Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Τα δεινά που ταλανίζουν τον Παναθηναϊκό
έχουν προαναγγελθεί από αυτήν τη στήλη με σειρά άρθρων·
επί μήνες γράφω για τον πειναλέο Ταϊλανδό νταραβεριτζή
που εμφανίστηκε μόνο και μόνο για να αποσοβήσει
την εμπλοκή τού Δημήτρη Γιαννακόπουλου με την Π.Α.Ε.,
έως την καραμπινάτη ομηρία
και την άνευ όρων παράδοση τής ομάδας
στις ορέξεις τής Εγκληματικής Οργάνωσης.
Και αν -με βάση το εκάστοτε δεινό- τα πρόσωπα αλλάζουν
(άλλοτε έχουν τη μορφή τού πειναλέου Ταϊλανδού,
άλλοτε τη μορφή ενός θρασύδειλου νεοέλληνα διαιτητή, κ.λπ., κ.λπ.),
ένα πρόσωπο παραμένει ίδιο και είναι πάντοτε παρόν όλα αυτά τα χρόνια:
ο ιδιοκτήτης τής «Π.Α.Ε.», Γιάννης Αλαφούζος.
Ο Αλαφούζος είναι παρών συνήθως διά τής απουσίας του·
αφού οδήγησε τον Παναθηναϊκό στα πρόθυρα τού υποβιβασμού,
αφού τον εφόρτωσε με -6 βαθμούς για τη φετινή χρονιά,
με αυστηρό περιορισμό μεταγραφών και με ευρωπαϊκό αποκλεισμό,
έβαλε σε ισχύ την τελική φάση τού σχεδίου του:
Ο Παναθηναϊκός έπρεπε να πεθάνει με τρόπο που να έμοιαζε φυσιολογικός.
Ο Γιώργος Δώνης και ο Νίκος Νταμπίζας χρησιμοποιήθηκαν -άθελά τους-
ως μέρος αυτής τής ιταμής μεθόδευσης·
είναι δύο άνθρωποι που αποδεδειγμένα θέλουν το Καλό τού Παναθηναϊκού,
οπότε αντανακλαστικά χρησιμοποιήθηκαν ως «κολυμβήθρα τού Σιλωάμ»
για τον ολυμπιακών φρονημάτων συνεταίρο τού Μαρινάκη.
Όμως, αν ο Αλαφούζος ενδιαφερόταν πραγματικά για την ομάδα,
θα την είχε θωρακίσει από τις σφαίρες των εχθρών της
και δεν θα περιοριζόταν να τής βάζει ιώδιο
στις πληγές που τής προκάλεσαν οι δικές του σφαίρες.
Ο Παναθηναϊκός κατήντησε ανυπόληπτος·
η διαιτησία δεν τον αντιμετωπίζει καν σαν «μικρή ομάδα»,
αλλά σαν έναν σάκο τού μποξ.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η στάση τού αισχρού Παπαδόπουλου
στη χθεσινή αναμέτρηση με τη Λάρισα·
και όχι, δεν αναφέρομαι στο «πέναλτι τής χρονιάς» που δεν δόθηκε
(καθώς, φαίνεται να υπάρχει νωρίτερα υπόδειξη για επιθετικό φάουλ).
Το στοιχείο που πιστοποιεί
ότι ο Παπαδόπουλος υπηρετούσε το παγιωμένο καθεστώς απαξίωσης τού Παναθηναϊκού,
είναι οι καθυστερήσεις που εκράτησε.
Δεν είναι μόνο ότι τα πέντε λεπτά εφάνταζαν λίγα
με βάση τις διακοπές στον κανονικό αγώνα·
το τρισχειρότερο συνέβη όταν ήδη έτρεχε ο έξτρα χρόνος.
Στο 90:36 δύο παίκτες τής Λάρισας βρίσκονται στο έδαφος
και το ματς διακόπτεται για να παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες·
μέχρι και το βοηθητικό αμαξάκι εισέρχεται στον αγωνιστικό χώρο.
Ο αγώνας ξεκινάει πάλι στο 92:28·
ήτοι, μετά από 1 λεπτό και 50 δευτερόλεπτα.
