Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Κάποτε, στα χρόνια τής κίβδηλης νεοελληνικής ευμάρειας,
τότε που το Κουτσομπολιό και η Φλυαρία ανάγονταν σε «lifestyle»,
έγιναν τής μοδός τα πάνελς στα «μεσημεριανάδικα»·
ειδήμονες και μη, άτομα με άποψη και άτομα με ανθυπογνωμούλα,
μετατρέπονταν σε κοινωνικά τοτέμ
και συνεργούσαν στον Εκχυδαϊσμό τής Γνώσης
(με το αζημίωτο, φυσικά,
και με τη δέουσα μονομέρεια που οριζόταν από το Μέσο που υπηρετούσαν
και από τα εκάστοτε συμφέροντά του).
Κατά τη δεκαετία τού «Millenium», λοιπόν,
κατέστη σαφές -για νιοστή φορά στη μακραίωνη ιστορία τού έθνους μας-
ότι ο διαχρονικός Ελληνικός Φιλοτομαρισμός βρισκόταν ξανά σε έξαρση·
το Συμφέρον, η Ιδιοτέλεια, υπεδαύλιζαν την «Παιδεία τού Τιμητή»,
όπου ο καθείς ερμηνεύει τα πάντα κατά το δοκούν.
Όπως ήταν αναμενόμενο,
αυτή η κακοήθης νοοτροπία επεκτάθηκε και στο Ποδόσφαιρο·
αρχικώς η «Παράγκα» και στη συνέχεια η «Εγκληματική Οργάνωση»
είχαν οδηγήσει στην απόλυτη πόλωση τούς ποδοσφαιρόφιλους,
η Δημοσιογραφία ήταν -ως επί το πλείστον- κατώτερη των περιστάσεων,
άβουλη, μοιραία, και ενίοτε συνδιαλλασσόμενη με την εγχώρια Μαφία·
ως εκ’ τούτου, χρειαζόταν επειγόντως η «Φωνή τού Ειδικού».
Έτσι, φτάσαμε στην Εθνική Κατάντια,
αυτά που βλέπαμε με τα μάτια μας
να ήμαστε υποχρεωμένοι να μάς τα νομιμοποιούν οι καθηγητές διαιτησίας·
αν ο καθηγητής διαιτησίας ισχυριζόταν κάτι διαφορετικό από τα μάτια σου,
τότε θεωρούσουν αυτομάτως «τυφλός».
Το «Παπικό Αλάθητο» είχε αποκτήσει τη βαλκανική version του.
*** Ο Παναγιώτης Βαρούχας αποτελεί τον πλέον χαρακτηριστικό εκπρόσωπο
ενός συστήματος που ήταν αναπόφευκτο να λειτουργήσει ως «πλυντήριο».
Η διαιτητική του πορεία ουδέποτε υπήρξε επιφανής,
αλλά, λίγο το φυζίκ του, λίγο η απλοϊκή εκφορά τού λόγου του,
λίγο τα χιλιοειπωμένα λαϊκότροπα χωρατά του,
τον κατέστησαν -σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα-
μία γνώριμη και οικεία φιγούρα των τηλεοπτικών διαιτητικών αναλύσεων.
Ανέκαθεν η Γραφικότητα ήταν η «υπ’ αριθμόν Ένα» παγίδα
για τον εύκολο, γρήγορο και εγγυημένο εκμαυλισμό τού Νεοέλληνα·
απαίδευτος, αμόρφωτος, ακαλλιέργητος, καθυστερημένος και παρτάκιας,
ο Νεοέλληνας αγαπάει τα άτομα που δείχνουν όμοια ή κατώτερά του
και τα λατρεύει όταν τού λένε αυτά που θέλει ν’ ακούσει.
Υπ’ αυτό το πλαίσιο,
ο Βαρούχας, ο κάθε «Βαρούχας»,
γίνεται όργανο αποπροσανατολισμού και παραγωγής σύγχυσης,
γίνεται το άλλοθι και το καταφύγιο για τούς απατεώνες και τούς βλάκες
(οι οποίοι αποτελούν τη θλιβερή πλειοψηφία τής Νεοελληνικής Κοινωνίας).
*** Τι κι αν όλοι είδαμε τον Μπα να κάνει πέναλτι στον Μακέντα..;
Ο Παναγιώτης Βαρούχας,
δέσμιος -προφανώς- των συμφερόντων
που απροκάλυπτα πλέον προωθεί η Κρατική -και ουχί Δημόσια- Τηλεόραση,
προέβη στην αδιανόητα αίολη και ανήκουστη τοποθέτηση
ότι δεν επρόκειτο για πέναλτι·
όπως ισχυρίσθηκε, δεν υπήρχε παράβαση,
διότι ο ποδοσφαιριστής τού Ολυμπιακού
«δεν είχε πρόθεση» να πατήσει τον αντίπαλό του
(κατ’ αυτήν τη λογική, αν δεν έχεις πρόθεση,
δικαιούσαι να κλοτσήσεις στην καρωτίδα χωρίς να καταλογιστεί καν φάουλ).
