Συνέντευξη: Ανδρέας Αθανασούλης
Η ιστορία του Γιάννη Αντετοκούνμπο, ο οποίος από τους δρόμους των Σεπολίων και των Αμπελοκήπων ως μικροπωλητής έφτασε να κατακτήσει τον κόσμο προκαλεί δέος, συγκινεί και στέλνει πολλαπλά μηνύματα. Μετά το βιβλίο «Γιάννης Αντετοκούνμπο, Γράφοντας Ιστορία» του Ισπανού αθλητικογράφου Χοσέ Μανουέλ Πουέρτας και την ταινία «Rise – Άνοδος: Η Ιστορία των Αντετοκούνμπο» από τη «Disney+» ένα νέο πρότζεκτ για τη ζωή της οικογένειας βρίσκεται στα σκαριά.
Χωρίς να έχει γίνει ακόμα γνωστό το όνομα του documentary αλλά και ο χρόνος που θα δοθεί ολοκληρωμένο το project η «Words and Pictures» ετοιμάζει ένα πολλά υποσχόμενο έργο για τη ζωή τόσο του MVP του ΝΒΑ, όσο και για ολόκληρη την οικογένειά του. Ο Τσαρλς και η Βερόνικα Αντετοκούνμπο βρίσκονται στην Αθήνα και προσπαθούν να πατήσουν στα πόδια τους, έχοντας αφήσει στη Νιγηρία τον Φράνσις και μεγαλώνοντας παράλληλα τον Θανάση, τον Γιάννη, τον Κώστα και τον Άλεξ.
Στην αμερικανική παραγωγή συμμετέχει ο Στέφανος Μουαγκιέ. Ο ηθοποιός που γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στο Βύρωνα από γονείς με καταγωγή από την Ουγκάντα, υποδύεται τον πατέρα του Γιάννη, Τσαρλς, σε νεαρή ηλικία. Ο Στέφανος μίλησε στο «zougla.gr» για το ντοκιμαντέρ που θα παρουσιαστεί το επόμενο διάστημα, αποκάλυψε στοιχεία της δουλειάς, μίλησε για τον Γιάννη, τα αδέρφια και τους γονείς του ως φυσικά πρόσωπα και αναφέρθηκε στο ρόλο του…
Παράλληλα ο Έλληνας ηθοποιός σύγκρινε και μίλησε για τις διαφορές και τις ομοιότητες της δικής του παιδικής ηλικίας σε σχέση με αυτή του Γιάννη και των τριών αδελφών του, αναφέρθηκε στον ρατσισμό και στην «ασπίδα» που προσφέρει ο «Greek Freak», ενώ στάθηκε στους άγνωστους «Γιάννηδες» που χάθηκαν λόγω του… άκαμπτου κρατικού μηχανισμού.
Ο Στέφανος Μουαγκιέ αναφέρθηκε επίσης στη δική του πορεία στην υποκριτική, στάθηκε στο όνειρό του που έγινε πραγματικότητα, καθώς ανέβηκε στη σκηνή της Μικρής Επιδαύρου, αποκάλυψε το… φλερτ του με τη δημοσιογραφία, το ποδόσφαιρο και τον στίβο και προϊδέασε για τα μελλοντικά του σχέδια.
Δείτε τη συνέντευξη που παραχώρησε ο Στέφανος Μουαγκιέ στη «Ζούγκλα»:
Αρχικά ο Στέφανος μίλησε για το project με την οικογένεια Αντετοκούνμπο:
«Είναι παραγωγή από την Words and Pictures από την Αμερική και έχει να κάνει με το documentary που αφορά την οικογένεια Αντετοκούνμπο. Άρα βλέπουμε διάφορες στιγμές καθημερινότητας από την οικογένεια, πριν ο Γιάννης και τα αδέρφια του κατακτήσουν τα παρκέ στο ΝΒΑ.
