Όταν (δεν) κλέβεις το παιδί σου στο τάβλι…

Αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους

*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…

ΠΡΟΛΟΓΙΚΗ ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Το παρόν πόνημα γράφτηκε μετά την αναμέτρηση Ολυμπιακός – Μακάμπι Τελ-Αβίβ 1-4
και εσκόπευα -καθώς πρόκειται για καταπελτώδες άρθρο-
να προέβαινα στη δημοσίευσή του εχθές, πριν από την επαναληπτική αναμέτρηση,
ώστε να διέθετε την επιπρόσθετη δυναμική που προσδίδει πάντοτε η Επικαιρότητα.
Εν τέλει, όμως, ανέστειλα την προγραμματισμένη ανάρτηση,
διότι το Ένστικτο και η Γνώση αποτελούν «Δικλείδες Ασφαλείας» τής Φερεγγυότητας.
Κάτι μού έλεγε ότι ο διαφαινόμενος αποκλεισμός τού Ο.Σ.Φ.Π.
(ένας αποκλεισμός που -ιδίως μετά και την κυριακάτικη ήττα στο «Αιώνιο Ντέρμπι»-
ακόμη και οι πιο φανατικοί κι αισιόδοξοι «ερυθρόλευκοι» οπαδοί
εθεωρούσαν δεδομένον στη συντριπτική πλειονότητά τους),
είχε πολλά περιθώρια ακύρωσής του.
Και όντως έτσι συνέβη…

Εξετέθη πολύς κόσμος· ειδήμονες και μη.
Το εκκωφαντικό αποτέλεσμα, η πρόκριση τού Ολυμπιακού στην παράταση με σκορ 1-6,
αναμφίβολα είναι μία εξέλιξη που έγραψε ιστορία,
οπότε αυτό εδώ το άρθρο
-που αν είχε τεθεί χθες στη Δημόσια Ανάγνωση,
θα συνιστούσε μέγιστη προσωπική μου «πατάτα»-
σήμερα αποκτά τις διαστάσεις δημοσιογραφικής γενναιότητας.

Σάς το παραθέτω αυτούσιο,
με τη διευκρίνιση ότι η μοναδική προσθήκη είναι η παρενθετική λέξη στον τίτλο.
Ο αρχικός τίτλος ήταν «Όταν κλέβεις το παιδί σου στο τάβλι…»,
τώρα υπάρχει μία μικρή αλλά ουσιώδης αμφισημότητα:
«Όταν (δεν) κλέβεις το παιδί σου στο τάβλι…».
Πάμε να το διαβάσουμε μαζί
και στη συνέχεια θα σφραγίσουμε τον διάλογό μας με χρήσιμα συμπεράσματα…
…

*** Το ημερολόγιο δείχνει 17 Απριλίου 1996
όταν ο «Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς»
καταγράφει τη μεγαλύτερη επιτυχία τής ευρωπαϊκής ιστορίας του.
Χιλιάδες αλλόφρονες οπαδοί κατακλύζουν το Πασαλιμάνι,
οι δρόμοι φωταγωγούνται από αναρίθμητα καπνογόνα, η νύχτα γίνεται μέρα,
το πλήθος παραληρεί, η πιο λαμπρή σελίδα στην «Ερυθρόλευκη Ιστορία» είναι γεγονός,
η νίκη στο φιλικό επί τής Σάντος τού Πελέ μπαίνει πια σε δεύτερη μοίρα.
Τώρα πλέον, η κορυφή ανήκει σε ένα μακράν πιο λαμπρό κατόρθωμα,
το οποίο έχει την ιδιαιτερότητα ότι δεν είναι άμεσα εμπλεκόμενος ο πανηγυρίζων Ο.Σ.Φ.Π..

