Θύρα 7: 41 χρόνια από τη μεγαλύτερη τραγωδία του ελληνικού ποδοσφαίρου

Tου Μπάμπη Παπαφιλιππάκη

Εδώ και 41 χρόνια η κερκίδα του Ολυμπιακού φτάνει μέχρι τους… ουρανούς. Εκεί όπου βρίσκονται τα θύματα της Θύρας 7, που σαν σήμερα το 1981 άφησαν την τελευταία τους πνοή για την αγαπημένη τους ομάδα.

Τόσο άδικα ξεψύχησαν λίγο μετά την ανείπωτη χαρά τους στην εμφατική νίκη με 6-0 των Πειραιωτών στο ντέρμπι με την ΑΕΚ στο παλιό «Καραϊσκάκη», όπου έμελλε να εκτυλιχθεί η μεγαλύτερη τραγωδία του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Το χρονικό της τραγωδίας

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 1981. Ο Ολυμπιακός των Σαργκάνη, Γαλάκου, Αναστόπουλου και Νικολούδη αντιμετωπίζει την ΑΕΚ των Αρδίζογλου, Μπάγεβιτς και Μαύρου στο ντέρμπι της 20ής αγωνιστικής του πρωταθλήματος της Α’ Εθνικής.

Όλοι οι δρόμοι στον Πειραιά είναι άδειοι. Στο Καραϊσκάκη επικρατεί πανικός. Δεν πέφτει κυριολεκτικά… καρφίτσα. Όσοι έχουν καταφέρει -35.450 τον αριθμό- να εξασφαλίσουν ένα μαγικό χαρτάκι νιώθουν τυχεροί.

Ώρα 15.15: Το ντέρμπι αρχίζει. Ο Ολυμπιακός προηγείται με τον Γαλάκο και στις εξέδρες επικρατεί ντελίριο ενθουσιασμού.

Στην επανάληψη, η ομάδα του Πειραιά, εκμεταλλευόμενη και την αριθμητική υπεροχή που έχει αποκτήσει (αποβλήθηκε με δεύτερη κίτρινη κάρτα ο Μανωλάς), μετατρέπει το ντέρμπι σε «υγιεινό περίπατο».

Ο Γαλάκος με άλλα δύο γκολ και οι Κουσουλάκης, Ορφανός και Βαμβακούλας εκτοξεύουν τον δείκτη του σκορ στο 6-0. Θρίαμβος που πανηγυρίζεται δεόντως στις κερκίδες του Καραϊσκάκη.

Οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού βρίσκονται στα ουράνια, μην μπορώντας να πιστέψουν την τεράστια επιτυχία της ομάδας τους.

Ο τόπος δεν χωράει το πιο ζωντανό και ενεργό κομμάτι της «ερυθρόλευκης» κερκίδας, τα παιδιά της Θύρας 7. Μεθυσμένοι από το νέκταρ της νίκης, βιάζονται να «καταπιούν» τα σκαλιά και να βρεθούν όσο πιο γρήγορα γίνεται στη Θύρα 1.

Θέλουν να αποθεώσουν τα ινδάλματά τους, να τους ευχαριστήσουν για τη χαρά που τους έδωσαν.

Το ρολόι δείχνει 16.58. Η ώρα που συνέβη το μοιραίο. Η μεγαλύτερη τραγωδία στα χρονικά του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ένας από τους οπαδούς των «ερυθρολεύκων» τρέχοντας στα σκαλιά γλιστράει σε ένα αφρολέξ.
Κατρακυλάει και φθάνει μπροστά στην πόρτα. Είναι όμως κλειστή.

Κατεβαίνοντας οι φίλαθλοι, ο ένας πέφτει πάνω στον άλλον, αφού δεν μπορούσαν να δουν τι συμβαίνει μπροστά τους. Επικρατεί συνωστισμός και ασφυξία.

Κάποιοι αστυφύλακες καταφέρνουν να «ξεριζώσουν» ένα από τα τουρνικέ και να απεγκλωβίσουν, έτσι, αρκετό κόσμο.

Δεκαεννέα φίλαθλοι του Ολυμπιακού δεν αντέχουν, αφήνοντας την τελευταία τους πνοή εκεί, μπροστά στη Θύρα 7.

Οι τραυματίες εκατοντάδες. Τα ασθενοφόρα το ένα μετά το άλλο σπεύδουν στο φαληρικό γήπεδο και μεταφέρουν νεκρούς και τραυματίες στο Τζάνειο Νοσοκομείο Πειραιά. Στους διαδρόμους επικρατεί το αδιαχώρητο. Όπως και έξω από αυτό.

