Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Εκτάκτως, θα μιλήσουμε σήμερα για τον Παναθηναϊκό·
θα ήταν απρέπεια να προσπερνούσαμε το επίτευγμα
που ξεδιπλώθηκε μπροστά μας την Κυριακή στην Ξάνθη·
και επειδή χθες ασχοληθήκαμε
με την επανακάμψασα υστερία περί διαιτησίας,
δεν θα ήταν σωστό να εμπλέκαμε στην πολλή συνάφεια τής καφρίλας
αυτό που επέτυχαν οι «πράσινοι».
Δεν είναι απλώς μια νίκη, ούτε καν μία μεγάλη νίκη·
είναι… Νίκη Τίτλου!
Ναι, όπως τ’ ακούτε· είναι Νίκη Τίτλου.
Σε τούτο το σημείο, λοιπόν,
αξίζει να ασχοληθούμε με την έννοια, με τη σημασία τής λέξης «Τίτλος».
Είθισται στο ποδόσφαιρο και εν’ γένει στα ομαδικά αθλήματα,
όταν μιλάμε για τίτλους να αναφερόμαστε σε τρόπαια, σε πρωτιές·
όπως θα έλεγε ο Νεοέλληνας οπαδίσκος,
διασκευάζοντας την περιβόητη καπιταλιστική
και μακιαβελική ρήση των Αμερικανών..:
«Ο πρώτος τον Τίτλο, ο δεύτερος τον… Άτιτλο.».
(κατά τον «Άμπακο» πάει αυτό)
*** Στο νεοελληνικό ποδοσφαιρικό υβρεολόγιο,
κατοχυρώθηκε προσφάτως μία ακόμη «βρισιά», μία ακόμη «προσβολή».
Η ραγδαία ανέλιξη τού Π.Α.Ο.Κ.,
οδήγησε τούς αντιπάλους οπαδούς
να αναζητήσουν τρόπο για να πονάνε τούς Παοκτζήδες.
Και έτσι, με κάθε επισημότητα,
ο προσδιορισμός «άτιτλος» μπήκε στο καθημερινό λεξιλόγιο.
Βεβαίως, επειδή η καθημερινή χρήση επιφέρει και την Οικειότητα,
κάθε όρος προσλαμβάνει και επιμεριστικές διαστάσεις.
Δεν είναι άτιτλος μόνο ο Π.Α.Ο.Κ. με τα δύο πρωταθλήματα στην ιστορία του,
αλλά και η φετινή πρωταθλήτρια, η Α.Ε.Κ.,
χρεώνεται ότι ήταν άτιτλη επί 24 χρόνια.
Φυσικά,
το ίδιο «επιχείρημα» ισχύει για τον -επί 8 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα- Παναθηναϊκό,
ενώ υπάρχει και το άκρως σουρεαλιστικό παράδειγμα τού μπάσκετ,
όπου οι βάζελοι κοροϊδεύουν τούς γαύρους και τούς χαρακτηρίζουν «άτιτλους»
επειδή ο Ολυμπιακός δεν έχει κατακτήσει Πρωτάθλημα ή Κύπελλο
τα τελευταία δύο χρόνια.
Ακούγεται αστείο,
και είναι πράγματι πολύ αστείο, αλλά και πολύ σοβαρό συνάμα.
Μία γενιά οπαδών που γαλουχήθηκε -στην πλειοψηφία της, άθελά της-
με το λαίμαργο, βουλιμικό, άπληστο, εγκληματικό δόγμα
που εφήρμοσαν επί 20 χρόνια ο Κόκκαλης και ο Μαρινάκης.
«Πρέπει να πάρουμε όλους τούς τίτλους πάση θυσία.
Να μην αφήσουμε κάτι για τούς υπόλοιπους.
Να πεθάνουν στην πείνα και να μείνουμε μόνοι μας,
να διατυμπανίζουμε τον πλούτο μας, τις επιτυχίες μας, τούς τίτλους μας.».
Και κάπως έτσι, ο σανός έγινε χαβιάρι.
Αναπτύχθηκε μία κουλτούρα,
η οποία ορίζει ότι, αν δεν πάρεις τίτλο κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή,
είσαι ένα «τίποτα», ένα «καθόλου», ότι δεν αξίζεις να ζεις.
Τι νομίζετε·
είναι τυχαίο ότι υπάρχουν αναρίθμητοι άνθρωποι
που ξημεροβραδιάζονται στο Twitter, στο Facebook και στο Instagram
για να πάρουν όσο το δυνατόν περισσότερα «retweets» και «likes»;
Διόλου τυχαίο είναι.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι εμπίπτουν στην «Υστερία των Τίτλων»,
στο «Αμόκ τής Μετρησιμότητας».
