Αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Λοιπόν…
Πριν από οτιδήποτε άλλο,
θέλω να τονίσω ότι το παρόν πόνημα αναρτάται
αφού έχει επιβεβαιωθεί ότι ο Μπάμπα Ράχμαν είναι καλά στην υγεία του.
Ο επαναληπτικός τού Κυπέλλου Ελλάδος διέτρεχε τον χρόνο τής παράτασης,
αλλά ξάφνου ο Χρόνος έδειξε να σταματάει στο 116ο λεπτό
μετά από μία απρόσεκτη σύγκρουση «κεφάλι με κεφάλι»
που ακουσίως προεκάλεσε ο νεαρός και άπειρος Βαγιαννίδης.
Ο Γκανέζος ποδοσφαιριστής τού Π.Α.Ο.Κ. έπεσε αναίσθητος στον αγωνιστικό χώρο
(ο αμυντικός τού Παναθηναϊκού δεν έδειχνε να είχε κάτι σοβαρό),
άπαντες υπέστημεν σοκ, η ιατρική κινητοποίηση ήταν ακαριαία,
με κομμένη την ανάσα και έμπλεοι αγωνίας συνειδητοποιούσαμε
ότι το μοναδικό άθλημα που έχει απέραντη αξία είναι η ίδια η Ζωή!
Ευτυχώς, υπήρξε αίσια κατάληξη.
Ευτυχώς,
ο Μπάμπα Ράχμαν θα επανέλθει σύντομα στις όμορφες ασημαντότητες τής Καθημερινότητας,
αφού μόνο η Υγεία -η σωματική, η πνευματική, η ψυχική- έχει εν τέλει σημασία.
Κατόπιν τούτων,
πάμε να μιλήσουμε με ελευθερία σκέψεων και συναισθημάτων για το «Έπος τής Τετάρτης».
*** ΤΙ ΕΙΔΑΜΕ; ΤΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΔΑΜΕ;
Ετούτες οι ρητορικές ερωτήσεις επιστρέφουν ξανά και ξανά
από τη στιγμή που ακούστηκε το τελευταίο σφύριγμα στο ματς Παναθηναϊκός-Π.Α.Ο.Κ..
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ! ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ! ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ ΑΓΩΝΑΣ!
Τι είδαμε;
Τι ήταν αυτό που είδαμε;
Ένας αγώνας που δεν χωράει στις Λέξεις,
ένας αγώνας που υπερβαίνει τις Λέξεις,
ένας αγώνας γεμάτος με σημειολογίες,
ένας αγώνας που μάς διδάσκει να αγωνιζόμαστε μέχρι το Τέλος,
ένας «Αγώνας-Σχολείο»!
Ένας αγώνας που υπήρξαν Νικητής και Ηττημένος,
ένας αγώνας που δεν υπήρξαν Νικητής και Ηττημένος,
ένας αγώνας που μπλέχθηκαν ο Νικητής και ο Ηττημένος,
και εν τέλει το στοιχείο που τούς εξεχώρισε ήταν η Πρόκριση.
Όμως, αυτός ο «Αγώνας-Σχολείο» ανέδειξε -επί τής ουσίας- μόνον Νικητές.
Νικητές είναι όλοι οι άνθρωποι που συμμετείχαν στο συγκεκριμένο «Σχολείο».
Όλοι όμως·
χωρίς διακρίσεις, χωρίς διαχωρισμούς,
χωρίς να παίζει ρόλο αν ήταν άμεσα εμπλεκόμενοι ή αν ήταν παρακολουθούντες,
χωρίς καν να παίζει ρόλο αν υποστηρίζουν τον Παναθηναϊκό, τον Π.Α.Ο.Κ., ή άλλην ομάδα.
Τι είδαμε;
Τι ήταν αυτό που είδαμε;
Ετούτες οι ρητορικές ερωτήσεις αντικαθιστούν το Ερωτηματικό με το Θαυμαστικό.
ΤΙ ΕΙΔΑΜΕ!
ΤΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΔΑΜΕ!
*** Όταν το Θαύμα γίνεται Κάρμα!
Μία παντελώς άχρωμη αναμέτρηση που -κατά έναν αλλόκοτον τρόπο-
παρέπεμπε από τα πρώτα λεπτά της έως και το προτελευταίο δευτερόλεπτό της
στον επαναληπτικό προ-ημιτελικό τού Κυπέλλου «U.E.F.A.»
που διεξήχθη ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και στην Πόρτο το 2003
(τότε οι «Πράσινοι» είχαν επικρατήσει εκτός έδρας με 0-1,
αλλά στο δεύτερο ματς υπέστησαν τον αποκλεισμό ηττώμενοι με 0-2 στην παράταση),
αλλά εδώ έφτανε μία στιγμή, εδώ ήταν αρκετό το τελευταίο δευτερόλεπτο,
ώστε να βιώσουμε -σε επίπεδο έκπληξης και τηρουμένων των αναλογιών-
την αντίστοιχη αίσθηση που είχαμε νοιώσει
όταν η Εθνική Ελλάδος κατέκτησε το «EURO 2004» στην Πορτογαλία..:
Το Χρονικό τού Προ-Αναγγελθέντος Θαύματος!