Το ημερολόγιο δείχνει 17 Απριλίου 1996
όταν οι οπαδοί τού Ολυμπιακού έχουν στηθεί μπροστά στις οθόνες τους,
ευρισκόμενοι υπό το καθεστώς τρόμου, φθόνου και βαθιάς απόγνωσης.
Το «DN.A.» τού συλλόγου εμφανίζει ήδη ανησυχητικές αλλοιώσεις
από την εποχή που οι Κοσκωτάς και Σαλιαρέλης βρισκόντουσαν στο τιμόνι του,
τα «Πέτρινα Χρόνια» είναι δυσβάσταχτα,
η Ατιμία, η Διαφθορά, η Αλλοτρίωση έχουν επωαστεί επί μακρόν
και διαγράφονται ως οι αναπόφευκτες λύσεις στο πολυετές πρόβλημα,
ο μεσουρανών «αιώνιος αντίπαλος» επιτείνει την αλγεινή αίσθηση.
Απόψε, λοιπόν, διεξάγεται ο επαναληπτικός αγώνας Παναθηναϊκός-Άγιαξ,
που έχει ως διακύβευμα την πρόκριση στον τελικό τού Κυπέλλου Πρωταθλητριών.

Επί δύο εβδομάδες οι «Πράσινοι» βρίσκονται στα ουράνια
και ονειρεύονται ότι θα βιώσουν ένα νέο «Γουέμπλεϊ»
έχοντας επικρατήσει εκτός έδρας με 0-1
(ποιος δεν θυμάται την ατάκα τού Χρήστου Σωτηρακόπουλου
«Ο Παναθηναϊκός παγώνει το Άμστερνταμ…»,
όταν ο μέγας Κριστόφ Βαζέχα σκοράρει στο 87ο λεπτό).
Επί δύο εβδομάδες οι «Κόκκινοι» ζουν ένα μαρτύριο, οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες,
η Κατάντια υποφέρεται όταν τη μοιράζεσαι με τον Εχθρό,
η Κατάντια είναι ανυπόφορη όταν καθίσταται αποκλειστικότητά σου.
Ο Άγιαξ νικάει με 0-3, το «Τριφύλλι» σταματά την ενοχλητική ανθοφορία του,
οι απελπισμένοι «γαύροι» μετατρέπουν την Ανακούφιση σε συνώνυμη με την Ευτυχία.
Όταν είσαι ανίκανος να πετύχεις,
θέλεις να αποτυγχάνουν άπαντες ώστε να κρύβεται η ανικανότητά σου.

*** Το φθινόπωρο τού ’96 -ήτοι, λίγους μήνες μετά τα εν λόγω καθέκαστα-
η θλιβερή και ηθικώς διαβρωμένη πλέμπα ήταν έτοιμη να (ξε)πουλήσει την ψυχή της,
με αντάλλαγμα τα διαδοχικά σικέ πρωταθλήματα.
Όντα με χαμηλή νοημοσύνη και με απόπατο αξιακό κώδικα,
έγιναν ο «άμισθος στρατός» που ορθωνόταν ως προστατευτικό τείχος
κάθε φορά που η «Παράγκα» και η «Εγκληματική Οργάνωση» (μετέπειτα «Συμμορία»)
αντιμετωπίζανε την οποιανδήποτε αμφισβήτηση τής παντοκρατορίας τους.
Και βεβαίως, ετούτος ο εθελοντικός συρφετός είχε ενίοτε τα τυχερά του,
αφού τα πιο αδίστακτα και βάρβαρα μέλη του
αναρριχούνταν στην ιεραρχία και εισέρχονταν στο αδρό μισθολόγιο.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά,
ο Ο.Σ.Φ.Π. προσέθεσε μεν κάμποσα επιπλέον τρόπαια στα ράφια του,
αλλά καταβαραθρώθηκε στη Συλλογική Συνείδηση
διότι άπαντες γνωρίζανε τις μεθόδους και τις μεθοδεύσεις του.
Οι προσδιορισμοί «Πέτσινος», «Χάρτινος», «Κάλπικος», «Διορισμένος»,
κατέστησαν -στο «Λεξικό των Φιλάθλων»-
ως συνώνυμες λέξεις με το σωματείο που υποτίθεται ότι πρεσβεύει τον Ολυμπισμό.
«Έξις (εστί) Δευτέρα Φύσις.», διατείνονταν με σοφία οι αρχαίοι ημών πρόγονοι,
«Κλέβω και το παιδί μου στο τάβλι.», είναι -εν προκειμένω- η έξις, η δευτέρα φύσις.

