εντός γηπέδου;

Ποιος ξέρει…

 

Εν’ κατακλείδι,

επειδή η μπάλα είχε να διανύσει τα ελάχιστα εκατοστά που είναι το πάχος τής γραμμής,

ενώ ο Ραντζέλοβιτς έπρεπε να διανύσει δύο μέτρα,

μπορούμε να αποφανθούμε με σχετική ασφάλεια και με σεβαστή επιχειρηματολογία

ότι η μπάλα είχε βγει άουτ. 

 

*** Όμως, εδώ δεν μιλάμε για αποσπασματική περίπτωση,

αλλά για σκηνικό που μάς παραπέμπει στο απώτερο παρελθόν

και σε μία ακόμη περιβόητη ανεξιχνίαστη φάση,

που -και πάλι, οποία σύμπτωσις- είχε κριθεί υπέρ τού Ολυμπιακού.

 

Στις 18 Απριλίου 2004

διεξάγεται στη Λεωφόρο το κρίσιμο ντέρμπι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, 

με διαιτητή τον Γιώργο Δούρο.

Το ματς λήγει 2-2,

ο Π.Α.Ο. κάνει σημαντικό βήμα για την κατάκτηση τού πρωταθλήματος,

αλλά ο «ερυθρόλευκος» μηχανισμός

-ο οποίος έχει θριαμβεύσει την προηγούμενη χρονιά

στήνοντας με τέλειο παρακρατικό τρόπο τη «Ζούγκλα τής Ριζούπολης»-

δεν αρκείται στα επτά σερί πρωταθλήματα που έχει κατακτήσει,

αλλά με τη σαθρή και βαθιά αρρωστημένη προπαγάνδα του

βαφτίζει τη μετέπειτα κατάκτηση τού τίτλου από τον «αιώνιο αντίπαλό» του

ως «πρωτάθλημα τού Δούρου»

(ακριβώς όπως εβάφτισε το πανάξιο αήττητο πρωτάθλημα τού Π.Α.Ο.Κ.

με τον ιταμό προσδιορισμό «πρωτάθλημα των Πρεσπών»).

 

Πριν φτάσουμε στην «ανεξιχνίαστη φάση» που ενεπλάκη ο επόπτης του,

ας δούμε τι διέπραξε σε εκείνο το παιχνίδι ο Δούρος.  

Ο Δούρος, λοιπόν,

δεν είχε δει, και όντως δεν απέβαλε -όπως θα έπρεπε- τον Κυργιάκο

(στο 71΄, όταν εκείνος αντέδρασε στην ύπουλη χουλιγκανική αγκωνιά τού Τζιοβάνι),

αλλά πριν από αυτό είχε κάνει τέρατα εις βάρος τού Παναθηναϊκού.

 

Ενδεικτικώς, αναφέρω ένα από τα πολλά εγκλήματά του..:  

Μόλις στο 15ο λεπτό και με το σκορ ήδη στο 1-0 υπέρ τού Π.Α.Ο.,

δεν είχε αποβάλει με απ’ ευθείας κόκκινη τον Καστίγιο

για την εν’ ψυχρώ κλοτσιά στον Μπασινά

(μιλάμε για «χτύπημα-καραβολίδα» στο πόδι τού αντιπάλου,

με τον Μπασινά να σηκώνεται κυριολεκτικώς στον αέρα· 

όπως κι ο δράστης, άλλωστε).

Δείτε την «Ασυλία τής Τσογλανιάς» και αηδιάστε ελεύθερα… 

 

*** Και…, στην εκπνοή τού ημιχρόνου (στο 44ο λεπτό),

γίνεται η φάση που μέχρι και σήμερα δεν έχει βρει απάντηση.

Ο Γεωργάτος εκτελεί φάουλ, ο Στολτίδης πιάνει κεφαλιά,

ο Χαλκιάς αποκρούει, η μπάλα περνάει κάτω από το σώμα του

και παίρνει πορεία προς τα δίχτυα αλλά έχοντας ανάποδα φάλτσα.

Παρ’ ότι υπάρχουν πολλά σώματα που κρύβουν το οπτικό πεδίο τού επόπτη,

παρ’ ότι πολλά σώματα κρύβουν την μπάλα έως ότου την απομακρύνει ο Μόρις,

ο επόπτης δίνει την αμφιβολία υπέρ τού Ολυμπιακού και δείχνει σέντρα.

 

Ε, λοιπόν,

δείτε την εκπληκτική και απίστευτα ειρωνική σύγκριση με την περίπτωση τού Ραντζέλοβιτς.

