Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου
Η Δώρα Πασχαλίδου είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας «χρυσός» άνθρωπος. Πριν λίγες ημέρες έγινε η πρώτη Ελληνίδα αθλήτρια με απώλεια όρασης που κατέκτησε την κορυφή της Ευρώπης. Και που το έκανε αυτό; Στο αγαπημένο της άθλημα, στο judo.
Η ίδια μιλά στο Zougla.gr για την διάκριση της, τον αγώνα της μέσα αλλά και έξω από το tatami, ενώ μέσω της συνέντευξης της απευθύνει έκκληση σε όλους να σταματήσουν να σηκώνουν χειρόφρενο και να μην αφήνουν τα αυτοκίνητα τους σε ράμπες ΑμεΑ.
Η 26χρονη παραολυμπιονίκης μας, ετοιμάζεται για την νέα της πρόκληση καθώς επρόκειτο να συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα judo σε λίγες ημέρες και είναι έτοιμη να γράψει και άλλες επιτυχίες στο ενεργητικό της.
Η Δώρα Πασχαλίδου είναι μια λέαινα που «παλεύει» με τη δύναμη της ψυχής της και το όνειρο της είναι να καταφέρνει με τις επιδόσεις της, να υψώνει την ελληνική σημαία στο πιο υψηλό ιστό.
«Χρυσή» στην Ευρώπη, πριν λίγες ημέρες Δώρα στο Ρότερνταμ κέρδισες το χρυσό μετάλλιο στο judo, το περίμενες;
«Η αλήθεια είναι πως το πάλευα, αλλά δεν το περίμενα! Είναι το πρώτο μου χρυσό και είμαι ενθουσιασμένη! Δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσα και τι σημαίνει αυτό για μένα!
Από το ξεκίνημα μου είχα ένα μεγάλο όνειρο! Να πάρω το χρυσό μόνο και μόνο για να ακουστεί ο Εθνικός μας ύμνος! Μόνο, για να ανεβεί και από μένα η Ελλάδα μας στο βάθρο και να κυματίζει σε ολόκληρη την Ευρώπη η σημαία μας!
Αυτό το μετάλλιο ήρθε για να επισφραγίσει όλη την προσπάθεια, τον κόπο, τον χρόνο, την αφοσίωση και την αγάπη μου για το judo. Δακρυσμένη πάνω στο βάθρο, να σιγο – ψιθυρίζω τα λόγια του Εθνικού μας ύμνου, ζωντάνευε το όνειρο μπροστά μου και ήμουν ευτυχισμένη, πλήρης, συγκινημένη, δυνατή!».
Τώρα το βλέμμα σου είναι στραμμένο στο παγκόσμιο, ποιοι είναι οι στόχοι σου;
«Στις 20 Αυγούστου αναχωρώ για το Birmingham, της Αγγλίας, όπου διεξάγονται οι παγκόσμιοι αγώνες judo και είναι προκριματικοί για το Παρίσι! Στόχος μου είναι να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό και να διεκδικήσω μία θέση για τους παραολυμπιακούς αγώνες!».
Ποιοι είναι οι άνθρωποι που είναι δίπλα σου, στον συνεχή αγώνα σου;
«Δίπλα μου στέκει πάντοτε ο δάσκαλος και προπονητής μου και ένας από τους καλύτερους αθλητές παγκοσμίως Παπαχρήστος Θεόκλητος! Δίπλα μου στον δύσκολο δρόμο που διάλεξα, να με στηρίζει, να με βοηθά, να με ακούει, να με συμβουλεύει, να με ενθαρρύνει, να με κρατά όταν πέφτω και να με καμαρώνει πάντοτε!
Η οικογένεια μου και ιδιαίτερα ο μεγάλος μου αδερφός! Ο σύλλογος μου ΑΣΤ Ήφαιστος! Ο προπονητής του συλλόγου Γιώργος Μαρκόπουλος! Ο επιχειρηματίας Θανάσης Σιδέρης που ανταποκρίθηκε άμεσα στην προσφορά ρούχων και εξοπλισμού όταν τα χρειάστηκα! Το γυμναστήριο Elixir που γενναιόδωρα μου παραχωρεί το γυμναστήριο ώστε να προπονούμαι με τον καλύτερο τρόπο! Το γυμναστήριο GYM Challenge στα Νέα Μουδανιά με τα πιο σύγχρονα μηχανήματα και με υπέροχους ανθρώπους που ξέρουν να προσφέρουν και να βοηθούν! Η ΕΑΟΜ ΑΜΕΑ όπου μπορεί και το επιτρέπουν τα οικονομικά της καθώς και η ΕΠΕ ως αρωγός στο δρόμο όλων των αθλητών για το Παρίσι».
