Καθημερινή αθλητική στήλη,

αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους

 

*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,

όλων των κομμάτων

και όλων των θρησκειών,

σάς χαιρετώ…

 

*** Ξεκινώ με άρτι εμπνευσθέν απόφθεγμά μου..:

Η Άγνοια είναι Πλαστή Ευτυχία,

η Γνώση είναι Αυθεντική Δυστυχία.

 

Φυσικά, η άποψη που εκφράζω δεν διαθέτει καθολική ισχύ,

αλλά αναμφίβολα περιγράφει καταστάσεις

όπως αυτή που βιώνει πλέον η ποδοσφαιρική Εθνική Ελλάδος.

 

Όταν αμέσως μετά τη λήξη τού ηττοφόρου αγώνα με την Αρμενία,

ακούσαμε τον κεντρικό αμυντικό Σωκράτη Παπασταθόπουλο

-ο οποίος, σημειωτέον, είναι ο αρχηγός τής Εθνικής-  

να προβαίνει στις άκρως επιθετικές δηλώσεις του

και να προαναγγέλλει εξελίξεις,

αντιληφθήκαμε σε απόλυτο βαθμό

το κλίμα που επεκρατούσε όλο αυτό το διάστημα

στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.

 

*** Είναι ξεκάθαρο ότι υπάρχουν παίκτες στην ομάδα,

που δεν θέλουν να βλέπουν ούτε ζωγραφιστόν τον Άγγελο Αναστασιάδη·

ο Παπασταθόπουλος, λοιπόν, δεν έκανε κάτι παραπάνω,

παρά μόνον να εκφράσει τη -μέχρι πρότινος υφέρπουσα- απέχθεια

και να βροντοφωνάξει ότι στην κατάσταση που βρίσκεται η Εθνική μας,

κάθε προσδοκία για καλυτέρευση τής εικόνας της

και για πρόκριση στα τελικά τού «EURO»,

θα ήταν αίολη και φρούδα.

 

Ότι κάτι δεν επήγαινε καλά, το βλέπαμε όλοι.

Ήταν σαφές ακόμη και στον πλέον ανυποψίαστο παρατηρητή,

πως αυτός ο συρφετός μόνο ομάδα δεν ήταν.

Όμως, μετά από όσα ακολούθησαν τον νέο διασυρμό,

καθίσταται αδιαμφισβήτητο

ότι -θέλοντας και μη- η Εθνική έχει χωριστεί σε δύο φατρίες·

από τη μία,

ο Αναστασιάδης, το επιτελείο του και οι (όποιοι) παίκτες τον στηρίζουν,

και από την άλλη,

ο Παπασταθόπουλος και οι συμπαίκτες που τον στηρίζουν.

Βεβαίως, ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά και συνάμα στην άκρη,

βρίσκονται όσοι ποδοσφαιριστές και παράγοντες τής Εθνικής

έχουν επιλέξει -είτε εσκεμμένα, είτε επειδή δεν έχουν άποψη- τον δρόμο τής Ουδετερότητας.

 

Η διαμορφωθείσα κατάσταση δύναται να περιγραφθεί επακριβώς

από την αγγλιστί συμπύκνωση «Lose–Lose Situation»·

συνελόντι ειπείν,

σε αυτήν τη διαμάχη δεν χωράει η ερώτηση «Ποιος έχει περισσότερο δίκιο;»,

καθώς όλοι οι εμπλεκόμενοι έχουν άδικο·

αυτό που θα κάνουμε, λοιπόν,

είναι να επιμερίσουμε -βάσει των γεγονότων που γνωρίζουμε- τις ευθύνες

και να καταλήξουμε ποιος είναι ο βασικός υπαίτιος για την κατάντια.

 

*** Αρχίζουμε από τον Άγγελο Αναστασιάδη…

 

Η προπονητική του πορεία έχει να επιδείξει ελάχιστες επιτυχίες.

