Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** 17 Μαΐου 2003.
Στο γήπεδο τής Τούμπας διεξάγεται ο τελικός τού Κυπέλλου Ελλάδος
ανάμεσα στον Π.Α.Ο.Κ. και στον Άρη.
Ο «Δικέφαλος τού Βορρά» επικρατεί με 1-0
και από την στιγμή που επιτυγχάνει το γκολ
ένα νεογέννητο σύνθημα δονεί την ατμόσφαιρα στην «ασπρόμαυρη» κερκίδα..:
«Σήκωσέ το…, …το γαμημένο,
δεν μπορώ…, δεν μπορώ να περιμένω.»!
Και πράγματι,
ο Π.Α.Ο.Κ. σηκώνει το Κύπελλο εν’ μέσω έξαλλων πανηγυρισμών,
καθώς έχει πάρει το τρόπαιο νικώντας τον «αιώνιο αντίπαλό» του.
*** Και έρχεται το 2004…
Η Εθνική Ελλάδος πετυχαίνει τη Μεγαλύτερη Έκπληξη
στην Ιστορία τού Παγκοσμίου Ποδοσφαίρου,
κατακτώντας το «Euro» τής Πορτογαλίας.
Η πορεία τής Εθνικής μέχρι τον νικηφόρο τελικό τού «Ντα Λουζ»
είναι το Χρονικό ενός Προαναγγελθέντος Θαύματος·
μία αισιοδοξία που πηγάζει από το… πουθενά,
αλλά ουδείς δύναται να τη σβήσει, να τη διαψεύσει, να την καταστήσει φρούδα.
Το σύνθημα
«Σήκωσέ το…, …το γαμημένο, δεν μπορώ…, δεν μπορώ να περιμένω.»
είναι και πάλι εδώ,
αποκτώντας πλέον Εθνική Χροιά και Περιεχόμενο,
και αποτελώντας μία διαρκή ανατροφοδότηση
τής Ελπίδας για Επίτευξη τού Απίθανου.
Η ένταση των στιγμών
και η αδημονία μετά από κάθε περιφανή νίκη και πρόκριση,
αναδεικνύουν με τον πιο ηχηρό τρόπο
ότι στην προκειμένη περίπτωση
η επίμαχη λέξη «γαμημένο» δεν είναι Φορέας Χυδαιότητας,
αλλά Έκφραση Συναισθήματος.
Το Συναίσθημα έχει -ενίοτε- τη μαγική ιδιότητα να καθαγιάζει τη Χυδαιότητα
και να μετατρέπει την Ύβρι σε Ομολογία Αγάπης.
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού τού φαινομένου
είναι η προσφώνηση «Ρε μαλάκα…»·
όταν την απευθύνεις σε κάποιον άγνωστο,
δύναται να αποτελέσει αιτία προστριβής, βίας, έχθρας,
αλλά όταν την απευθύνεις στον φίλο σου, στον κολλητό σου,
είναι μία τρανή δήλωση οικειότητας
και ιερής υπέρβασης των λεκτικών εσκαμμένων.
Εκεί λοιπόν που η Εθνική Ελλάδος δρομολογούσε το Θαύμα,
εκεί που η Αδημονία και η Λαχτάρα εκφράζονταν έξοχα μέσα από το
«Σήκωσέ το…, …το γαμημένο, δεν μπορώ…, δεν μπορώ να περιμένω.»,
ήρθε ο Πουριτανισμός,
ήρθε η Πολιτική Ορθότητα στην πιο απεχθή μορφή της,
να μαγαρίσει το Συναίσθημα.
Στον βωμό των απύθμενων σεξουαλικών συμπλεγμάτων
που φέρει μέσα της η Ελληνική Κοινωνία,
η ακεραιότητα τού συνθήματος θυσιάστηκε.
Το σύνθημα αναπηροποιήθηκε·
κατέστη ανάπηρο,
προκειμένου να το χρησιμοποιούν ο Παρείσακτος, ο Άσχετος και ο Κομπλεξικός.
Και έτσι, προέκυψε η φλούφλικη, τζιτζιφιόγκικη, θλιβερή διασκευή του..:
«Σήκωσέ το…, …το τιμημένο, δεν μπορώ…, δεν μπορώ να περιμένω.».
Όταν βλέπω και ακούω τον προσδιορισμό «τιμημένο»
να παρεισφρέει σ’ αυτό το συναισθηματικώς μνημειώδες σύνθημα,
μού προκαλούνται ταυτόχρονα στομαχικές διαταραχές και έκρηξη οργής.
Το «τιμημένο».
