Του Θοδωρή Δεσποίνη
Ο Τζο Φαν Σχιπ αποχώρησε από τη γαλανόλευκη αφού ναι μεν πέτυχε να συμμαζέψει λίγο την ομάδα, αλλά αποδείχτηκε «λίγος» για να την οδηγήσει στις επιτυχίες. Οι αρμόδιοι είναι σε αναζήτηση καινούργιου τιμονιέρη και η παρέλαση ονομάτων έχει ξεκινήσει. Είναι όμως το πρόσωπο που θα αναλάβει να κάτσει στον πάγκο το πραγματικό πρόβλημα;
Τοξικό κλίμα στο περίγυρο της Εθνικής
Είναι κοινό μυστικό ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο σπαράσσεται από έναν ιδιότυπο εμφύλιο για τον έλεγχο της ΕΠΟ. Μέχρι στιγμής νικητές είναι οι ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, με τους ερυθρόλευκους να βάλλουν σε κάθε ευκαιρία κατά της ομοσπονδίας, χτυπώντας και λοιδορώντας ακόμα και την εθνική ομάδα και τον προπονητή μέσω δηλώσεων παραγόντων και δημοσιευμάτων φιλικών τους μέσων. Το κακό όμως δεν σταματά εκεί: Η άλλη πλευρά δεν έχει πείσει τον καλοπροαίρετο φίλαθλο ότι δεν χρησιμοποιεί το εθνικό συγκρότημα σαν λάφυρο και σαν εργαλείο για την επίτευξη αλλότριων σκοπών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ξεσπίτωμα της εθνικής από το Γ. Καραισκάκης και η απόπειρα μεταφοράς της στην αρχή στην αφιλόξενη Τούμπα και μετέπειτα στο «παγωμένο» ΟΑΚΑ. Απόφαση της ΕΠΟ, αδιανόητη με βάση αγωνιστικά κριτήρια αλλά εύκολα εξηγήσιμη με τη λογική «ΠΑΟΚ και ΑΕΚ που ελέγχουν την ΕΠΟ εναντίον Ολυμπιακού και συμμάχων του». Το όλο σκηνικό λοιπόν με ευθύνη όλων των πλευρών τραυματίζει τη γαλανόλευκη και γεμίζει δηλητήριο και δυσπιστία τους φιλάθλους. Ποιος λοιπόν «κανονικός» προπονητής δέχεται να κάτσει σε έναν τέτοιο πάγκο όπου κάθε κίνησή του θα ερμηνεύεται πολλαπλώς βάσει θεωριών που δεν θα έχουν τίποτα να κάνουν με το ποδόσφαιρο;
Προπονητής θηριοδαμαστής και… ξένος
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον λοιπόν είναι πολύ δύσκολο για έναν Έλληνα προπονητή να σταθεί και να πετύχει στον πάγκο της γαλανόλευκης. Κάθε απόφασή του θα συναντά δυσπιστία από φιλάθλους, παράγοντες και δημοσιογράφους. Όλοι οι προαναφερόμενοι θα θυμούνται το πράσινο, κίτρινο ή κόκκινο παρελθόν του προπονητή και θα αρχίζουν τα όργανα. Ο ίδιος θα είναι δύσκολο να αποφύγει τους όποιους συμβιβασμούς (πχ. στις κλήσεις) και τις όποιες πιέσεις. Δεν θα μπορεί να διαολοστείλει τους διάφορους που ενδεχομένως θα τον πιέσουν γιατί θα ξέρει ότι στην πιάτσα του ελληνικού ποδοσφαίρου κάπου θα τους ξαναβρεί και …θα του την «φυλάνε» όπως λέει ο λαός. Επίσης διαβάζοντας και ακούγοντας τα όσα θα λέγονται και θα γράφονται θα είναι δύσκολο να κρατήσει καθαρό το μυαλό του για να δουλέψει σωστά. Ο μόνος λοιπόν που μπορεί να αποφύγει όλο το προαναφερόμενο πλέγμα μπορεί να είναι ένας ξένος λίγο τρελούτσικος και «κατσαπλιάς» που δεν θα έρθει σαν υπάλληλος υπό κηδεμονία, αλλά σαν αφεντικό να εφαρμόσει ό,τι νομίζει σωστό και να κριθεί για αυτό σε εύλογο χρονικό διάστημα. Να μην ασχοληθεί ούτε με δημοσιεύματα ούτε με ψιθύρους, ούτε με τις «ομορφιές» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Να μείνει μακριά από το τοξικό περιβάλλον εξασφαλίζοντας ηρεμία στους μόνους ανθρώπους που πρέπει να είναι οι πρωταγωνιστές: Στους ποδοσφαιριστές που θα φοράνε το εθνόσημο.