*** Όμως, η Κατάρα για τον Ολυμπιακό, η Νέμεση για τον Ολυμπιακό,
ήταν, είναι και θα είναι η Ευρώπη.
Ο «Βλαχοδήμαρχος τού Ελληνικού Ποδοσφαίρου»,
ο «Βλαχοδυνάστης τής Ελληνικής Κοινωνίας»,
διαπιστώνει ότι οι ανθυποβαλκάνιοι λιμανίσιοι κουτσαβακισμοί του
δεν έχουν πέραση εκτός των ημεδαπών συνόρων
και αυτομάτως υπόκειται σε παραλυτική αποδυνάμωση
κάθε φορά που καλείται να αποδείξει στο εξωτερικό
ότι οι εγχώριοι τίτλοι του αντανακλούν την πραγματική ισχύ του.
Αξιολύπητος και αναξιολύπητος συνάμα,
εθισμένος να επιδίδεται διαρκώς σε ψευτομαγκιές
που μένουν ατιμώρητες στην τεταρτοκοσμική Νεοελληνική Μπανανία,
έρχεται κατάφατσα με το άσχημο πρόσωπό του
όταν μπροστά του βρεθεί ο καθρέφτης που λέγεται «Ευρώπη».

Τι κι αν επί δύο δεκαετίες διέλυσε τον Ανταγωνισμό.
Τι κι αν επί δύο δεκαετίες πατούσε επί των πτωμάτων των αντιπάλων του.
Τι κι αν επί δύο δεκαετίες επέβαλλε το ποταπό μονοπώλιό του.
Τι κι αν από το φθινόπωρο τού ’96 και εντεύθεν
έχει βάλει στα ταμεία του κοντά στο ένα δισεκατομμύριο.
Τι κι αν αυτοσυστήνεται ως «Η Κορυφαία Ελληνική Ομάδα».
Από τη σεζόν 1959-60 που εξεκίνησε να συμμετέχει στις διεθνείς διοργανώσεις,
ο φαντασμένος-φανφαρόνος-φαφλατάς πειραϊκός σύνδεσμος
έχει να παρουσιάσει όλες κι όλες δύο προκρίσεις στους «8»
(1992-93 στο «Κυπελλούχων», 1998-99 στο «Τσάμπιονς Λιγκ»).

Μιλάμε για πρωτοφανές φαινόμενο στο Παγκόσμιο Ποδόσφαιρο,
καθώς δεν υπάρχει προηγούμενο -και ούτε θα υπάρξει επόμενο-
η ομάδα που έχει μακράν τούς περισσότερους τίτλους στη χώρα της
να υπόκειται σε (σχεδόν) πλήρη καθίζηση εκτός τής επικράτειάς της.
Εκκωφαντικά εύγλωττη είναι η λίστα με τις συμμετοχές των ελληνικών ομάδων
σε προ-ημιτελική, ημιτελική και τελική φάση.

Παναθηναϊκός: 7 (1 τελικός, 2 ημιτελικοί, 4 προ-ημιτελικοί)
Α.Ε.Κ.: 4 (1 ημιτελικός, 3 προ-ημιτελικοί)
Ολυμπιακός: 2 (2 προ-ημιτελικοί)
Π.Α.Ο.Κ.: 2 (2 προ-ημιτελικοί)
Λάρισα: 1 (1 προ-ημιτελικός)
Πανιώνιος: 1 (1 προ-ημιτελικός)

Εν κατακλείδι,
ο Ολυμπιακός δεν είναι κατώτερος μόνο από τον Παναθηναϊκό και από την Α.Ε.Κ.
(όπως προκύπτει βάσει τεκμηρίων),
αλλά -τηρουμένων των αναλογιών-
είναι κατώτερος και από τον Π.Α.Ο.Κ., και από τη Λάρισα, και από τον Πανιώνιο.