Κι όμως, πριν συμβεί το θαύμα,
δεν υπήρχε η παραμικρή ένδειξη για ό,τι επρόκειτο να εξελισσόταν ενώπιόν μας.
Άχρωμο παιχνίδι, χείριστο θέαμα, ψυχρή-παγωμένη-παγερή ατμόσφαιρα,
ο Παναθηναϊκός ήταν ανύπαρκτος, ο Π.Α.Ο.Κ. ήταν μεν καλύτερος αλλά μέτριος,
όμως ήταν τέτοια η κατατονική εικόνα των γηπεδούχων,
που το γκολ εμύριζε από μακριά ότι ερχόταν.
Πράγματι, η όσφρησή μας επιβεβαιώθηκε στο 72ο λεπτό,
ο Ζίβκοβιτς έβαλε μπροστά στο σκορ τούς φιλοξενούμενους,
ο «Πράσινοι» προσπαθούσαν απελπισμένα και αγκομαχώντας να έφτανε η παράταση,
το πλεονέκτημα είχε χαθεί και οι (ανα)πνοές δεν φτάνανε για σθεναρή αντίδραση.
Αν ο ΠΑ.Ο.Κ. επετύγχανε και δεύτερο γκολ στην κανονική διάρκεια,
ήταν αναπότρεπτο ότι θα έπαιρνε και την τεράστια πρόκριση.
Όντως, ήρθε το έξτρα ημίωρο,
αλλά και εκεί ο «Δικέφαλος τού Βορρά»
ήταν η ομάδα που έπειθε κάθε αντικειμενικόν αλλά και υποκειμενικόν παρατηρητή,
ότι αυτός ήταν ο κυρίαρχος, αυτός ήταν το φαβορί, αυτός θα ήταν ο θριαμβευτής.
Έτσι, απολύτως φυσιολογικά και αναμενόμενα,
η «Λεωφόρος» αναγκάσθηκε σε εκκωφαντική σιγή
στο τελευταίο λεπτό τού πρώτου ημιχρόνου τής παράτασης,
όταν ο Κεντζιόρα έκανε το 0-2 με καρφωτή κεφαλιά.
Τώρα πλέον, ο Χρόνος ήταν ο Απόλυτος Εχθρός τού Παναθηναϊκού,
καθώς -βάσει εικόνας-
δεν υπήρχε το παραμικρό εχέγγυο για οποιανδήποτε διαφοροποίηση των δεδομένων.
Η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει…
*** Ο Χρόνος. Ο Ντιενεϊκός Εχθρός τής Ζωής. Ο Διηνεκής Σύμμαχος τού Θανάτου.
Άλλοτε ο Χρόνος έχει διάθεση για ειρωνεία και άλλοτε έχει διάθεση για διδασκαλία.
Άλλοτε ο Χρόνος διαστέλλεται και σπάει τη φούσκα που λέγεται «Ζωή»,
και άλλοτε συστέλλεται και χωράει τη Ζωή μέσα σε ένα δευτερόλεπτο.
Σεβασμός στο Δευτερόλεπτο.
Σεβασμός στη «Ρανίδα τού Χρόνου».
Είχε φτάσει το τελευταίο δευτερόλεπτο τού αγώνα
και διαδραματιζόταν η ύστατη προσπάθεια τού Παναθηναϊκού,
προκειμένου να έστελνε το ματς στη διαδικασία των penalties.
Ο Μπακασέτας εκτελεί πλάγιο-άουτ λίγο μετά το κέντρο και δίνει στον Λημνιό,
αυτός τού επιστρέφει την μπάλα και σπεύδει προς την αντίπαλη περιοχή,
ο Μπακασέτας κάνει σέντρα, ο Γερεμέγεφ παίρνει κεφαλιά-βελούδινη ξυραφιά
(από τούδε και στο εξής, τον βαφτίζω και θα τον αποκαλώ «Βελούδινο Ξυράφι»),
η μπάλα καταλήγει στον Αράο που τη στρώνει στον Λημνιό,
έξοχο διαγώνιο πλασέ και… ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΛ!
Η Λεωφόρος φλέγεται…
Ο Λημνιός, ο πρώην παίκτης τού Π.Α.Ο.Κ., έχει σκοράρει εις βάρος τού Π.Α.Ο.Κ..
Σεβόμενος την περασμένη αλλά όχι ξεχασμένη αγάπη του, δεν πανηγυρίζει,
όμως έχει ήδη προσφέρει στην αναμέτρηση μία εντυπωσιακή σημειολογία.
Αμέσως μετά, ο εξαιρετικός Γερμανός διαιτητής Ντάνιελ Σίμπερτ σφυρίζει τη λήξη.
…
Μιας και το ξαναζούμε το ματς,
ας εκμεταλλευθώ τη μικρή ανάπαυλα μέχρι να ξεκινήσει η «Ρωσική Ρουλέτα»
και να μιλήσω για αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο και αθλητή, τον Αλεξάντερ Γερεμέγεφ.
Ερχόμενος από τον πάγκο -καθώς μπήκε ως αλλαγή στο δεύτερο ημίχρονο τής παράτασης-
άφησε εις τριπλούν το θετικό στίγμα του.
