Αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** «Μην υποτιμάτε την ομάδα μου…»!
Ήταν 25 Φεβρουαρίου 2023, αμέσως μετά τη λήξη τού ντέρμπι Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός,
όταν ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς εξεστόμιζε αυτήν τη φράση στη συνέντευξη Τύπου,
ως απάντηση στο παραλήρημα ενός διαπιστευμένου τραμπούκου
που μαγαρίζει με την παρουσία του το Δημοσιογραφικό Λειτούργημα.
«Μην υποτιμάτε την ομάδα μου…»!
Το αρνητικό μόριο «μη(ν)», το συνήθως δηλούν Απαγόρευση ή Αποτροπή,
εδώ καθαγιαζόταν και γινόταν Προτροπή, Παραίνεση, Απαίτηση, Έκκληση, έως και Ικεσία.
Ακούγοντας τον Ιβάν να εκφέρει ετούτες τις πέντε λέξεις,
προσωπικώς είχα αισθανθεί να με πλημμυρίζει η Συγκίνηση,
καθώς το ηχόχρωμά του εξέπεμπε Σεβασμό, Ευγένεια και Ταπεινότητα.
*** Με λύπη μου, λοιπόν, γράφω το παρόν πόνημα
(όπως και το πρόσφατο πόνημα με τίτλο «ΡΟΜΠΕΣ»
https://www.zougla.gr/sports/article/rompes-2078862),
διότι δεν γίνεται να κλείνω τα μάτια μπροστά σε αυτά που βλέπω,
ούτε να εξωραΐζω διαρκώς καταστάσεις
επειδή ένα πρόσωπο κινητοποιεί -σε ανθρώπινο επίπεδο- τη συμπάθεια και την εκτίμησή μου.
Με λύπη μου γράφω αυτό το πόνημα,
αφού πρώτος απ’ όλους ο ίδιος ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς υποτιμά την ομάδα του,
αλλά και τον εαυτό του.
Ο Παναθηναϊκός είχε δύο τεράστιες ευκαιρίες να κατακτήσει το φετινό πρωτάθλημα
(για την ακρίβεια, θα γινόταν το ακλόνητο φαβορί για τον τίτλο),
αλλά επέταξε και τις δύο ευκαιρίες στα σκουπίδια.
Ύβρις. Άγος. Ανοσιούργημα.
«Στο πεπρωμένο σου να δίνεις σημασία…»,
λέει ο μνημειώδης στίχος τού αείμνηστου Βασίλη Δημητρίου,
στο μνημειώδες άσμα «Το Πεπρωμένο»
που ενεγράφη στο Συλλογικό Θυμικό διά στόματος Γιώργου Νταλάρα.
Κι όμως,
ο Παναθηναϊκός τού Ιβάν Γιοβάνοβιτς φλερτάρει με τη δυστοπική εφαρμογή
τής μνημειώδους ρήσης που διετύπωσε το 1942 ο αείμνηστος Αλμπέρ Καμί
στο μνημειώδες φιλοσοφικό δοκίμιό του με τίτλο «Ο Μύθος τού Σίσυφου»:
«Δεν υπάρχει Μοίρα που να μη νικιέται με την Περιφρόνηση.»!
Διόλου τυχαία επέλεξα απανωτούς προσδιορισμούς που προέρχονται από τη λέξη «Μνημείο»,
καθώς τα δώδεκα έτη που μετρά χωρίς πρωτάθλημα ο Σημαντικότερος Ελληνικός Σύλλογος
εμπίπτουν -λόγω τής χρονικής απόστασης από το Σήμερα- στη Μνήμη.
Το «13», ο Παναθηναϊκός Αριθμός, δηλώνει την παρουσία του,
γίνεται Πεπρωμένο, γίνεται Μοίρα, γίνεται ο συνδετικός κρίκος με την Ευτυχία,
κι όμως υπόκειται σε «περιφρόνηση» από μία διψασμένη ομάδα
που δειλιάζει να σκύψει μπροστά στην τρεχούμενη πηγή και να πιει το «Νερό τής Λύτρωσης».
Ο Παναθηναϊκός έχει εθιστεί να ξεδιψά με «Τής Άρνης το Νερό».
