Του Θοδωρή Δεσποίνη
Η χθεσινή βραδιά σηματοδότησε άλλη μια αποτυχία για την εθνική ομάδα, αφού η ήττα από την πιο μεθοδική και ψύχραιμη Γερμανία με 107-96 έστειλε την γαλανόλευκη εκτός τετράδας. Πολλά θα μπορούσαν να γραφτούν για το ματς: Τακτικές αναλύσεις, απόδοση ευθυνών, κατάρες και ευχολόγια όπως πάντα.Το σίγουρο είναι ότι οι παίκτες και τεχνικό τιμ πόνεσαν την φανέλα, προσπάθησαν και μας έδωσαν όμορφες στιγμές παρά το άσχημο τέλος που είχε η προσπάθειά τους. Το σωστότερο λοιπόν θα ήταν να μην ασχοληθούμε με το εν λόγω ματς. Ό,τι έγινε χθες βράδυ ήταν απλά άλλος ένας κρίκος στις αποτυχίες της Εθνικής να επαναλάβει την τελευταία τηςεπιτυχία – την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στην Βαρσοβία το 2009.Από εκείνη την μέρα μέχρι και χθες το βράδυ η γαλανόλευκη έχει φάει τα μούτρα της στις μεγάλες διοργανώσεις με όλους τους πιθανούς(και απίθανους) τρόπους.Χωρίς λοιπόν να παραγνωρίζουμε τυχόν ατομικές ευθύνεςπαικτών, προπονητών διαιτητών ή θέματα τύχης και συγκυρίας η ουσία είναι μία. Η επίσημη αγαπημένη την ‘’πατάει’’ γιατί πέρα από κάθε μπασκετική ή αθλητική λογική προσπαθούμε να βρεθούμε στις κορυφαίες θέσεις χωρίς να (ξανα)φτιάξουμε το μπάσκετ μας. Προσπαθούμε με κόλπα, με πατέντες και αφηγήματα να επαναλάβουμε το ’87 όταν μια υπανάπτυκτη μπασκετικά χώρα κατέκτησε με έναν άθλο την κορυφή. Όμως θαύματα δεν γίνονται κάθε μέρα. Ακόμα και η συμμετοχή του καλύτερου παίκτη στον κόσμο Γιάννη Αντετοκούνμπο δεν άλλαξε την μοίρα μας.Ο Γιάννης δεν μπόρεσε να ντυθεί Γκάλης όσο και αν προσπάθησε γιατί πολύ απλά το μπάσκετ,έχει προχωρήσει,έχει αλλάξει και εμείς μείναμε πίσω.
Τι μπορεί να γίνει;
Η ομοσπονδία και οι φίλαθλοι θα πρέπει να φύγουν από το άγχος της άμεσης κατάκτησης της κορυφής. ’’Πειρατείες’’ στυλ 1987 ή Euro 2004 στο ποδόσφαιρο συνιστούν εξαίρεση και όχι κανόνα στον αθλητισμό. Το σημαντικό είναι να (ξανα)φτιαχτεί το ελληνικό μπάσκετ. Χρειάζονται σωστά γήπεδα σε όλη τη χώρα για να μπουν μέσα παιδιά. Το πρότυπο των πιτσιρικάδων υπάρχει ήδη: Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο που με όπλο το ήθος και την σκληρή δουλειά έφτασε από το μηδέν να είναι ο κορυφαίος παίκτης του πλανήτη. Δυστυχώς οι μικρές εθνικές που κάποτε σάρωναν έχουν καταστεί ανυπόληπτες. Εκεί πρέπει να πέσει το βάρος και το όποιο χρήμα υπάρχει.Να υπάρξει ενιαίο σχέδιο και επένδυση σε σοβαρούς προπονητές έτσιώστε να ξαναφτιαχτεί η ελληνική σχολή μπάσκετ που κάποτε ήταν σεβαστή παγκοσμίως.