Αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Είναι απόγευμα Τετάρτης και διεξάγεται η προτελευταία αγωνιστική τού πρώτου γύρου.
Μόλις προ τριών ημερών, την Κυριακή,
ο πρωτοπόρος Παναθηναϊκός έχει γλυτώσει από τού… γαύρου τα δόντια
(ισοφαρίζοντας στην εκπνοή,
με το πολυσυζητημένο πανηλίθιο πέναλτι που κάνει ο Άβιλα στον Ιωαννίδη)
και τώρα καλείται στην εκτός έδρας αναμέτρηση με αντίπαλο τον Παναιτωλικό
να ξεπεράσει τη μέτρια εμφάνιση στο ντέρμπι και να πάρει τη νίκη.
Φευ· η μετριότητα βαίνει κλιμακούμενη, οι «πράσινοι» παρουσιάζουν απωθητικό θέαμα,
η πενιχρή παραγωγικότητα, η δυστοκία και η έλλειψη αυτοπεποίθησης είναι πασίδηλες,
οι αξιόλογες φάσεις λιγοστές, οι ευκαιρίες ελάχιστες, τα λεπτά κυλούν αργά και βασανιστικά,
η νέα απώλεια βαθμών φαντάζει εξαιρετικά πιθανή.
Μέχρι που φτάνουμε στο 78ο λεπτό…
Ο Ιωαννίδης παίρνει εξαιρετική θέση στη μικρή περιοχή τής ομάδας τού Αγρινίου
και δημιουργεί τις ιδανικές προϋποθέσεις
ώστε ο Χουάνκαρ να κάνει εκπληκτική σέντρα-διαβήτη (θυμίζοντας Μάρκους Μινχ).
Ο σέντερ-φορ τού Π.Α.Ο. πιάνει την κεφαλιά,
ο Ανέστης κάνει εξ επαφής εκπληκτική απόκρουση,
αλλά η ευνοϊκή κόντρα που ακολουθεί, οδηγεί σε εύκολο πλασέ στην κενή εστία.
0-1!
«Ναι, μωρή Αχρηστούρα!»,
μονολογώ -με απαθές κοφτό χαμόγελο και με σχεδόν ειρωνικό τόνο-
διασκευάζοντας επί τα χείρω την αποθεωτική προσφώνηση «Ναι, μωρή Παιχτούρα.».
Ο Φώτης Ιωαννίδης, ο ένας εκ των δύο ολίγιστων τού Παναθηναϊκού (ο άλλος είναι ο Σάντσες),
έχει σκοράρει και εν τέλει δίνει την υπερ-πολύτιμη νίκη στο «Τριφύλλι».
Και ξάφνου, εντελώς απρόσμενα, απλά και συνάμα μαγικά, πλημμυρίζω από συγκίνηση!
Ξάφνου,
ο Φώτης Ιωαννίδης, η «Αχρηστούρα», μού προσφέρει γενναιόδωρα το Ιερό Δικαίωμα τής Συγκίνησης.
Ξάφνου,
συνειδητοποιώ ότι αυτό το 22χρονο παιδί υπόκειται επί καιρώ στην Αδικία και στην Υποτίμηση,
αλλά βρίσκει το αξιοθαύμαστο σθένος και την απαράμιλλη δύναμη να πολεμά·
πολεμά για τον εαυτό του, αλλά κυρίως πολεμά για την Ομάδα!
Η «Στιγμή τής Συνειδητοποίησης» με οδηγεί να ανατρέξω στο πρόσφατο παρελθόν
και εκεί διαπιστώνω ότι αυτός ο «ολίγιστος», αυτή η «αχρηστούρα»,
αυτό το χαμίνι που συνήθως έρχεται από τον πάγκο ως συμπληρωματική ή έσχατη λύση,
έχει ήδη δώσει σημαντικά διαπιστευτήρια και έχει καταλυτική συμβολή
στη φετινή πορεία τού Παναθηναϊκού για την κατάκτηση τού πρωταθλήματος.
Εν αρχή ήταν η έξοχη ενέργεια που έκανε στις 9 Οκτωβρίου,
στην αναιμική νίκη με 1-0 επί τού Αστέρα Τρίπολης,
όταν άφησε την μπάλα να περάσει κάτω από τα πόδια του
και έβγαλε τον Βέρμπιτς σε τετ-α-τετ με τον αντίπαλο τερματοφύλακα.
Το γκολ δεν μπήκε, η ασίστ δεν πιστώθηκε στο διψασμένο παλμαρέ του,
η καταπληκτική κίνησή του αντιμετωπίστηκε ως η πλούσια εξαίρεση στον φτωχό κανόνα του.