3ον) Ευστόχησε με χαρακτηριστική άνεση στο δεύτερο πέναλτι τού Παναθηναϊκού
και ας υπήρχε ήδη ψυχολογική επιβάρυνση
(θα αναφερθούμε και θα εξηγήσουμε αναλυτικώς στη συνέχεια).
2ον) Νωρίτερα, κατέφερε να πάρει την κρίσιμη κεφαλιά που οδήγησε στο σωτήριο γκολ,
αποδεικνύοντας ότι,
ακόμη και το τελευταίο δευτερόλεπτο ενός αγώνα
δύναται να αλλάξει την Ιστορία αρκεί να υπάρχει Πίστη.
(αρκεί, βεβαίως, να υπάρχει η πίστη στα σωστά πρόσωπα και στις σωστές ιδέες).
1ον και σημαντικότερον·
εξ ου και το άφησα τελευταίο για να τού δώσουμε την αρμόζουσα λεπτομερή προσοχή):
Όταν στο 116ο λεπτό ο Μπάμπα Ράχμαν πέφτει αναίσθητος στον αγωνιστικό χώρο,
καλούνται ακαριαίως τα ιατρικά επιτελεία στο σημείο.
Ο γιατρός τού Π.Α.Ο. καταφθάνει πρώτος
και αντανακλαστικά πάει να βοηθήσει τον (επίσης) πεσμένο και τραυματισμένο Βαγιαννίδη,
αλλά ο διορατικός και συγκινητικός Γερεμέγεφ
-έχοντας ήδη σταθμίσει και συγκρίνει την κρισιμότητα των καταστάσεων-
αρπάζει κυριολεκτικώς τον γιατρό τής ομάδας του
και τον μεταφέρει πάνω από τον -χρήζοντα άμεσης βοήθειας- αντίπαλο.
Αξίζει να δούμε το εν λόγω στιγμιότυπο,
ως ελάχιστο «Τιμής Ένεκεν» σε αυτό το υπέροχο παιδί που κοσμεί τα ελληνικά γήπεδα
και αποτελεί πρότυπο για την (κάθε) Κοινωνία!
Ναι, αυτό το υπέροχο παιδί είναι «Μέγας Αλέξανδρος»!
*** Τώρα είναι η ώρα των Penalties
(οι κολλημένοι με τον Στίβο θα αναγνώσατε σίγουρα τη διατύπωσή μου
με ηχόχρωμα α λα «Τώρα είναι η ώρα τού Κεντέρη…»).
Ο Παναθηναϊκός ξεκινάει πρώτος.
Ο Σπόραρ αναλαμβάνει το πρώτο πέναλτι
και αποδεικνύει για πολλοστή φορά ότι είναι παντελώς ακατάλληλος
να αγωνίζεται σε ομάδα που έχει υψηλές απαιτήσεις και έχει βλέψεις πρωταθλητισμού.
Η εκτέλεση είναι θλιβερή, το σουτ είναι τυπικώς δυνατό αλλά ουσιαστικώς άψυχο,
ο Σπόραρ έχει χάσει το πέναλτι προτού καν σουτάρει,
η μπάλα πάει συρτά στο κέντρο τής εστίας (ο χειρότερος συνδυασμός, δηλαδή),
ο Κοτάρσκι κάνει την πιο εύκολη απόκρουση τής καριέρας του,
ακόμη και σήμερα -αν είσαι Παναθηναϊκός- βλέπεις αυτό το πέναλτι
και αυτομάτως σε πιάνουν τα νεύρα σου κι αρχίζεις τα πάσης ύβρεως «μπινελίκια».
Ήδη από το ξεκίνημα τής -ούτως ή άλλως- ψυχοφθόρου διαδικασίας,
ο Π.Α.Ο. βρίσκεται σε μειονεκτική θέση.
Τα επόμενα οκτώ πέναλτις είναι όλα εύστοχα και πλέον απομένει ακόμη ένα.
Καταφθάνει, λοιπόν, ο κομβικός Ντεσπότοφ,
για να σκοράρει και να δώσει την τεράστια πρόκριση στον Π.Α.Ο.Κ.,
όμως η Μοίρα έχει επιλέξει άλλο πρόσωπο ως ευνοούμενο(ν) της.
Η περίφημη «Αγωνία τού Τερματοφύλακα πριν από το Πέναλτι»
μετατρέπεται σε «Ευτυχία τού Τερματοφύλακα μετά από το Πέναλτι».
Η «Νύχτα τού Αγίου Βαρθολομαίου» αλλάζει πρόσημο,
η περιβόητη μεσαιωνική εσωχριστιανική σφαγή δεν έχει θέση εδώ,
βρε, δεν είν’ εδώ το Σούλι, εδώ είναι τού Ρασούλη,
βρε, δεν είν’ εδώ τού Μεσαιωνόφσκι, εδώ είναι τού Ντραγκόφσκι.
Ο προσφάτως αποκτηθείς τερματοφύλακας τού Παναθηναϊκού, ο Μπαρτλομιέϊ Ντραγκόφσκι,
αποσοβεί τον αποκλεισμό -παρά το ωραία εκτελεσμένο πλασέ-
αφού εκτινάσσεται και κάνει εκπληκτική απόκρουση στην αριστερή γωνία του.
