Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Επιτέλους,
ο Π.Α.Ο.Κ. -μετά το περυσινό «Βατερλό» του-
κατέφερε χθες να κάνει αυτό που έπρεπε να κάνει
και εξησφάλισε ως μίνιμουμ τη συμμετοχή του στους ομίλους τού «Γιουρόπα».
Ο Π.Α.Ο.Κ. δικαιούται να αφιερώσει (τη νίκη-πρόκριση), αλλά όχι να χαλαρώσει.
Έχοντας πλέον εκμηδενίσει το άγχος τής ευρωπαϊκής επιβίωσης,
αλλά και λύνοντας τον γόρδιο δεσμό τού «Financial Fair Play»,
θα μπορέσει να κυνηγήσει -χωρίς να ταλανίζεται από δεύτερες σκέψεις-
την πολυπόθητη παρουσία του στα ακριβοθώρητα σαλόνια τού «Τσάμπιονς Λιγκ».
Επί τής ουσίας, δηλαδή,
ο Π.Α.Ο.Κ. ήθελε πάση θυσία να πετύχει έναν στόχο,
τον οποίον θα προσπαθήσει πάση θυσία να «προδώσει»
προς χάριν ενός σημαντικότερου στόχου
(συμβαίνουν εν γένει στη ζωή αυτές οι «προδοσίες»,
άλλοτε με θεμιτούς τρόπους και άλλοτε με αθέμιτους).
*** Ο Π.Α.Ο.Κ., λοιπόν, προεκρίθη εις βάρος τής Μπεσίκτας.
Πάμε να αναλύσουμε «Πώτς γκένεν αυτό;»,
όπως θα αναρωτιόταν ευγλώττως ο μέγας ρήτωρ Πάτρικ Ογκουνσότο.
Είχα διατυμπανίσει σε όλους τούς τόνους
ότι ο «Δικέφαλος τού Βορρά» είχε μία τεράστια ευκαιρία μπροστά του,
καθώς -λόγω των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η τουρκική ομάδα-
το ρόστερ της παρέπεμπε στην περίφημη «Γκερνίκα»
(«Γκουέρνικα» τη λένε όσοι επιμένουν να μετατρέπουν τα Ισπανικά σε Λατινικά),
ενώ ερχόταν να προστεθεί ως μείζον μειονέκτημα τής Μπεσίκτας
το γεγονός ότι δεν είχε κάνει έστω την ελάχιστη προετοιμασία.
Αυτά τα ντεζαβαντάζ τής αντιπάλου τού Π.Α.Ο.Κ.
εμφανίστηκαν σε εκκωφαντικό βαθμό στο ξεκίνημα τής χθεσινής αναμέτρησης,
με συνέπεια το σκορ στο 30ό λεπτό να ήταν ήδη στο 3-0.
Εκείνην την ώρα το «πλήθος» αναρωτιόταν πού θα έφτανε το κοντέρ·
σχεδόν άπαντες αλάλαζαν μαγεμένοι από την υπερμπαλάρα.
Όμως…
Όμως, το σκορ δεν έλεγε όλην την αλήθεια,
παρά μόνον την αποσπασματική πραγματικότητα.
Η Μπεσίκτας είχε μεν μαζέψει τρεις φορές την μπάλα από τα δίχτυα της
και φαινόταν να κινδυνεύει με διασυρμό
(καθώς στο πρώτο ημίωρο
η άμυνα και το κέντρο της αλλού πατούσαν και αλλού βρίσκονταν),
όμως από τη στιγμή που βρήκε ρυθμό
-και ιδίως, αφ’ ότου εμείωσε προς το τέλος τού ημιχρόνου-
επεχείρησε με άκρως πειστικόν και πιεστικόν τρόπο το «come back».
(βεβαίως, συνήργησε στην κατακόρυφη βελτίωση τής ψυχολογίας της,
η απώλεια τού πέναλτι από τον Άκπομ,
ο οποίος απέτυχε να κάνει το 4-1 και να βάλει πρόωρο τέλος στο ματς).
Ο καταιγιστικός Π.Α.Ο.Κ. τού ξεκινήματος, είχε πια βαρέσει «Εξαφανιζόλ»·
σε ολόκληρο το δεύτερο 45λεπτο υπήρχε στο γήπεδο μόνο η Μπεσίκτας.
Εκεί, λοιπόν,
διεπιστώσαμε όλες τις παθογένειες
που θα πρέπει -κατά το δυνατόν- να καταπολεμήσει ο Π.Α.Ο.Κ.,
προκειμένου να εμφανισθεί ανταγωνιστικός στις επόμενες προκλήσεις
και να μην εξελιχθεί η χθεσινή πρόκριση σε «πυροτέχνημα».
