*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Υπάρχουν φορές στη ζωή,
που η δυνατότητα να γράφεις
και να θέτεις στον δημόσιο διάλογο τις σκέψεις σου
είναι αναντάλλαχτη πολυτέλεια.
Έτσι ακριβώς νοιώθω μετά από τον Τεράστιο Τελικό που είδαμε το Σάββατο•
αυτός ο αγώνας δεν ήταν απλώς διαφήμιση τού Ποδοσφαίρου•
ο τελικός Ρεάλ-Λίβερπουλ ήταν Διαφήμιση τής Ζωής!
Ό,τι μπορεί να συμβεί στη ζωή, ήταν εδώ:
η Ατυχία, η Τύχη,
το Κλάμα, το Γέλιο,
το Τραγικό, το Απίθανο,
ο Όλεθρος, η Σωτηρία,
η Ειρωνεία, η Ματαιότητα,
και πάνω απ’ όλα το Πεπρωμένο.
Ναι, με όσα γίναν’ σ’ αυτό το ματς,
δεν αναλώνεσαι σε φυσικές εξηγήσεις•
όλα τα πιστώνεται και τα χρεώνεται το Κάρμα.
Το στοιχείο που καθιστά μοναδικόν τον συγκεκριμένο αγώνα,
είναι ότι ήταν συγκλονιστικός χωρίς να είναι συγκλονιστικός•
δεν υπάρχει τέτοιο αντίστοιχο παράδοξο στα παγκόσμια αθλητικά χρονικά.
Πάμε, όμως, να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
*** Πριν από τον τελικό,
όλοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τοποθετούμασταν
και κάναμε προβλέψεις•
προσωπικώς,
θεωρούσα ότι η Ρεάλ ήταν ακλόνητο φαβορί
και έβρισκα άκρως ελκυστική απόδοση
το 1,70 που δινόταν για κατάκτηση τού τροπαίου•
όπως επίσης,
όμοια απόδοση προσφερόταν και στο «Under 3,5 goal»•
ναι, οι δύο αντίπαλες τού τελικού είναι άκρως επιθετικογενείς ομάδες,
αλλά ο Στόχος λειτουργεί σε τέτοιες περιπτώσεις
ως ξυπνητήρι αυτοσυντήρησης•
ακόμη και στο 1ο λεπτό να επιτευχθεί γκολ,
δεν σημαίνει ότι επί 90 λεπτά θα παίζεται ανέμελο ποδόσφαιρο
επιπέδου «Μουντιαλίτο».
Και ξεκινάει ο αγώνας…
Η Λίβερπουλ μπαίνει πιο δυνατά•
μοιάζει να θέλει να σβήσει κι από την ίδια της τη σκέψη
τον χαρακτήρα τού Αουτσάϊντερ που τής αποδίδεται σε τούτο το παιχνίδι.
Σε έναν τελικό (πόσω μάλλον, όταν μιλάμε για «Τσάμπιονς Λιγκ»),
αν είσαι κατώτερη ομάδα δύο είναι τα τινά:
Ή μπαίνεις με θράσος
και προσδοκάς αυτό να μετατραπεί σε θριαμβεύον θάρρος,
ή εμφανίζεσαι έχοντας ως μοναδική σκέψη να κλέψεις το ματς.
Προς τιμήν της η Λίβερπουλ,
επέλεξε τον ρόλο που τής ορίζει η πολύ βαριά φανέλα της…
*** Στο 25ο λεπτό ο τελικός αποκτά το πρώτο του τατουάζ•
μετά από μία παλαιστική λαβή τού Σέρχιο Ράμος,
το υπερ-όπλο τής Λίβερπουλ, ο Μο Σαλάχ, τραυματίζεται στον ώμο•
πέντε λεπτά μετά, εγκαταλείπει οριστικά τον αγώνα•
οι Οιωνοί κλείνουν το μάτι με νόημα στη Ρεάλ.
Ο Σέρχιο Ράμος το ήθελε;
Με επιφύλαξη απαντώ «Όχι».
Θα μπορούσε να έχει αποφύγει αυτόν τον επικίνδυνο τρόπο;
Εννοείται πως ναι.
Για να το πω με ένα δηκτικό λογοπαίγνιο,
στην εν’ λόγω φάση αποδεικνύεται
ότι ο Ράμος και ο Βαράν είναι το ίδιο πρόσωπο.
Βεβαίως,
σε αναμετρήσεις και σε φάσεις τέτοιου είδους
οφείλουμε πάντα να θυμόμαστε και να συνυπολογίζουμε
ότι η αδρεναλίνη σπάει τα κοντέρ
και συνάμα έχουμε να κάνουμε
με εκκωφαντικά ακριβοπληρωμένους ανθρώπους,
οι οποίοι αρρωσταίνουν όταν δεν γίνεται το δικό τους•
ως εκ’ τούτου,
πολλοί από όσους επιδίδονται σε Παγκόσμιο Πρωταθλητισμό,
δεν ορρωδούν να μετέλθουν και μεθόδους
που απέχουν παρασάγγας από το «Ευ Αγωνίζεσθαι».