Όλοι γνωρίζουμε ότι είναι μία οικογένεια βιοπαλαιστών, άρα η σκηνοθετική άποψη είναι να επικεντρωθεί το υλικό σε αυτές τις στιγμές, γιατί δεν ήταν όλα ρόδινα. Για κανέναν δεν είναι ρόδινα, αλλά για τη συγκεκριμένη οικογένεια, όπως και για πολλές άλλες σαν κι αυτή βλέπουμε ότι η καθημερινότητά τους δεν ήταν τόσο απλή. Εγώ δράττομαι της ευκαιρίας επειδή είχα ακούσει πολλές ιστορίες από την μητέρα μου, καθώς έφτιαχνε τα μαλλιά της κάποιες φορές στην μητέρα των παιδιών. Όταν μεγάλωσα μου είχε εκμυστηρευτεί ιστορίες που πραγματικά λες ότι κάποιοι άνθρωποι έχουν μεγάλο ψυχικό σθένος να αγγίξουν τα όρια τους για να αλλάξουν την πορεία της ζωής τους. Είναι ένα μεγάλο κίνητρο αυτό. Από ότι έχεις καταπιαστεί και από αυτό αγαπάς να προσπαθήσεις μέσα από την αγάπη σου να αλλάξεις το επίπεδο ζωής σου.
Εγώ σε αυτό το πρότζεκτ υποδύομαι τον Τσαρλς Αντετοκούνμπο (σ.σ. πατέρας της οικογένειας) σε νεαρή ηλικία. Άρα οι σκηνές που έχω είναι με τον “Γιάννη”, τον “Θανάση”, τον “Κώστα” και τον “ Άλεξ ”. Τα “παιδιά” μου είναι σε ηλικίες 5, 7 αντίστοιχα. Είναι σε μικρές ηλικίες. Άρα εγώ είμαι ο μπαμπάς τους σε νεαρή ηλικία. Γίνεται ένα flashback όπου βλέπουμε τον πατέρα τους σε νεότερη ηλικία. Είναι αυτοτελής παραγωγή. Βλέπουμε στο documentary σκηνές που έχουν χρησιμοποιηθεί επαγγελματίες ηθοποιοί».
Αναφορικά με το πότε θα βγει στον «αέρα» η παραγωγή ο Στέφανος Μουαγκιέ, υπογράμμισε: «Όταν είχα ξεκινήσει να κάνω αυτή τη δουλειά πάντα με γοήτευε και ακουγόταν πολύ περίεργο σε πολλούς ότι δεν ήθελα να ασχοληθώ με την υποκριτική και να ξέρω ότι τα όρια μου τα παικτικά είναι μόνο στη χώρα μου. Πάντα είχα όνειρο να κάνω και παραγωγές έξω. Ευτυχώς με την προσπάθεια, με την δουλειά, αν και στην τύχη δεν πιστεύω καθόλου, άρα δεν θα την πω, έχω συνεργαστεί με ξένες παραγωγές.
Σε αυτή τώρα που είμαι, όπως και στην προηγούμενη που ήμουν με τον Γουίλιαμ Νταφόε δεν επιτρέπεται να λέμε παραπάνω ούτε για το καστ, ούτε για το πότε θα κυκλοφορήσει. Φανταστείτε ότι εδώ και 15 ημέρες επιτρέπεται να πούμε ποια είναι η παραγωγή. Τους είχα πάρει εγώ τηλέφωνο και τους είχα ρωτήσει. Δεν είναι μόνο στη συγκεκριμένη. Έτσι δουλεύουν έξω. Εδώ στην Ελλάδα με το που κλείσεις κάποια συνεργασία λες από τον φροντιστή πίσω από τις κάμερες μέχρι ποιος θα πρωταγωνιστεί, πότε θα βγει, σε ποιο κανάλι γίνονται γνωστά. Σε εμάς δεν επιτρέπεται να πούμε. Είναι καθαρά επικοινωνιακό, όπως δεν μου επιτρέπεται να πούμε ούτε και τον τίτλο».
«Τα πράγματα δεν πρέπει να τα έχουμε δεδομένα»
Τι σημαίνει για τον Στέφανο ο Γιάννης και η ιστορία των Αντετοκούνμπο; Τι συμβολίζει; «Δράττομαι της ευκαιρίας και το κάνω όχι από ανάγκη για να βαυκαλήσω τα γένια μου. Απλά για να δώσω ένα φόρο τιμής στους γονείς μου, έστω και χρόνια μετά. Είχα την ευκαιρία να μην ζήσουμε τέτοιες καταστάσεις. Οι γονείς μας (σ.σ. έχει μία αδερφή) με μεγάλο ιδρώτα εργαζόντουσαν και δεν μας έλειπε ποτέ τίποτα, χωρίς όμως να μας μεγαλώνουν και να μην μας δείχνουν να καταλάβουμε ότι τελικά τα πράγματα στη ζωή μας δεν πρέπει να τα θεωρούμε δεδομένα γιατί υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος.