Πώς ένα παιδί που δεν βλέπει να κατακτά τη κορυφή της Ευρώπης;
«Είναι το ίδιο που θα ήταν για ένα παιδί που βλέπει! Η ίδια προσπάθεια, η ίδια αγωνία, η ίδια χαρά, το ίδιο χρυσό, η ίδια Ελλάδα, οι ίδιοι Έλληνες χωρίς καμία διαφοροποίηση λόγω της απώλειας της όρασης!
Αυτό που αλλάζει σίγουρα είναι πως για κάποιον που δεν βλέπει ίσως είναι πιο έντονη η χαρά γιατί είναι πιο πολλές και έντονες οι δυσκολίες για να φτάσει μέχρι την κορυφή! Όλοι γνωρίζουμε, όλοι γνωρίζετε πως ο αθλητισμός και ιδιαίτερα για όσους έχουν κάποια αναπηρία είναι εντελώς παραγκωνισμένος στην Ελλάδα! Θεωρείται πολυτέλεια στις μέρες μας ο πρωταθλητισμός. Πολυτέλεια όμως δίχως τις απαιτούμενες πολυτέλειες!
Είμαι η πρώτη Ελληνίδα γυναίκα χωρίς όραση που παίρνει χρυσό σε πανευρωπαϊκούς αγώνες συνεχίζοντας έτσι την ιστορία του δασκάλου μου όπου έκανε το ξεκίνημα του judo για μη βλέποντες στην Ελλάδα χαράζοντας έναν δρόμο γεμάτο επιτυχίες. Αυτό το γεγονός είναι μεγάλη τιμή για μένα! Μεγάλο κίνητρο!».
Ποια είναι η καθημερινότητα σου; Πώς προπονείσαι και κάτω από ποιες συνθήκες;
«Γεμάτη, δύσκολη και απαιτητική καθώς τα όσα έχω επιλέξει να κάνω στη ζωή μου θέλουν το καθένα πολύ χρόνο, αφοσίωση και προσήλωση ώστε να μπορώ να πω ότι εξελίσσομαι και δεν παραμένω στάσιμη! Η κάθε μου μέρα ξεκινά με ένα καλό πρωινό, γυμναστική, συνεχίζει με σπουδές και μουσική και κλείνει με προπόνηση!
Κάποιες μέρες λίγο διαφοροποιούνται καθώς δίνω χρόνο για την ενασχόληση μου με την εκμάθηση Ισπανικών και άλλων δραστηριοτήτων που μου αρέσει να κάνω! Προπονούμαι κάτω από πολύ δύσκολες και αταίριαστες για τον πρωταθλητισμό συνθήκες!
Το judo δεν είναι διαδεδομένο στην Ελλάδα και αυτό δυσκολεύει κάθε πλευρά! Περιορισμένοι χώροι προπόνησης, ελάχιστα άτομα και ακόμα λιγότερες γυναίκες που ασχολούνται σε επίπεδο πρωταθλητισμού και καμία μέριμνα για να προπονούμαι μαζί τους!
Τα καλοκαίρια συγκεκριμένα οι συνθήκες δυσχεραίνουν διότι όλοι οι σύλλογοι judo στην Ελλάδα κλείνουν. Αυτό συνεπάγεται με ατομικές προπονήσεις, κυρίως γυμναστήριο και σίγουρα εντελώς άνισες με αυτές των συναθλητριών μου των υπόλοιπων χωρών με τις οποίες καλούμαι να αγωνιστώ».
Τι σε ώθησε να ασχοληθείς με το τζούντο; Δραπετεύεις μέσα από αυτό;
«Ασχολήθηκα με το judo όταν ο αθλητής που θαυμάζω μου είπε πως θα ξεκινήσει να προπονεί! Από τότε ήμουν και η είμαι η μαθήτρια και αθλήτρια του! Έχει έναν μοναδικό τρόπο να μεταδίδει το άθλημα και τις γνώσεις του!
Το judo είναι πολλά παραπάνω από όσα μπορεί να δει κανείς στους αγώνες! Είναι αμοιβαίο όφελος, είναι χαρά, είναι ολόκληρη φιλοσοφία! Είναι ο δρόμος της ευγένειας, η αγάπη για προσπάθεια! Είναι γνώση, δύναμη και γοητεία! Είναι αδρεναλίνη, μαχητικότητα, θάρρος. Είναι όμορφες στιγμές, κόπος, προσπάθεια, απόδραση.