Η Λεωφόρος φλέγεται πάλι…
…
Στον προηγούμενο γύρο ήταν ο Γιούρι Λοντίγκιν
που -με αντίπαλο τον Ολυμπιακό- είχε σώσει την ομάδα στο «match ball» τού Καρβάλιο,
τώρα εξαπλωνόταν η ελπίδα ότι θα επαναλαμβανόταν η Ιστορία.
Όμως, αυτήν τη φορά το «Σενάριο τής Μοίρας» ήταν αδιανόητα σαδιστικό·
οι συναισθηματικές διακυμάνσεις παρέπεμπαν σε «roller coaster»
όπου οι συμμετέχοντες δεν ήταν καν προσδεδεμένοι με ζώνες ασφαλείας.
…
Ξεκινάει η «νοκ-άουτ» συνθήκη,
κάθε σωστό ή λάθος αποκτάει πια άλλη δυναμική,
έκαστη ομάδα από ένα πέναλτι,
η αναμέτρηση καθίσταται «tabula rasa»,
όποια ομάδα καταφέρει το «1-0» παίρνει το εισιτήριο για τον Τελικό.
Προσέρχεται ο Λημνιός,
που έχει λυτρώσει τον Π.Α.Ο. στο τελευταίο δευτερόλεπτο τής παράτασης.
Παίρνει φόρα, σουτάρει και στέλνει την μπάλα πάνω από το δοκάρι.
«Λυτρωτής», σού λέει ο άλλος.
Δεύτερο «match ball» για τον Π.Α.Ο.Κ., εκτελεστής ο Οζντόεφ.
Ο προσφάτως αποκτηθείς τερματοφύλακας τού Παναθηναϊκού, ο Μπαρτλομιέϊ Ντραγκόφσκι,
αποσοβεί τον αποκλεισμό για δεύτερη φορά -παρά το καλά εκτελεσμένο πλασέ-
και μάλιστα έχει εν προκειμένω το θράσος να μην καταδεχθεί καν την Απόκρουση,
αφού εκτινάσσεται στη δεξιά γωνιά του και μπλοκάρει (!) την μπάλα.
Η «Λεωφόρος» φλέγεται και πάλι…
…
Όταν γλυτώνεις δύο φορές από το «Τετέλεσται», δικαιούσαι να είσαι αισιόδοξος.
Όντως, η επικρατούσα ατμόσφαιρα αποφέρει καρπούς,
αφού ο Μαντσίνι βάζει για πρώτη φορά τον Παναθηναϊκό μπροστά στο σκορ,
αλλά φευ· η χαρά κρατάει ελάχιστα,
καθώς ο ψύχραιμος Μάρκος Αντόνιο επαναφέρει την ισοπαλία.
Αμέσως μετά,
ο Αράο -ο οποίος, να θυμίσω, είχε δώσει την ασίστ στον λυτρωτή Λημνιό-
αποδεικνύει ότι ένας Βραζιλιάνος μπορεί να σε υποβάλει σε «σκοτσέζικο ντους».
Το σουτ που πιάνει, είναι μεν «κεραυνός»,
όμως ο Κοτάρσκι έχει ως «αλεξικέραυνο» το κάθετο δοκάρι του.
Η μπάλα σκάει κάτω βασανιστικά και εκτός γραμμής τού τέρματος,
ο παίκτης τού Παναθηναϊκού είναι εμφανώς απαρηγόρητος,
μέχρι και ο διαιτητής τού δίνει ένα φευγαλέο χάδι παρηγοριάς.
Η Λεωφόρος έχει πια βουβαθεί,
η -εν μέρει θυμόσοφη και εν μέρει δεισιδαίμων- ρήση «τρίτη και φαρμακερή»
πλανάται πάνω από το γήπεδο και γενικώς πάνω από κάθε μέρος όπου υπάρχουν Παναθηναϊκοί.
«Εγλυτώσαμε μια φορά, εγλυτώσαμε δυο φορές,
ε…, τώρα πια δεν υπάρχει περίπτωση να γλυτώσουμε και τρίτη.
Πάπαλα. Τελειώσαμε.».
…
Ο συμβιβασμός με τον Αποκλεισμό έχει επέλθει,
τα γιουχαΐσματα προς τον επόμενο ποδοσφαιριστή τού Π.Α.Ο.Κ. είναι μουδιασμένα,
το τρίτο «match ball» αναλαμβάνει να το εκτελέσει ο παίκτης
που το επώνυμό του είναι ίδιο με το όνομα τού ανθρώπου
που οδήγησε την Εθνική Ελλάδος στην κατάκτηση τού «EURO».
Όμως, «Ότο» είναι μόνο ένας (ο Ρεχάγκελ),
καθώς ο Γιόνι Ότο δεν καταφέρνει να είν’ αυτός που θα νικήσει τον πράσινο πορτιέρε.
Ο προσφάτως αποκτηθείς τερματοφύλακας τού Παναθηναϊκού, ο Μπαρτλομιέϊ Ντραγκόφσκι,
αποσοβεί τον αποκλεισμό για τρίτη φορά -παρά το ωραία εκτελεσμένο πλασέ-
αφού εκτινάσσεται και κάνει εκπληκτική απόκρουση στη δεξιά γωνιά του.