Άρα, πολύ μικρός είχα επαφή με συμπολίτες μου που ήταν αφρικανικής καταγωγής και έβλεπα πράγματα που με άγγιζαν. Έτσι και η ιστορία του Γιάννη. Για να είμαι ακριβοδίκαιος έτσι και η ιστορία των Αντετοκουνμπο. Όλα τα παιδιά. Είναι μία ιστορία που δεν μπορεί να μην σε αφήσει έστω ένα λεπτό να σκεφτείς ότι τα πράγματα δεν πρέπει να τα έχουμε δεδομένα. Δηλαδή το μπάνιο που κάνουμε, το φαγητό που τρώμε, η στέγη που έχουμε πάνω από το κεφάλι μας, ότι είναι δεδομένη. Μιλάμε τώρα για μία ιστορία που οι άνθρωποι για να τα φέρουν πέρα πούλαγαν μικροπράγματα σε λαϊκές αγορές, σε πανηγύρια και έκαναν ότι μπορούσαν για να θρέψουν τα παιδιά τους.
Εγώ έχω μία σκηνή. Αυτό πιστεύω να μου επιτρέπεται να το πω. Γυρνάω από την εργασία μου και επειδή καταλαβαίνω ότι το φαγητό δεν μπορεί να φτάσει για όλα τα παιδιά, εντέχνως και πολύ έξυπνα και μάλλον η ανάγκη του ενστίκτου του πατέρα προσπαθούσε να το αλλάξει προς το κέφι και τον χορό και να το ξεπεράσουν τα παιδιά πολύ πιο εύκολα.
Για εμάς τους Αφρικανούς πάντα η μουσική μας συνοδεύει. Πιστεύω ότι τέτοια παραδείγματα πρέπει να μας κάνουν και εμάς καλύτερους ανθρώπους. Όπου μπορούμε να βοηθάμε αυτούς που μπορούμε. Είναι μία ιστορία που γενικά την έχουν ζήσει αρκετοί συμπολίτες μας από την Αφρική. Όλοι γνωρίζουμε ότι στα 90s ήταν μια περιοχή που άρχιζε και “κτιζόταν” από Αφρικανούς όπως η Κυψέλη. Μετά λίγο τα Πατήσια και λίγο οι Αμπελόκηποι. Άρα, πιστεύω εμείς που δεν ζήσαμε κάτι τέτοιο το μεγαλοποιούμε ακόμα πιο πολύ γιατί ένας που βιώνει την ίδια καθημερινότητα, το θεωρεί ότι έτσι είναι. Δεν ξέρω εάν το αποτυπώνω λάθος, αλλά εγώ το αισθάνομαι. Το βλέπω πολύ πιο… μεγαλό big think όπως θα λέγαμε στα “Ελληνικά”. Να βλέπεις μια οικογένεια που αυτή τη στιγμή έχουν κατακτήσει ένα πρωτάθλημα που είναι το όνειρο κάθε καλαθοσφαιριστή. Κάνουν αξιόλογα πράγματα και δεν είναι αθλητές “φωτοβολίδες”. Έχουν πορεία και θα έχουν πορεία. Εγώ μόνο θαυμασμό μπορώ να αισθανθώ γι αυτό το παιδία. Είχε κάποια όνειρα και τα κατάφερε και τα έκανε πραγματικότητα.
Βέβαια, ταυτόχρονα με την ιστορία του Γιάννη, του Θανάση και όλων των παιδιών από την οικογένεια μου βγαίνει και μία πίκρα για τα άλλα παιδιά που δεν κατόρθωσαν να αγγίξουν το όνειρό τους, λόγω του ότι το κράτος πρόνοιας τους γύριζε επιδεικτικά την πλάτη.
