Αθλητική στήλη,

αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους

 

*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,

όλων των κομμάτων

και όλων των θρησκειών,

σάς χαιρετώ…

*** Ως γνωστόν,

η Δημοσιογραφία -όπως και τα έτερα λειτουργήματα- φθίνει επί δεκαετίες στη χώρα μας

και ιδίως τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε «Ιστορικό Χαμηλό»·  

διόλου τυχαία η 108η θέση παγκοσμίως στην Ελευθερία τού Τύπου,

καθώς όλα τα ατάλαντα-αμόρφωτα-απαίδευτα-ακαλλιέργητα-αστοιχείωτα  όντα

προσπαθούν παντί πλαγίω τρόπω να διασφαλίσουν τη θεσούλα τους στο Σύστημα.

Μάλιστα, είναι εντυπωσιακό το γεγονός,

ότι πολλοί εξ αυτών ανήκουν στην κατηγορία «χρήσιμοι ηλίθιοι τού Συστήματος»,

αλλά αρέσκονται να τρέφουν την αυταπάτη ότι είναι διάνοιες πνεύματος.

Οι εν λόγω δυστοπικές και αποκρουστικές παράμετροι βρίσκουν την κορύφωσή τους στο Ποδόσφαιρο,

όπου η εμμονική προσκόλληση με την Μπάλα και με την Ομάδα

γίνεται τρόπος βιοπορισμού και εξασφάλισης τού (ευ) ζην.

Ο παρωπιδικός οπαδισμός μπαίνει σε μισθολόγιο, τα κόμπλεξ μετατρέπονται σε επάγγελμα.

η Αθλητικογραφία φτάνει να φαντάζει ως ο Απόπατος τής Δημοσιογραφίας.

Βεβαίως, αυτός ο θλιβερός συρφετός έχει τις διαβαθμίσεις του·

στην Κορυφή τής Ασημαντότητας, τής Ηλιθιότητας, τής Κατάντιας και τής Καφρίλας

βρίσκονται τα φερέφωνα που έχουν στρατευθεί με την «Εγκληματική Οργάνωση»,

αλλά το φαινόμενο δεν περιορίζεται στη συγκεκριμένη δράκα.

Απλά, σε μικρότερη κλίμακα συναντάται σε όλες τις ομάδες.

Ποιο είναι το δομικό χαρακτηριστικό που διέπει την -κατ’ ευφημισμόν- Αθλητικογραφία;

Η Εναρμόνιση με τη Μάζα.

Μαζάνθρωποι που διαθέτουν «δημόσιο βήμα», 

προβαίνουν σε τοποθετήσεις εύκολης δημοφιλίας προκειμένου να γίνονται αρεστοί

και συνάμα να κρύβουν τις εκκωφαντικές ανεπάρκειές τους

πίσω από τις αδιάλειπτες επικλήσεις που απευθύνουν στο Συλλογικό Θυμικό.

Όπως ακριβώς συμβαίνει και μετά από το «Αιώνιο Ντέρμπι».

*** Από την Κυριακή το βράδυ παρακολουθώ δημοσιογραφίσκους τής συμφοράς

να επιχαίρουν μέσα από τα μονίμως θλιβερά και άχαρα κείμενά τους,

εκτοξεύοντας αφειδώς αποθεώσεις και διθυράμβους για το «Τριφύλλι»

(συνεπικουρούμενοι από οπαδούς που διαθέτουν αντίστοιχες νόηση και αισθητική).

Ναι, ο Παναθηναϊκός επέτυχε απολύτως δίκαιη και κομβικής σημασίας νίκη,

ναι, είναι εύλογη η τεράστια χαρά για το πολύπτυχης σημασίας «τρίποντο»,

ναι, αυτή η επικράτηση αποτελεί εξόχως σημαντική παρακαταθήκη

για την κατάκτηση τού πολυπόθητου πρωταθλήματος, 

αλλά οι παθογένειες που έχουν επανειλημμένα εντοπιστεί στην ομάδα τού Γιοβάνοβιτς

ήταν ξανά παρούσες και θα μπορούσαν να σημαδεύανε αρνητικά το ματς

αν οι συγκυρίες δεν απεφάσιζαν να γείρουν σκανδαλωδώς την πλάστιγγα υπέρ των γηπεδούχων.

Ως εκ τούτων,

πάμε να αναλύσουμε τι είδαμε στην πραγματικότητα

κι όχι τι επιθυμούν οι άσχετοι να ψευδαισθάνονται και να παραισθάνονται ότι είδαν.

*** Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς απεφάσισε να κατεβάσει μία 11άδα

που εκ προοιμίου παρήγαγε ερωτηματικά και ανησυχία,

καθώς οι προερχόμενοι από μικροπροβλήματα Μάγκνουσον και Κώτσιρας

είχε αποφασιστεί να προστατεύονταν έστω προσωρινώς

και στη θέση τους εμφανίστηκαν οι Σάρλια και Σάντσες

που -ναι μεν είναι μαχητικοί και φιλότιμοι, αλλά…-

δεν δύνανται να κάνουν τη διαφορά σε αγώνες με κατακόρυφα αυξημένες απαιτήσεις.

Συνάμα, έμενε εκτός τής αρχικής σύνθεσης ο πολύτιμος Μαντσίνι,

ο οποίος έχει ήδη προλάβει να αποτελεί σημείο αναφοράς για τον Π.Α.Ο. 

παρά το σύντομο διάστημα που βρίσκεται στην ομάδα.