Η Λεωφόρος φλέγεται και πάλι…
…
Ο ανεπανάληπτος αγώνας έχει φτάσει στο 17ο πέναλτι.
Ο αρχηγός Μπαρτ Σένκεφελντ -παροπλισμένος γαρ κατά το τελευταίο διάστημα-
είναι σε αυτό το κρίσιμο σημείο εντυπωσιακά γαλήνιος
και η ψυχολογική κατάστασή του αποτυπώνεται στο εξαιρετικό πλασέ του.
Η Λεωφόρος φλέγεται και πάλι…
Είναι η σειρά τού Σαμάτα για να εκτελεστεί το 18ο πέναλτι.
Οι φίλαθλοι τού Παναθηναϊκού κάτι υποψιάζονται, οι φίλαθλοι τού Π.Α.Ο.Κ. ήδη ξέρουν.
Ο Σαμάτα παίρνει φορά, πλησιάζει στη μπάλα,
και γλυστράει ακριβώς τη στιγμή που την αγγίζει.
Ο προσφάτως αποκτηθείς τερματοφύλακας τού Παναθηναϊκού, ο Μπαρτλομιέϊ Ντραγκόφσκι,
απλώς κοιτάζει γονατιστός τη «Στρογγυλή Θεά»,
η οποία ταξιδεύει στο Άουτ διαγράφοντας μία καχεκτική καμπύλη.
…
Σπόραρ. Σαμάτα.
Το πρώτο (χαμένο) πέναλτι και το τελευταίο (χαμένο) πέναλτι.
«Σπόραρ και Σαμάτα»: Οι δύο όψεις τού ίδιου νομίσματος.
Ο Σπόραρ είναι ο «λευκός “Σαμάτα”» και ο Σαμάτα είναι ο «μαύρος “Σπόραρ”».
Ο Σπόραρ και ο Σαμάτα εξετέλεσαν τα -μακράν- χειρότερα πέναλτις.
Ο Σπόραρ και ο Σαμάτα δεν αξίζουν να αγωνίζονται (και) την επόμενη σεζόν στις ομάδες τους,
διότι τα χαμένα πέναλτι τους δεν ήταν «θέμα στιγμής» αλλά «θέμα ψυχής».
Δύο ποδοσφαιριστές που τραβάνε πίσω το άθλημα για να το φέρουν στο μήκος τους,
δύο ποδοσφαιριστές που τραβάνε κάτω το άθλημα για να το φέρουν στο ύψος τους
(δεκάδες τα σχετικά παραδείγματα από τη διετή παρουσία τού Σπόραρ στην Ελλάδα,
αρκετά τα σχετικά παραδείγματα από την εξάμηνη παρουσία τού Σαμάτα στην Ελλάδα).
Και βεβαίως,
ουδόλως τυχαία η ανάρτηση που έκανε ο Σπόραρ στα «Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης»
αμέσως μετά από τη λήξη τής απίστευτης αναμέτρησης:
«Ντραγκόβσκι, σε ευχαριστώ που (μού) έσωσες τον κώλο μου.».
(υπότιτλος:
«Είμαστε στον τελικό! Σαν εμάς κανείς!
Μόνο Παναθηναϊκός, μέχρι να βγει ο ήλιος από τη Δύση…»).
Στεναχωριέμαι…
Στεναχωριέμαι διότι ο Σπόραρ μού είναι εξαιρετικά συμπαθής ως άνθρωπος
(για τον Σαμάτα δεν έχω ιδίαν άποψιν ή -έστω- προσέγγισιν),
στεναχωριέμαι έτι περαιτέρω επειδή -όπως είναι γνωστό-
ο Σπόραρ με τη σύντροφό του έχουν φέρει προσφάτως στον κόσμο μία νέα ζωή
(εύχομαι ολοψύχως να είναι ισοβίως ευτυχισμένοι με την οικογένειά τους),
αλλά θα ήταν άδικο και αναξιοκρατικό
να εκφέρω την κρίση μου -ιδίως δε, όταν μιλάμε για Δημόσια Γραφή και Κρίση-
προκρίνοντας την όποια συμπάθειά μου εις βάρος των δεδομένων.
Σαφώς και ο «Καλός Άνθρωπος» είναι επιθυμητός σε κάθε επάγγελμα
-εκτός αν μιλάμε για «επαγγέλματα» όπου το ζητούμενο είναι η Κακία-
αλλά η Καλοσύνη κι η Συμπάθεια δεν γίνεται να αποτελούν επιχειρηματολογικές πανάκειες.
Ναι, καταλαβαίνω και σέβομαι ότι αυτή η ανάρτηση έγινε υπό το κλίμα ευφορίας,
ναι, καταλαβαίνω και σέβομαι ότι εκπέμπει συναίσθημα,
αυτοσαρκασμό, τύψεις και έμμεση ανάληψη τής προσωπικής ευθύνης,
όμως, εμπεριέχει και μία υφέρπουσα ιδιοτέλεια.
