Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Διεφθαρμένη χώρα. Αλλοτριωμένη. Φαντασμένη.
Ασόβαρη. Γελοία. Θλιβερή. Πρόχειρη. Αυθαίρετη. Καθυστερημένη.
Χώρα-Ρεντίκολο. Χώρα-Παράδειγμα προς Αποφυγήν. Παγκοσμίως.
Ένα νέο κεφάλαιο προστέθηκε αυτές τις μέρες στη διεθνή ξευτίλα·
ο πρόεδρος τής Ισπανικής Επιτροπής Διαιτησίας, Βερντάσκο Καρμπάγιο,
προέβη στην παρουσίαση των καινούργιων, υπερσύγχρονων εγκαταστάσεων,
όπου πλέον θα στεγάζεται το «V.A.R.» τής «Πριμέρα Ντιβιζιόν»,
και επεφύλασσε ειδική μνεία στην τεταρτοκοσμική νεοελληνική μπανανία.
Συγκεκριμένα,
ετόνισε ότι δεν θα επιτρέπεται να εισέρχονται στις εγκαταστάσεις
κινητά, φαγητά και ποτά «όπως στην Ελλάδα»
(αναφερόμενος, φυσικά, στο περιστατικό με τα σουβλάκια,
που ένα χέρι άφησε μέσα στο «δωματιάκι» τού «V.A.R.»,
στον αγώνα τής πρεμιέρας τού πρωταθλήματος
ανάμεσα στη Λαμία και στον Παναθηναϊκό.
*** Δεν υπάρχει Έλληνας που να αγαπάει αυτήν την πατρίδα
και να μη στεναχωριέται βαθύτατα
από τη μειωτική παρομοίωση «Όπως στην Ελλάδα».
Άλλες φορές η κατάντια τής χώρας μάς παίρνει από κάτω,
άλλες πάλι καταφεύγουμε -είτε ως άμυνα, είτε από διάθεση αντίστασης-
στο Χιούμορ και στη Σάτιρα.
Έτσι, δημιούργησα για όλους εμάς έναν «Δεκάλογο Χλαπακιάσματος»,
ο οποίος συνδέει τη Νεοελληνική Μάσα με το «Εκτός Τόπου και Χρόνου».
Μάς τον παραδίδω, λοιπόν, με κάθε ανεπισημότητα.
Καλή μας όρεξη…
(ΠΡΟΣΟΧΗ: Μην τον δοκιμάσετε σπίτι σας.)
1. «Πέθανε ο θείος»
Πεθαίνει ο πολυαγαπημένος και -κυρίως- πολυεκατομμυριούχος θείος σου.
Προσέρχεστε συντετριμμένοι οι συγγενείς να τον κλάψετε·
έχετε γκουγκλάρει όλα τα μοιρολόγια και τις τεχνικές οδυρμού,
προκειμένου να αποθέσετε τα συναισθήματά σας στη σορό τού εκλιπόντος
και να περιμένετε με αγωνία το άνοιγμα τής διαθήκης.
Ε, όπως είστε μαζεμένοι όλοι σας γύρω από την κάσα,
δεν θα ψήσετε ένα αρνί για να γιορτάσετε αυτό το θλιβερό γεγονός..;
Φυσικά και θα ψήσετε.
Άλλωστε, ο θείος απέθανε· όχι εσείς.
2. Μαιευτήριο
Για κάποιον ανεξήγητο λόγο δίνουμε στα νεογέννητα μωρά μόνο γάλα,
θεωρώντας απολύτως λανθασμένα και αυθαίρετα
ότι -επειδή δεν έχουν ούλα- δεν μπορούν και να φάνε.
Χιλιάδες χρόνια τώρα,
τα βλέπουμε να θηλάζουν και νομίζουμε ότι θέλουν το γάλα τής μαμάς τους,
ενώ είναι σαφές ότι αυτά επιζητούν το κρεατάκι (βλέπε, στήθος).
Την παθαίνουμε, δηλαδή, σαν το ανέκδοτο,
όπου ένας τύπος έφευγε κάθε βράδυ από το εργοστάσιο
σπρώχνοντας διαρκώς ένα καρότσι οικοδομής
και όταν τού είπε ο επιστάτης
«Ρε φίλε, είμαι σίγουρος ότι κλέβεις,
αλλά κάθε φορά που ψάχνω το καρότσι που κουβαλάς, δεν βρίσκω κάτι.