Είναι ανάγκη στο πρωτάθλημα της Α1 να παίζουν Έλληνες. Η συμμετοχή ξένων πρέπει να μειωθεί δραστικά ακόμα και αν αυτό βλάψει προσωρινά τα αποτελέσματα των ελληνικών ομάδων στην Ευρώπη. Μακροπρόθεσμα σύλλογοι και εθνική θα δρέψουν τους καρπούς μιας τέτοιας απόφασης. Έτσι σταδιακά θα βγει μια φουρνιά Ελλήνων παικτών που θα παίζουν πρώτο ρόλο στις ομάδες τους, θα έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τουςκαι θα επανδρώσουν την επίσημη αγαπημένη.Δεν είναι σίγουρο ότι θα βγει ο νέος Γκάλης ή νέος Γιάννης, όμως δουλεύοντας οργανωμένα θα παραχθούν σίγουρα παίκτες επιπέδου αλλά και νοοτροπίας Γιαννούλη Λαρεντζάκη, μνημονεύοντας τον άνθρωπο που στα δύο τελευταία ματς συγκίνησε με την προσφορά και το πάθος του και ας μην ήταν το ‘’βαρύ’’ όνομα.Είναι εφικτό λοιπόν με κατάλληλη δουλειά το ελληνικό μπάσκετ να παράγει 1,2,3 πολλούς Λαρεντζάκηδες. Παίκτες δηλαδή σταθερούς, κοντρολαρισμένους, ομαδικούς, που θα ‘’σκυλιάζουν’’ για την φανέλα και θα δίνουν τα πάντα μέσα στο γήπεδο. Μια τέτοια γενιά Ελλήνων παικτών θα έκανε τους φιλάθλους να ξαναερωτευτούν τις ομάδες τους, αυτές που τώρα τους φαίνονται πύργοι της Βαβέλ που αλλάζουν ρόστερ κάθε εβδομάδα. Μια τέτοια γενιά Ελλήνων παικτών θα μπορούσε να στελεχώσει μία εθνική ομάδα που με το ‘’Αλατοπίπερο’’ του Γιάννη και μερικών έμπειρων παικτών,θα οδηγούσε πάλι το ελληνικό μπάσκετ πάλι στις κορυφαίες θέσεις.
Υπάρχει μέλλον αλλά με δουλειά του… μυρμηγκιού
Ευτυχώς το ποτήρι του Ελληνικού μπάσκετ είναι μισογεμάτο ακόμα. Το έδειξε και η παρουσία της γαλανόλευκης παρόλη την πίκρα του αποκλεισμού.Το άθλημα έχει μια νέα διοίκηση που σε αντίθεση με την απελθούσα έχει όρεξη να δουλέψει σε βάθος. Η εθνική έβγαλε ένα πιο σοβαρό πρόσωπο.Καταρχήν πείστηκε ένας διακεκριμένος προπονητής να κάτσει στο τιμόνι της αφού εγκαταλείφθηκε το δόγμα Βασιλακόπουλου ότι ‘’δεν έχει σημασία ο προπονητής αλλά οι παίκτες’’. Η ομάδα έκανε σωστή και προγραμματισμένη προετοιμασία πράγμα αυτονόητο αλλά όχι δεδομένο στον κόσμο του Ελληνικού μπάσκετ.Η επιτυχία όμως δεν ήρθε γιατί το κάρο σπάνια πάει μπροστά από το άλογο.Η ανάγκη να (ξανα)φτιαχτεί το μπάσκετ που όλοι οι φίλαθλοι αγάπησαν είναι επιτακτική και για τη διοίκηση της ΕΟΚ ανοίγεται πεδίο δόξης λαμπρό: Να το καταφέρει με καθημερινή σκληρή και αθόρυβη δουλειά που δεν φαίνεται στις λεζάντες των Μ.Μ.Ε αλλά βάζει στις ράγες το τρένο του αθλήματος που έτσι και πάρει σωστή φόρα δεν σταματάει με τίποτα.Και τότε θα έρθουν και οι λεζάντες…