Σάς καλώ να αναρωτηθείτε..:
Γιατί δεν έκαναν ανάλογη ανάρτηση ο Λημνιός και ο Αράο;
Γιατί;
Κι αυτοί δεν απώλεσαν πέναλτι;
Κι αυτοί δεν θα είχαν ευθύνη;
Κι αυτοί δεν έχουν κώλο;
Εν κατακλείδι -για να προλάβω την όποια λογικοφανή αιτίαση-
δεν συνιστά επαρκή ερμηνεία ότι ο Σπόραρ είχε το θάρρος να κάνει αυτό το χιουμοράκι
επειδή είναι «παλιός» στην ομάδα ενώ οι έτεροι δύο είναι «νέωπες» στο ρόστερ,
διότι έρχεται ως κόλαφος το γεγονός ότι και ο Ντραγκόφσκι είναι «νέωπας».
Συνελόντι ειπείν,
αν ένας «παλιός» έχει την ανάγκη να τού σώζει τον κώλο ένας «νέωπας»,
δεν είναι απλά «παλιός», αλλά «απόστρατος» και «κατεδαφιστέος».
Ως εκ τούτων,
φαντάζομαι ότι συνεννοηθήκαμε ΚΑΙ με στρατόκαυλους, ΚΑΙ με αρχιτεκτονικούς όρους.
*** Επανέρχομαι στην ύστατη στιγμή τής συγκλονιστικής αναμέτρησης…
ΤΕΛΟΣ.
Όλα έχουν τελειώσει πια.
Ο Παναθηναϊκός κατακτά την τεράστια πρόκριση στον Τελικό τού Κυπέλλου Ελλάδος,
η Λεωφόρος φλέγεται και πάλι,
ο προσφάτως αποκτηθείς τερματοφύλακας τού Παναθηναϊκού, ο Μπαρτλομιέϊ Ντραγκόφσκι,
ο «πάλι και πάλι» σωτήρας τού Παναθηναϊκού
μετατρέπει αυτόν τον συγκλονιστικό αγώνα σε ένα αδιανόητο προσωπικό «παλίμψηστο»,
καθώς ετούτη η ανεπανάληπτη πρόκριση
θα σκεπάζεται εσαεί από τη μορφή τού Πολωνού γκολκίπερ.
Ο Μπαρτλομιέϊ Ντραγκόφσκι είναι ο Ευνοούμενος τής Μοίρας.
Ο Μπαρτλομιέϊ Ντραγκόφσκι είναι το πρόσωπο που κάθε Παναθηναϊκός θέλει να χαϊδέψει,
διότι μόνο το Χάδι δύναται να εκφράσει την πλημμυρίδα των συναισθημάτων!
ΠΑΝΖΟΥΡΛΙΣΜΟΣ! ΠΑΝΔΑΙΜΟΝΙΟ! ΑΛΛΟΦΡΟΣΥΝΗ!
Η Λεωφόρος παραληρεί από Ευτυχία,
η Λεωφόρος βρίσκεται υπό την επήρεια συναισθηματικής μέθης
και ανασύρει το εμβληματικό σύνθημα «Είιιναι τρελόοος, είιιναι τρελός ο Πολωνόοος.»
που είναι εμπνευσμένο και αφιερωμένο στον μέγα Κριστόφ Βαζέχα
(και ενίοτε απευθυνόμενο στον επίσης μέγα Γιόζεφ Βάντσικ).
Κι όμως, εδώ δεν πρόκειται για ιεροσυλία,
αλλά για μία απολύτως δίκαιη και συναισθηματική επιβράβευση.
Είιιναι τρελοίιι, είιιναι τρελοί οι Πολωνοίιι!
…
Κάποτε, το 1988,
προεβάλλετο για πρώτη φορά στις κινηματογραφικές οθόνες
η ηθογραφική ταινία με τίτλο «Η Φανέλα με το “9”».
Πρωταγωνιστής ο Στράτος Τζώρτζογλου.
Το 2024, στις 21 Φεβρουαρίου,
προεβλήθη για πρώτη φορά στις τηλεοπτικές οθόνες
η ηθογραφική ταινία με τίτλο «Η Φανέλα με το “69”»!
Πρωταγωνιστής ο Μπαρτλομιέϊ Ντραγκόφσκι.
Ο Ντραγκόφσκι έχει επιλέξει -ως νούμερο για τη φανέλα του-
τον αριθμό που είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με το Σεξ
(και δη, με την πιο δίκαια και αλληλέγγυα σεξουαλική πράξη).
Αν μη τι άλλο, λοιπόν, συνιστά εκπληκτική σημειολογία το γεγονός,
ότι αυτός ο άνθρωπος έμελλε να συνδεθεί άρρηκτα με ένα ποδοσφαιρικό έπος
όπου παρήχθη αφειδώς ο «Ποδοσφαιρικός Πριαπισμός»!
…
Κατά τη διάρκεια τής περιγραφής των σημαδιακών στιγμών τού ματς,
ανέφερα ξανά και ξανά τη διατύπωση
«ο προσφάτως αποκτηθείς τερματοφύλακας τού Παναθηναϊκού, ο Μπαρτλομιέϊ Ντραγκόφσκι»
και τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να αναφέρω
ότι ουδόλως τυχαία προέβην στη συγκεκριμένη επιλογή.