Ευκαιρίες επί ευκαιριών και εν τέλει μία τρύπα στο νερόν.
Παράγκα. Εγκληματική Οργάνωση. Συμμορία.
Ο Φθόνος τού Ολυμπιακού για τον Παναθηναϊκό,
ένας φθόνος που έχει αθλητικά αλλά και κοινωνικά χαρακτηριστικά,
επέφερε μεν ως αποτέλεσμα την παρακμή τού Π.Α.Ο.,
όμως ο Φθονών και η Πρόοδος είναι παράλληλες ευθείες
διότι το ψυχικό σαράκι αποτελεί ισόβια καταδίκη σε στασιμότητα.

Ο Παναθηναϊκός είναι ο «Πρέσβης τού Ελληνικού Ποδοσφαίρου»,
ο Παναθηναϊκός έχει πιστοποιηθεί ως «Πρέσβης»,
ο Παναθηναϊκός είναι ο Σύλλογος που εκπροσωπεί την Πρωτεύουσα.
Από πίσω, λοιπόν, εμφανίζεται ως θλιβερό παρακολούθημα ο Ο.Σ.Φ.Π.,
άλλοτε να αυτοπροσδιορίζεται ως «Πρέσβης»
(προσφέροντας ακατάσχετο γέλωτα στο Πανελλήνιο),
ενώ άλλοτε οι χούλιγκάνς του σκαρφαλώνουν στην Ακρόπολη και αναρτούν πανό,
σε μία απέλπιδα προσπάθεια να καπηλευθούν τον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό
(εν μέρει δικαιολογούνται,
διότι η καημένη η Τρούμπα δεν έχει ψήγμα από το κύρος που διαθέτει ο Παρθενώνας).

*** Το 1673 ο Μολιέρος έγραψε τη θεατρική κωμωδία «Ο Κατά Φαντασίαν Ασθενής»,
η οποία αποκτά εν προκειμένω τη διασκευή «Ο Κατά Φαντασίαν Πρεσβευτής».
Κατά φαντασίαν «πρεσβευτής», κατ’ ουσίαν ασθενής.

(ενδεικτικά αποτελέσματα από το 2022 έως και την Πέμπτη το βράδυ)
Ολυμπιακός – Αταλάντα 0-3
Ολυμπιακός – Μακάμπι Χάιφα 0-4
Ολυμπιακός – Φράϊμπουργκ 0-3
Ολυμπιακός – Καραμπάγκ 0-3
Φράϊμπουργκ – Ολυμπιακός 5-0
Ολυμπιακός – Μακάμπι Τελ-Αβίβ 1-4

Έξι συντριβές μέσα σε μόλις δύο χρόνια.
Έξι συντριβές σε δύο χρόνια
(λες και πρόκειται για ομάδα από το Λιχτενστάϊν ή από το Γιβραλτάρ),
κι όμως, ο υπαλληλίσκος τής πειραϊκής εταιρείας, ο Κριστιάν Καρεμπέ
-πιθανότατα κατ’ άνωθεν εντολήν, και σίγουρα κατ’ άνωθεν έγκρισιν-
παίζει αδιαλείπτως την ίδια γελοιωδέστατη «κασετούλα»,
σύμφωνα με την οποία ο Ο.Σ.Φ.Π. έχει -κάθε σεζόν- ως στόχο
να πάρει το τρόπαιο στην εκάστοτε ευρωπαϊκή διοργάνωση
όπου δηλώνει τη φοβερή και τρομερή παρουσία του
(μέχρι και για κατάκτηση τού «Τσάμπιονς Λιγκ»
έχει μιλήσει ο πάλαι ποτέ περίοπτος επιβήτωρ τής Αντριάνας Σκλεναρίκοβα
και νυν «guest-star» σε παρατραγουδιάρικο βίντεο-κλιπ).