Η αμυντική λειτουργία τής ελληνικής ομάδας
ενεφάνισε τεράστια προβλήματα στο χαμηλό παιχνίδι·
κενά στις αλληλοκαλύψεις, διαρκή ρήγματα,
και ευτυχώς που στην «εναέρια κυκλοφορία»
οι ποδοσφαιριστές τού «Δικεφάλου τού Βορρά» πήραν «άριστα»,
καταστρέφοντας όλες τις στημένες φάσεις
που οι ίδιοι με περισσή ευκολία παραχωρούσαν στους αντιπάλους τους.
Συνελόντι ειπείν, ναι μεν το σκορ εκόλλησε έως το τέλος στο 3-1,
αλλά θα μπορούσε ο αγώνας να είχε εξελιχθεί -υπό προϋποθέσεις, βεβαίως-
σε ανεπανάληπτο «Βατερλό» για τον Π.Α.Ο.Κ..
Ως εκ τούτου, θα πρέπει να εντοπίσουμε τι ακριβώς είδαμε χθες…
Κατά την προσωπική μου άποψη
-και συμπυκνώνοντας τη συνολική εικόνα τής αναμέτρησης-
θα πω ότι,
ο Π.Α.Ο.Κ. ενθουσίασε αλλά δεν έπεισε.
*** Ο Ενθουσιασμός είναι η πλέον υπερτιμημένη συναισθηματική κατάσταση.
Είναι επιφανειακός, συχνά επικίνδυνος, δόλιος, τεράστια παγίδα.
Ο Ενθουσιασμός είναι μία «φλασιά»,
που δύναται να προσλάβει τις διαστάσεις καταστροφικού εγκλωβισμού.
Έχει την ψυχολογική και αγωνιστική ωριμότητα
να αντιμετωπίσει αυτός ο Π.Α.Ο.Κ., ο Π.Α.Ο.Κ. τού Φερέϊρα,
τον δικαιολογημένο ενθουσιασμό που παρήγαγε η πρόκριση επί τής Μπεσίκτας;
Καταθέτω τις αμφιβολίες μου,
ευχόμενος ότι αυτές θα καταρριφθούν πανηγυρικά
και ότι οι επερχόμενοι όμιλοι τού «Τσάμπιονς Λιγκ» θα ντυθούν στα ασπρόμαυρα
για να υποδεχθούν το «γαλατικό χωριό» που έχει ως έδρα την «Τούμπα».
*** Πάμε τώρα να σταθούμε στα αναμφιβόλως θετικά σημεία…
Χρήστος Τζόλης.
18 ετών παιδί.
Πρώτη συμμετοχή σε ευρωπαϊκό ματς.
Δύο γκολ, μία ασίστ.
«M.V.P.» τής αναμέτρησης.
(προτιμώ να μην αναφέρω τώρα οτιδήποτε άλλο·
θα αφιερώσω εξ ολοκλήρου το αυριανό άρθρο μου σε αυτόν τον εξαιρετικόν πιτσιρικά
και σε κάθε «Τζόλη» που περιμένει εκεί έξω την ευκαιρία του).
…
7ο λεπτό.
Ο Τζόλης επιτυγχάνει το 1-0,
το οποίο συνάμα είναι το πρώτο ευρωπαϊκό γκολ του,
και μάλιστα στην πρώτη ευρωπαϊκή συμμετοχή του.
Μόλις βλέπει ότι το υπέροχο πλασέ του στο «Γ» τού Τούρκου τερματοφύλακα
έχει καταλήξει στα δίχτυα,
γυρίζει ακαριαία προς τον πάγκο τής ομάδας
και δείχνοντας τον Φερέϊρα κατευθύνεται προς εκείνον·
είναι σαφές ότι ο Τζόλης θεωρεί πως το τέρμα που έχει σημειώσει,
ανήκει στον προπονητή του.
Και τού το αφιερώνει…
Αυτό το στιγμιότυπο είναι εξόχως σημαντικό και σημειολογικό,
καθώς -αν εγκατασταθεί στην ψυχολογία τού Π.Α.Ο.Κ.-
δύναται να τον οδηγήσει στην επίτευξη τού τελικού στόχου.
ΠΑΘΟΣ. ΟΜΑΔΑ. ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ. ΔΙΨΑ ΓΙΑ ΤΗ ΝΙΚΗ.
Όχι,
δεν ήρθησαν οι εντονότατες επιφυλάξεις
που έχω επανειλημμένα εκφράσει για τον Φερέϊρα·
άλλωστε,
ο Π.Α.Ο.Κ. δεν επαρουσίασε εχθές ένα χαλύβδινο σύνολο
που έδωσε την αίσθηση ότι θα σκορπάει τον τρόμο
σε κάθε αντίπαλο που θα βρεθεί στο διάβα του.