Η αιτία που επιδόθηκα σε ετούτην τη νοηματική-εκφραστική επανάληψη,
είναι ότι ήθελα να τονίζεται υποσυνειδήτως,
πως όταν ένας άνθρωπος διαθέτει αξία και ταλέντο
δεν καταδέχεται να βολεύεται, δεν ανέχεται να αντιμετωπίζεται με επιείκεια,
δεν ζητάει αέναες πιστώσεις χρόνου, μηδέ αναρίθμητες ευκαιρίες,
ούτε και περιμένει τη σειρά του αναπαυόμενος οκνηρά στη θεσούλα του.
Προς το παρόν, ο Ντραγκόφσκι δεν έχει αντικαταστήσει πλήρως τον Μπρινιόλι
(ειρήσθω εν παρόδω,
είναι ντροπή αυτός ο οχετός αποδόμησης, απαξίωσης και κατασυκοφάντησης
που υφίσταται ο πρώην υπερασπιστής τής εστίας τού Π.Α.Ο.
από αγνώμονα και θλιβερά όντα που ομιλούν δίχως να γνωρίζουν τα καθέκαστα),
αλλά σίγουρα έχουμε να κάνουμε με μία άκρως ελπιδοφόρα περίπτωση,
που ήδη πιστώνεται την ιστορική εμφάνιση στον ανεπανάληπτο ημιτελικό.
Η Αξία, το Ταλέντο, δεν καταδέχονται να καθηλώνονται σε στασίδια.
Συνελόντι ειπείν, ο Παναθηναϊκός έχει δεινοπαθήσει από τέτοια άτομα,
τα οποία -ιδίως την τελευταία 2ετία- εκμεταλλεύθηκαν τη Συμπάθεια.
Ευτυχώς, ο νυν προπονητής τού Συλλόγου έβαλε τα πράγματα στη θέση τους,
με τη δήλωση που έκανε αμέσως μετά τη λήξη τής συγκλονιστικής αναμέτρησης.
Ο Φατίχ Τερίμ εξεστόμισε τη μέγιστη φράση
«Μέχρι να πει ο Παναθηναϊκός “Τελείωσε.”, δεν τελειώνει.».
Η Τέλεια Φράση! Ιστορική Φράση! Επική Φράση! Μνημειώδης Φράση!
Αυτή η μνημειώδης φράση έχει ήδη γραφτεί με χρυσά γράμματα στην Ιστορία τού Παναθηναϊκού!
Αυτή η φράση στιγματίζει ήδη -και θα στιγματίζει εσαεί- την Ιστορία τού Παναθηναϊκού!
Αυτή η φράση -θυμηθείτε το-
θα βάψει με το Πράσινο Χρώμα πολλές νίκες και πολλά τρόπαια!
Αυτή η φράση εβάφτισε «Παναθηναϊκό» το κάθε «Τελευταίο Δευτερόλεπτο»!
ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΕΙ Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ «ΤΕΛΕΙΩΣΕ», ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ!!!!!!!!!!!!!
Μόνο αν το έχεις μέσα σου, ξεστομίζεις αυτήν τη φράση.
Μόνο αν το έχεις μέσα σου, ξεστομίζεις αυτήν την υπερήφανη φράση.
Αν δεν το έχεις μέσα σου, αν δεν είσαι έμψυχος, αν είσαι λιγόψυχος,
περιορίζεσαι σε επικλήσεις τού τύπου «Μην υποτιμάτε την ομάδα μου.»,
οι οποίες προσλαμβάνουν τις διαστάσεις τού Συναισθηματικού Χειρισμού και τής Κλάψας
όταν εσύ ο ίδιος δίνεις συνεχώς δικαιώματα στους αντιπάλους να υποτιμούν την ομάδα σου.
Βεβαίως,
πάντοτε στη Ζωή -πόσω μάλλον, σε οριακές καταστάσεις- χρειάζεται και η Τύχη.
Όμως, εν αντιθέσει με τον μίζερο τέως προπονητή τής ομάδας
(ο οποίος μού είχε εμπνεύσει τον λογοτεχνικό όρο «Μεμψίτυχος»),
ο Φατίχ Τερίμ διαθέτει το «Πνεύμα τού Νικητή», την «Ψυχολογία τού Νικητή»,
και με χαρά αξιοποιεί το γεγονός ότι «Η Τύχη ευνοεί τούς Τολμηρούς.»
Ο Δειλός είναι Μεμψίτυχος, ο Δειλός μέμφεται την Τύχη,
διότι ξέρει πως η Τύχη αποκαλύπτει τη λιγοψυχία του.
Ο Τερίμ δεν μέμφεται την τύχη του, ο Τερίμ δεν μέμφεται την Τύχη,
διότι είναι γενναίος και όχι δειλός.
Ο Τερίμ τα έχει καλά με την Τύχη και εκείνη τού προσφέρει αδρές ανταποδόσεις.
