Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Χθες μιλήσαμε για τον «Πατερούλη» που έχει ανάγκη ο Νεοέλληνας,
προκειμένου ο ίδιος να μπορεί με την άνεσή του να είναι «τζάμπα μάγκας»·
διότι,
σε αντίθεση με τον άγραφο νόμο που ορίζει
ότι «Μάγκας» είναι αυτός που πληρώνει για τις πράξεις του,
ο Νεοέλληνας θεωρεί μαγκιά να μην πληρώνει.
Σήμερα θα μιλήσουμε για την Ατομική και τη Συλλογική Ευθύνη.
*** Η Ατομική Ευθύνη είναι Έμφυτη,
ενώ η Συλλογική Ευθύνη είναι επίκτητη
και σχεδόν πάντα διαθέτει νόθα και άδικα χαρακτηριστικά.
Όλα στη ζωή ξεκινούν από το Άτομο.
*** Πριν από μέρες, οδηγώντας,
είχα μπροστά μου έναν θλιβερό πολίτη
που -εν’ κινήσει- πετούσε σκουπίδια από το αμάξι του στον δρόμο.
Ένα ρυπαρό ανθρωπάκι, ένα ανδρείκελο,
που μάλιστα είχε και τη γυναίκα του στη θέση τού συνοδηγού
(καταλαβαίνετε πόσο καθαρή θα είναι κι αυτή,
ώστε να ανέχεται τέτοια συμπεριφορά).
Τι έκανε, λοιπόν, αυτό το ζευγάρι τής συμφοράς..;
Διεσκόρπιζε στον δρόμο την προσωπική του βρομιά·
μετέτρεπε την Ατομική Ευθύνη σε Συλλογική,
ασχημονούσε εις βάρος τής Δημόσιας Ιδιοκτησίας.
Η Αθήνα (και εν’ γένει όλη η Ελλάδα)
εμφανίζει άσχημη εικόνα από κάτι τέτοια μικροαστικά όντα,
που δεν έχουν -αν μη τι άλλο- το φιλότιμο
να διατηρήσουν τα ρυπαντικά σύνδρομά τους
αποκλειστικώς στο επίπεδο τού ιδιωτικού βίου τους.
Πέτα τα σκουπίδια σου στο σαλόνι σου, στην κουζίνα σου,
στην κρεβατοκάμαρά σου,
πήδα τη γυναίκα σου δίπλα σε αλλοιωμένες τροφές
και σε ποντίκια που θα κάνουν βόλτα δίπλα σας,
αλλά δεν έχεις το δικαίωμα να ξεφορτώνεσαι τα απόβλητά σου
σε έναν δρόμο που ανήκει και σε μένα.
Μού χαλάς τη διάθεση, βυσσοδομείς στο περιβάλλον,
είσαι ασεβής, είσαι αχρείος,
είσαι πιο σκουπίδι από τα σκουπίδια που πετάς από το παράθυρο.
*** Φυσικά,
αυτό που περιγράφω
είναι ένα από τα μυριάδες παραδείγματα Νεοελληνικής Μαγκιάς.
Και ερωτώ..:
Υπάρχει έστω ένας από εσάς που να πιστεύει,
ότι το ζευγάρι τής ιστορίας που μόλις σάς διηγήθηκα,
δύναται να αναλάβει την Ατομική Ευθύνη;
Υπάρχει έστω ένας από εσάς που να πιστεύει,
ότι το ζευγάρι τής ιστορίας
δεν θα προσπαθεί σε κάθε πτυχή τής ζωής του
να μεταφέρει την ευθύνη του στον Σύλλογο, στην Κοινωνία..;
Ο τουρίστας
που θα δει τα σκουπίδια αυτού τού θλιβερού ζευγαριού στον δρόμο,
θα σκεφτεί απολύτως δικαιολογημένα ότι η Αθήνα είναι βρόμικη πόλη.
Δεν θα κάνει προσωπικούς διαχωρισμούς,
διότι δεν είναι σε θέση να πράξει κάτι τέτοιο.
Οπότε, ποιο είναι το αποτέλεσμα;
Το αποτέλεσμα είναι
ότι το Προσωπικό Παράπτωμα τέμνεται σε πάμπολλα κομμάτια
και μετατρέπεται σε κλάσμα με παρονομαστή την Κοινωνία.