Τι κατέφερε με αυτήν την «υπεύθυνη» τοποθέτησή του
ο γνωστός τηλε-καθηγητής διαιτησίας..;
Κατέφερε να γίνει επιχείρημα στα χείλη των απατεώνων και των βλακών
που μαγαρίζουν την κοινωνία και το ποδόσφαιρό μας..:
«Δεν ήταν πέναλτι. Το είπε (κι) ο Βαρούχας.».
Το γεγονός ότι σε σύμπασα τη νοήμονα Ελλάδα
αυτή η ετυμηγορία έγινε αντικείμενο κατακραυγής, ειρωνείας
και απαξίωσης προς το πρόσωπό του,
δεν επτόησε τον Βαρούχα·
τουναντίον,
συνεχίζοντας να προσφέρει απρόσκοπτα τις προπαγανδιστικές υπηρεσίες του
στους τωρινούς εργοδότες του,
επούλησε χθες αντανακλαστική εκδούλευση στην Α.Ε.Κ..
Όχι, δεν είναι ότι ηγάπησε ξάφνου την «Ένωση»,
αλλά
-προκειμένου να ενισχυθεί το άρρωστο και ατροφικό κλίμα
που μιλάει για «χαλίφη “Π.Α.Ο.Κ.”»-
έπρεπε να ανακαλυφθεί πάση θυσία μία φάση που θα συνιστούσε αλλοίωση
τής -κατά τα λοιπά, πάνχλωμης- χθεσινής νίκης του στο ντέρμπι.
Έτσι, αβάδιστα, αβασάνιστα, αβίαστα,
ο Βαρούχας απεφάνθη ότι στη φάση που οι γηπεδούχοι κερδίζουν πέναλτι
από το παντελώς ανόητο τράβηγμα τού Σιμόες στον Βιεϊρίνια,
έχει προηγηθεί φάουλ τού Σβιντέρσκι στον Βράνιες·
ουδόλως αποτελεί έκπληξη,
ότι αυτός που δεν είδε το οφθαλμοφανέστατο πέναλτι στον Μακέντα,
εδώ τα μάτια του διακρίνουν χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό
τι έχει συμβεί σε μία -αν μη τι άλλο- «θολή» φάση.
Κατά την προσωπική μου άποψη, δεν υφίσταται καν υποψία πέναλτι·
δύο παίκτες ερίζουν ποιος θα πάρει καλύτερη θέση,
η σωματική επαφή τους διαθέτει τη δύναμη απλού αγγίγματος,
ο Βράνιες -διαπιστώνοντας ότι έχει μειονέκτημα-
επιχειρεί να κάνει προβολή και πέφτει
(καθώς δεν έχει -όπως και σχεδόν όλοι οι ποδοσφαιριστές-
τη σωματική αρμονία-ισορροπία τού Ρούντολφ Νουρέγιεφ ή τής Μάγιας Πλισέτσκαγια).
Όμως,
το θέμα δεν είναι να προσθέσουμε τούς εαυτούς μας
στη λίστα με τούς αυτόκλητους wanna be «καθηγητές διαιτησίας»,
αλλά να προσεγγίσουμε μία αμφισβητούμενη φάση με απόλυτη αντικειμενικότητα.
Στην προκειμένη περίπτωση,
όπως και σε κάθε αντίστοιχη περίπτωση που είναι δύσκολο να βγει άκρη,
η λύση βρίσκεται στο «Συμφραζόμενο»·
ο Βράνιες που δεν φημίζεται δα και ως ο πιο διαλλακτικός άνθρωπος,
ουδεμία διαμαρτυρία εκφράζει ότι τού έγινε φάουλ
(ποιος, ο Βράνιες,
που η Προτεσταντική Εκκλησία τού έχει απονείμει τον τίτλο «Επίτιμος Διαμαρτυρόμενος»).
*** Είναι ευσταθές επιχείρημα αυτό που μόλις ανέφερα;
Φυσικά και είναι,
διότι η Διαμαρτυρία -πόσω μάλλον, όταν έχει βάση-
είναι σύμφυτη και αλληλένδετη διαδικασία με τη «Φύση τού Ποδοσφαιριστή».
Για τού Λόγου το Αληθές,
πάμε να δούμε δύο εκκωφαντικά παραδείγματα από το σεσημασμένο παρελθόν…
Παράδειγμα 1ο
19 Φεβρουαρίου 2011 (Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός)·
το περιβόητο ντέρμπι που έμεινε στην Ιστορία με τη συμπυκνωτική φράση
«Κάλυπτα κι εγώ τον Κατσουράνη».