Το τελικό σφύριγμα ακούγεται στο 95:25
και το συμπέρασμα εξάγεται αβίαστα·
για κάποιον δικό του λόγο,
ο διαιτητής Παπαδόπουλος βιαζόταν να το τελειώσει
(ίσως για να χαροποιήσει τούς «No Politica»,
που όταν ακούνε το επώνυμό του στέκονται «προσοχή»
και πλημμυρίζουν από νοσταλγία).
*** Φυσικά,
ουδόλως περνάει απαρατήρητη η αγωνιστική καθίζηση τού Παναθηναϊκού,
η οποία οφείλεται στο ελλιπέστατο ρόστερ του.
Τώρα που υπεχώρησε ο αρχικός ενθουσιασμός των πιτσιρικάδων του,
τώρα που η ρέντα τούς έχει εγκαταλείψει
και έχει επέλθει η συνειδητοποίηση των πραγματικών δυνατοτήτων τους,
το χειρουργικής ακρίβειας έγκλημα τού Αλαφούζου
δείχνει ότι άργησε λίγο να παραγάγει αποτελέσματα,
αλλά εν’ τέλει πιάνει τόπο·
έτσι κι αλλιώς, μιλάμε για μία «Win-Win» κατάσταση,
όπου,
αν διαπρέψουν οι «μικροί» μοσχοπωλούνται
και ελαχιστοποιείται η ζημία των τελευταίων ετών
(αν πράγματι υπήρξε ζημία),
ενώ αν η νεανική ομάδα καταβαραθρωθεί,
επιτυγχάνεται το σκοτεινό μέρος τού σχεδίου
που έχει ως μοναδικό εμφανές τμήμα του την Ομηρία.
*** Ο Αλαφούζος είναι ο μισητός πατριός τού Παναθηναϊκού.
Ο Παναθηναϊκός τελεί εν’ απολύτω ορφανία,
ενώ συνάμα υφίσταται ακραίες μορφές βίας στις οποίες δεν αντιδράει
(για τη θλιβερή τωρινή σκιά τής πάλαι ποτέ ένδοξης «Θύρας 13»,
θα μιλήσουμε τις αμέσως επόμενες ημέρες).
Το Τεράστιο Κακό για τον Παναθηναϊκό δεν είναι καν ο Αλαφούζος,
αλλά η πρόθεσή του -σε περίπτωση αποχώρησής του-
να μη δώσει τον Παναθηναϊκό σε Παναθηναϊκό.
Δεν λέω ότι δεν θα το κάνει·
ενδεχομένως να το κάνει,
αλλά μόνο στην περίπτωση που μία τέτοια πώληση τού προσφέρει Υπερ-Αξία.
Ειδάλλως, ο Παναθηναϊκός θα βολοδέρνει μεταξύ φθοράς και… φθοράς,
γεμίζοντας με ολοένα και περισσότερες μαύρες σελίδες τη λαμπρή ιστορία του.
Αυτός είναι ο στόχος τού Αλαφούζου: Η Ιστορία τού Παναθηναϊκού.
*** Βεβαίως, μέσα σε όλο τούτο το ζοφερό πλαίσιο,
ήρθε και μία απόφαση που -τυπικώς- ήταν σωστή.
Η άρνηση τής Π.Α.Ε. να κάνει ένσταση για τον αγώνα Κυπέλλου με τη Λαμία,
ήταν αυτή που ήρμοζε στο μέγεθος ενός συλλόγου,
ο οποίος είναι ο μοναδικός από τούς τέσσερεις μεγάλους
που δεν είχε ακόμα εμπλακεί με επιτυχία «στα χαρτιά».
Ποια σχέση έχει η συγκεκριμένη απόφαση τού Αλαφούζου
με μία πρόσφατη -επίσης αλλόκοτη- συμπεριφορά τού Μαρινάκη;
Ο Μαρινάκης,
στην προ ημερών εκδήλωση τού… no politica συνδυασμού «Πειραιάς νικητής»,
προέβη στην παραδοχή ότι για την περυσινή απώλεια τού πρωταθλήματος,
δεν έφταιγε η κυβέρνηση, ούτε οι αντίπαλες ομάδες,
παρά μόνον ο ίδιος ο Ολυμπιακός.
Πώς μπορεί να σχετίζονται αυτές οι -με βάση τα πρότερα πεπραγμένα τους-
αντιφατικές ενέργειες τού Αλαφούζου και τού Μαρινάκη;
Τούς έπιασε ξάφνου η καλοσύνη;
Έπαθαν… αυτοκριτική;
Όχι βέβαια.