Μάλιστα, αν συνυπολογίσουμε ότι αυτή η πορεία είναι πολυδεκαετής,

επ’ ουδενί προκύπτει ότι μιλάμε για έναν επιτυχημένο προπονητή.

 

Ως εκ’ τούτου,

ποιο είναι το φερόμενο ως βασικό πλεονέκτημά του,

το οποίο προφανώς ήταν που οδήγησε την «Ε.Π.Ο.»

να τού αναθέσει το τιμόνι τής Εθνικής ποδοσφαίρου..;

Η δυνατότητα τού Άγγελου να συσπειρώνει.

 

Όμως,

το είδος τής συσπείρωσης που δύναται να επιφέρει σε μία ομάδα ο Αναστασιάδης,

είναι ξεπερασμένο·

η Θρησκομανία, ο Παγανισμός, η Δεισιδαιμονία και τα Γιούργια, 

είναι αδιανόητο εν’ έτει 2019

να θεωρούνται ως στοιχεία που προσδίδουν θετικό επαγγελματικό πρόσημο.

 

*** Ο Άγγελος είναι συμπαθής. Ε και λοιπόν;

Και οι μαμάδες μας είναι συμπαθητικές, και οι θειάδες μας το ίδιο·

όπως επίσης, είναι και θρησκευάμενες.

Γιατί δεν τις κάνουμε ομοσπονδιακές τεχνικούς,

να σαρώσει η χώρα μας όλα τα «EURO» και όλα τα «Μουντιάλ»..;

 

Όχι,

δεν έχω την παραμικρή διάθεση

να μετατρέψω το παρόν κείμενο σε παρωδία και σε σάτιρα·

τουναντίον,

η Πραγματικότητα είναι αυτή

που στην περίπτωση τού προπονητή τής Εθνικής Ελλάδος

γίνεται συνώνυμη με την Παρωδία και τη Σάτιρα.

 

Μία συγκεκριμένη συμπεριφορά λέει τα πάντα για τον Αναστασιάδη..:

Ο έχων εξαιρετική χρονιά και νταμπλούχος με τον Π.Α.Ο.Κ., Πασχαλάκης,

κάνει πολύ καλή εμφάνιση στο φιλικό με την Τουρκία.

Οποία έκπληξις,

στον επόμενο αγώνα με την Ιταλία, για τα προκριματικά τού «EURO»,

ο Πασχαλάκης εξαφανίζεται

και βλέπουμε κάτω από τα δοκάρια μας

τον προερχόμενο από μετριότατη σεζόν, Μπάρκα.

Ο Μπάρκας σώζει την Εθνική από διασυρμό,

αλλά, πάλι οποία έκπληξις,

εξαφανίζεται κι αυτός στο επόμενο κρίσιμο ματς με την Αρμενία,

και τη θέση κάτω από τα γκολπόστ καταλαμβάνει ο Βλαχοδήμος.

 

Και ερωτώ..:
Ποια από τις μαμάδες μας, ποια από τις θειάδες μας,

θα υπέπιπτε στο αδιανόητο λάθος

να χρησιμοποιήσει σε τρεις διαδοχικούς επίσημους αγώνες,

τρεις διαφορετικούς τερματοφύλακες

(και ενώ ουδείς εξ’ αυτών

ήταν -έστω κατ’ ελάχιστον- υπεύθυνος ήττας);

 

Και συνεχίζω με περιπαικτική ερώτηση-δευτερολογία..:

Ποια από τις μαμάδες μας, ποια από τις θειάδες μας,

θα προέβαινε σε τέτοια αλλοπρόσαλλη αλληλουχία

και δεν θα ανησυχούσαμε για την πνευματική της υγεία..;

Για σκέψου να έκανε τέτοιαν προπονητική παλαβομάρα η μάνα σου·

θα την είχες αποκληρώσει με συνοπτικές διαδικασίες

και όταν την έβλεπες στον δρόμο θα άλλαζες πεζοδρόμιο.