Δείτε τα «παλικάρια» τής ομάδας
που προσφάτως εξεσήκωσε τον κόσμο για ένα οριακό «(μη) οφ-σάϊντ».
Δείτε τα, πώς αντιδρούν,
τη στιγμή που ο Κατσουράνης στέλνει την μπάλα στα δίχτυα τους.
Είναι σοκαριστικό·
8 (ολογράφως: ΟΚΤΩ) «παλικάρια» σηκώνουν το χέρι
(κάποιοι σηκώνουν και τα δύο, για να δώσουν έμφαση),
απαιτώντας τον καταλογισμό «οφ-σάϊντ».
Όπερ και εγένετο… 
Παράδειγμα 2ο
28 Οκτωβρίου 2017 (Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 1-0).
Στο 56ο λεπτό ο Λουντ κάνει παράλληλη σέντρα,
ο Βιγιαφάνιες έρχεται από πέντε μέτρα πίσω
-καλυπτόμενος από δύο αμυντικούς- και σκοράρει.
Ο Προτό στρέφεται αμέσως προς τον επόπτη, αιτούμενος ακύρωση τού γκολ,
ενώ και οι τέσσερεις από τούς πέντε συμπαίκτες του
-οι οποίοι γνωρίζουν την αλήθεια, μα… δεν παύουν να ελπίζουν-
είναι επίσης στραμμένοι ικετευτικά προς τον linesman
(μόνο ο Ένγκελς, ο δεύτερος από αριστερά, κοιτάζει αλλού,
χαλώντας την Ομοφωνία τής Ικεσίας). 
*** Επιμύθιο:
Ο ρόλος τής «Ε.Ρ.Τ.» -και δη, τής εκπομπής «Αθλητική Κυριακή»-
έχει γίνει πια σαφής και απροσχημάτιστος·
μονόπλευρες μεταδόσεις, μονόπλευρες και αυθαίρετες ερμηνείες κανονισμών,
δημόσιες σχέσεις με τούς λάτρεις τής Σαπίλας
που ζουν και αναπνέουν
για τη νομιμοποίηση και τη θεσμοποίηση τής «Εγκληματικής Οργάνωσης»
μέσα από μία και μοναδική φράση: «Το είπε (κι) ο Βαρούχας.».
Βεβαίως, αν ο Βαρούχας έλεγε το αντίθετο από αυτό που τούς συμφέρει,
θα είχε το ονοματεπώνυμο «Τάσος Κάκος»
και θα φιλοξενούταν στο κανάλι τού Ιβάν Σαββίδη
(ο οποίος Ιβάν Σαββίδης,
ΔΕΝ είναι ελληνικής καταγωγής
σύμφωνα με τις ρατσιστικές και ναζιστικές ληξιαρχικές αντιλήψεις
που έχουν η «Εγκληματική Οργάνωση» και οι θιασώτες της,
αλλά ένας «Ρώσος», «Τσετσένος», «φιλοξενούμενος στην Ελλάδα»).
*** Όπερ μεθερμηνευόμενον,
όταν σε υποστηρίζει η «Εγκληματική Οργάνωση»
-όπως, επί παραδείγματι, συμβαίνει από χθες με την Α.Ε.Κ.,
αλλά και όπως συνέβη με τον Παναθηναϊκό (πάλι μετά το ματς με τον Π.Α.Ο.Κ.)-
πρέπει ν’ αρχίσεις να ανησυχείς.
Είναι μέγιστη αφέλεια να πιστεύεις,
ότι ο εγκέφαλος τής «Εγκληματικής Οργάνωσης» και τα ενεργούμενά του
θα αποφασίσουν ξάφνου να τιμήσουν την έννοια «Ανδρισμός».
Τόσο αίμα έφτυσαν (τα θύματά τους, όχι οι ίδιοι)
για να χτίσουν την εγχώρια Μαφία
και εσύ -είτε είσαι Αεκτζής, είτε Παναθηναϊκός-
πιστεύεις ότι θα θυσιάσουν τον μηχανισμό τους στον βωμό τής Αλήθειας.
Οποία θανάσιμη αφέλεια…
Συμπληρωματική Σημείωση:
Το Αντανακλαστικό λέει πάντα την Αλήθεια·
όχι απαραιτήτως την αλήθεια για ένα γεγονός,
αλλά σίγουρα την αλήθεια για τον χαρακτήρα των συμμετεχόντων στο γεγονός.
Ο Ανθρώπινος Χαρακτήρας προδίδεται στο Αντανακλαστικό.
Και οι νοούντες νοήτωσαν…
Ο Αθλητάμπουρας