Ναι, βεβαίως και είναι σημαντικό στοιχείο να υπάρχουν στόχοι στη ζωή,
αλλά όταν αυτοί απέχουν παρασάγγας από την Πραγματικότητα
και έρχονται σε ευθεία αντίφαση με την Κατατεθειμένη Ικανότητα,
ε, τότε έχουμε να κάνουμε με «παπάτζα ολκής».

«Παπάτζα Ολκής», λοιπόν.
Δηλαδή, ό,τι ακριβώς αρμόζει στην «ερυθρόλευκη» πλέμπα,
που -θέλει να- πιστεύει ότι ήταν καθαρά τα 18 στα 20 πρωταθλήματα
που κατέκτησε ο Ολυμπιακός στην περίοδο 1997-2017
και τα δύο απολεσθέντα τα προσδιορίζει
ως «πρωτάθλημα Δούρου» (2004) κι ως «πρωτάθλημα Πατέρα» (2010).

Κατόπιν τούτων -και εν αναμονή τής επόμενης αναίσχυντης προπαγάνδας-
έρχεται ξανά ο Μολιέρος στον διάλογό μας,
προκειμένου να κλείσει το παρόν πόνημα
συμπυκνώνοντας τη σαθρή κατάσταση στο εξαιρετικό κοινωνιολογικό απόφθεγμά του:
«Η Φυσική Νοημοσύνη δεν μπορεί να νικήσει τη Φυσική Ηλιθιότητα.».
Και οι νοούντες νοήτωσαν…
…

ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ.
Αυτό ήταν το πόνημα που ετεροχρονισμένα δημοσιεύω σήμερα
και είναι επί τής ουσίας μία γενναιόδωρη προσφορά στον Ο.Σ.Φ.Π.
(υπό συνθήκες στοιχειώδους νοημοσύνης και ευθυκρισίας,
η «Π.Α.Ε. Ολυμπιακός» και άπαντες οι φίλαθλοι τής ομάδας
θα έπρεπε να με ευχαριστήσουν δημοσίως και να με ευγνωμονούν ισοβίως).

Μακάμπι Τελ-Αβίβ – Ολυμπιακός 1-6.
Από το πρώτο λεπτό τής αναμέτρησης ήταν πασίδηλο ότι υπήρχε μόνο μία ομάδα στο γήπεδο.
Ποια ήταν αυτή η ομάδα;
Ήταν αυτή που δεν υπήρχε στο πρώτο ματς.
Ήταν αυτή που στο πρώτο ματς συνετρίβη εντός έδρας από μία ομαδούλα.
Ήταν αυτή η ομαδούλα που στο πρώτο ματς συνετρίβη από μία ομαδούλα.
Ήταν αυτή που επί δεκαετίες επιδίδεται και αναλώνεται στην Τοξικότητα,
βάζοντας σε έσχατη μοίρα τα σημαντικά θετικά στοιχεία της.
Αν ο Ολυμπιακός είχε βρει τη δύναμη να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη,
αν είχε βρει τη δύναμη να αντιμετωπίσει το είδωλό του με ειλικρίνεια
και όχι με την πρόσκαιρη ηδονή που παράγει ο «Παραμορφωτικός Ναρκισσισμός»,
είναι βέβαιο ότι θα διέθετε πολύ περισσότερες λαμπρές σελίδες στη διεθνή πορεία του
(επί παραδείγματι -και όπως έγραψα σε παλαιότερο άρθρο μου-
η ομάδα τού εγκληματικά απολυθέντος Πέδρο Μαρτίνς
θα μπορούσε να είχε κατακτήσει ευρωπαϊκό τρόπαιο).