Από αυτό το συμβάν κρατώ δύο συγκλονιστικά στιγμιότυπα•
ένα έγχρωμο και ένα ασπρόμαυρο.
Ας δούμε πρώτα τη συναισθηματική συντριβή επενδεδυμένη με χρώμα…
60.000 θεατές στο γήπεδο,
εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι
στημένοι μπροστά στις τηλεοράσεις τους,
και στη μέση τού κατάμεστου γηπέδου η Απόλυτη Απομόνωση.
Η Λίβερπουλ τού τέλους, 70 αγωνιστικά λεπτά πριν το τέλος.
Η Κορύφωση, όμως, έρχεται στην ασπρόμαυρη φωτογραφία…
τα πάντα γύρω αποκτούν μία θολότητα•
κυριαρχούν ο Πόνος και η Συνειδητοποίηση.
Ακόμη κι όταν παίζεις σε ομάδα, υπάρχουν στιγμές που νοιώθεις μόνος.
Αυτή είναι μία τέτοια στιγμή.
*** Το πρώτο 45λεπτο ολοκληρώνεται
με μία ακόμη αναγκαστική αποχώρηση•
τα δάκρυα τού Σαλάχ ενώνονται με αυτά τού Ντάνι Καρβαχάλ,
ο οποίος επίσης φεύγει τραυματίας.
Ψευδαίσθηση.
*** Ξεκινάει το δεύτερο ημίχρονο
και πριν οι δύο ομάδες βρουν τα πατήματά τους, στο 48ο λεπτό,
μπέρδεμα στην άμυνα τής Λίβερπουλ,
τετ-α-τετ τού Ίσκο και δοκάρι.
Ουφ, ο κίνδυνος πέρασε για την αγγλική ομάδα. Ή μήπως όχι;
*** Το χρονόμετρο σημαδεύει το 50:10,
όταν ο Κάριους βγαίνει στην άκρη τής περιοχής του
και μπλοκάρει εύκολα μία βαθιά μπαλιά τού Κρος προς τον Μπενζεμά.
Κι εκεί συμβαίνει το Αδιανόητο•
η Υφήλιος τρίβει τα μάτια της με αυτό που βλέπει•
ξάφνου η μπάλα καταλήγει στο βάθος τής εστίας τής Λίβερπουλ.
Ο Ορισμός τού «Γκολ από το Πουθενά»!
και το μόνο που έχει να κάνει είναι να πετάξει τη μπάλα αριστερά
που είναι μόνος του ο Ρόμπερτσον.
Αντ’ αυτού,
τρώει κόλλημα ο εγκέφαλός του
και επιχειρεί να την πασάρει στα δεξιά•
μία -έτσι κι αλλιώς- λανθασμένη επιλογή,
καθώς όλοι οι επιτιθέμενοι τής Ρεάλ
έχουν συγκλίνει λόγω τής εξέλιξης τής φάσης προς τη συγκεκριμένη πλευρά.
Δείτε…
μαρτυράται από τις κινήσεις τού Φαν Ντάϊκ•
έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να δούμε καρέ-καρέ
πώς τού έρχεται η κεραμίδα στο κεφάλι
(βλέποντας τη μπάλα να οδεύει προς τα χέρια τού τερματοφύλακά του,
γυρίζει πλάτη προς το τέρμα για να κατευθύνει τούς υπόλοιπους τής άμυνας
όταν θα δοθεί συνέχεια στο παιχνίδι•
ξάφνου, γυρίζει και αντικρίζει τη μπάλα να κυλάει στα δίχτυα,
και κοιτά τούς συμπαίκτες του όντας κεραυνοβολημένος•
μοιάζει να τούς λέει «Τι έγινε, ρε παιδιά..; Ας μού εξηγήσει κάποιος…»).
εκεί που -ωσάν τον βουλευτή Καλοχαιρέτα- λες «Ετελείωσε.»,
δεν προλαβαίνουν να περάσουν 5 λεπτά και ο Μανέ ισοφαρίζει.
Ο τελικός ξεκινάει απ’ την αρχή.
Όμως, όχι.
Το Πεπρωμένο έχει ήδη πάρει την απόφασή του
και την ισοφάριση την επέτρεψε για καθαρά τηλεοπτικούς λόγους.