Φτάνουμε στις 6 Νοεμβρίου και στο «αιώνιο» ντέρμπι.
Το ματς εκπνέει,
ο Ολυμπιακός είναι έτοιμος να πανηγυρίσει μία τεράστια νίκη
καταρρακώνοντας την ψυχολογία τού Παναθηναϊκού
και επιστρέφοντας στη διεκδίκηση τού πρωταθλήματος.
Λίγα δευτερόλεπτα απομένουν για το σφύριγμα τής λήξης,
όταν ο Ιωαννίδης αρνείται να παραδώσει σώμα και πνεύμα·
έτσι, κυνηγάει μία θεωρητικώς χαμένη μπαλιά,
διεκδικώντας την Αναίρεση τού Πεπρωμένου
και ενσαρκώνοντας τη συγκλονιστική ρήση τού Αλμπέρ Καμί
από το μνημειώδες δοκίμιο του για τον «Μύθο τού Σίσυφου»:
«Δεν υπάρχει Μοίρα που να μη νικιέται με την Περιφρόνηση.»!
Η «Αχρηστούρα» περιφρονεί τη Μοίρα και νικάει.
Παρ’ ότι ευρισκόμενος σε μειονεκτική θέση,
δίνει κάθε ικμάδα τής δύναμής του για να ανατρέψει τη Ματαιότητα
και εν τέλει τα καταφέρνει.
Η ορμή του, ο επιβλητικός σωματότυπός του
και η ταχυδυναμική που έχει αναπτύξει από τη φλεγόμενη επιθυμία του,
οδηγούν τον Άβιλα στη σπασμωδική ενέργεια.
Το πέναλτι-γκολ τού Σπόραρ και η λυτρωτική ισοφάριση
είναι το αποτέλεσμα τής πίστης και τής αυταπάρνησης
που επέδειξε αυτός ο «ολίγιστος», αυτή η «αχρηστούρα»
(αυταπάρνηση που στο πρόσφατο ματς με τα δρεπανηφόρα τής Λαμίας,
τον είχε «προικοδοτήσει» με κάταγμα στη μύτη).
Ο Φώτης Ιωαννίδης, ο υποτιμημένος και ενίοτε χλευασμένος,
μόλις έχει πετάξει οριστικά κι αμετάκλητα εκτός πρωταθλήματος τον Ολυμπιακό,
και μάλιστα -οποία καταπληκτική λεπτομέρεια- χωρίς καν να ακουμπήσει την μπάλα!
*** Το σημερινό πόνημα ήταν ήδη δρομολογημένο προς δημοσίευση,
ανεξάρτητα από το γεγονός ότι ο Ιωαννίδης απεδείχθη ΚΑΙ χθες η «χρυσή αλλαγή» τού Γιοβάνοβιτς
σκοράροντας λίγο πριν από τη λήξη τού ματς με τον Ατρόμητο
και γλυτώνοντας τον Π.Α.Ο. από κομβική βαθμολογική απώλεια στη λήξη τού πρώτου γύρου.
Το σημερινό πόνημα ήταν ήδη δρομολογημένο προς δημοσίευση με αυτόν τον τίτλο
και το μόνο που προσετέθη στο περιεχόμενό του
είναι ότι για ακόμα μία φορά η «Αχρηστούρα» απέδειξε εκκωφαντικώς τη χρησιμότητά της.
Τα εκατοντάδες σχόλια που έκαναν οι φίλαθλοι τού Παναθηναϊκού στα «Social Media»
αμέσως μετά την επίτευξη των λυτρωτικών γκολς
στους αγώνες με τον Παναιτωλικό και με τον Ατρόμητο,
αποτελούν ένα εκπληκτικό μείγμα όπου ενώνονται με μαγικόν τρόπο
η Χαρά, η Ευτυχία, η Ηδονή, η Καύλα, η Αποθέωση, η Αυτοκριτική και η Οικειότητα.
Θα σταθώ πρωτευόντως στην Οικειότητα,
διότι αυτή είναι που δομεί την Αξία των Ανθρωπίνων Σχέσεων.
Το επώνυμο είναι σχεδόν παντελώς απόν, το μικρό όνομα εμφανίζεται σε κάθε πιθανή μορφή:
Ο «Φώτης». Ο «Φωτάκος». Ο «Φωτάρας». Ο «Φώταρος».