Και αντί ο Αριθμητής, ο Ένοχος,
να είναι ίδιος με τον Παρονομαστή, το Παράπτωμα,
ώστε να έχουμε το κλάσμα «1/1»
και το πηλίκο -δηλαδή, η Απόδοση Ευθύνης- να ισούται με τη Μονάδα,
έχουμε το κλάσμα 1/10.000.000
(όπου «10.000.000», η στρογγυλοποίηση τού πληθυσμού τής Ελλάδας).
Σε απλά ελληνικά,
αυτός που υποπίπτει στο εκάστοτε «νομιμοποιημένο» έγκλημα,
πληρώνει το ένα δεκάκις εκατομμυριοστό τής ζημιάς
και όλο το υπόλοιπο το πληρώνουμε εμείς οι ανέφταιγοι
(επί μέρους «ανέφταιγοι»,
καθώς σε άλλα θέματα
είμαστε εμείς που ετσιθελικά μοιραζόμαστε την αποκλειστική ευθύνη μας).
Μάλιστα,
το Νεοελληνικό Θράσος βρίσκεται σε τόσο δυσθεώρητα επίπεδα,
που -όταν επί παραδείγματι- κάνεις παρατήρηση σε έναν φίλο σου
για το σκουπίδι που επέταξε στον δρόμο ή στη φύση,
παίρνεις «χαριτωμένες» απαντήσεις όπως..:
«Θα τα μαζέψει ο δήμος»,
«Γι’ αυτό πληρώνονται οι σκουπιδιάρηδες»,
και ούτω καθ’ εξής.
*** Η Ατομική Ευθύνη διαθέτει μία καταπληκτική αντιφατικότητα:
είναι αντιδημοφιλής και συνάμα άκρως εμπορική.
Ένοχος καθώς είναι ο Νεοέλληνας,
όταν πάρει πρέφα ότι μιλάς για «Ατομική Ευθύνη»
θα σε κοιτάξει με μισό μάτι
και ταυτοχρόνως θα σηκώσει τις κεραίες του
για να διαπιστώσει μήπως αναφερθείς σ’ αυτόν.
Για τον Νεοέλληνα είσαι ο καλύτερος φίλος όσο δεν τού μιλάς για Ευθύνη.
Τού μίλησες για Ευθύνη;
Έγινες ο χειρότερος εχθρός του.
*** Και τώρα που έκανα λόγο για Φιλία,
θυμήθηκα άλλο ένα χαρακτηριστικό περιστατικό,
το οποίο καταδεικνύει σε απόλυτο βαθμό
τη στρεβλή νοοτροπία των πολιτών
αυτής τής -κατά τ’ άλλα- υπέροχης πατρίδας.
Εγώ έχω κόψει το τσιγάρο εδώ και πάρα πολλά χρόνια·
μάλιστα,
ακριβώς επειδή γνωρίζω βιωματικά
πόσο δύσκολο είναι να κόψεις αυτό το δολοφονικό ναρκωτικό,
είμαι υπερήφανος
που κατέφερα κάτι το οποίο αναρίθμητοι άνθρωποι δεν έχουν καταφέρει
(εύχομαι σε όλους να το πράξουν).
Εργαζόμουν, λοιπόν, πριν από κάμποσα χρόνια,
σε άλλον μεγάλο μιντιακό όμιλο·
συγκεκριμένα, σε μία από τις εφημερίδες του.
Η σάλα των δημοσιογράφων ήταν γεμάτη με δεκάδες γραφεία·
είχα, που λέτε, την ατυχία,
στο αντικριστό γραφείο με το δικό μου, σε απόσταση ενός μέτρου,
να κάθεται ένας γνωστός δημοσιογράφος που εκάπνιζε αρειμανίως
και χωρίς να τηρεί την οποιανδήποτε δεοντολογία προς εμένα.
Ένα τσιγάρο ήταν μονίμως αναμμένο στο τασάκι του,
ακόμη κι όταν αυτός έλειπε σε meeting·
έτσι, μία μέρα τού έκανα παρατήρηση,
διότι -ενώ είχα καταφέρει να κόψω το τσιγάρο-
αυτός με ηνάγκαζε να καπνίζω.