Χαρακτηριστική λεπτομέρεια και σημειολογία ανταπόδοσης,
η οποία μαρτυρά ότι η πρόκριση ήταν τυχερή αλλά όχι τυχαία,
αποτελεί το γεγονός ότι ο -αναγεννημένος επί θητείας Τερίμ- Γιάννης Κώτσιρας,
εχτύπησε το μοναδικό από τα δεκαοκτώ πέναλτις
που κατέληξε γκολ παρ’ ότι ο αντίπαλος πορτιέρε είχε επαφή με την μπάλα
(είναι άκρως εντυπωσιακό ότι τα υπόλοιπα δώδεκα εύστοχα σουτ βρήκαν δίχτυα
χωρίς να καταφέρουν να αγγίξουν την μπάλα οι δύο τερματοφύλακες).
…
Λάθη;
Βεβαίως και θα κάνει λάθη κι ο Τερίμ,
βεβαίως και θα χρεωθεί τα (όποια) λάθη του,
βεβαίως και θα τού χρεώσω τα (όποια) λάθη του.
Όμως, μέχρι τώρα ο Τερίμ καλείται -ως επί το πλείστον-
να χρεώνεται τα ολέθρια σφάλματα τού προκατόχου του:
παχυλά και πολυετή συμβόλαια σε παικτάκια τής σειράς,
μεταγραφικά εγκλήματα και ανυπόφορες ολιγωρίες,
επαναπαυμένες μετριότητες που ξάφνου καλούνται να σηκωθούν από το ραχάτι τους,
αδικημένοι ταλαντούχοι που παραγκωνίζονταν επειδή χαλούσαν την «Πιάτσα τής Γεροντίλας»,
σημαντικές μονάδες που είχαν υποστεί εγκληματική διαχείριση,
καταστροφικός προγραμματισμός εκγύμνασης των αθλητών,
νοοτροπία βολέματος και μικρο-αστισμού που επιδαψιλευόταν διαρκώς στην ομάδα
(όσο για τις άστοχες επιλογές τού θλιβερού Ακαϊντίν και τού μετριότατου Ούγκο,
είναι πασίδηλο ότι έγιναν υπό το καθεστώς ασφυκτικής πίεσης
και μπορούν να προκαλέσουν μόνον βραχυπρόθεσμη ζημία,
αφού αποκτήθηκαν υπό τη μορφή δανεισμού
και -κατά πώς φαίνεται και κατά πώς πρέπει- θα ξεκουμπιστούν στο τέλος τής σεζόν).
Άρα, για να το κλείνουμε το «παραμυθάκι» που αναμασούν αδιαλείπτως τα εμμονικά ούγκανα
(«παραμυθάκι» που θα διασύρω με εκκωφαντικά στοιχεία στο επόμενο πόνημα-ρεπορτάζ),
ο Φατίχ Τερίμ θα κριθεί αυστηρά για την ομάδα που θα φτιάξει ο ίδιος,
αν και ήδη έχει -σε επίπεδο συνολικής προσέγγισης- εξαιρετικά θετικό πρόσημο.
Παραλαμβάνοντας μία ηττοπαθή ομαδίτσα,
όπου -με τη συνέργεια των τυφλωμένων οπαδίσκων-
ο κομπλεξικός «νοικοκυραίος» (αυτο)πλασαριζόταν ως «Νοικοκύρης»,
ο Φατίχ εκλήθη να αντιμετωπίσει το «Χάος τής Μιζέριας»
και μέσα σε μόλις δύο μήνες έχει φέρει την ομάδα στον Τελικό τού Κυπέλλου,
ενώ συνάμα τη διατηρεί απολύτως σε τροχιά κατάκτησης τού Πρωταθλήματος.
Η Αύρα τού Νικητή. Η Αύρα τού Πρωταθλητή. Η Αύρα τού Παναθηναϊκού!
Επιμύθιο:
Ο αγώνας Παναθηναϊκός-Π.Α.Ο.Κ. γράφτηκε στην Ιστορία τού (Ελληνικού) Ποδοσφαίρου,
γράφτηκε εσαεί στη Συλλογική Θύμηση και στο Συλλογικό Θυμικό!
Ακόμη και σ’ επανάληψη να βάλεις να δεις αυτήν την κολοσσιαία αναμέτρηση,
σε πιάνει η ψυχή σου, σε καταλαμβάνει η αγωνία,
σε αναγκάζουν οι στιγμές να ξεχνάς την εξέλιξη που γνωρίζεις,
σε εμπνέουν οι στιγμές να ανακαλύψεις καινούργιες λεπτομέρειες και σημειολογίες.
Αγώνας ακατάλληλος για καρδιακούς. Αγώνας ακατάλληλος για άκαρδους.
ΤΙΜΗ στα δάκρυα χαράς των Παναθηναϊκών! ΤΙΜΗ στα δάκρυα λύπης των Παοκτζήδων!
ΤΙΜΗ στον Νικητή Παναθηναϊκό! ΤΙΜΗ στον Νικητή Π.Α.Ο.Κ.!
Είπαμε· το «69» δεν έχει χαμένους, παρά μόνον Νικητές.
Οπότε, η μνημειώδης αντισυμβατική ατάκα τής παγκοσμίως ιστορικής δεκαετίας τού ’60,
καθίσταται επίκαιρη μέσω τής αρμόζουσας διασκευής της:
Sex and Dragowski and Rock (’n’ Roll)!
Ο Αθλητάμπουρας