Όμως,
όσο κι αν επέστησα την προσοχή για τούς κινδύνους που ενέχει ο Ενθουσιασμός,
σέβομαι και συμμετέχω στη Χαρά.
Ναι μεν στις αποτυχίες η βασική ευθύνη ανήκει στον προπονητή,
αλλά -οφείλουμε για να είμαστε δίκαιοι-
να πιστώνουμε και το δέον μερίδιο τού προπονητή στην Επιτυχία.
Και ποιος ξέρει·
η Ζωή ξέρει να στήνει τέτοιες ειρωνείες,
που ίσως δούμε τον Π.Α.Ο.Κ. στους ομίλους τού «Τσάμπιονς Λιγκ»
έχοντας στον πάγκο του έναν άνθρωπο που (σχεδόν) ουδείς εμπιστευόταν.
Ίδωμεν…
*** Κλείνω με ένα συμβάν που θα μάς συνδέσει με το χθεσινό πόνημά μου…
Το άρθρο μου, το οποίο εδημοσίευσα λίγες ώρες πριν από τον αγώνα,
είχε τον αντιδημοφιλή τίτλο
«Αν ο Π.Α.Ο.Κ. παίξει ΚΑΙ για την Ελλάδα, θα αποκλειστεί.».
Επέλεξα εν απολύτω γνώσει μου τη συγκεκριμένη φράση,
διότι -όπως εξηγούσα και στην ανάπτυξη τής σκέψης μου-
ο Π.Α.Ο.Κ. έπρεπε να παρέμενε συγκεντρωμένος στον στόχο του
και να μην έμπαινε στη στείρα διαδικασία υπεράσπισης
τού -ούτως ή άλλως, αμφιλεγόμενου- Εθνικού Γοήτρου.
Όπερ και εγένετο…
Ο Π.Α.Ο.Κ. και η Μπεσίκτας,
δύο σωματεία που διέπονται από παραδοσιακά καλή σχέση μεταξύ τους,
έδωσαν έναν καθαρό αγώνα για την πρόκριση, και αυτό ήταν όλο·
τόσο απλά, τόσο σύνθετα, τόσο σημαντικά.
Δεν υπήρχε «Ελλάδα», δεν υπήρχε «Τουρκία»,
δεν υπήρχε η ποδοσφαιρική version των άκρως τεταμένων ελληνο-τουρκικών σχέσεων.
Οι δύο ομάδες έπαιξαν ένα ωραίο παιχνίδι
και αρνήθηκαν να παίξουν το «παιχνίδι» τού παράφρονος χιτλερίσκου Ερντογάν.
Όταν, λοιπόν, η αναμέτρηση είχε τελειώσει,
όταν ο Π.Α.Ο.Κ. μοιραζόταν τη χαρά του και την επιτυχία του με τον κόσμο του
και με τούς φιλάθλους άλλων ομάδων (Παναθηναϊκούς, Αεκτζήδες, κ.ά.),
έσκασε μύτη η Πολιτική-Εθνικιστική Καπηλεία
για να μιάνει το πανηγυρικό κλίμα.
…
Ποιος λέτε ότι τουΐταρε από την Ελληνική Κυβέρνηση
για την επιτυχία-πρόκριση τού Π.Α.Ο.Κ.;
Η λογική λέει,
ότι οι καθ’ ύλιν αρμόδιοι για να πράξουν κάτι τέτοιο
είναι ο Πρωθυπουργός τής χώρας και ο Υφυπουργός Αθλητισμού.
Όμως,
όταν μιλάμε για μια χώρα
όπου πρωθυπουργός είναι ο εξ αγχιστείας κουμπάρος τού Βαγγέλη Μαρινάκη,
όταν μιλάμε για μια χώρα
όπου ο «Χείριστος Υφυπουργός Αθλητισμού» λειτουργεί ως υπάλληλος τού Βαγγέλη Μαρινάκη,
όταν μιλάμε, εν κατακλείδι, για μια χώρα,
όπου ο κατ’ ευφημισμόν «Πρωθυπουργός»
και ο κατ’ ευφημισμόν «Υφυπουργός Αθλητισμού»
έχουν μεθοδεύσει μέχρι κεραίας
την πιο εκκωφαντική συμπαιγνία στην Ιστορία τού Ελληνικού Ποδοσφαίρου
(με θύμα τους τον Π.Α.Ο.Κ., και κερδισμένο…, …όλοι ξέρουμε ποιον),
ε, τότε, οι δύο εν λόγω θεσμικοί παράγοντες τηρούν σιγήν
και εμφανίζεται ο Υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας,
να σώσει τα άσω(σ)τα κυβερνητικά προσχήματα..:
«Συγχαρητήρια στον @PAOK_FC για τη νίκη και την πρόκριση
στον επόμενο γύρο των προκριματικών του Champions League.