*** Όχι, δεν ξεχάστηκα, ούτε φλυάρησα·
ο Παναθηναϊκός είναι σήμερα το κεντρικό μας θέμα.
Εκτός, λοιπόν, από τούς μετρήσιμους τίτλους,
υπάρχουν και αυτοί που δεν εμπίπτουν σε Μέτρο,
διότι η αξία τους είναι Ανεκτίμητη.
Ο σημαντικότερος τίτλος που δύναται να έχει μία ομάδα ή ένας άνθρωπος,
είναι ο «Τίτλος Τιμής».
Μέχρι πέρυσι,
ο Ολυμπιακός είχε κατακτήσει τα 19 στα 21 τελευταία πρωταθλήματα
από το ’97 και εντεύθεν
(τα δύο που δεν πήρε, ισχυρίζεται ότι τού τα έκλεψαν·
μιλάμε για τον Τερματισμό τής Ξευτίλας
και το σπάσιμο τού Κοντέρ τής Απληστίας·
μιλάμε για τον Υπέρτατο Φαταουλισμό,
ο οποίος προσβάλλει την Ανθρώπινη Νοημοσύνη και τη Δημόσια Αισθητική).
Ο «Ο.Σ.Φ.Π. 1997-2017» προσέθεσε στην τροπαιοθήκη του πάμπολλους τίτλους,
αλλά στο Συλλογικό Θυμικό και στο «Κοινό Περί Δικαίου Αίσθημα»
είναι καταδικασμένος με όρους όπως
«χάρτινος», «διορισμένος», «Παράγκα», «Εγκληματική Οργάνωση», «Συμμορία»,
και από πλείστους άλλους αρνητικούς χαρακτηρισμούς, ων ουκ έστιν αριθμός.
Εδώ δεν μιλάμε για εμπλουτισμό τής ιστορίας ενός συλλόγου,
αλλά για βαρύτατο φόρο αίματος.
Τα ακριβώς αντίθετα πρεσβεύει
ο πάλαι ποτέ «Πρέσβης» τού Ελληνικού Ποδοσφαίρου στην Ευρώπη·
ο Παναθηναϊκός πήρε την Κυριακή μία Τεράστια Νίκη,
μία «Νίκη Τίτλου», μία «Νίκη-Τίτλο».
Επέτυχε μία Αντρίκεια Νίκη στηριζόμενος σε Παιδιά.
17χρονα, 18χρονα, 20χρονα παιδιά
που βρέθηκαν ξάφνου να φορούν την Τεράστια Πράσινη Φανέλα
και αντί να καταρρεύσουν από το βάρος της,
πήραν δύναμη και άνθισαν με το «τριφύλλι» στο στήθος.
Ο αγώνας «Ξάνθη-Παναθηναϊκός 0-1»
έχει κατακτήσει ήδη μία θέση στην Ιστορία τού Ελληνικού Ποδοσφαίρου
(και αυταποδείκτως, στην Ιστορία τού Παναθηναϊκού).
Οι λόγοι δεν άπτονται ενός τίτλου
που αποκτήθηκε με ρυπαρούς, τοξικούς και εγκληματικούς τρόπους,
αλλά των τίτλων τιμής που έφερε μαζί της αυτή η Νίκη.
Ακόμη και η ανεξηγήτως (;) εχθρική διαιτησία τού Σιδηρόπουλου,
συνεισέφερε εν’ τέλει,
ώστε η επικράτηση τού Π.Α.Ο. να προσλάβει τις διαστάσεις που τής έπρεπαν.
Ο «κορυφαίος Έλληνας διαιτητής»,
όχι μόνο δεν σεβάστηκε έναν Τεράστιο Σύλλογο
που χειμάζεται και ταλανίζεται από αχυρανθρώπους,
αλλά -πάνω απ’ όλα- δεν σεβάστηκε τα Παιδιά.
*** Όσο δεν σέβεσαι αυτόν που αξίζει τον σεβασμό, τόσο χάνεις τον σεβασμό.
Ο Σιδηρόπουλος έγραψε μία «μαύρη σελίδα» στην ιστορία του,
την ώρα που τα Παιδιά γράφαν’ μία «Χρυσή Σελίδα» στην Ιστορία τού Παναθηναϊκού.
Ο Παναθηναϊκός έχει τον Σεβασμό Μας!
Απόφθεγμα Ημέρας: Ο Ύψιστος Τίτλος είναι ο Σεβασμός!
ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ
* Όσα θα συμβούν στον αποψινό αγώνα τού Τσάμπιονς Λιγκ, Α.Ε.Κ.-Βίντι
* Ό,τι άλλο θέλουμε…
* Και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει…
*** Γυρίστε ανάποδα την κλεψύδρα· ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση!
*** Αύριο πάλι…
Ο Αθλητάμπουρας