Για σκέψου να έκανε τέτοιαν προπονητική παλαβομάρα η θεία σου·

θα τηλεφωνούσες κλαίγοντας σε όλους τούς συγγενείς

και θα τούς έλεγες «Πάει η θεια· τη χάνουμε.».

 

Και έχεις τον Άγγελο να διατείνεται μετά τον αγώνα με την Αρμενία

ότι δεν υπάρχει λόγος να παραιτηθεί·

προφανώς,

θεωρεί ότι οι ανεκδιήγητες επιλογές του

και οι τρεις ήττες στα ισάριθμα τελευταία παιχνίδια τής Εθνικής,

είναι ιστορίες που αξίζουν να τις διηγείται με υπερηφάνεια στα παιδάκια

(για να τρών’ το φαγητό τους χωρίς να φέρνουν αντιρρήσεις).

 

Ένας άνθρωπος που μετά τις εντός έδρας τριάρες από Ιταλία και Αρμενία,

επέμεινε σε δελαπατρίδικες δηλώσεις τού τύπου

«Εγώ πιστεύω ότι θα πάμε (στα τελικά).»,

ένας εκκωφαντικά ξεπερασμένος προπονητής

που αιτιολογεί τις αγωνιστικές ξευτίλες με μεταφυσική επιχειρηματολογία.

 

*** Η μόνη ουσιώδης αποστροφή των λεγομένων τού Αναστασιάδη,  

η οποία αξίζει πραγματικά να συζητηθεί

και μάς μεταφέρει και στο σκέλος τής ευθύνης των ποδοσφαιριστών,

είναι το ακόλουθο κομμάτι τής συνέντευξης Τύπου

που έδωσε μετά τη λήξη τού αγώνα με την Αρμενία..:

 

«[…Εγώ πιστεύω ότι μπορούμε να πάμε (στα τελικά).

Εάν ο κύριος Παπασταθόπουλος πιστεύει ότι δεν μπορούμε να πάμε,

τότε δεν μπορεί να είναι εδώ.]

[…Να είμαστε εμείς εδώ, οι οποίοι πιστεύουμε ότι θα την πάμε.

Εάν, λοιπόν, από το τρίτο παιχνίδι,

ο οποιοσδήποτε, όχι (αποκλειστικώς) ο κύριος Παπασταθόπουλος,

ο οποιοσδήποτε έχει αυτήν την άποψη,

δεν μπορεί να ’ναι εδώ.

Εμείς είμαστ’ εδώ για να παλέψουμε.

Τι θα πει “Τα παρατάμε.”; Τα παρατάμε από πότε;]

[…Εμένα δεν μού είπε όμως τίποτα ο Παπασταθόπουλος.

Γιατί δεν το είπε μέσ’ στ’ αποδυτήρια;

Είναι αρχηγός τής ομάδος. Το ανεκοίνωσε πού; Στις εφημερίδες;

Εάν επίστευε, λοιπόν, αυτό το πράγμα,

έπρεπε να μάς πει ότι

“Κοιτάξτε, παιδιά, εγώ δεν το πιστεύω ότι μπορούμε να πάμε πουθενά.

Εγώ δεν μπορώ να συμμετέχω από ’δώ και στο εξής.”.

Αυτομάτως, δηλαδή, βγάζει τον εαυτό του απέξω.]

[…Και να πω και κάτι..:

Να ρωτήσουμε τ’ άλλα τα παιδιά…

Ρωτήστε, λοιπόν, τον Φορτούνη, ρωτήστε τον Σιόβα…

Τούς «μεγάλους» μιλάω, έτσι; Δεν μιλάω για τα παιδιά που ήρθαν τώρα…

Ρωτήστε τον Σάμαρη, ρωτήστε τα υπόλοιπα παιδιά, για να μη λέω ονόματα,

να δούμε αν κανένας απ’ αυτούς δεν πιστεύει ότι μπορούμε εμείς να πάμε.].

