.jpg)
Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Το βράδυ τής Κυριακής
έγινε -για νιοστή φορά- σαφές με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο,
ποιος είναι ο λόγος που το Ποδόσφαιρο ξεκινάει από τον Τερματοφύλακα.
Όπως αποδείχθηκε στην πράξη,
η Α.Ε.Κ. ήταν καταδικασμένη να χάσει το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό
από τη στιγμή που (θα) ήταν απών λόγω τραυματισμού ο Βασίλης Μπάρκας·
ο αντικαταστάτης του, Τσιντώτας,
ήταν -άθελά του, βεβαίως- ο καλύτερος παίκτης των γηπεδούχων.
Ένας κάκιστος τερματοφύλακας. ΚΑΚΙΣΤΟΣ.
Άτολμος, αργόστροφος, καθηλωμένος στην ανεπάρκειά του.
Ναι μεν η «Ένωση» έχει συνολικά ελλιπές ρόστερ,
αλλά και τον Μέσι να είχε στη σύνθεσή της σε αυτό το ματς,
πάλι θα έχανε.
Ο Τσιντώτας είναι 26 ετών και έχει ύψος 1,92·
και όμως,
παρά την ποδοσφαιρικώς ώριμη ηλικία του και τα σωματικά προσόντα του,
η εμφάνισή του στην αναμέτρηση με τον Ολυμπιακό
ήταν ένας ύμνος στο Κόμπλεξ
και δημιουργούσε εντονότατη αντανακλαστική νευρικότητα
σε ολόκληρην την ομάδα.
Το πρώτο γκολ τού Ολυμπιακού
προέρχεται από την αδυναμία τού «πορτιέρε» τής Α.Ε.Κ.
να αντιδράσει με αυτοπεποίθηση στο δυνατό σουτ τού Καμαρά·
και ναι μεν
στην προκειμένη περίπτωση θα συνιστούσε πράγματι ρίσκο
να επεχειρούσε να μπλοκάρει την μπάλα
στο δυνατό βολέ τού «ερυθρόλευκου» μέσου,
αλλά το εύκολο κόρνερ που παρεχώρησε ήταν μόνο η αρχή.
*** Ο Τερματοφύλακας είναι ο Άρχων τής Περιοχής·
όταν, μάλιστα, η αντιληπτικότητά σου και η αυτοπεποίθησή σου,
σε οδηγούν να επεκτείνεις τον έλεγχό σου και εκτός τής περιοχής,
φτάνεις -όπως ο Νόϊερ (μέχρι πρότινος)-
να θεωρείσαι ο «Καλύτερος στον Κόσμο».
Ο Τσιντώτας, απ’ την άλλη,
έκανε όσα χρειάζεται να κάνει κάποιος ώστε να θεωρείται ο «χειρότερος».
Αρνούταν να πιάσει την μπάλα ακόμη και σε ακίνδυνες σέντρες,
και το μόνο μέλημά του ήταν να την απομακρύνει με γροθιές.
Αδυνατούσε να κατευθύνει τούς συμπαίκτες του
και εξεδήλωνε εκνευρισμό όταν το «κακό» είχε ήδη γίνει.
Αδυνατούσε να συνεννοηθεί με την άμυνά του,
ενώ με τα καθυστερημένα αντανακλαστικά του δημιουργούσε τεράστιο πρόβλημα·
επί παραδείγματι,
το μεγαλύτερο χουνέρι
που δύναται να επιφυλάξει ένας τερματοφύλακας στον αμυντικό του,
είναι αυτό το «βγαίνω-δεν βγαίνω» τού Τσιντώτα
που οδήγησε στο μπέρδεμα με τον Βράνιες
και έδωσε το δικαίωμα στον Ελ Αραμπί
να σκοράρει τρυπώνοντας ανάμεσά τους
(γκολ που εν’ τέλει ακυρώθηκε για «χέρι» τού Γκιγιέρμε στο ξεκίνημα).