Πώς τα καταφέρνεις;»,
αυτός τού απήντησε: «Μα είν’ απλό. Καρότσια κλέβω.».
Οπότε, η τεράστια καινοτομία είναι μπροστά στα μάτια μας·
ανοίγουμε το πρώτο «μαιευτήριο-μεζεδοπωλείο» και θησαυρίζουμε
δίνοντας τη δυνατότητα στα βρέφη να απολαύσουν στη θερμοκοιτίδα
μία μερίδα κοκορέτσι, ένα «εξοχικό», ένα λαχματζούν.
Να δεις μετά για πότε παύουν το κλάμα και κοιμούνται χαρούμενα.
3. Εθνική Βιβλιοθήκη
Προσέρχεσαι στην Εθνική Βιβλιοθήκη
αποφασισμένος να διαβάσεις τα Άπαντα τού Ντοστογιέφσκι.
Όμως,
εκτός από την πνευματική τροφή έχεις ανάγκη κι από κάτι πιο «χειροπιαστό»,
διότι πώς αλλιώς θα πάει κάτω ο «Ηλίθιος» και δεν θα σού κάτσει στον λαιμό;
Οπότε, έχεις μαζί σου σε ταπεράκια όλα τα «λαδερά» τής Ελληνικής Κουζίνας:
φασολάκια, μπριάμ, μελιτζάνες, γεμιστά, και -εννοείται- τηγανητές πατάκες
(να δεις που κάποτε θα μάς πούνε και… πατάκες).
Τα απλώνεις όλα αυτά πάνω στις σελίδες τού «Έγκλημα και Τιμωρία»,
και επιδίδεσαι ελεύθερα στις εγκληματικές «λαδιές» σου·
όσο για την τιμωρία σου, έχεις απόλυτη εμπιστοσύνη στην «Ελληνική Δικαιοσύνη».
4. Τα «αμελέτητα» και το δάσος
Τρελαίνεσαι για «αμελέτητα»·
τα βρίσκεις εύγευστα,
ενώ θεωρείς ότι αντιπροσωπεύουν απολύτως τον χαρακτήρα σου·
ιδίως σού αρέσουν όταν είναι «φλαμπέ».
Έτσι, μία ημέρα που έχει 40 βαθμούς Κελσίου και πνέουν άνεμοι 10 Μποφόρ,
πας για πικ-νικ σε άκρως εύφλεκτο δάσος,
στήνεις την κλασική καρό κουβερτούλα σε ένα σημείο με άφθονα ξερόχορτα
και φτιάχνεις επί τόπου «“αμελέτητα” φλαμπέ».
Αμέσως μετά, κάθεσαι να χωνέψεις το αγαπημένο σου φαγητό,
παρακολουθώντας απορημένος μία τεράστια φωτιά που εξέσπασε από το πουθενά.
Ποιος «αμελέτητος» μαλάκας να την έβαλε;
5. Πριν το πρώτο ραντεβού
Έφτασε επιτέλους η ώρα
να βρεθείς με την γκομενίτσα που εγνώρισες στα «Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης»
και σε έχει ρέψει στο «sexting»·
θα βγείτε για ποτάκι
και μετά θα καταλήξετε σίγουρα σε κάποιο ξενοδοχείο ημιδιαμονής
να εφαρμόζετε στην πράξη όσα λέγατε στα «D.M.».
Ξέρεις ότι η Όσφρηση θα παίξει καταλυτικό ρόλο σε αυτήν την πρώτη επαφή
και αποφασίζεις να παίξεις τα ρέστα σου·
λίγο πριν κλείσεις πίσω σου την πόρτα τού σπιτιού σου
και φύγεις για την πολυπόθητη συνάντηση,
τρως ένα μεγάλο γουδί σκορδαλιά και δυο κιλά παστουρμά,
ενώ φοράς και κολόνια «Μυρτώ» με άρωμα θειάφι·
τώρα αισθάνεσαι πιο έτοιμος και σίγουρος από ποτέ.