 

*** Λοιπόν,

όταν είσαι προπονητής 

-και ιδίως όταν είσαι προπονητής τής Εθνικής- 

και αναφέρεσαι σε παίκτη σου (πόσω μάλλον, στον αρχηγό τής ομάδας)

με τον προσδιορισμό «ο κύριος»,

αυτομάτως το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.

 

Βεβαίως,

ο ρους τού ποταμιού είχε ήδη οριστικοποιηθεί

μετά τις δημόσιες δηλώσεις τού οργισμένου Παπασταθόπουλου,

ο οποίος -παραβιάζοντας τον Άγραφο Νόμο τής «Ομερτά των Αποδυτηρίων»-

εξέφραζε, επί τής ουσίας, το επιθετικό δίλημμα «Ή εμείς, ή αυτός.»

(δεν υπάρχει λόγος να συγκεκριμενοποιήσουμε στην παρούσα φάση το «εμείς»).

 

Είναι πασίδηλο ότι ο συγκεκριμένος κόουτς

ουδέποτε ενέπνευσε τούς ποδοσφαιριστές τής Εθνικής

και ουδέποτε εκέρδισε τον καθολικό σεβασμό στο περιβάλλον της·

με βάση τις εκπληκτικά άστοχες επιλογές του,

καταλήγουμε ότι ήταν ακατάλληλος για το νευραλγικό πόστο που τού ανετέθη.

 

*** Δεδομένα, ο Αναστασιάδης θα φύγει από την ομάδα.

Όμως,

ακριβώς επειδή ο Αναστασιάδης μετετράπη -ιδία ευθύνη- σε εύκολο σάκο τού μποξ,

θα πρέπει να διατηρήσουμε τις επιφυλάξεις μας προς άπαντες τούς εμπλεκόμενους.

 

Θεωρώ βέβαιο,

ότι θα κληθούμε να διερευνήσουμε στο άμεσο μέλλον

την περίπτωση να εκμεταλλεύθηκαν κάποιοι παίκτες

τη διάτρητη παρουσία τού προπονητή τους,

προκειμένου να κρύψουν τις δικές τους ελλείψεις και αδυναμίες.

 

Ναι,

ακόμη και η ονοματολογία στην οποίαν προέβη ο Άγγελος,

είναι μία ακόμη λανθασμένη κίνηση,

που δύναται να εκληφθεί ως αντιδεοντολογική σπέκουλα

και ως απέλπιδα προσπάθεια για ανεύρεση σανίδας σωτηρίας.

Όμως, αν δούμε το θέμα σφαιρικά,

ενδεχομένως η αναφορά στον Φορτούνη, στον Σιόβα και στον Σάμαρη,

να έχει πολύ περισσότερο ζουμί απ’ όσο νομίζουμε.

 

*** Όπως και να ’χει,

όταν ο -αυτομετατραπέντας σε εύκολο σάκο τού μποξ- Αναστασιάδης 

αποτελέσει σύντομα παρελθόν από την Εθνική Ομάδα,

εκεί θα έχει έρθει άλλη μια «Ώρα τής Αλήθειας»

για ένα αντιπροσωπευτικό συγκρότημα που συνηθίζει εδώ και χρόνια

να αμαυρώνει το «Θαύμα τού 2004» με ήττες από τα Νησιά Φερόε

και από λοιπούς -θεωρητικώς τυχάρπαστους- αντιπάλους.

 

Και ίσως τότε αποδειχθεί με τον πλέον ηχηρό τρόπο,

ότι η Εθνική Ποδοσφαίρου τής Ελλάδος

είναι -με ελάχιστες εξαιρέσεις- γεμάτη από κλικαδόρους και ατάλαντους,

που γίνονται με τεράστια ευκολία «σάκοι τού μποξ» για την κάθε «Αρμενία».

 

Εν’ τέλει, ο Άγγελος Αναστασιάδης είναι ο Θύτης ή το Θύμα;

Εν’ τέλει, ο Άγγελος Αναστασιάδης είναι η Αιτία ή το Άλλοθι;

 

Ο Αθλητάμπουρας