Ταχυδακτυλουργός ενάντια στην Λειψανδρία
Το έργο ενός προπονητή σαν και αυτόν που περιγράψαμε θα είναι δύσκολο. Για να γυρίσει η αυτοπεποίθηση στο εθνικό μας συγκρότημα θα χρειαστούν γρήγορα αποτελέσματα. Την όμορφη και θεαματική μπάλα που ζητούν πολλοί αιθεροβάμονες (ή πονηροί) δημοσιολογούντες, δεν μπορούμε να τη δούμε από μια Εθνική που έχει ναι μεν παιδιά με ταλέντο, αλλά της λείπουν οι προσωπικότητες και οι πολλές επιλογές. Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν παράγει παικταράδες. Στο ελληνικό πρωτάθλημα «καραβιές» μετριότατων ξένων εκτοπίζουν τα ντόπια ταλέντα ιδιαίτερα στις μικρομεσαίες ομάδες που πρέπει να παράξουν παίκτες για να επανδρώσουν τις μεγάλες ομάδες και τη γαλανόλευκη. Χαρακτηριστικά βλέπουμε ότι η Εθνική δεν μπορεί να βρει ούτε αξιόπιστο δεξί μπακ:
Ο φιλότιμος Μπακάκης κρίθηκε σωστά ανεπαρκής και «λίγος» τόσο για την Εθνική, όσο και για την ΑΕΚ. Τελευταία λύση ο Ανδρούτσος, κατά συνθήκη δεξιός μπακ αφού πρόκειται για έναν επιθετικό χαφ με καλή τεχνική. Όσο και να προσπάθησε, σε καίριες στιγμές φάνηκε ότι δεν είναι αμυντικός, με αποτέλεσμα και ο ίδιος να αδικηθεί και η Εθνική να πάθει ζημιά. Το ελληνικό ποδόσφαιρο σε όλες τις εποχές έβρισκε ένα γερό παιδί (συνήθως με καταγωγή από επαρχία) να βάλει το «2» στην πλάτη και να καλύψει την θέση. Τώρα πήγαμε να πάρουμε προκρίσεις χωρίς δεξιό μπακ στην ουσία! Συνεχίζοντας θα λέγαμε ότι για πρώτη φορά το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχει σέντερ φορ που να «ματώνει» τα αντίπαλα δίχτυα. Τα δύο νέα παιδιά που παρουσιάστηκαν (Δουβίκας και Παυλίδης) έχουν καλή αγωνιστική συμπεριφορά και επαγγελματισμό όμως δεν είναι επιθετικοί με φονικό ένστικτο που θα σου κάνουν γκολ την μισή ευκαιρία. Επίσης στην καίρια θέση του αμυντικού χαφ υπάρχει πια λειψανδρία αφού τρεις παίκτες (Κουρμπέλης, Γαλανόπουλος, Ζέκα) ταλαιπωρούνται από σοβαρά προβλήματα. Η γαλανόλευκη πήγε λοιπόν να διεκδικήσει πρόκριση με μόνο δύο (αντί για 4-5) μαχητές στο κέντρο του γηπέδου που εκεί πια κερδίζονται τα ματς. Ο νέος προπονητής λοιπόν της εθνικής θα πρέπει να κάνει ανορθόδοξα πράγματα και «πατέντες» στυλ Ρεχάγκελ για να αντιμετωπίσει την λειψανδρία. Να ανακαλύψει παίκτες που τώρα δεν τους έχουμε σε υπόληψη, ενδεχομένως να αλλάξει ρόλους σε άλλους, να βγάλει λαγούς από το καπέλο, χρησιμοποιώντας κάθε διαθέσιμο «όπλο» για να βάλει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στο δρόμο των επιτυχιών. Σίγουρα θα χρειαστεί έμπνευση και καλώς εννοούμενη τρέλα για να τα καταφέρει.