Στυγνοί υπολογιστές όπως ο Αλαφούζος και ο Μαρινάκης,
έχουν αποδείξει ότι θεωρούν την Αυτοκριτική ως επικίνδυνο ιό,
ή, ως χρήσιμο όργανο για το «θεαθήναι» τους
(δεν είναι τυχαίο ότι μετά τον σαββατιάτικο αγώνα τής Α.Ε.Κ. στη Νέα Σμύρνη
και το χέρι τού Μάνταλου,
η «Π.Α.Ε. Ολυμπιακός» προέβη για απειροστή φορά
στις γνώριμες υστερικές κραυγές της και επετέθη κατά πάντων).
Άρα;
Τι κοινό είχε η ξαφνική-παροδική «καλοσύνη» των Αλαφούζου-Μαρινάκη;
Τις ΕΚΛΟΓΕΣ.
Ο Αλαφούζος και ο Μαρινάκης επιθυμούν διακαώς,
για τούς δικούς τους, έκδηλους και άδηλους λόγους,
να αναλάβει τη διακυβέρνηση τής χώρας
η «Νέα Δημοκρατία τού Κούλη Μητσοτάκη»
(όχι, δεν έκανα λάθος·
δεν έβαλα εκ’ παραδρομής ΚΑΙ τον Κούλη Μητσοτάκη στην ονομασία τού κόμματος·
άλλο η πάλαι ποτέ «Νέα Δημοκρατία»
και άλλο η τωρινή με τη συγκεκριμένη ηγεσία της
και με όσα αυτή εκπροσωπεί).
Ο Αλαφούζος και ο Μαρινάκης είναι… «ψηφοφοροδιώχτες».
Λειτουργούν ως ψηφοφορο-απωθητικά,
με συνέπεια ο βίος και η πολιτεία τους να συνεργούν σε απόλυτο βαθμό
στη συσπείρωση τού «ΣΥ.ΡΙΖ.Α.»
(καθώς και να τού προσθέτουν επιπλέον δυναμική).
Το γνωρίζουν κι οι ίδιοι·
οι έμμισθοι και άμισθοι στρατοί που ελέγχουν,
δεν αρκούν για να φέρουν τη νίκη και την πολυπόθητη αυτοδυναμία·
εξ’ ου και μετέρχονται αδέξιες αντικειμενικότητες
που όμως δεν δύνανται να υποστηρίξουν με τον βίο και την πολιτεία τους.
Και έτσι φτάνουμε στο σημείο
να μιαίνει ο Αλαφούζος την Ιστορία, τα Ιδανικά και το Μέγεθος τού Παναθηναϊκού,
χρησιμοποιώντας τα ως επιχειρήματα
για την -κατά τα λοιπά, σωστή- απόφαση
να μην κατατεθεί ένσταση για το ματς με τη Λαμία.
Ποιος; Ο Αλαφούζος.
Μιλάει για την Ιστορία, τα Ιδανικά και το Μέγεθος τού Παναθηναϊκού
ο Αλαφούζος.
Ο μισητός πατριός
που έχει μετατρέψει τον Παναθηναϊκό σε ένα ορφανό,
πάνω στο σώμα τού οποίου ασελγεί ελεύθερα,
κατά βούλησιν, και -ενίοτε- κατά προτροπήν,
ολόκληρη η (ποδοσφαιρική) κοινωνία (Μαφία).
Ποιος; Ο Αλαφούζος.
Ο «Ερυθρόλευκος Ανερυθρίαστος».
Αυτός που οδήγησε τον Παναθηναϊκό στο φετινό -6,
στον πνιγηρό περιορισμό των μεταγραφών
και στον αποκλεισμό από την Ευρώπη.
Αυτός. (1-0)
.jpg)
Απόφθεγμα Ημέρας:
Η Αλήθεια τού Ψεύτη, Δυο Φορές Ψέμα.
ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ
* Το μεγάλο λάθος τού Γιώργου Δώνη
* Ό,τι άλλο θέλουμε…
* Και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει…
*** Γυρίστε ανάποδα την κλεψύδρα· ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση!
*** Αύριο πάλι…
Ο Αθλητάμπουρας