Χάθηκαν πολλά παιδιά και δεν αναφέρομαι μόνο σε παιδιά που καταπιαστήκαν με τον αθλητισμό. Μιλάω για παιδιά που ήθελαν η πορεία τους να είναι στην επιστήμη και στις τέχνες. Χάθηκαν γιατί πολύ απλά ήταν γεννημένοι εδώ και το κράτος δεν τους έδινε το αυτονόητο: την ελληνική υπηκοότητα. Άρα, στη μεγάλη χαρά που αισθάνομαι γι αυτό το παιδί που τα κατάφερε, μου βγαίνει και μία πίκρα για τα παιδιά που χάθηκαν».
«Πιτσιρικά με σταματούσαν αστυνομικοί σχεδόν κάθε μέρα»
Ο Στέφανος Μουαγκιέ θυμήθηκε ότι ως ανήλικο οι αστυνομικοί τον σταματούσαν και τον οδηγούσαν στο τμήμα τακτικά για αναγνώριση στοιχείων. Στάθηκε στο αντί-ρατσιστικό ρόλο του Γιάννη, χαρακτηρίζοντάς τον «εφήμερο», αλλά επεσήμανε ότι η «ασπίδα» που έχει υψώσει ο Αντετοκούνμπο παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στο σήμερα.
«Εγώ το βλέπω πάντα από την οπτική είτε για το παράδειγμα του Γιάννη, είτε από το πολύ μικρότερο παράδειγμα το δικό μου, από τη δουλειά που κάνω. Έχω καταλάβει ότι τελικά αυτό είναι εφήμερο. Τι εννοώ; Όταν ο Γιάννης – καλή του ώρα – μετά από 10-15 χρόνια σταματήσει την καριέρα του και δεν βγει ένας άλλος “Γιάννης”, αυτό δε σημαίνει ότι θα μείνει ως κληρονομιά στην κοινωνία μας. Αυτό είναι εφήμερο όσο είσαι ενεργός. Tο μόνο κοινό που έχω με τον Γιάννη από αυτά που έχω ψάξει και από την περιέργειά μου ως ηθοποιός για να βρω μέσα από την οικογένεια, είναι ότι και εμένα ως πιτσιρικά με σταματάγανε αστυνομικοί σχεδόν κάθε μέρα.
Βέβαια εγώ ήμουν από τους πολύ τυχερούς που από τότε είχε ελληνική υπηκοότητα. Δηλαδή το έλεγες και δεν το πίστευε κανείς. Με σταματούσαν κάθε μέρα. Τα ίδια άτομα που με σταματούσαν 16, 17, 18, 19 χρονών, στα 21 μου δε νομίζω ότι άλλαξα εγώ κάτι ως μενταλιτέ ανθρώπου, αλλά επειδή έτυχε να είμαι μπροστά στα φώτα οι ίδιοι άνθρωποι ήταν που μέχρι και σήμερα μου λένε να βγάλουμε σέλφι για τις κόρες τους.
Έτσι και ο Γιάννης έχει δημιουργήσει σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά μιλάμε τώρα για την δική μας την κοινωνία μία ασπίδα γύρω από το όνομά του και όσο είναι ενεργός αυτή η ασπίδα καλύπτει και τους υπόλοιπους που ανήκουν σε αυτή την κοινωνική ομάδα. Αλλά μην γελιόμαστε. Όταν ο Γιάννης θα σταματήσει να είναι ενεργός, αυτή η ασπίδα θα ξαναφύγει, μέχρι να έρθει ένας άλλος Γιάννης. Μακάρι δηλαδή με το έναυσμα του Γιάννη αυτό να ήταν ες αεί και πλέον η κοινωνία μας να μην κρίνει τον οποιοδήποτε από το χρώμα του, αλλά από την συμπεριφορά του, από την στάση του και από τις ιδεολογίες του. Σίγουρα όμως τώρα ναι η κοινωνία στο υποσυνείδητό της βλέποντας τον Γιάννη θα δει καλοπροαίρετα (σ.σ. τους υπόλοιπους).
Μιλάμε γι αυτούς που έχουν κάποια στεγανά. Δε μιλάμε για όλη την κοινωνία. Δεν είμαι μηδενιστής. Δεν πιστεύω ότι στην ελληνική κοινωνία όλοι ασπάζονται τον ρατσισμό. Μιλάμε για την ομάδα αυτή που είχε αυτή την πετριά. Τώρα που ο Γιάννης είναι ενεργός πιστεύω ότι ναι βοηθάει πάρα πολύ τον εκάστοτε Γιάννη, τον εκάστοτε εμένα, να μας βλέπουν καλύτερα».
