ΠΚ
«Ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένας καλός ποδοσφαιριστής. Μας κληρονομεί την ταπεινότητά του, την ευάλωτη πλευρά μας, τη στράτευσή του με τα σημαντικότερα κοινωνικά κινήματα της εποχής μας. Ταυτίζομαι πολύ με τον Μαραντόνα. Μας εκπροσώπησε σε όλον τον πλανήτη». Με τα λόγια αυτά ο Joaquin Caballero, 29 ετών, εκφράζει τα συναισθήματα ενός ολόκληρου λαού ο οποίος απώλεσε ένα από τα σημαντικότερα σύμβολα της σύγχρονης ιστορίας του. Είναι ένας από τους δεκάδες χιλιάδες πολίτες που φορώντας τη φανέλα της Εθνικής ομάδας της Αργεντινής συγκεντρώθηκαν αυθόρμητα στον «Οβελίσκο», το κεντρικότερο σημείο του Μπουένος Άιρες, για να θρηνήσουν τον «Ντιεγκίτο».
Μία συλλογική κατάθεση ψυχής. Η γαλλική εφημερίδα L’ Equipe τιτλοφορεί την έκδοση της Πέμπτης 26 Νοεμβρίου με τον χαρακτηριστικό τίτλο «1986. Το καλύτερο Τάνγκο του Κόσμου» και με τη φωτογραφία του Μαραντόνα να σηκώνει την κούπα του Μουντιάλ εκείνης της χρονιάς.
Ανάλογες σκηνές συλλογικής θλίψης θα μπορούσε να αντικρίσει το βράδυ της Τετάρτης και στη Νάπολη, όπου ο Ντιέγκο λατρεύτηκε σαν ένας ακόμα θεός της Ρωμαϊκού Πάνθεου.
Ο «Ντιεγκίτο» ήταν ευάλωτος, το αντίθετο του «άτρωτου», ήταν άμεσος, παρορμητικός και θυελλώδης. Πάλεψε με τα ναρκωτικά, πάλεψε με τον εαυτό του κυρίως, πάλεψε για να «χωνέψει» και να συμβιώσει με τη φήμη του, που τον ξεπέρασε και κάποια στιγμή τον ισοπέδωσε. Ο… «Θεός» πρέπει να είναι αλάνθαστος και ο Ντιέγκο Μαραντόνα ήταν πάνω απ΄ όλα ένας απλός άνθρωπος με πάθη, ελαττώματα, αλλά και ένα εξαιρετικό ταλέντο. Συνομιλούσε με τον Φιντέλ στην Αβάνα. Ο Κουβανός ηγέτης προσπάθησε να τον βοηθήσει να «κόψει» με τα ναρκωτικά. Προφανώς κατανοούσε το πόσο δύσκολο είναι να βιώσει κανείς την απόλυτη φήμη, τη λατρεία του κόσμου, προερχόμενος από τις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες. Η «στρογγυλή θεά» είναι ταυτόχρονα μία λύση αλλά και μία «κατάρα». Πόσους και πόσους δεν πήρε στον λαιμό της. Πόσους δεν ανέβασε στο πόντιουμ της παγκόσμιας αριστείας και στη συνέχεια τους «κατέβασε» στα βάθη της ανυποληψίας. Ο «Ντιεγκίτο» διασώθηκε τελικά από αυτόν τον διασυρμό. Θες γιατί ταυτίστηκε με τα οράματα των φτωχών ανθρώπων της χώρας του και των άλλων όμορων χωρών της Νοτίου Αμερικής. Θες γιατί τον λάτρεψε ο Κουστουρίτσα ,ο Γιουγκοσλάβος αυτός παλαβός Βαλκάνιος σκηνοθέτης, θες γιατί τον λάτρεψε η Ιταλία και τον φοβήθηκαν οι αντίπαλοί του στα γήπεδα, θες γιατί κατάφερε να βάλει εκείνο το γκολ με το «χέρι του Θεού». Για όλους αυτούς του λόγους αλλά και για το πάθος του, την ντρίμπλα του, την ορμητική επιτάχυνσή του από τη γραμμή του κέντρου μέχρι τη γραμμή του τέρματος της αντίπαλης εστίας. Έφυγε νωρίς και, όπως είπε και ο γέροντας Πελέ, κάποια στιγμή οι δυο τους θα παίζουν μπάλα στον ουρανό.
Έχει, λοιπόν, δίκιο ο Joaquin Caballero, ο νεαρός Αργεντινός που κατέβηκε και αυτός στους δρόμους του Μπουένος Άιρες για να χορέψει μαζί με τους συμπατριώτες του αυτό το τελευταίο τάνγκο με τον Ντιέγκο και να καταθέσει ένα κομμάτι της ψυχής του γιατί ο «Θεός» τον εκπροσωπούσε όχι μόνον γιατί ήταν ένας καλός ποδοσφαιριστής. Αλλά γιατί ήταν ο «Ντιεγκίτο του».