Οποία αυτοκτονική επιλογή να κηλιδώνεις την ιστορία σου για μερικά επιπλέον πρωταθλήματα.
Οποία αυτοκτονική επιλογή να χάνεις τον σεβασμό και την αναγνώριση των αντιπάλων σου.
Και μόνο στο άκουσμα τής φράσης
«Ο Ολυμπιακός επιστρέφει σε προ-ημιτελικά ευρωπαϊκής διοργάνωσης μετά από 25 χρόνια.»,
οι «ερυθρόλευκοι» φίλαθλοι θα έπρεπε να ντρέπονται (ή έστω, να προβληματίζονται οξύτατα).

Τα πανηγύρια από εχθές το βράδυ καλά κρατούν,
ο προσδιορισμός «Θαύμα» πάει κι έρχεται,
η επική ανατροπή παράγει αφειδώς την έξοχη αίσθηση που λέγεται «Άτρωτον»,
όμως -πέρα από τη δικαιολογημένη ευφορία-
υπάρχει πλέον η άκρως απαιτητική χρεία να υποστηριχθεί το Θαύμα.

Πώς θα υποστηριχθεί το Θαύμα;
Με Τοξικότητα;
Με Σήψη;
Με Παρακρατικές Μεθόδους;
Με Ναπολεοντισμούς;
Με τα αρρωστιάρικα τσιτάτα «Ή Εμείς, Ή Κανείς.», «We Rule This Land»,
«Κράτος δεν είναι ο Πρωθυπουργός. Κράτος είναι ο Ολυμπιακός.»;
Με τον ιδιοκτήτη τής ομάδας να κλοτσάει μπάλες στον αγωνιστικό χώρο
και να επιτίθεται -με τη θλιβερή κουστωδία του- στους διαιτητές;

Όταν εμμένεις να κουβαλάς την «Ψυχολογία τής Παράγκας»,
η Δεξίωση -ήτοι, η Ευρώπη- θα είναι εσαεί η εξαίρεσή σου, το θαύμα σου,
ενώ θα έπρεπε να αποτελεί παγιωμένη συνήθειά σου.
Συνελόντι ειπείν,
αν το Θαύμα αποφέρει πλούσιες εντυπώσεις και λιγοστή ουσία,
υποβαθμίζεται-καταποντίζεται-καταπίπτει σε «Πυροτέχνημα».
Νεο-Ελλάς: Η Χώρα των Ξευτιλισμένων Θαυμάτων.
…

Ο Ολυμπιακός έχει πια τρεις προκρίσεις στους «8» τής Ευρώπης.
Ο Π.Α.Ο.Κ. έχει επίσης τρεις προκρίσεις στους «8» τής Ευρώπης.
Εχθές δεν συνέβη μόνο το 1-6 τού Ολυμπιακού επί τής Μακάμπι Τελ-Αβίβ,
αλλά και το 5-1 τού Π.Α.Ο.Κ. επί τής Ντινάμο Ζάγκρεμπ
(Φασίστες αδολφάρες, έρχονται πεντάρες.).
6άρα και 5άρα, ε;
Εδώ είναι που πρέπει να τα πάρουμε άπαντες στο κρανίο,
διότι τα συγκεκριμένα αποτελέσματα είναι «Πιστοποιήσεις τού Βλαχοδημαρχισμού».
Οι ψωραλέες και φαντασμένες νεοελληνικές ομάδες,
οι ψωραλέοι και φαντασμένοι Νεοέλληνες οπαδοί,
επί χρόνια δίνουν σημασία μόνο στο «Τσάμπιονς Λιγκ»
(ήτοι, στα συμφέροντα που έχει η τσέπη των ιδιοκτητών των ομάδων),
ενώ σνομπάρουν το «Europa League» και το «Conference League».
Οι μπατιρολεμέδες Νεοέλληνες, τα θλιβερά «γκαρσονάκια τής Ευρώπης»,
αρέσκονται να ακκίζονται ότι η εκάστοτε ομαδούλα τους ανήκει στην ίδια ποδοσφαιρική λέσχη
με τη Ρεάλ, με τη Λίβερπουλ, με τις δύο Μάντσεστερ, με την Μπαρτσελόνα, με την Μπάγερν.
Μετά τα χθεσινά, όμως, ίσως έχει φτάσει η «Ώρα τής Αναθεώρησης».

