Μία συνέντευξη-κατάθεση ψυχής παραχώρησε ο χρυσός παραολυμπιονίκης στο Ρίο, Παύλος Μάμαλος στο bizznews.gr, μιλώντας για την ενασχόλησή του με τον αθλητισμό, αλλά και για το μεγάλο του όνειρο που δεν είναι άλλο από το να μπει στο ναυτικό.
Πώς μπήκε στη ζωή σου η γυμναστική; Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι πιο ενεργά με τα βάρη;
Η γυμναστική είναι η καθημερινότητα μου τα τελευταία 26 χρόνια. Πρέπει να ήταν αρχές του 2000 όταν ένας δικός μου άνθρωπος μέσα από το ιδιωτικό γυμναστήριο, όπου γυμναζόμουν τότε, αναγνώρισε τις δυνατότητες μου, με παρότρυνε να συμμετάσχω στους Παραολυμπιακούς αγώνες του 2004 στην Αθήνα, και με έπεισε. Δοκιμάστηκα σε αρκετά αθλήματα όπως σφαίρα, ακόντιο και δίσκο, δεν ήμουν όμως γι αυτά, εμένα με τραβούσαν τα «σίδερα». Έτσι με κέρδισαν τα βάρη. Το πρώτο χρυσό μετάλλιο ήρθε στην Αίγυπτο τον Ιανουάριο του 2004, όπου και έπιασα το στόχο για τους Παραολυμπιακούς με 207kg, κατακτώντας εκεί την 6η θέση.
Ο προπονητής σου, πιστεύει σε εσένα και σε εμπιστεύεται, μαζί του και όλη η Ελλάδα. Εσύ πιστεύεις στον εαυτό σου;
Πιστεύω στον εαυτό μου, πιστεύω πως η αγάπη μου και η σκληρή δουλειά, μαζί με την αγάπη και τη στήριξη του κόσμου, μου δίνουν δύναμη να αγωνίζομαι μέρα με την ημέρα και πιο σκληρά. Λίγη ξεκούραση τώρα, για να πάρουμε τα πάνω μας να συνεχίσουμε τη δουλειά γιατί μας περιμένει το Ασιατικό πρωτάθλημα στο Ντουμπάι τον Φεβρουάριο, η Μαλαισία τον Απρίλιο και το Μεξικό τον Σεπτέμβρη.
Πως σου φαίνεται όλη αυτή η δημοσιότητα, γυρνώντας Oλυμπιονίκης από το Ρίο;
Η δημοσιότητα είναι μια γιορτούλα, για μένα, ένα μπαλόνι που φούσκωσε, αλλά σιγά σιγά θα ξεφουσκώσει, δεν κρατάει για πολύ. Είναι για τώρα, σε λίγο θα έχει τελειώσει. Σημασία έχει αυτό που σου μένει, αυτό που κρατάς μέσα σου εσύ απ όλο αυτό.
Υπάρχουν άνθρωποι που σε βοήθησαν για να φτάσεις εδώ που έφτασες;
Διάφοροι άνθρωποι πέρασαν από τη ζωή μου, σε άσχημες αλλά και ευχάριστες στιγμές, ήταν κοντά μου. Δίπλα μου σε όλα ήταν και είναι η οικογένεια μου, και τους τελευταίους τέσσερις μήνες είναι και ένας υπέροχος άνθρωπος, η σύντροφος μου, Ευαγγελία η οποία με στηρίζει, μου δίνει δύναμη, κουράγιο και θάρρος. Εάν δεν υπήρχε εκείνη το χρυσό θα ήταν ακόμη στόχος. Είμαι ευτυχισμένος που αυτό το υπέροχο πλάσμα είναι αυτή τη στιγμή στη ζωή μου.
Οι δύσκολες στιγμές γιατί πιστεύεις πως συνέβησαν στη ζωή σου;
Τα προβλήματα της καθημερινότητας μπήκαν πολύ έντονα στον τρόπο ζωής μου, στον τρόπο σκέψης μου. Επενέβησαν στην προσωπική μου ζωή με την πρώην σύζυγό μου, δεν θέλει και πολύ.. εάν τα αφήσεις να εισχωρήσουν, σε παρασέρνουν. Πέρασα πολύ δύσκολα με την πρώην σύζυγο μου. Επειδή όμως αν είσαι τυχερός, και εγώ θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό, τελικά, βρίσκεται ένας άνθρωπος που με δύναμη ψυχής, σε τραβάει από αυτό το ψυχικό αδιέξοδο και σου δείχνει τις ομορφιές που αξίζει να ζήσεις για να δεις! Η μοναξιά είναι πολύ κακή συνήθεια.