Και σαν να μην έφταναν όλα τούτα,
στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων
ο κατ’ ευφημισμόν τερματοφύλακας είπε να μπλοκάρει την μπάλα εκτός περιοχής,
πιστοποιώντας ότι ήταν εκτός τόπου και χρόνου·
το γεγονός ότι δεν αντίκρισε την κόκκινη κάρτα,
το οφείλει στην απροσεξία τού επόπτη και τού «Video Assistant Referee»
ή, ενδεχομένως, και στο χρονικό σημείο που έγινε η παράβαση.
Συνελόντι ειπείν,
όταν έχοντας κλείσει τα 26 σου,
δεν αρπάζεις την τεράστια ευκαιρία που σού δίνεται,
αποδεικνύεις ότι δεν έχεις το απαραίτητο ταλέντο για να το πράξεις·
ο Ταλαντούχος αξιοποιεί ακόμη και τις ευκαιρίες
που τυπικώς υπερβαίνουν την ηλικία του,
ο Ατάλαντος θα ζητάει πάντοτε ευκαιρίες
για να αποδεικνύει ότι δεν αξίζει έστω και μία ευκαιρία.
*** Σε επίπεδο γενικής κριτικής,
εν’ τω συνόλω τους οι ποδοσφαιριστές τής Α.Ε.Κ.
υπέπεσαν την Κυριακή σε πισωγύρισμα·
και το κακό είναι, ότι αυτό το πισωγύρισμα δεν παραπέμπει σε χρόνια πίσω,
αλλά μόλις σε μερικές εβδομάδες.
Η στρεβλή νοοτροπία «Κάνω τού κεφαλιού μου…» επέστρεψε,
τα νεύρα των παικτών τής «Ένωσης» ήταν διάχυτα,
η Ομαδικότητα ήταν απούσα,
οι ατομικές ενέργειες ήταν η έκφραση
ενός -εκ’ προοιμίου- καταδικασμένου τυχοδιωκτισμού.
Όσοι βλέπαμε το ματς,
ξέραμε ότι
-κόντρα σε έναν Ολυμπιακό που δεν έπιασε υψηλά επίπεδα απόδοσης-
με τον τρόπο και με την ψυχολογία που έπαιζαν οι «κιτρινόμαυροι»
δεν υπήρχε περίπτωση να επετύγχαναν γκολ·
τρεις φορές βρέθηκαν σε ευνοϊκή θέση ο Αλμπάνης, ο Βέρντε και ο Ολιβέϊρα,
και -αντί να κοντρολάρουν προτού εξαπολύσουν το σουτ-
επέδειξαν σπασμωδικότητα σε βαθμό υστερίας
και έστειλαν την μπάλα στη… στρατόσφαιρα.
*** Εν’ κατακλείδι,
το μεγάλο πλήγμα για την Α.Ε.Κ. δεν είναι ότι ηττήθηκε από τον Ολυμπιακό,
αλλά ότι έχασε με «κάτω τα χέρια»
και συνεπαγωγικώς εμείωσε στο ελάχιστο τις ελπίδες της
για κατάκτηση τού φετινού πρωταθλήματος.
Σύμφωνοι, απομένουν ακόμη 16 αγωνιστικές και τα «play–offs»,
αλλά αυτή η ομάδα δεν δείχνει ικανή να υπερκεράσει
το υπάρχον βαθμολογικό χάντικαπ·
τουναντίον,
η παρούσα διαφορά που χωρίζει την Α.Ε.Κ. από τον Ολυμπιακό και τον Π.Α.Ο.Κ.
είναι πιθανότατο να αυξηθεί (και μάλιστα, δραματικά).
Και, όποιος διαφωνεί με τη συγκεκριμένη προσέγγιση,
ας δει τη φάση που ο Τσιντώτας κι ο Βράνιες χάνουν την μπάλα από τον Ελ Αραμπί,
και -αντί να τον καταδιώξουν- μένουν να μαλώνουν μεταξύ τους,
παρακολουθώντας τον αντίπαλό τους να σκοράρει.
Με τέτοιαν ασύδοτη αγωνιστική συμπεριφορά
και με το ούτως ή άλλως πενιχρό φετινό ρόστερ της,
ο μόνος τρόπος που έχει η Α.Ε.Κ. για να ανεβάσει τον πήχυ της,
είναι να κρατήσει χαμηλά τον πήχυ.
Και οι νοούντες νοήτωσαν…
Ο Αθλητάμπουρας