Η απάντησή του στην παρατήρησή μου,
ήταν ανεκδιήγητη και αισχρά ψυχαναγκαστική..:
«Έλα, ρε ’σύ…»,
μού είπε με ηχόχρωμα γλοιώδους και συνάμα απειλητικού καλοπιάσματος,
«…δεν είμαστε φίλοι;».
Η Απόλυτη Αισχρότητα.
Τι μού έλεγε επί τής ουσίας αυτός ο άνθρωπος;
Μού έλεγε
«Ή δέχεσαι για χάρη τού εθισμού μου να ρισκάρεις κι εσύ την υγεία σου,
ή δεν θα έχουμε καλές σχέσεις.».
Και επειδή οι συζητήσεις και τα θέματα
που αναπτύσσουμε όλες αυτές τις μέρες,
έχουν ως αφετηρία τους την τρέχουσα Εθνική Τραγωδία,
θα κάνω σχετικές αναγωγές τού συμβάντος που μόλις σάς εξιστόρησα.
Οι τοπικές, οι μικρές κοινωνίες,
συχνά λειτουργούν στηριζόμενες στον «Νόμο τής Ομερτά»
(για την ακρίβεια, πρόκειται για τη μικροαστική εκδοχή του):
«Έλα, ρε ’σύ, μη με καρφώσεις που κατεπάτησα το δάσος.
Δεν είμαστε φίλοι;».
«Έλα, ρε ’σύ, μη διαμαρτυρηθείς που έχτισα σπίτι δύο μέτρα από τον αιγιαλό.
Δεν είμαστε φίλοι;».
Και πάει λέγοντας…
Και τα «στραβά μάτια» ανταλλάσσονται με «στραβά μάτια».
Μία κοινωνία εθελοντών τυφλών,
όπου η «τζάμπα μαγκιά» είναι ο μόνιμος «τυφλοσούρτης».
*** Ανέκαθεν απεχθανόμουν και απεχθάνομαι
να ακούω τη φράση «Εκεί μάς κατάντησαν οι αλήτες».
Πρόκειται για καραμπινάτη περίπτωση τής κατάστασης
που η Ψυχολογία ονομάζει «Προβολή»·
εν’ προκειμένω,
μεταφέρεις την Ατομική Ευθύνη, την ευθύνη που έχεις για την κατάντια σου,
στους άλλους, στους «αλήτες».
Λες και εσύ δεν ψηφίζεις, λες και εσύ δεν υποχρεούσαι να αντιστέκεσαι·
η Αντίσταση είναι Ατομική και Συλλογική Υποχρέωση,
και όχι μία «διακριτική ευχέρεια».
*** Ο Λαός είναι ο Αυτο-Ευφημισμός τής Μάζας.
Σε επίπεδο καθημερινότητας κυριαρχεί η Μάζα·
ως εκ’ τούτου,
οι άνθρωποι γίνονται -στην πλειοψηφία τους-
χαμερπείς, υποτακτικοί, παραδομένοι, φιλοτομαριστές·
προσπαθούν διά τής Αδιαφορίας να αισθανθούν ξέγνοιαστοι.
Και έρχονται κάτι στιγμές, όπως αυτή τής Εθνικής Τραγωδίας,
όπου ο Ανεύθυνος θυμάται την Ατομική Ευθύνη,
όπου οι Χαμερπείς γίνονται Μεγαλειώδεις,
όπου η Μάζα γίνεται Λαός
και η Συλλογική Ευθύνη μετατρέπεται σε Ευλογία και Λύτρωση!
Απόφθεγμα Ημέρας:
Όταν σέβεσαι, δικαιούσαι να σε σέβονται.
Όταν δεν σέβεσαι, θα ζητιανεύεις να σε σέβονται.
Και ποιος θα σε σεβαστεί όταν ζητιανεύεις να σε σεβαστεί..;
ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ
* Π.Α.Ο.Κ. εναντίον Βασιλείας: Η Δημοκρατία θα νικήσει!
* Θέλει ο Αλαφούζος να κρυφτεί ότι είναι Ολυμπιακός
και το δελτίο ειδήσεων τού «Σκάϊ» δεν τον αφήνει.
Η λεπτομέρεια που σφραγίζει αυτό που ήδη ξέραμε.
* Ό,τι άλλο θέλουμε…
* Και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει…
*** Γυρίστε ανάποδα την κλεψύδρα· ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση!
*** Αύριο πάλι…
Ο Αθλητάμπουρας