«Με είχαν ζητήσει στον Ολυμπιακό»
Ο ίδιος ως νέος αγωνίστηκε στην ποδοσφαιρική ομάδα του Αθηναϊκού και προσέλκυσε το ενδιαφέρον του Ολυμπιακού. Η μετακίνηση δεν προχώρησε οπότε ασχολήθηκε με τον στίβο.
«Εγώ έπαιζα μικρός στον Αθηναϊκό ποδόσφαιρο, αλλά ο πατέρας μου δεν ήθελε να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Η μεγάλη μου στεναχώρια ήταν όταν με είχαν ζητήσει στον Ολυμπιακό να πάω. Δεν το επέτρεψε. Μου έμεινε μία πίκρα. Μετά έκανα λίγο στίβο, που ήμουν καλός. Έκανα 200μ. και τριπλούν. Πάντα μου άρεσε ο αθλητισμός και παρακολουθώ ποδόσφαιρο και στίβο. Και μπάσκετ εννοείται, αλλά περισσότερο ποδόσφαιρο. Γιατί έπαιζα ποδόσφαιρο».
«Όταν ξεκίνησα με την υποκριτική ήθελα κάποια στιγμή να παίξω στην Επίδαυρο»
Αναφορικά με τις μέχρι σήμερα συμμετοχές του και τους ρόλους του ο Στέφανος μίλησε για τον Φάκελο Βανκάου και την εμπειρία του από την Μικρή Επίδαυρο:
«Στο Φάκελο Βανκάου σε σκηνοθεσία του Σύλλα Τζουμέρκα. Τελειώσαμε το προηγούμενο Σάββατο. Για μένα ήταν όνειρο ζωής. Όταν ξεκίνησα με την υποκριτική ήθελα κάποια στιγμή να παίξω στην Επίδαυρο. Είτε στη Μεγάλη είτε στη Μικρή. Βέβαια, ρομαντικά είχα πει ότι όταν έρθει αυτή η στιγμή, θα έχει ολοκληρωθεί το ταξίδι μου στην υποκριτική. Τώρα που πέρασαν τα χρόνια εννοείται ότι αυτό δεν ισχύει. Ήταν μία εμπειρία που την περίμενα, την έζησα, την χάρηκα και στο δημιουργικό κομμάτι, στην διαδικασία προβών, αλλά και στη διαδικασία που είχαμε να το παρουσιάσουμε αυτό που είχαμε ετοιμάσει.
Υπήρχε το δημιουργικό άγχος, αλλά ήταν για μένα μία μεγάλη στιγμή γιατί την περίμενα και ρομαντικά ήθελα να το περάσω αυτό. Ήταν μία πολύ δική μου στιγμή και πάρα πολύ ρομαντική για μένα. Ήταν από τις λίγες φορές όπως είχε πει και στο Ηρώδειο. Εμείς οι ηθοποιοί έχουμε το άγχος όταν έχεις να παρουσιάσεις κάτι… Αν θα είσαι σωστός, αν θα ακούγεσαι σωστά, αν θα καταφέρεις να παρουσιάσεις όλα αυτά που έχει κατακτήσει στην πρόβα. Στο Ηρώδειο και στην Επίδαυρο ήταν οι δύο μοναδικές φορές που είπα: “Ξέρεις κάτι Στέφανε, βγες και παίξε για πάρτη σου. Είναι κάτι που το περίμενες. Μη σε νοιάζει αν τα λόγια σου θα ακούγονται στον μονόλογό σου, αν θα παρουσιάσεις αυτά που έχεις κατακτήσει στην πρόβα. Απλά βγες και απόλαυσέ το”. Αυτό έκανα και το χάρηκα πάρα πολύ. Και τις δύο παραστάσεις και χαίρομαι που είχε και απήχηση στον κόσμο και που είχε καλές κριτικές αυτό που παρουσιάσαμε.