Συγχαρητήρια και στη(ν) Μπεσίκτας για την προσπάθεια.»
.png)
Λαϊκισμός για γέλια και για κλάματα.
Ο Δένδιας συγχαίρει τον Π.Α.Ο.Κ..
Ο Δένδιας,
ο οποίος -θυμίζω- προσφάτως είχε υποδεχθεί την Ισπανίδα ομόλογό του
φορώντας μάσκα τού Παναθηναϊκού
και είχε δώσει για αυτήν του την κίνηση,
την ακόλουθη ανεκδιήγητη εξήγηση..:
«Εγώ έχω μια προσωπική σχέση με την Ισπανίδα συνάδελφο…
…Και αυτή, και η οικογένειά της,
έχουν συγκεκριμένες προτιμήσεις με ομάδα
που οι φίλαθλοί της έχουν σχέση με τον Παναθηναϊκό (εννοεί τη Ρεάλ).
…Οι προσωπικές σχέσεις…, και η Αθλητική Διπλωματία είναι κομμάτι τους…
Η “Προσωπική Διπλωματία” έχει μια πολύ μεγάλη σημασία…».
Ο Νίκος Δένδιας, λοιπόν,
επεχείρησε καταφανέστατα να μετατρέψει τον Π.Α.Ο.Κ.
σε κομμάτι τής αθλητικής και προσωπικής διπλωματίας
που ο ίδιος -κατά δήλωσή του- εφαρμόζει.
Ευτυχώς,
ο κόσμος τού Π.Α.Ο.Κ. δεν έφαγε την πολιτική παπάτζα
και υπήρξαν εντονότατες αποδοκιμασίες στο Διαδίκτυο
για αυτό το φαινομενικώς αθώο tweet.
Και βεβαίως,
αν μπείτε και στον λογαριασμό
που διατηρεί ο «Χείριστος Υφυπουργός Αθλητισμού» στο Twitter,
θα διαπιστώσετε ότι έχει κάνει retweet στο συγκεκριμένο ποστάρισμα τού Δένδια
(καθώς και σε αυτό τής «Superleague»,
όπου αναφέρεται το τελικό αποτέλεσμα και δίνονται συγχαρητήρια στον Π.Α.Ο.Κ.),
αλλά ο ίδιος δεν ετόλμησε να προβεί σε σχετική προσωπική ανάρτηση.
Και δεν ετόλμησε, διότι ήξερε και ξέρει τι έχει κάνει,
και πώς θα υποδεχόταν σύσσωμος ο οργανισμός τού Π.Α.Ο.Κ. ένα τέτοιο tweet.
Ο απεγνωσμένα κρυπτόμενος «Χ.Υ.τ.Α.»
(δηλαδή, ο «Χείριστος Υφυπουργός τού Αθλητισμού»),
δεν ορρώδησε, βεβαίως,
να συγχαρεί σήμερα με προσωπική ανάρτηση τη Μαρία Σάκκαρη
για τη μεγάλη νίκη της επί τής Σερένα Γουΐλιαμς,
πιστοποιώντας έτσι ότι μόνο τα αρχικά «Π.Α.Ο.Κ.»
δεν τολμά πλέον να χρησιμοποιήσει καθ’ οιονδήποτε τρόπο,
μετά από την κουμπαρίζουσα πλεκτάνη που στήθηκε από τη δοτή και θλιβερή «Ε.Ε.Α.».
*** Κατόπιν τούτων,
καθίσταται σαφές ότι όποιος Παοκτζής δεν ψηφίσει στις επόμενες εκλογές
τη «Νέα Δημοκρατία» τού Κυριάκου Μητσοτάκη και τού «Χ.Υ.τ.Α.»,
δεν θα αξίζει να λέγεται «Παοκτζής».
Άλλωστε,
οι πολιτικοί ανέκαθεν στηρίζονταν, στηρίζονται και θα στηρίζονται
σε αμνήμονες και ανόητους πολίτες
που για ένα «ξεροκόμματο» ξεπουλούν την «Προοπτική τής Ζωής».
…
Ναι, γίνομαι ειρωνικός, διότι επαφίεμαι στο δεδομένο φιλότιμο των Παοκτζήδων·
μόνο ένα «γαλατικό χωριό» δύναται να πάει κόντρα στην (όποια) Παράδοση.
Και όπως έγραψε ο συγκλονιστικός Αλμπέρ Καμί
στην ασύλληπτη ανάλυσή του περί τού Μύθου τού Σίσυφου..:
«Δεν υπάρχει Μοίρα που να μη νικιέται με την Περιφρόνηση…»!
Άντε, μωρή Παοκάρα… Πήγαινε επιτέλους στα αστέρια που σού αξίζουν…
Ο Αθλητάμπουρας