Ο Μόρις που σπεύδει να απομακρύνει την μπάλα,  

έχει απόσταση μικρότερη τού ενός μέτρου από αυτήν,

η οποία, σημειωτέον,

βρίσκεται πεντακάθαρα πριν από τη γραμμή τού τέρματος

και έχει και ανάποδα φάλτσα.

Παρά ταύτα, όμως, το (ανύπαρκτο) γκολ κατακυρώνεται… 

 

*** Κατόπιν τούτων,

καθίσταται σαφής -για νιοστή φορά-

η διαχρονικότητα τού μνημειώδους στίχου τού Μανώλη Ρασούλη

από το έξοχο τραγούδι «Υδροχόος» που συνέθεσε η Βάσω Αλαγιάννη

και άφησε αθάνατο με τη φωνή του ο Νίκος Παπάζογλου..:

«Όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν…». 

 

24 χρόνια -από το φθινόπωρο τού ’96 και εντεύθεν-

που ο εκκωφαντικά ευνοημένος Ολυμπιακός 

κλαψουρίζει χωρίς σταματημό επειδή (δήθεν) αδικείται.

 

*** Όμως,

σε τι οφείλεται η «ξαφνική» ριζική μεταστροφή τού Μαρινάκη

και των πάσης φύσεως ενεργούμενών του,

στο θέμα τού «V.A.R.» και των ξένων διαιτητών; 

Ποιος είναι ο λόγος που αλλάξαν’ στάση

αυτοί που μέχρι πρότινος υπεβάθμιζαν παντοιοτρόπως το «V.A.R.»

και επιδίδονταν σε δριμείες επιθέσεις κατά των ξένων διαιτητών..;

 

Μα είναι προφανές·  

το bullying εις βάρος τού Χούμπελ και τού Περέϊρα 

έχει πιάσει παρασκηνιακό τόπο

και πλέον υπάρχουν μυστικά εχέγγυα για το «50-50»

-(50 υπέρ μας και 50 εναντίον των αντιπάλων μας)-

που λαχταρούν να απολαμβάνουν στο λιμάνι.

 

Η αναγγελία τής δρομολογημένης πολύπτυχης  μεθόδευσης

ενσαρκώθηκε με τον πιο πειστικό τρόπο

στη διαιτησία τού -ευρισκόμενου σε καραμπινάτη διατεταγμένη υπηρεσία- Γκεστράνιους,

στο ντέρμπι Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός.

 

Υπάρχει, λοιπόν, 

μία ακόμη κομβική λεπτομέρεια που -εκτός ετούτης τής στήλης- ουδείς επεσήμανε·

ο Φινλανδός καμικάζι,

τη στιγμή που απομακρύνεται από το «V.A.R.»

έχοντας μόλις ελέγξει το αδιαμφισβήτητο πέναλτι τού Μπα στον Μακέντα,

κοντοστέκεται στιγμιαία.

Κοντοστέκεται διότι ξέρει μεν ότι έχει δει πέναλτι,

αλλά γνωρίζει επίσης ότι πρέπει να ακολουθήσει τις εντολές που τού έχουν δοθεί.

Κοντοστέκεται επειδή αισθάνεται ενοχή, κοντοστέκεται επειδή είναι ένοχος,

και προδίδεται από τη γλώσσα τού σώματός του.

 

*** Συνελόντι ειπείν,

το Ελληνικό Ποδόσφαιρο -όπως και η Ελληνική Κοινωνία στο σύνολό της-

εξακολουθεί να είναι μια σημαδεμένη τράπουλα·

χαρτοκλέφτες με λαδωμένα δάχτυλα και λαδιάρικη ψευτομαγκιά  

βγάζουν μπροστά στα μάτια μας άσους απ’ τα μανίκια τους,

σημαδεύουν με τα βρομερά νύχια τους τα φύλλα που τούς ενδιαφέρουν

και κοκορεύονται για τις στημένες παρτίδες που κατακτούν. 

 

Ευτυχώς, όμως, 

οι αδελφοί Κατσιμίχα έχουν προκαταβολικώς αποδώσει δικαιοσύνη,

περιγράφοντας αυτά τα ανδρείκελα στη συγκλονιστική κοινωνική ηθογραφία τους,

στο έξοχο τραγούδι «Κορίτσια τής Συγγνώμης»:

«…ένας γελοίος παρλαπίπας κοκοράκος,

όπου με παίρνει και ’μένα κοκορεύομαι…».

Κομπλάν.

 

Ο Αθλητάμπουρας