Έτσι, μετά το αδιανόητο λάθος τού Κάριους,
τώρα γίνεται το 2-1 για τη Ρεάλ
με καταπληκτικό ανάποδο ψαλίδι τού νεοεισελθέντος Γκάρεθ Μπέϊλ•
125 δευτερόλεπτα αφ’ ότου παίρνει τη θέση τού Ίσκο,
σημαδεύει και μ’ άλλο φλέγον ερώτημα τον θεσμό..:
Εν’ τέλει,
ποιος έχει πετύχει το καλύτερο γκολ στην ιστορία τού «Τσάμπιονς Λιγκ»;
Ο Ζιντάν στον τελικό με τη Λεβερκούζεν;
Ο Ρονάλντο στον ημιτελικό με τη Γιουβέντους;
Ο Μπέϊλ στον τελικό με τη Λίβερπουλ;
(τι άλλο θα ’λεγα αφού μιλάμε για ποδόσφαιρο;)
Θεωρώ το γκολ τού Ζιντάν υπερεκτιμημένο.
Από την πρώτη στιγμή, από τότε, στο 2002,
δεν βρίσκω τον λόγο που υπάρχει αυτή η υμνολογία
(η οποία υμνολογία όσο περνούν τα χρόνια γίνεται αέναη και ακατάσχετη)•
ναι, αναμφίβολα είναι από τα καλύτερα,
ναι, είναι γκολάρα,
ναι, έχει υψηλό βαθμό δυσκολίας,
αλλά διαφωνώ οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως
για την a priori και de facto απονομή τού χρυσού μεταλλίου σε αυτό το γκολ.
Είναι ένα εξαιρετικά συγχρονισμένο μονοκόμματο βολέ,
με άψογο στυλ,
με αρκετές πιθανότητες να πιαστεί καλά ως σουτ,
με λίγες πιθανότητες να καταλήξει γκολ
και με ελάχιστες πιθανότητες να πάει εκεί που πάει,
αλλά γιατί «Νο1»;
Και πριν μπω στη σύγκριση με τα ανάποδα ψαλίδια των Ρονάλντο και Μπέϊλ,
θα γίνω προβοκάτορας,
απευθύνοντας σε εσάς που αξιολογείτε ασυζητητί
το τέρμα τού Ζιντάν ως το «Κορυφαίο»,
την εξής ερώτηση..:
Τι παραπάνω έχει το γκολ τού Ζιντάν
από το γκολ τού Καραγκούνη με τη Βέρντερ;
αφήστε την εμμονή με τη «βιτρίνα»,
και απαντήστε ποδοσφαιρικά.
Και για να σάς βοηθήσω•
αν το γκολ τού Γιώργου Καραγκούνη το είχε πετύχει ο Ζινεντίν Ζιντάν,
τι θα λέγατε;
Για ξαναδείτε το κι από άλλην οπτική γωνία…
-μόλις προέβην σε ετούτην την αναφορά-
θα μονολογήσατε ατάκες τού στυλ
«Τι είναι αυτά που λέει ο άσχετος;»,
«Πώς τολμάει και κάνει τέτοιες ανίερες συγκρίσεις;»,
και λοιπά.
Όμως, δεν εγκαταλείπω και ξαναρωτώ..:
Αν αυτό, το συγκεκριμένο γκολ τού Καραγκούνη,
το είχε βάλει ο Ζιντάν,
τι θα λέγατε;
Και για να το πω και ακριβώς αντίστροφα..:
Αν ο Καραγκούνης ή ο Κούτουλας ή ο Κουρουκερέζης ή ο Κολτσίδας
είχε βάλει το γκολ τού Ζιντάν,
θα λέγατε
ότι είναι το «Κορυφαίο Γκολ Όλων Των Εποχών» στο «Τσάμπιονς Λιγκ»
ή θα πετάγατε καμιά στρυφνή κριτική τού τύπου «Εντάξει, καλό γκολάκι.»;
*** Πάμε τώρα στα «ανάποδα».
Το «ψαλίδι» τού Ρονάλντο είναι πιο εντυπωσιακό, πιο «καλλιτεχνικό»,
πιο «Εικόνα».
Το «ψαλίδι» τού Μπέϊλ έχει υψηλότερο βαθμό δυσκολίας
και απαιτεί μεγαλύτερη συνέργεια τής τύχης•
η σέντρα κατευθύνεται προς τη φορά που έχει ήδη το σώμα του,
και γι’ αυτόν τον λόγο το εναέριο ενσταντανέ είναι λιγότερο χαριτωμένο•
σε αντίθεση με την περίπτωση τού Ρονάλντο,
όπου η μπάλα έχει φορά απομάκρυνσης από το σώμα του,
με αποτέλεσμα να αναπτύσσεται πιο ισχυρή δυναμική στο σουτ
και να ευνοείται η «αερογραφία»!