Παύλο βγαίνεις στον αγωνιστικό χώρο και η αγωνία είναι μόνο δική μας που σε κοιτάζουμε μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης. Ποια τα συναισθήματα σου κατά τη διάρκεια αλλά και στην ανακοίνωση του χρυσού;
Εκείνη την στιγμή είμαι μόνος μου, εγώ και η δύναμη μου. Δεν ακούω τίποτα, είμαι συγκεντρωμένος σε αυτό που έχω να κάνω. Δεν υπάρχει κόσμος γύρω μου, δεν υπάρχει φασαρία, νοιώθω τα χέρια του προπονητή μου να δένουν τους ιμάντες και ξέρω πως ήρθε η ώρα να σηκώσω τη μπάρα. Σηκώνομαι και το μόνο που περιμένω να ακούσω κάπου από πίσω μου τη φωνή που θα πει αν η προσπάθεια είναι έγκυρη ή άκυρη. Κατεβάζω τα χέρια και η προσπάθεια είναι έγκυρη, η έκρηξη της φωνής μου και οι κινήσεις μου είναι πλέον μηχανικές. Η νίκη του χρυσού μεταλλίου μου ανακοινώθηκε από τον προπονητή μου αφού πλέον ήμασταν στο προθερμαντήριο εκεί ήρθε η δεύτερη έκρηξη και το κλάμα, εκεί καταρρέεις από ευτυχία για όλα αυτά τα χρόνια προσπάθειας που ανταμείβεσαι.
Είσαι υπερήφανος για την Ελλάδα, που είσαι Έλληνας; Πώς κατάφερες να πας στη Βραζιλία και να αγωνιστείς για την Ελλάδα; Ποιος σε βοήθησε;
Είμαι υπερήφανος που είμαι Έλληνας, παρόλο που η χώρα μου δεν με βοήθησε ποτέ και σε τίποτα. Όλα τα εκατομμύρια του κόσμου να μου έδιναν όμως εγώ δεν φεύγω από την Ελλάδα. Εδώ γεννήθηκα και εδώ θα πεθάνω. Οι χορηγοί μου, ΟΠΑΠ Α.Ε., ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ, AEGEAN AIRLINES, Ελληνική Παραολυμπιονική Επιτροπή, η NOVA SPORTS αλλά και πολλοί άλλοι που με στήριξαν από την πρώτη στιγμή, χωρίς αυτούς δεν θα τα είχα καταφέρει και τους οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Ο περισσότερος κόσμος σε έμαθε μετά τους Ολυμπιακούς, και βάζω και τον εαυτό μου μέσα σε αυτούς. Ποιες είναι οι προσδοκίες σου από εδώ και πέρα επαγγελματικά;
Αυτή τη στιγμή είμαι άνεργος. Παίρνω ένα αναπηρικό επίδομα 700 ευρώ το οποίο με το ζόρι καλύπτει τα προσωπικά μου έξοδα, σχεδόν καθόλου τα έξοδα μου ως αθλητής, ως ολυμπιονίκης. Έχω διάθεση να κάνω πράγματα, έχω όρεξη να δουλέψω. Με καλούν σχολεία, είτε σχολεία για παιδιά με ειδικές ανάγκες, είτε κανονικά σχολεία και μιλάω με τα παιδιά, λύνω τις απορίες τους, τα ωθώ στον αθλητισμό. Ζητάω, λοιπόν από αυτό το κράτος, να διοριστώ στο δημόσιο, να κάνει και η Ελλάδα κάτι για μένα.
Πες μου για τα παιδικά σου χρόνια…
Ήταν αρκετά δύσκολα όταν έπρεπε να σταματήσω το σχολείο γιατί δεν άντεχα τα σχόλια των συμμαθητών μου, άκουσα πολύ σκληρά λόγια από τον κόσμο γενικότερα στη ζωή μου. Κατάφερα και έβγαλα το σχολείο αργότερα στο σχολείο δεύτερης ευκαιρίας στη Θεσσαλονίκη, πρωί προπόνηση, το μεσημέρι σχολείο και το βράδυ πάλι προπόνηση. Αργότερα πάγωσαν τους διορισμούς στο δημόσιο για τους παραολυμπιονίκες και τα πράγματα έχουν μείνει στάσιμα όλα αυτά τα χρόνια. Όλα τα παιδιά θέλουμε τον διορισμό, τον ζητάμε, θέλουμε να δουλέψουμε, δεν ζητάμε κάτι παράλογο, νομίζω.
