Αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Χθες εδέσποζε στην Παγκόσμια Επικαιρότητα ο τυφώνας «Μίλτον»·
παρακολουθώντας, λοιπόν, τα δυσοίωνα ρεπορτάζ από τις Η.Π.Α.,
έκανα πικρές σκέψεις για την κατάληξη που (θα) έχει ετούτος εδώ ο πλανήτης
λόγω τού οπορτουνισμού, τής στυγνότητας και τής ανευθυνότητας
που ντιενεϊκώς χαρακτηρίζουν το Ανθρώπινο Είδος
και πλέον βρίσκονται στην καταστροφική κορύφωσή τους.
Η Φύση (αντ)επιτίθεται, η Φύση εκδικείται,
παλιά είχες ένα σπίτι στη θάλασσα και ήσουν ευτυχισμένος,
τώρα έχεις ένα σπίτι στη θάλασσα και τρέμεις μήπως το παρασύρουν τα νερά,
παλιά είχες ένα σπίτι στο βουνό και ήσουν ευτυχισμένος,
τώρα έχεις ένα σπίτι στο βουνό και τρέμεις μήπως το παρασύρουν οι κατολισθήσεις.
Η Αλληλ(ο)-Επίδραση τής Ύλης. Η Φθαρτότητα τής Ύλης.
Ύλη είμαστε κι εμείς, φθαρτοί είμαστε κι εμείς,
σε μια στιγμή μπορούν να αλλάξουν τα πάντα στη Ζωή.
Το θαύμα που λέγεται «Ζωή» σφύζει από Ματαιότητα,
η σολομώντειος ρήση «Ματαιότης Ματαιοτήτων, τα Πάντα “Ματαιότης”.»
διατυπώθηκε πριν από 3.000 χρόνια αλλά έχει διαχρονική ισχύ.
Λίγο μετά από τις 11 το βράδυ, σκάει σα βόμβα η είδηση..:
«Βρέθηκε νεκρός ο Τζορτζ Μπάλντοκ».
ΣΟΚ.
Ο ποδοσφαιριστής που ήρθε το καλοκαίρι στον Παναθηναϊκό,
ο ποδοσφαιριστής που ήταν ανάμεσα στους διακριθέντες
και επιβραβεύθηκε με χειροκρότημα στο πρόσφατο «Αιώνιο Ντέρμπι»,
έχει περάσει αδοκήτως και προώρως στην Αιωνιότητα.
Όσο μικρότερη είναι η απόσταση
ανάμεσα στη «Χρονολογία Γέννησης» και στη «Χρονολογία Θανάτου»,
τόσο μεγαλύτερη είναι η Τραγικότητα.
«Τζορτζ Μπάλντοκ, 9 Μαρτίου 1993 – 9 Οκτωβρίου 2024».
Σοκ. Παγωμάρα. Μούδιασμα. Θλίψη.
Τα απώτατα βιολογικά ορόσημα στέλνουν ηχηρό μήνυμα,
ένας νέος άνθρωπος -μόλις στα 31 έτη του- είναι νεκρός
(κρίνω ότι σε αυτό το πόνημα είναι παντελώς περιττή η αναφορά στις συνθήκες θανάτου),
η αυταπόδεικτη τραγική ειρωνεία-σημειολογία που τονίζει τη συμφορά
είναι ότι όλα τα γράμματα τής λέξης «ΝΕΟΣ» υπάρχουν στη λέξη «ΝΕκρΟΣ»,
η επίκτητη τραγική ειρωνεία-σημειολογία προέρχεται από το γεγονός
ότι εφέτος οι φανέλες των ομάδων τής «Super League»
φέρουν τη διαφήμιση μίας στοιχηματικής εταιρείας
αλλά εν προκειμένω το «Απόλυτο Στοίχημα», η Ζωή, κατέστη χαμένο,
η αποκαλυπτόμενη τραγική ειρωνεία-σημειολογία επιτείνει τον συγκλονισμό
καθώς διακινείται η ανατριχιαστική λεπτομέρεια ότι
ο θάνατος τού Μπάλντοκ επήλθε ανήμερα των γενεθλίων τού παιδιού του.
Η «Μηχανική των Συναισθημάτων» πυροδοτείται ακαριαίως,
οι στερεότυπες εκφράσεις εδώ δεν αποτελούν εύκολα κλισέ
μα εκφράζουν με βαθιά ειλικρίνεια την ουσία τού αιφνίδιου συμβάντος.