Ο Μουαγκιέ μίλησε για τα σημεία-κλειδιά της καριέρας του, αλλά δεν… κατάφερε να ξεχωρίσει μόνο ένα: «Προσπαθώ να μην βάζω ταμπέλες στον εαυτό μου, αρά είναι αρκετές οι στιγμές που αισθάνομαι για την δουλειά που έχω δώσει και έχω αφοσιωθεί ότι καρποφόρησε. Άρα δεν μπορώ να σταθώ σε μία. Δηλαδή σίγουρα μεγάλη στιγμή για μένα ήταν όταν έπαιξα στην κεντρική σκηνή του Εθνικού. Σίγουρα στο Ηρώδειο, σίγουρα τώρα με τον Φάκελο Βανκάου στη Μικρή Επίδαυρο.
Σίγουρα ότι έχω συνεργαστεί με ηθοποιούς που εκτιμάω πάρα πολύ. Δηλαδή τηλεοπτικά έχω βρεθεί στο ίδιο πλατό με τον κύριο Μπέζο, που στην κωμωδία στη χώρα μας θεωρείται μετρ. Έχω συνεργαστεί σε ταινίες με ηθοποιούς όπως ο Ήμελλος, ο Μπερικόπουλος, ο Ξάφης, που πάλι θαυμάζω. Θεατρικά όπως η Σκαφιδά, η Τάκαλου. Έχω συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως ο Νίκος Μαστοράκης, ο Δημήτρης Λάλος, που πραγματικά νιώθω μόνο ευγνωμοσύνη που βρέθηκα μαζί τους και συνυπήρξα σε πρότζεκτ. Με τον κύριο Κηπουργό τον μουσικοσυνθέτη στο φεστιβάλ παλαιότερα. Άρα δεν μπορώ και ευτυχώς δεν μπορώ να πω μόνο μία. Και εννοείται και τα πρότζεκτ που κάνω έξω. Όπως με τον Γουίλεμ Νταφόε και όπως και άλλες παραγωγές που είναι για έξω».
Στην ερώτηση για τα μελλοντικά του σχέδια απάντησε: «Η τηλεόραση βρίσκεται σε ένα σημείο όπου πλέον μου θυμίζει πριν 16 χρόνια, όταν είχα ξεκινήσει. Θα έχουμε του χρόνου τουλάχιστον 45 παραγωγές. Βέβαια 45 παραγωγές μαζί με τις σειρές που θα είναι 10 και 9 γυρίσματα. Μαζί με αυτές θα είναι 45. Μιλάω τώρα για δύο πρότζεκτ, αλλά δεν είναι ακόμα ανακοινώσιμα, γιατί όπως γνωρίζουμε πολλές φορές τώρα στην εποχή μας τα βρίσκεις με το σκηνοθετικό τιμ, αλλά με την παραγωγή κάπου χαλάει η δουλειά. Άλλα σκέφτεσαι εσύ και άλλα σκέφτεται η παραγωγή. Θέλω να πιστεύω ότι πέρα από θεατρικά και στο σινεμά, θα είμαι και σε κάποια τηλεοπτική στέγη».
«Μου λείπει πάρα πολύ το ράδιο»
Αναφορικά με την δημοσιογραφία που τελικά… έχασε από την ηθοποιία αποκάλυψε: «Με γοήτευε πάρα πολύ η δημοσιογραφική κάλυψη. Ήθελα να πηγαίνω μικρός σε εμπόλεμες ζώνες. Αυτό ήθελα να κάνω. Να μεταδίδω την πληροφορία. Το σπούδασα. Παράλληλα ήμουν free lancer σε διάφορα έντυπα. Στα δύο γνωστά free press ήμουν ως free lancer. Είχα κάνει κάποιες συνεργασίες – μικρές μεν – με τον κύριο Καραμέρο και τον κύριο Χαριτάτο.
Είχα εκπομπή στο ραδιόφωνο. Απλά κάποια στιγμή αισθανόμουν πιο δημιουργικός και μη γελιόμαστε κιόλας είχα και περισσότερες προτάσεις στο κομμάτι της υποκριτικής. Τα έβαλα κάτω και είπα ότι από την στιγμή που αισθάνομαι πιο δημιουργικός με την όλη διαδικασία προβών, γυρισμάτων και είχα και περισσότερες προτάσεις, πήρα το ρίσκο να ακολουθήσω την υποκριτική.