Απ’ την άλλη,

αντίστοιχος προβληματισμός προεκλήθη και στους οπαδούς τού Ο.Σ.Φ.Π.,

όταν διεπίστωσαν πως στο αρχικό σχήμα περιλαμβάνονταν μαζί ο Χάμες Ροντρίγκες και ο Φορτούνης,

ενώ η παρουσία τού αυτο-συνταξιοδοτημένου Ελ Αραμπί παρήγαγε σαστιμάρα

αφού έμεινε στον πάγκο ο πρώτος σκόρερ τής σεζόν, ο Μπακαμπού

(ειρήσθω εν παρόδω,

ο Ροντρίγκες μού μοιάζει ξενερωμένος -έως και «ξένο σώμα»-

καθώς οι κανιβαλικές συνθήκες που βλέπει να επικρατούν στα πειραϊκά άδυτα

και η ψυχοφθόρος δοκιμασία που συπεγαγωγικώς υφίσταται, 

δείχνουν να έχουν καραμπινάτες επιπτώσεις στη μέχρι πρότινος υψηλή απόδοσή του).

…

Όπως αναμενόταν, ο Παναθηναϊκός μπήκε ορμητικά στο παιχνίδι,

θέλοντας να εξεπλήρωνε τη φλεγόμενη προφητεία που λέγεται «Λεωφόρος».

Και όντως, συγκριτικά με την αναμέτρηση τού πρώτου γύρου,  

αυτήν τη φορά η εικόνα ήταν σαφώς καλύτερη,

αφού η ασφυκτική πίεση που εφήρμοζαν οι «Πράσινοι»

δεν παρέπεμπε σε ξεθυμασμένο ανθρακούχο αναψυκτικό.

Όμως, παρά το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός έδειχνε ΚΑΙ μουδιασμένος, ΚΑΙ κουρασμένος,

οι γηπεδούχοι αδυνατούσαν να δημιουργήσουν σημαντική ευκαιρία,

ενώ προς στιγμήν τούς ανέκοψε τον ρυθμό η αναγκαστική αλλαγή τού Σάρλια,

ο οποίος στο 14ο λεπτό απεχώρησε κλαίγοντας μετά από χτύπημα στον αστράγαλο

και έδωσε υποχρεωτικώς τη θέση του στον Μάγκνουσον.

Όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, αυτή ήταν μία σημαδιακή καμπή τού ματς,

διότι ο νεαρός Ισλανδός στόπερ ήταν έξοχος, ήταν εκπληκτικός,

ήταν αλάνθαστος, ήταν καταλυτικός παράγοντας για την εξέλιξη τής αναμέτρησης.

Μέχρι το 28ο λεπτό υπήρχε στείρα υπεροχή τού Παναθηναϊκού

και άπαντες αναρωτιόμασταν αν θα βλέπαμε ακόμη ένα χαμένο πρώτο ημίχρονο

για την αργοκίνητη ναυαρχίδα που καθοδηγεί ο Σέρβος καπετάνιος.

Τότε έφτασε η στιγμή που αλλάξανε όλα…

Η σωτήρια προβολή τού Μάγκνουσον σε επικίνδυνη επίθεση των φιλοξενούμενων,

έδωσε την ευκαιρία στον Πέρεθ να κάνει μία βαθιά πάσα που αρχικώς έδειχνε καταδικασμένη,

αλλά εν τέλει μετουσιώθηκε σε γκολ.

Οι δύο -τηρουμένων των αναλογιών και των αμοιβών- χειρότεροι παίκτες τού πρωταθλήματος,

ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος και ο Άντραζ Σπόραρ διεκδίκησαν την κατοχή,

ο γηράσκων αεί αδίδακτος αμυντικός τού Ο.Σ.Φ.Π. έδειχνε ότι είχε τον έλεγχο

(όπως έλεγε κάποτε και μία ψυχή σε ιστορικό διαδικτυακό βίντεο

«Μαλάκα θείε, εγώ έχω τον έλεγχο…»),

μα η άτονη επιστροφή που επεχείρησε ο «Μπαρμπασταθόπουλος» προς τον Πασχαλάκη

κατέληξε να γίνει ασίστ για τον καιροφυλακτούντα Σπόραρ.

Πλασέ, και 1-0. Η «Λεωφόρος» φλέγεται!

Σε μία σπάνια στιγμή αβροφροσύνης και γαλαντόμου συμπεριφοράς,

ο Ολυμπιακός είχε βαλθεί να κάνει κι άλλο δώρο στους οικοδεσπότες.

Έτσι, μετά από μόλις επτά λεπτά, στο 35΄,

ήρθε και δεύτερο αυτοκτονικό λάθος να βάλει πρόωρο τέλος στο ντέρμπι.

Ο Σπόραρ σουτάρει, η μπάλα πηγαίνει εμφανώς άουτ

(η πορεία της δείχνει ότι θα κατέληγε 20-30 εκατοστά δίπλα από το δοκάρι),

αλλά ο Πασχαλάκης μάς υπενθυμίζει

ότι ουδέποτε πρόκειται να απαλλαγεί από το «Σύνδρομο τού Σούπερμαν»

και πως θα είναι πάντα επιρρεπής σε αχρείαστες εκτινάξεις

κι αποκρούσεις που έχουν ως αφετηρία τους τη διάθεση για Φιγούρα.
Έτσι, αντί -έχοντας πλήρη αίσθηση τής εστίας του- να αφήσει την μπάλα να βγει άουτ
ή -έστω- αντί να την μπλοκάρει,
παραχωρεί κόρνερ που το εκτελεί ο Μπερνάρ και -ω! τι ευνοϊκή ειρωνεία-

είναι το πρώτο κόρνερ τού Βραζιλιάνου που αποφέρει γκολ για τον Παναθηναϊκό,

έχοντας ως σκόρερ τον… Ελ Αραμπί.

Γίνεται το 2-0. Η «Λεωφόρος» φλέγεται!

Και μετά;
Μετά, τίποτα.