η προσωπική μου ιεράρχηση είναι η ακόλουθη..:
Νο1 – Το γκολ τού Ρονάλντο
Νο2 – Το γκολ τού Ζιντάν
Νο3 – Το γκολ τού Μπέϊλ
Παρεμπιπτόντως,
φήμες λένε ότι αν παίξεις ανάποδα τον όρο «ανάποδο ψαλίδι»,
ακούγεται το όνομα «Ρεάλ Μαδρίτης».
*** Βεβαίως, μιας και ο λόγος για τον Ρονάλντο,
θα ήταν παράλειψή μας να αγνοήσουμε
το γρουσούζικο βλέμμα του προς τον Σαλάχ,
πριν οι ομάδες βγουν στον αγωνιστικό χώρο•
μιλάμε ότι τέτοιο «μάτι»
ούτε η Τασσώ Καββαδία στην εκάστοτε νύφη της στις ελληνικές ταινίες.
Οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες…
όπου ναι μεν η Λίβερπουλ δεν εμπόρεσε έστω να κλέψει το τρόπαιο,
αλλά για μία ακόμη φορά αποδείχθηκε
ότι στη ζωή μπορεί(ς) να γίνεις ο «ήρωας» άθελά σου.
Μετά το 2-1, η αγγλική ομάδα επίεσε, είχε δοκάρι με τον Μανέ,
αλλά ο Κάριους αισθανόταν μία ακατανίκητη ασυνείδητη επιθυμία
να συναντηθεί με το Ελληνικό Δράμα.
Ακίνδυνο σουτ τού Μπέϊλ,
αλλά ο εκτός τόπου και χρόνου γκολκίπερ το «πνίγει» κι αυτό.
αναρτώντας, μάλιστα, ένα βιντεάκι,
το οποίο σημειολογούσε στα «αστέρια» τού «Τσάμπιονς Λιγκ»
και το πιο χαρακτηριστικό πλάνο τον απεικόνιζε
να έχει στα χέρια του την Υδρόγειο.
Το «πριν» και το «μετά» του,
είναι ένα πρώτης τάξεως μάθημα και μία διακήρυξη
ότι δικαιούσαι να επαίρεσαι μόνο ως Νικητής
και όχι ως… «υποψήφιος νικητής».
Ο Κάριους ήταν το βράδυ τού Σαββάτου «Μαγνήτης Κακοτυχίας»•
το πιστοποιούν με αδιαμφισβήτητο τρόπο τα δύο ολέθρια λάθη του
και το απίθανο γκολ τού Μπέϊλ.
Το Πεπρωμένο είχε αποφασίσει ότι η Λίβερπουλ δεν θα εσήκωνε κεφάλι•
μόνο για κάποιες στιγμές τής προσέφερε το δικαίωμα στην Αισιοδοξία,
αλλά ήταν μόνον μία φάρσα.
Σε ανθρώπινο επίπεδο ο Κάριους είναι απολύτως σεβαστός και συγχωρητέος•
σε καθαρά ποδοσφαιρική προσέγγιση
τον συμπυκνώνει το σχόλιο μίας Αγγλίδας,
η οποία
-απαντώντας σε όσους προέτρεπαν τούς ιθύνοντες τής ομάδας
να τον στηρίξουν-
έγραψε κάτω από την αμετροεπή ανάρτησή του:
«Υπάρχει μία λεπτή γραμμή
μεταξύ τής Απειρίας και τής Έλλειψης Ποιότητας.».
Η Λίβερπουλ οφείλει να στηρίξει τον Κάριους,
αλλά αυτό δεν θα αλλάξει τη Λεπτομέρεια.
Και το ερώτημα που προκύπτει -με βάση όσα συνέβησαν στον τελικό-
είναι το εξής..:
Δικαιούται ένας Μέτριος να είναι «Τραγικό Πρόσωπο»;
Φυσικά και δικαιούται,
διότι δεν είναι Γεννημένος Πρωταθλητής, δεν είναι Χαρισματικός.
Οι Χαρισματικοί δεν είναι «Τραγικά Πρόσωπα»• είναι Μοιραία Πρόσωπα!
Ο Κάριους ουδέποτε θα αναβαθμιστεί σε Μοιραίο Ποδοσφαιριστή.
Μοιραίος για τη Λίβερπουλ είναι ο Σαλάχ!
Στης Μοίρας το κατάστρωμα
ξέσπασε ανταρσία…
Το κύμα τού στασιασμού
μία μάς πάει στη Φθορά
και μια στην Αφθαρσία!
ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ
* Μάϊκλ Τζόρνταν ή ΛεMπρoν Τζέϊμς;
* Το ζευγάρι των τελικών τού «Ν.Β.Α.» που «κλειδώνει» τα ξημερώματα
* Ό,τι άλλο θέλουμε…
* Και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει…
*** Γυρίστε ανάποδα την κλεψύδρα• ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση!
Αύριο πάλι…
Ο Αθλητάμπουρας