Καταφθάνεις στο μπαρ,
και, πριν εισέλθεις,
βλέπεις την τύπισσα να σού χαμογελάει με νόημα μέσα από την τζαμαρία·
οποία έκπληξις, όμως, όταν ανοίγεις την πόρτα και μπαίνεις στο μαγαζί,
αυτομάτως τα μάτια της γουρλώνουν και πετάγονται από τις κόγχες τους,
ενώ ήδη οι υπόλοιποι πελάτες τρέχουν έξω από το μπαρ
φωνάζοντας «Ασβού άκμπαρ».
Αμέσως μετά,
το αντικείμενο τού πόθου σου σε προσπερνάει φορώντας αντιασφυξιογόνο μάσκα
και απομακρύνεται από ’σένα με την ταχύτητα τού φωτός.
Μάντεψε ποιος δεν θα πηδήξει (ούτε) σήμερα.
6. Το ταξίδι στην Ινδία
Έχεις ταξιδέψει στην Ινδία για να δεις το Ταζ-Μαχάλ.
Περιδιαβαίνεις τούς δρόμους τού Νέου Δελχιού (δεν σάς εχάλασε η Γενική)
και ξάφνου αντικρίζεις μπροστά σου
να κυκλοφορεί αμέριμνη εν’ μέση οδώ μία στρουμπουλή αγελάδα.
Η οδοιπορία σού έχει ανοίξει την όρεξη,
η θέα τού ζώου στην ενισχύει στο κατακόρυφο.
Σταματάς έναν ιερέα που βρίσκεις στον δρόμο σου
και τον ρωτάς πού έχει κανά καλό εστιατόριο να φας ωραίο αγελαδινό κρέας.
Για κάποιον λόγο που δεν αντιλαμβάνεσαι,
αυτός αρχίζει να ουρλιάζει, να χειρονομεί και να σε δείχνει προς τον κόσμο
που εν’ ριπή οφθαλμού μαζεύεται κατά χιλιάδες γύρω σου.
Για κάποιον λόγο που επίσης δεν αντιλαμβάνεσαι,
μερικά άτομα στήνουν μία πρόχειρη κρεμάλα
και σε σπρώχνουν προς τα εκεί.
Δεν μπορείς να εξηγήσεις τι ακριβώς συμβαίνει·
μάλλον εδώ έχουν έθιμο να παίζουν με ρεαλιστικές συνθήκες
το γνωστό παιχνίδι με τις κρυμμένες λέξεις.
Αδημονείς ποια λέξη θα σε βάλουν να βρεις,
ώστε να πας μετά για εκείνο το καλομαγειρεμένο κρεατάκι που τόσο λιμπίστηκες.
«Για καθίστε, ρε παιδιά, γιατί μού περνάτε τη θηλιά στον λαιμό;
Αφού δεν είπα γράμμα ακόμη…».
7. Ακρόαση για πρόσληψη
Ψάχνεις δουλειά εδώ και καιρό,
και βλέπεις στην εφημερίδα
την αγγελία πασίγνωστης πολυεθνικής εταιρείας που ζητά σεκιουριτά.
Δεν χάνεις χρόνο και κανονίζεις να σε δουν,
παρ’ ότι σε ταλαιπωρεί μία αθώα γριπούλα,
για την οποία πίνεις αντιβίωση ώστε να μην εξελιχθεί σε… ένοχη.
Όταν φτάνεις έξω από το επιβλητικό κτήριο,
βλέπεις στο ισόγειό του ένα «fast–food» και μία κρεπερί·
προμηθεύεσαι τρία χάρμπουργκερ
(ναι, ρε, «χάΡμπουργκερ»· υπάρχει πρόβλημα;)
και μία κρέπα με μαύρη σοκολάτα, μπανάνα και «Bailey’s»,
διότι είναι η ώρα τής αντιβίωσής σου και πρέπει να την πάρεις φαγωμένος.
Έχεις αργήσει, όμως, και ο Υπεύθυνος Προσωπικού σε περιμένει·
έτσι, προτιμάς να πας χωρίς την παραμικρή χρονοτριβή στο ραντεβού,
ελπίζοντας ότι δεν θα τραβήξει πολύ
και θα μπορέσεις εγκαίρως να πιεις το σιρόπι
που θα αποτρέψει να μπει το όνομά σου
στη μακριά λίστα των θυμάτων τού ιού «Η1Ν1».