«Κρίμα». «Άδικο». «Απίστευτο». «Αν είναι δυνατόν»
(ακόμα και η άγαρμπη εκδήλωση συλλυπητηρίων
που ξεκινάει με τον αχρείαστο πρόλογο «Εδώ δεν χωράνε οπαδικά…»,
αντιμετωπίζεται με κατανόηση διότι εκπέμπει -έστω προσωρινώς- τη Συναλληλία,
τη Μεταστροφή, τη Μεταμέλεια, την Απομάκρυνση από τη Μισαλλοδοξία
και εν τέλει τη Συνειδητοποίηση τής Ματαιότητας).
Με βάση τις κυρίαρχες -αν και συχνά, επιφανειακές- κοινωνικές αξιολογήσεις,
ο Τζορτζ Μπάλντοκ τα είχε όλα και τώρα έχει τίποτα·
πρώτα και πάνω απ’ όλα δεν έχει τη ζωή του.
Νιάτα. Οικογένεια. Λεφτά. Μέσα σε μια στιγμή, τα Πάντα «Ματαιότης».
Μέσα σε μια στιγμή ετμήθη σε δύο κομμάτια το μνημειώδες άσμα «Το Χειροκρότημα»·
ο στίχος «Με κοιτάς, σε κοιτώ… Και μετά, σιωπή.» περιγράφει τη μοιραία κατάληξη,
το μνημειώδες ρεφρέν «Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί…» επαφίεται πια στη Μεταφυσική Ελπίδα
και δεν περιλαμβάνει αυτόν τον άνθρωπο στη θνητή «Λίστα τής Ζωής».
Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν επινοήσει την έξοχη έννοια που καλείται ως «Ευφημισμός»,
προκειμένου να αντιμετωπίζανε τούς αρχέγονους φόβους τους.
Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση ευφημισμού, λοιπόν,
ήταν η αρσενικοποίηση τού πιο αθώου συναισθήματος·
ο Χάρων, ο Χάρος, ο μυθολογικός βαρκάρης που μετέφερε τις ψυχές στον Άδη,
πήρε το όνομά του από τη Χαρά
και από την αδήριτη ανθρώπινη ανάγκη τής συμφιλίωσης με τον Θάνατο.
Ο Θάνατος διαθέτει συγκλονιστική αντιφατικότητα.
Ο Θάνατος χωρίζει και ενώνει ταυτοχρόνως.
Ο Θάνατος μάς χωρίζει από τα πλάσματα που μπαίνουν στη «βάρκα».
Ο Θάνατος μάς ενώνει διότι εμείς είμαστε που μένουμε «πίσω».
Ο Θάνατος είναι το «Μπροστά», η Ζωή είναι το «Πίσω»,
αχ, γιατί αυτό το «Πίσω» να μη διαρκεί αιωνίως;
Επιμύθιο:
Ο Θάνατος είναι το Ύψιστο Μάθημα Ζωής.
Ο Σόλων, ένας από τούς Επτά Σοφούς τής Αρχαιότητας,
διεκήρυττε πως «“Ευτυχία” είναι ένας καλός θάνατος.»
και αφ’ ότου ανερωτήθην τι εστί «Καλός Θάνατος» κατέληξα στο συμπέρασμα ότι
«Ο Κάλλιστος Θάνατος είναι να φεύγεις “Πλήρης Ημερών”.».
Συνελόντι ειπείν, όταν εκμετράς το Ζην ελλιπής ημερών
-πόσω μάλλον,
αν συνυπολογίσουμε πως υπάρχουν και πλάσματα που δεν προλαβαίνουν καν να ζήσουν-
μετατρέπεσαι σε «Προσωποποίηση τής Δυστυχίας»
και άθελά σου γίνεσαι ένας «Ήρωας τής Κοινωνίας»
καθώς προσφέρεις αφειδώς σημαντικά μηνύματα διά τού θανάτου σου.
…
«Ευτυχία» δεν είναι μόνον ο «Καλός Θάνατος».
«Ευτυχία» είναι να ζεις με συνείδηση, να ζεις εν-συνειδήτως και ευ-συνειδήτως,
να αγαπάς και -κυρίως- να σέβεσαι το προσωρινό θαύμα που λέγεται «Ζωή».
«Θαύμα Με Ημερομηνία Λήξης» είναι η Ζωή,
«Θαύμα Χωρίς Ημερομηνία Λήξης» είναι ο Θάνατος.
Τρεις ημέρες πριν, το «Χειροκρότημα τής Ματαιότητας».
Τρεις ημέρες μετά, το «Χειροκρότημα τής Θνητότητας».
Τζορτζ Μπάλντοκ, νωρίς ήρθε το «Τελευταίο Χειροκρότημα».
ΣΟΚ.
Ο Αθλητάμπουρας