Το εκπληκτικό στοιχείο είναι,
ότι συχνά απουσιάζει και η αναμενόμενη ενστικτώδης-αντανακλαστική ιαχή «Γκοοοολ»,
καθώς υπάρχουν αναρτήσεις που συμπυκνώνουν την επίτευξη τού τέρματος σε μία και μοναδική λέξη:
«Φώτης»!
Ο Φώτης γίνεται συνώνυμος με το Γκολ,
ο Φώτης γίνεται συνώνυμος με το Κρίσιμο Γκολ,
ο Φώτης γίνεται συνώνυμος με τη Λύτρωση.
Ο Παναθηναϊκός βιώνει «Ημέρες 2004»,
ο Ολισαντέμπε τώρα επωνυμείται «Ιωαννίδης»,
ο Εμάνουελ-«Μανόλης» τώρα ονομάζεται «Φώτης».
Το αντίδωρο τού Παναθηναϊκού Κόσμου στη χαρά που τού δίνει ο Φώτης, είναι η Αυτοκριτική.
Σε πιάνει νευρικό γέλιο όταν διαβάσεις τις κωμικές κορώνες αυτοκριτικής,
που κατά βάθος αποτελούν έμμεση πλην σαφή παραδοχή τού πρότερου αξιολογικού λάθους.
Εδώ η φράση «Φώτη, σε αδικήσαμε…» είναι υφέρπουσα και υπονοούμενη,
καθώς αντικαθίσταται από ξεκαρδιστικές ατάκες οπαδικής αυτο-ταπείνωσης,
και από αντίστοιχης φαιδρότητας σεξισμό
όπου ο Φώτης αναγορεύεται από τούς ίδιους τούς επικριτές και αμφισβητίες του
ως ο… επιβήτοράς τους
(ούτε η κακομαθημένη αριστοκράτισσα -«Crazy-Crazy Girl»- Ζωή Λάσκαρη
είχε τέτοιαν οργασμική δραστηριότητα στην ταινία «Οι Θαλασσιές οι Χάντρες»
από την ταραχή που τής πυροδοτούσε ο λαϊκός -«Φώτης Τσίπουρας»- Φαίδων Γεωργίτσης).
Ο Μύθος και το Καρτούν, το Καρτούν και ο Μύθος,
μπλέκονται σε μία υπέροχη παιδική οικειότητα και προσωποποιούνται στον Φώτη,
που από τη μια στιγμή στην άλλη γίνεται «Λαϊκός Ήρωας».
*** Συγκινούμαι…
Συγκινούμαι διότι ο Φώτης, ο «“Μανόλης” τού 2022»,
με έκανε να βιώσω μέσα μου τον στίχο ενός αείμνηστου μεγάλου μας ποιητή
που -ω! τι σύμπτωσις- ήταν κι εκείνος «Μανόλης (Αναγνωστάκης)»:
«Γηράσκω αεί αναθεωρών…»!
Συγκινούμαι διότι ο Φώτης με οδήγησε στην Αναθεώρηση.
Όχι, δεν θεωρώ ξάφνου ότι ο Ιωαννίδης έγινε «Ιμπραΐμοβιτς»,
ούτε πως έχουμε ενώπιόν μας τον διάδοχο τού Κριστόφ Βαζέχα.
Όμως, αναγνωρίζω με βαθιά τρυφερότητα το γεγονός,
ότι σε αυτό το σκληρό παιχνίδι που λέγεται «Ζωή»,
είναι απαραίτητοι και οι δευτεραγωνιστές, και οι τριταγωνιστές,
αρκεί να είναι αγωνιστές.
Ο Φώτης με συγκινεί διότι είναι Αγωνιστής.
Ο Φώτης με συγκινεί διότι είναι Ταπεινός.
Ο Φώτης με συγκινεί διότι είναι Ψυχωμένος.
Ο Φώτης με συγκινεί διότι είναι Αυταπαρνητικός.
Ο Φώτης με συγκινεί διότι καθαγιάζει τον υποτιμητικό προσδιορισμό «Αχρηστούρα»
και τον μετατρέπει σε «Προσφώνηση Αγάπης»!
Όταν, λοιπόν, στο τέλος αυτής τής σεζόν,
ο Παναθηναϊκός θα αναδεικνύεται Πρωταθλητής Ελλάδος,
ο Ύμνος τού Παναθηναϊκού θα έχει δικαίως την αρμόζουσα διασκευή του:
«Παναθηναϊκέ, Παναθηναϊκέ, Φωταθλητή σ’ όλα τα σκορ, Παντοτινέ.»!
Ο Αθλητάμπουρας