Οι Παοκτζήδες και οι Ολυμπιακοί, οι Ολυμπιακοί και οι Παοκτζήδες,
βρίσκονται εδώ και ώρες υπό το κράτος των ψυχοσωματικών καταστάσεων
που περιγράφονται από τις λέξεις «Οργασμός» και «Πριαπισμός».
ΚΑΙ δικαιολογημένα, ΚΑΙ δίκαια.
Δύο απολύτως δίκαιες προκρίσεις, δύο ιστορικές προκρίσεις, δύο προκρίσεις με απαιτήσεις.
Και στο βάθος, ως θλιμμένοι παρατηρητές των έξαλλων πανηγυρισμών,
οι φίλαθλοι τού Παναθηναϊκού που συνειδητοποιούν για πολλοστή φορά
ποιο ακριβώς ήταν το έργο που προσέφερε στην ομάδα ο «Εγκληματίας τής Προπονητικής».

Ο «αιώνιος αντίπαλος» ανέτρεψε το βαρύτατο 1-4 τού πρώτου αγώνα
επικρατώντας τής ισραηλινής Μακάμπι Τελ-Αβίβ με 1-6 στον επαναληπτικό,
ενώ ο Π.Α.Ο. -όταν ήταν στον πάγκο ο ολίγιστος προπονητίσκος-
απέτυχε να πάρει μία εντός έδρας ισοπαλία με αντίπαλο την ισραηλινή Μακάμπι Χάϊφα
προκειμένου να εσυνέχιζε κι εκείνος στο «Conference League»
(και βεβαίως,
η Παναθηναϊκή Καταχνιά επετάθη έτι περαιτέρω
λόγω τής νέας ήττας από τον Ολυμπιακό στη «Euroleague»,
όπου πλέον η Αιθεροβαμοσύνη έδωσε υποχρεωτικώς τη θέση της στον Ρεαλισμό
και επιβεβαιώθηκαν περίτρανα τα πρόσφατα γραφόμενά μου στο πόνημα με τίτλο
«Το “έγκλημα” τού Αταμάν και οι παρενέργειές του»
https://www.zougla.gr/sports/to-egklima-tou-ataman-kai-oi-parenergeies-tou/).

Επιμύθιο:
Η Πέμπτη 15 Μαρτίου 2024 υπήρξε πλούσια σε διδάγματα για το Ελληνικό Ποδόσφαιρο.
Θα αξιοποιηθούν αυτά τα διδάγματα;
Θα αξιοποιηθούν αυτές οι τεράστιες προκρίσεις;
Αν ανατρέξουμε στο Παρελθόν, η απάντηση είναι «ΟΧΙ».
Αν στηριχθούμε στις «Αρχές τού Τζόγου», η απάντηση είναι «Πού ξέρεις καμιά φορά;».

Όμως, ακριβώς επειδή οι Ομάδες -και εν γένει, η ιστορία τους-
δεν γίνεται να χτίζονται πάνω στο πετυχημένο σλόγκαν «Κι αν σού κάτσει..;»,
σύντομα θα λάβουμε την απάντηση
αν η χθεσινή βραδιά ήταν «Θαύμα» ή «Πετυχημένος Τυχοδιωκτισμός»
(ήδη το Θαύμα μειδιά ειρωνικά, διότι το Θαύμα ξέρει…)!

Ο Αθλητάμπουρας