Το έλεγα στους γονείς μου και πραγματικά κούναγαν το κεφάλι γιατί τότε ήταν 94% ανεργία η δημοσιογραφία, 97% η υποκριτική. Η οικογένεια μου είχε να αντιμετωπίσει ένα παιδί που και οι δύο επιλογές του ήταν ότι πάμε να τον στηρίξουμε για όσο ζούμε. Τελικά ακολούθησα την υποκριτική και δεν το μετανιώνω. Βέβαια μου λείπει πάρα πολύ το ράδιο, γιατί έκανα εκπομπές που είχαν βάση τη μουσική, αλλά καυτηρίαζαν την καθημερινότητα και με πολιτικό σχόλιο. Μου λείπει πάρα πολύ αυτό. Θα ήθελα κάποια στιγμή να το ξανακάνω, αλλά δεν μετανιώνω για την επιλογή μου».
«Μου αρέσει πάρα πολύ η αρχαία τραγωδία»
Σαν ηθοποιός έχει βρει την ταυτότητά του. Προτιμά συγκεκριμένα ήδη λόγου και δηλώνει λάτρης της Αρχαίας τραγωδίας: «Μου αρέσει να καταπιάνομαι με κείμενα που τα χαρακτηρίζει ο οπτικός λόγος. Όσο κάπως και να ακουστεί αυτό, αλλά είναι η αλήθεια μου και ας κριθώ γι αυτό δεν είναι πρώτη φορά Μου αρέσει να παραβρίσκομαι σε καλλιτεχνικούς χώρους που δεν επιτρέπεται η βρώση και η πόση. Πράγμα που σημαίνει πως όταν θα πας να παρακολουθήσεις κάτι θα σεβαστείς τον άνθρωπο που κάτι κάνει στη σκηνή. Μου αρέσει να καταπιάνομαι με κείμενα που δεν είναι εφήμερα. Γι αυτό μου αρέσει και πάρα πολύ η αρχαία τραγωδία. Από τέτοια κείμενα θέλω να καταπιάνομαι».
Όταν κλήθηκε να διαλέξει ανάμεσα σε θέατρο, κινηματογράφο ή τηλεόραση, απάντησε: «Θα το πω πολύ κυνικά. Αν είχα την οικονομική πολυτέλεια στη χώρα που ζω να ζω μόνο από το σινεμά, με πολύ σκέψη θα έλεγα ότι θέλω να κάνω μόνο σινεμά. Με μαγεύει αυτή η διαδικασία και μου αρέσει και πάρα πολύ περισσότερο το μενταλιτέ κόσμου που απαρτίζει το σινεμά. Ειδικά οι μικρομικάδες. Όσοι είναι ηθοποιοί και το ακούσουν αυτό θα το καταλάβουν».
Για το όνειρό του είπε: «Το όνειρό μου είναι να ξαναπαίξω στην Επίδαυρο. Δεν το βλέπω χωροταξικά, χωρία να κατακρίνω αυτούς που το βλέπουν χωροταξικά. Η Μικρή Επίδαυρος χωράει 2.000 κόσμο, η Μεγάλη γύρω στα 10.000-11.000 κόσμου ανά παράσταση. Σίγουρα θα είναι μία μεγάλη μου τιμή να είμαι και στην Μεγάλη, αλλά το όνειρό μου είναι να ξαναβρεθώ σε Αρχαίους Ναούς, όπως μου αρέσει να τους λέω, που εδώ και 1.000 χρόνια παραμένουν εδώ και βλέπεις ότι υπάρχει ακόμα καλλιτεχνική συνέχεια. Χωρίς να ξέρουμε όμως τι έκαναν τότε, αλλά υπάρχουν χώροι που χιλιάδες χρόνια υπήρχαν καλλιτεχνικές αναζητήσεις και υπάρχουν και σήμερα».
Κλείνοντας ο Στέφανος έδειξε ιδιαίτερη λαχτάρα να πάει διακοπές…
«Συνδύασα τις διακοπές με δουλειά μέχρι στιγμής. Δηλαδή ήμουν εφτά ημέρες στη Μεσσηνία, λόγω του πρότζεκτ με τον Γουίλεμ Νταφόε. Τελείωσε αυτό. Τώρα στην Επίδαυρο ήμασταν πάλι οκτώ ημέρες. Τα πρωινά ήμουν σε mode διακοπών, τα απογεύματα κάναμε πρόβες. Επίσημα θα φύγω το Σάββατο για διακοπές»…