Συγγενείς που άκουσαν τα θλιβερά μαντάτα έχουν συγκεντρωθεί στο νοσοκομείο. Ζητούν να μάθουν τι συνέβη. Ζητούν να μάθουν τι (απ)έγινε ο άνθρωπός τους.

Στο νοσοκομείο έχουν καταφθάσει και αρκετοί εθελοντές.

Η κρατική τηλεόραση και τα ραδιόφωνα είχαν ενημερώσει για την τραγωδία και μετέδιδαν συνεχώς τις τελευταίες εξελίξεις, καθώς και εκκλήσεις για αίμα. Το Κρατικό Πειραιώς κινητοποιείται με τη σειρά του, όπως και το ΚΑΤ.

Από πλευράς Πολιτείας, στο Τζάνειο καταφθάνουν ο υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών κ. Δοξιάδης, οι υφυπουργοί κ.κ. Τσουκαντάς και Αποστολάτος, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης κ. Δαβάκης, ο υφυπουργός Προεδρίας Κυβερνήσεως κ. Αχ. Καραμανλής, ακόμα και ο πρωθυπουργός κ. Γεώργιος Ράλλης.

Όλοι διατάσσουν εντατικοποίηση των κινητοποιήσεων. Ο χρόνος είναι σημαντικός, όπως και η ανάγκη για αίμα. Όλοι βοηθούν. Γιατροί, αστυνομία και, φυσικά, ο απλός κόσμος…

Όλη η Ελλάδα, φίλαθλη και μη, έχει βυθιστεί στο πένθος. Οι προτιμήσεις προς τη μία ή την άλλη ομάδα υποχωρούν μπροστά στη μεγαλύτερη τραγωδία του ελληνικού αθλητισμού.

Ακόμη δύο φίλαθλοι της ομάδας του Πειραιά δεν τα καταφέρνουν και αφήνουν την τελευταία τους πνοή αργότερα στο νοσοκομείο, οπότε προστίθενται και αυτοί στα ήδη 19 αναγνωρισμένα θύματα.

Σύνολο 21 νεκροί. Νεκροί; Όχι.

Μπορεί να μην τους βλέπουμε, αλλά ζούνε. Πολύ απλά γιατί κανείς δεν τους ξέχασε.

Η καρδιά και η ψυχή τους πλανώνται πάνω στο Καραϊσκάκη. Στην παλιά Θύρα 7. Εκεί όπου άφησαν την τελευταία τους πνοή. Δίπλα στον αγαπημένο τους Ολυμπιακό.

Οι «αθάνατοι» της Θύρας 7

Δημήτρης Αδαμόπουλος (41 ετών, εκδότης, Αθήνα)
Γεράσιμος Αμίτσης (18 ετών, μαθητής, Κερατσίνι, φίλος της ΑΕΚ)
Σπύρος Ανδριώτης (24 ετών, μαρμαράς, Αμφιάλη)
Γιάννης Διαλυνάς (20 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, Μαρούσι)
Γιάννης Κανελλόπουλος (18 ετών, μαθητής λυκείου, Καμίνια)
Κώστας Καρανικόλας (26 ετών, Σάμος)
Αντώνης Κουρουπάκης (34 ετών, βιβλιοδέτης, Χαϊδάρι)
Μιχάλης Κωστόπουλος (21 ετών, σπουδαστής, Πετράλωνα)
Σπύρος Λεωνιδάκης (18 ετών, μαθητής, Χαλάνδρι)
Μιχάλης Μάρκου (27 ετών, ιδιωτικός υπάλληλος, Δάφνη)
Βασίλης Μαχάς (20 ετών, αρτοποιός, Αθήνα)
Κώστας Μπίλλας (28 ετών, εργάτης, Άγιοι Ανάργυροι)
Ηλίας Παναγούλης (17 ετών, σπουδαστής, Αιγάλεω)
Αναστάσιος Πιτσώλης (30 ετών, «έφυγε» τρεις μήνες μετά, έπειτα από μεγάλη μάχη)
Ευστράτιος Λούπος (20 ετών, οικοδόμος, Μυτιλήνη, «έφυγε» έναν μήνα μετά)
Κώστας Σκλαβούνης (16 ετών, μαθητής, Αθήνα)
Γιάννης Σπηλιόπουλος (19 ετών, ηλεκτρονικός, Ελευσίνα)
Παναγιώτης Τουμανίδης (14 ετών, μαθητής, Φάληρο)
Νίκος Φίλος (19 ετών, υδραυλικός, Ηλιούπολη)
Χρήστος Χατζηγεωργίου (34 ετών, εκτελωνιστής, Γαλάτσι)
Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου (23 ετών, οικονομολόγος, Άνω Ηλιούπολη).