Όμως, φευ·
ο μελλοντικός προϊστάμενός σου έχει βαλθεί να σού εξιστορήσει
πόσο σημαντικός και αναγκαίος είναι ο ρόλος τού Φύλακα
από την εποχή που ο Πάρης έκλεψε την «ωραία Ελένη»
και ο Ηρακλής τα «χρυσά μήλα των Εσπερίδων».
Ακριβώς λοιπόν τη στιγμή που η αγωνία έχει κορυφωθεί
και ο Ηρακλής βρίσκεται στο χείλος τού υποβιβασμού
(εεε…, στον κήπο με τα χρυσά μήλα, ήθελα να πω),
διακόπτεις με αποφασιστικότητα τον τύπο..:
«Συγγνώμη, αλλά επειδή είμαι κρυωμένος,
πρέπει να φάω κάτι και να πάρω την αντιβίωσή μου…», τού λες,
και χωρίς δεύτερη κουβέντα ανοίγεις με ορμή τη χαρτοσακούλα.
Αρχίζεις να δαγκάνεις με απίστευτη βουλιμία τα χάΡμπουργκερ,
ενώ ο άλλος σε κοιτάζει αποσβολωμένος.
Τρέχουν οι κέτσαπ και οι μουστάρδες πάνω σου, έχεις πασαλειφτεί παντού,
αλλά δεν σε νοιάζει·
πάνω απ’ όλα η… Υγεία.
Αμέσως μετά, έρχεται κι η σειρά τού γλυκού σου·
ετούτη εδώ η κρέπα είναι η καλύτερη που έχεις φάει στη ζωή σου.
Πλέον, η μούρη σου είναι κόκκινη από την κέτσαπ, κίτρινη απ’ τη μουστάρδα
και μαύρη από τη σοκολάτα·
σαν τη σημαία τής Δυτικής Γερμανίας είσαι.
Καταλαβαίνεις ότι έχεις λερωθεί
και -επειδή είσαι υπερήφανο ατομάκι και δεν αντέχεις να γίνεσαι ρεζίλι-
παίρνεις από την μπουτονιέρα τού εμβρόντητου προσωπάρχη
το μεταξωτό του μαντίλι
και ρίχνεις ένα μεγαλοπρεπές σκούπισμα στη μάπα σου.
Τώρα είσαι έτοιμος για πρόσληψη.
8. Θέατρο τής Επιδαύρου
Είσαι λάτρης τής Τέχνης
και δεν θα μπορούσες να λείπεις από το πολυαναμενόμενο δρώμενο τού Καλοκαιριού·
στην Επίδαυρο ανεβαίνει η «Μήδεια».
Κάθεσαι στο πιο ψηλό σημείο τής εξέδρας,
διότι εξαπανέκαθεν ήσουν άτομο που ήθελε να βρίσκεται στη «γαλαρία»·
ούτως ή άλλως, η ακουστική τού συγκεκριμένου θεάτρου είναι παντού η ίδια.
Εκεί που ο Ιάσονας εγκαταλείπει τη Μήδεια,
έχεις τόση αδημονία για τη συνέχεια αυτής τής καυτής ερωτικής σχέσης,
που αισθάνεσαι ότι είναι το ιδανικό χρονικό σημείο
για να φας τα αγαπημένα σου τραγανά πατατάκια·
τα βγάζεις, λοιπόν, από την «μπανάνα» που έχεις στη μέση σου,
και αρχίζεις να τα μασουλάς με θορυβώδικη αγωνία.
Ακριβώς τη στιγμή που η Μήδεια ετοιμάζεται να εκδικηθεί τον Ιάσονα
φονεύοντας τα παιδιά που απέκτησαν μαζί,
το ενδιαφέρον σου έχει φτάσει στο κατακόρυφο
και το μασούλημά σου σκεπάζει στερεοφωνικά όλο το θέατρο
(και όλην την Επίδαυρο, και όλον τον νομό Αργολίδος).