Το -επίσης μνημειώδες- άσμα
που συνέγραψε, συνέθεσε και ήδε το 2006 ο Σταύρος Σιόλας στο «Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης»
(κατακτώντας δικαίως το Πρώτο Βραβείο),
αναφέρεται σε ένα χωριό τής Άνδρου, την Άρνη,
όπου -σύμφωνα με την Παράδοση-
όποιος έπινε το νερό της εξέχναγε τα αγαπημένα του πρόσωπα.
Η Άρνη -βάσει τής Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας-
ήταν η πηγή που βρισκόταν στον Κάτω Κόσμο (δηλαδή, στη Λήθη),
απ’ όπου οι νεκροί έπιναν νερό για να εξέχναγαν τι είχαν αφήσει στον Πάνω Κόσμο.
Έτσι έχει συμβεί κι εδώ,
αφού ο Π.Α.Ο. έχει ιδρυματιστεί στη Μετριότητα
και τραντάζεται συθέμελα όταν καλείται να πρεσβεύσει την Ιστορία του.
Δεν είναι οι ισοπαλίες με την Α.Ε.Κ. και με τον Π.Α.Ο.Κ. εντός έδρας.
Δεν είναι τα αποτελέσματα που ορίζουν καθολικώς την Αξιολόγηση.
Είναι οι αποκαρδιωτικές-ντροπιαστικές-θλιβερές εμφανίσεις
που έκανε ο Παναθηναϊκός τού Γιοβάνοβιτς,
είναι το διάχυτο κόμπλεξ που εμφανίζει ο προπονητής τής ομάδας
και -συνεπαγωγικώς- διασπείρει στους παίκτες του.
Μία Α.Ε.Κ. που προσήλθε στην κατάμεστη και φλεγόμενη «Λεωφόρο»,
ούσα αποδεκατισμένη από ίωση που είχε προσβάλει πολλά βασικά ατού της.
Κι όμως, αυτή η -αιφνιδίως πληγωμένη- ομάδα έκανε επίδειξη δύναμης,
ενώ οι γηπεδούχοι αρκέστηκαν να είναι κομπάρσοι
και στο τέλος τής αναμέτρησης έβαλαν το «Χ» στο καημενούλικο σακούλι τους,
παραπέμποντας στον ιδρωμένο από φιλαργυρία «Σάϊλοκ» τού Σέξπιρ.
Ένας Π.Α.Ο.Κ. που προσήλθε στην κατάμεστη και φλεγόμενη «Λεωφόρο»,
όντας με πολλούς βασικούς ποδοσφαιριστές να έχουν τεθεί εκτός ομάδας,
είτε λόγω τραυματισμών,
είτε προληπτικής αντιμετώπισης εν όψει τού κομβικού ματς με τον Ο.Σ.Φ.Π. στην «Τούμπα»
και -κυρίως- για να προστατευθούν πριν από τον επερχόμενο τελικό τού Κυπέλλου Ελλάδος.
Κι όμως, παρά το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός προηγήθηκε μόλις στο 9ο λεπτό,
αποδείχθηκε ανίκανος να καθαρίσει το ματς
και μετά να είχε -έμπλεος ηρεμίας- στραμμένο το βλέμμα του
στην εξέλιξη τού ταυτόχρονου ντέρμπι Α.Ε.Κ.-Ολυμπιακός.
Από τη στιγμή τού γρήγορου γκολ που δέχθηκε, έως και τη στιγμή τής ισοφάρισής του,
ο ελλιπέστατος «Δικέφαλος τού Βορρά» πήρε τα ηνία τού αγώνα
και έκανε -όπως κι η «Ένωση»- επίδειξη δύναμης μέχρι που έφερε το ματς στα ίσα.