Η αντικαταστάτρια λέξη,
που είναι βγαλμένη από τα άδυτα τής μεσαιωνικής
και μεσαιωνίζουσας υποκρισίας ενός λαού,
ο οποίος επί καθημερινής βάσης μεταφράζει την Τιμή σε ευρά·
ένας λαός που είναι ικανός να σκοτώσει (και συχνά το κάνει)
για λόγους ερωτικής αντιζηλίας και σεξουαλικής «προδοσίας»,
μία κοινωνία που τρέφει τούς άντρες της με τη σαθρή αντίληψη
ότι το «μέτωπό» τους είναι συνώνυμο με το αιδοίο τής συμβίας τους.
Μπλιαχ.
*** Και θα μού πείτε..:
«Για κάτσε, ρε ’σύ.
Δηλαδή, θα βάλουμε τη γιαγιά και τον παππού να λένε
«“Σήκωσέ το…, …το γαμημένο.”»;
Όχι, δεν θα βάλουμε τη γιαγιά, τον παππού, ή οποιονδήποτε άλλον να το πράξει.
Αν κάποιος θεωρεί χυδαίο το σύνθημα
και δεν δύναται να υπερβεί το Φαινομενικόν προς χάριν τής Ουσίας,
να μην το φωνάξει.
Απ’ την άλλη,
σέβομαι τον πουριτανισμό σου μόνο όταν τον κρατάς για τον εαυτό σου
και δεν παρεμβαίνεις με εκφυλιστικό τρόπο
σε ένα πανηγύρι που έχει τις δικές του εκφράσεις συναισθήματος.
*** Δεν γίνεται -επειδή κάποιος έχει τυφλή φοβία προς κάποιες λέξεις-
να διασκευάσουμε τη Ζωή.
Δεν γίνεται να διασκευάσουμε την υπέροχη «Συνήθεια» τού Μπάμπη Στόκα,
και δη, το σημείο όπου το τραγούδι λέει
«Γαμημένη Συνήθεια… Καναπές, Τσόντες και Καφές…».
Δεν γίνεται να διασκευάσουμε το συγκλονιστικά ηθογραφικό «Διδυμότειχο Blues»
τού Γιώργου Νταλάρα και τού Λαυρέντη Μαχαιρίτσα,
και δη, το σημείο όπου το τραγούδι λέει
«Διδυμότειχο Blues…
Τ’ όνομά του είναι αιτία, Διδυμότειχο Blues…
Τρύπα στη γεωγραφία, Διδυμότειχο Blues…
Αδειανή φωτογραφία…,
του παράλογου η θητεία…,
αγχωμένη μαλακία…,
Διδυμότειχο Μπλουζ…»!
Δεν γίνεται να διασκευάσουμε το ιδιοφυές «Ντέρμπι Χούλιγκανς»
τού Ορφέα Περίδη
(και τού συναυλιακά συμπράττοντος Διονύση Σαββόπουλου),
και δη, το σημείο όπου το τραγούδι λέει
«Στον δρόμο για το Φέγγον Όρος
εθελουσίως ασκητές,
έτσι γαμεί η Λεωφόρος,
έτσι αγαπάνε οι Ποιητές…»!
ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ, ΡΕ.
ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ, ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ.
ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ, ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ.
ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΣΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ!
*** Είναι φορές που η Λογοκρισία τής Ύβρεως είναι η Ύψιστη Ύβρις.
Νωρίτερα στο άρθρο,
έκανα λόγο για τον Παρείσακτο, τον Άσχετο και τον Κομπλεξικό.
Αυτοί δεν έχουν δικαίωμα στη Μαζική Χαρά;
Βεβαίως και έχουν,
αλλά όχι και να μετατρέπεται το δικαίωμά τους σε παράγοντα αλλοίωσης.
Θα σάς αναφέρω ένα παράδειγμα που προσφάτως με συνετάραξε
και μού εδημιούργησε βαθύ προβληματισμό και σκεπτικισμό…
Όταν τον περασμένο Αύγουστο
ο Στέφανος Τσιτσιπάς έστρεψε τα βλέμματα όλων των Ελλήνων επάνω του,
με την καταπληκτική πορεία του στο «Rogers Cup»
(όπου -μεταξύ άλλων- είχε αποκλείσει τον κολοσσό Νόβακ Τζόκοβιτς),
μαζεύτηκε κόσμος και ντουνιάς στο χωριό τού αθλητή μας
για να παρακολουθήσει σε γιγαντο-οθόνες τον τελικό τού μεγάλου τουρνουά.
Όπως ήταν φυσικό, έσπευσαν εκεί τα τηλεοπτικά συνεργεία,
με τη ρεπόρτερ τού δελτίου ειδήσεων τού «Alpha»
να περιγράφει με χαρακτηριστικό τρόπο το κλίμα λέγοντας,
ότι ανάμεσα στους συγκεντρωμένους ήταν και πολλοί ηλικιωμένοι,
οι οποίοι δεν είχαν την παραμικρή γνώση τού τένις
αλλά (θα) πανηγύριζαν βλέποντας τούς γύρω τους να πανηγυρίζουν.