Τότε είναι που ακούς τη «Μήδεια» Καρυοφυλλιά Καραμπέτη να λέει με στόμφο..:
«Ω! Θεοί, συγχωρέστε με.
Σκοτώνω τα παιδιά μου
γιατί δεν αντέχω τον θόρυβο που κάνουν όταν ροκανίζουν πατατάκια.».
Γκασπ!!!
9. Πριν το κρίσιμο χειρουργείο
Αύριο είναι να δώσεις τη μεγαλύτερη μάχη τής ζωής σου·
πρόκειται να υποβληθείς σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς.
Εδώ και μέρες οι γιατροί σε τρέφουν μόνο με φιδέ
και τα ’χεις παίξει από τη λιγούρα.
Τώρα έφτασε το τελευταίο βράδυ πριν την επέμβαση
και οι ανάλγητοι ντόκτορες σού έχουν απαγορεύσει ρητώς
να φας ή να πιεις οτιδήποτε.
Να πά’ να κουρευτούν·
εσύ πεινάς και διψάς, και πλέον δεν αντέχεις ούτε λεπτό.
Βγάζεις με αποφασιστικότητα τούς ορούς
και όπως είσαι με τις πιτζάμες ξεχύνεσαι στους δρόμους.
Βρίσκεις μπροστά σου ένα σουβλατζίδικο και χώνεσαι μέσα,
ενώ το ίδιο κάνεις και στην πιτσαρία που συναντάς παραπλεύρως.
Επιστρέφεις περιχαρής στο δωμάτιό σου στο νοσοκομείο
και καταβροχθίζεις σαν να μην υπάρχει αύριο
δέκα διπλόπιτα σουβλάκια και τρεις 24άρες πίτσες τίγκα στο αλλαντικό,
ενώ στο «καπάκι» πίνεις μονορούφι ένα λίτρο «Κόκα-Κόλα»
και ρεύεσαι σαν να μην υπάρχει αύριο.
Πράγματι, δεν θα υπάρξει αύριο.
10. Τελικός «Τσάμπιονς Λιγκ»
Ναι, είναι γεγονός,
από τότε που το «Κύπελλο Πρωταθλητριών» εξελίχθηκε σε «Τσάμπιονς Λιγκ»,
είναι η πρώτη φορά που ένας ελληνικός σύλλογος έχει καταφέρει να προκριθεί
στον τελικό τής κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης.
Εσύ είσαι ο σούπερ-σταρ τής ομάδας·
είσαι ο αρχηγός της
και ο άνθρωπος που θα έχει τη χαρά να σηκώσει το βαρύτιμο τρόπαιο
σε περίπτωση επικράτησης.
Ο τελικός ξεκινάει στις 21:45
και κερδίζεις πέναλτι
ακριβώς τη στιγμή που στο χρονόμετρο συμπληρώνεται το πρώτο 15λεπτο τού αγώνα.
Παίρνεις φόρα να το εκτελέσεις και να βάλεις μπροστά στο σκορ την ομάδα σου,
αλλά εκεί ακριβώς συνειδητοποιείς ότι είναι ώρα για το «δεκατιανό» σου
(ναι, υπάρχει και βραδινό «δεκατιανό»).
Ολόκληρη η Υφήλιος, λοιπόν, σε βλέπει να κάνεις κάτι ακατανόητο·
ρίχνεις μία κλοτσά (κλοτσά=πολύ βιαστική κλοτσιά) στην μπάλα,
την πετάς άουτ και αρχίζεις να τρέχεις προς τον πάγκο.
Όπως είναι φυσικό (κι) επόμενο,
οι κάμερες σ’ ακολουθούν
και ο κόσμος περιμένει με κομμένη την ανάσα να δει τι σού έχει συμβεί·
απτόητος εσύ, ανοίγεις ένα σακίδιο,
βγάζεις από μέσα το καλαθάκι στο οποίο η μαμά σου σού έχει το κολατσιό σου
και χωρίς να χάσεις χρόνο αρχίζεις να ρουφάς το αβγουλάκι σου.
Είσαι μόρτης και γεννημένος ηγέτης. ΤΕΛΟΣ.
Ο Αθλητάμπουρας