Ο ολίγιστος Γιοβάνοβιτς, ο λιγόψυχος, ο δειλός,
διέπραξε για πολλοστή φορά προπονητικά εγκλήματα,
οι «κιτρινόμαυροι» απαλλάχθηκαν από το τεράστιο άγχος τους
όταν ακαριαία έφτασε στην «Αγιά-Σοφιά» η είδηση
ότι ο Μπράντον Τόμας είχε ανταποδώσει το γκολ τού Μαντσίνι,
ο Π.Α.Ο. απέτυχε να ξαναπάρει κεφάλι στο σκορ,
η ανόητη απ’ ευθείας κόκκινη κάρτα που δέχθηκε ο Σένκεφελντ στο 84ο λεπτό
ήταν ακόμα μία εκκωφαντική απόδειξη
ότι στο Ποδόσφαιρο -όπως εν γένει στον Αθλητισμό, αλλά και συνολικώς στη Ζωή-
υπάρχει πάντοτε το Απρόσμενο που έρχεται να αλλάξει τα Δεδομένα.
Κι όμως, το Πεπρωμένο, η Μοίρα, η Τύχη,
εξαντλώντας τη μεγαθυμία, την υπομονή και τη γενναιοδωρία τους,
απεφάσισαν πάλι να (παρα)μείνουν στο πλευρό τού Παναθηναϊκού,
η Α.Ε.Κ. δεν ηττήθηκε μεν (όπως θα μπορούσε να είχε συμβεί),
αλλά δεν ενίκησε κιόλας (όπως θα μπορούσε να είχε συμβεί),
οι «Πράσινοι» πηγαίνουν την Κυριακή να παίξουν τα ρέστα τους
στο γήπεδο τού αιώνιου -και ενίοτε μισητού- αντιπάλου τους,
η «Τραγική Ειρωνεία» καιροφυλακτεί
και απειλεί να εμφανιστεί στο πιο ακατάλληλο χρονικό σημείο
για να τιμωρήσει την ομάδα που πετάει αφειδώς στα σκουπίδια τις Ευκαιρίες.
*** Φαντάζεστε -τηρουμένων των αναλογιών που διέπουν το Ποδόσφαιρο και το Μπάσκετ-
να έμενε απαθής ο Ομπράντοβιτς μπροστά στην κυριαρχία τής αντίπαλης ομάδας;
Φαντάζεστε να ήταν άτολμος ο Ομπράντοβιτς;
Ούτε που διανοείστε τέτοιο σενάριο, καθώς ο Ζέλικο είναι γεννημένος πρωταθλητής,
ενώ ο Γιοβάνοβιτς κάνει κατά συνθήκην πρωταθλητισμό.
Ένας μίζερος συντηρητικούλης «νοικοκυραίος» είναι ο Γιοβάνοβιτς,
που καταρρέει ενώπιον των μεγάλων ευθυνών.
Σε παίζει μέσα στην έδρα σου η Α.Ε.Κ. που αγωνίζεται με μισή ομάδα.
Σε παίζει μέσα στην έδρα σου ο Π.Α.Ο.Κ. που αγωνίζεται με μισή ομάδα.
Και άντε και κατακτάς εν τέλει το Πρωτάθλημα,
και άντε και καταφέρνεις εν τέλει
αυτό που κάποτε ήταν ο Παναθηναϊκός Κανόνας και τώρα είναι η Παναθηναϊκή Εξαίρεση.
Το θέμα είναι τι γίνεται μετά…
Ναι, σύμφωνοι, πρωτεύει το «Τώρα»,
ναι, σύμφωνοι, είναι τεράστιο το Άγχος,
ναι, σύμφωνοι, είναι τεράστια η Πίεση,
ναι, σύμφωνοι, είναι τεράστια η Επιθυμία,
αλλά σε αυτήν την ψυχοφθόρο διαδικασία υπάρχει και η Μεγαλοποίηση.
Εν κατακλείδι,
ο Παναθηναϊκός θυμίζει άντρα που έχει να πάει για χρόνια με γυναίκα,
και όταν κάποτε σπάει την αγαμία του,
νομίζει πως μετετράπη αίφνης σε επιβήτορα κι ότι έχει πετύχει το «Κατόρθωμα τού Αιώνα».
*** Ας υποθέσουμε ότι ο Παναθηναϊκός αναδεικνύεται Πρωταθλητής Ελλάδος 2022-23.
Με βάση το τωρινό στίγμα τού Ιβάν Γιοβάνοβιτς,