Αυτός ο «πιθηκισμός» έχει μεν μία αθωότητα και μία αγνότητα,
αλλά δεν παύει να είναι «πιθηκισμός».
Ναι,
είναι μεγαλειώδες να χαίρεσαι μόνο και μόνο επειδή χαίρεται ο διπλανός σου,
αλλά εν’ τέλει καθίστασαι έως και επικίνδυνος
διότι η χαρά σου είναι κενή γνώσης, υπόβαθρου και ουσίας.
Όποια κι αν είναι η ηλικία σου,
όταν πανηγυρίζεις με αποκλειστικό στόχο τη συμμετοχή σε ένα πανηγύρι
που στην πραγματικότητα δεν σε αφορά και δεν αντιλαμβάνεσαι,
παραπέμπεις σε εκείνα τα μηχανήματα
που υπήρχαν σε παρελθούσες δεκαετίες δίπλα στα περίπτερα
και -ρίχνοντας ένα κέρμα-
μία ορχήστρα από μαϊμούδες εχάριζε στα παιδικά μάτια μερικές στιγμές χαράς.
Ως εκ’ τούτων,
είναι ανεπίτρεπτο να διαμορφώνουν το Συναίσθημα
αυτοί που ακόμη κι αν έλειπαν από το Πανηγύρι,
δεν θα αλλοιωνόταν κατ’ ελάχιστον η ουσία του.
Συνελόντι ειπείν, δεν είναι όλα τα πανηγύρια για όλους.
*** Επιμύθιο:
Το καλύτερο πρωτοσέλιδο όλων των εποχών σε αθλητική εφημερίδα,
είν’ αυτό εδώ..:
2 Ιουλίου 2004,
την επομένη τής πρόκρισής μας στον τελικό τού «Euro».
Η εφημερίδα «Ώρα για Σπορ» κάνει αυτό που αρμόζει στην Περίσταση
και με γενναιότητα μεταφέρει αυτούσιες τις λέξεις στο πρωτοσέλιδό της.
Ο Τίτλος πάει κόντρα στη Δηθενιά, στο Σύμπλεγμα, στον Μικροαστισμό.
5 Μαΐου 2019, ο Π.Α.Ο.Κ. ανακηρύσσεται αήττητος Πρωταθλητής Ελλάδος.
34 χρόνια χρειάστηκαν για να επαναληφθεί το Όνειρο·
το σύνθημα
«Σήκωσέ το…, …το Γαμημένο, δεν μπορώ…, δεν μπορώ να περιμένω.»
υπήρχε προτού καν γεννηθεί·
υπήρχε στα όνειρα των Παοκτζήδων, στην αδημονία τους, στη λαχτάρα τους,
πολύ πριν το γεννήσουν και το μετουσιώσουν σε λέξεις.
Μα τι λέω· είναι λάθος ο Πληθυντικός «λέξεις».
Όλο το σύνθημα είναι η λέξη «Γαμημένο»,
η οποία -εν’ προκειμένω- δεν έχει ίχνος χυδαιότητας,
παρά μόνον αποτελεί ένα μονολεκτικό «Διήγημα Αγάπης».
Γι’ αυτό και κάθε φορά που -ανεξάρτητα από την ομάδα τού καθενός μας-
ακούμε κάποιον τζιτζιφιόγκο να λέει «Σήκωσέ το…, …το τιμημένο.»,
στο μυαλό μας (θα) γιγαντώνεται ο αντίλαλος τής λέξης «Γαμημένο».
Όχι, ρε, δεν είμαστε Χυδαίοι. Αισθηματίες είμαστε!
Ναι, ρε,
από τη Χυδαιότητα τής Λογοκρισίας,
προτιμούμε τη Χυδαιότητα τού Συναισθήματος.
Από τις 21 Απριλίου που ο Π.Α.Ο.Κ. έριξε τη «Χούντα τού Ποδοσφαίρου»,
από τις 21 Απριλίου που στον τελευταίο φετινό αγώνα του στην Τούμπα
ο Π.Α.Ο.Κ. εβίωσε την Κορύφωση τής Αδημονίας, τής Λαχτάρας, τού Συναισθήματος,
το Ιστορικό Σύνθημα επέστρεψε Ελεύθερο εκεί που ανήκει.
«Σήκωσέ το…, …το Γαμημένο, δεν μπορώ…, δεν μπορώ να περιμένω…»!
Ο Αθλητάμπουρας