Ναι! Δραπετεύω γιατί όταν ανεβαίνω στα στρώματα υπάρχει μόνο judo! Κανένα πρόβλημα, ούτε το μεγαλύτερο, δεν χωράει, δεν έχει θέση στο tatami!».
Πώς γίνονται οι μετακινήσεις σου, έχεις κάποια βοήθεια;
«Τον τελευταίο χρόνο οι μετακινήσεις μου είναι πιο εύκολες, όμορφες, ευχάριστες! Πιο απλές και γρήγορες.
Απέκτησα ένα υπέροχο labrador που είναι σκύλος οδηγός με μοναδικό χαρακτήρα και άρτια εκπαίδευση! Έτσι, οι μετακινήσεις μου πλέον είναι σχεδόν το ίδιο με κάποιον που βλέπει! Ο σκύλος και ο χειριστής του πρέπει να λειτουργούν σαν ομάδα και με αυτόν τον τρόπο το αποτέλεσμα είναι μοναδικό!
Είναι η Joy μου, που μπορεί και κλέβει τις καρδιές ακόμα και όσων δεν συμπαθούν τα σκυλιά! Ευχαριστώ την Liberty guide dogs, και τον Γιάννη Κονδράρο για το ανεκτίμητο αυτό δώρο της ελευθερίας και της μεγαλύτερης ανεξαρτησίας και φυσικά της καλύτερης παρέας».
Ποιο είναι το μήνυμα σου σε αυτούς που παρκάρουν πάνω σε διαβάσεις ΑμεΑ;
«Λείπει από την χώρα μας, από τον λαό μας η γνώση και η επιμόρφωση, ο Πολιτισμός και η κουλτούρα, η ευγένεια και η σωστή αντιμετώπιση στα ζητήματα της αναπηρίας.
Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί να δυσκολεύουμε τους συνανθρώπους μας με οποιονδήποτε τρόπο! Όταν σταματήσουν οι αρτιμελείς να θεωρούνται ανώτεροι και το κράτος επιληφθεί κατάλληλα, μόνο τότε θα σταματήσουν να παρκάρουν τα αμάξια τους πάνω στις ράμπες που είναι για όσους κινούνται με καρότσι. Αν φτάνει η φωνή μου στις καρδιές σας, παρακαλώ να σταματήσει αυτό!
Δεν χρειάζεται να μας συμβεί κάτι τραγικό για να αποκτάμε ενσυναίσθηση. Αν αγαπάμε και σεβόμαστε ο ένας τον άλλον, ο κόσμος θα είναι πιο όμορφος, πιο εύκολος. Ο άνθρωπος είναι οι πράξεις του και όταν μιλάμε με αυτές μιλάμε αληθινά».
Η κοινωνία μας πώς συμπεριφέρεται στα ΑμεΑ; Θεωρείς ότι έχουν γίνει βήματα, αλλά πρέπει να γίνουν κι άλλα;
«Μεγάλο θέμα θίγεις και θα προσπαθήσω να απαντήσω συνοπτικά και περιεκτικά. Η κοινωνία μας διαχωρίζει τον άνθρωπο σε αρτιμελή και ανάπηρο!
Πρώτο λάθος, διότι η αναπηρία υπάγεται σε προσωπικό πρόβλημα του καθένα. Δίνει μεγάλες διαστάσεις με αρνητικό πρόσημο στην αναπηρία! Η κοινωνία δεν μπορεί να φέρεται ισότιμα γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι συναντώντας κάποιον με μία αναπηρία αισθάνονται ανώτεροι, πιο δυνατοί και κρύβουν τα δικά τους προβλήματα πίσω από την αναπηρία κάποιου.
Εν κατακλείδι, φυσικά και έχουν γίνει και γίνονται βήματα σημαντικά, αλλά χρειάζονται και άλλα! Χρειάζεται να γίνονται βήματα αδιάκοπα για να φτάσουμε σε ένα ωραίο και σοβαρό αποτέλεσμα».
Πώς ονειρεύεσαι τον εαυτό σου στα επόμενα δέκα χρόνια;
«Στα επόμενα 10 χρόνια ονειρεύομαι τον εαυτό μου με μία όμορφη οικογένεια, να έχω μία δουλειά που αγαπώ έχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές μου και φυσικά να πατώ και να αγωνίζομαι όλο και πιο δυνατά στα παγκόσμια στρώματα κουβαλώντας και εκπροσωπώντας με περηφάνια την πατρίδα μου».
