Συνέντευξη: Μπάμπης Παπαφιλιππάκης
Η ώρα της ξεκούρασης του Έλληνα «πολεμιστή» πλησιάζει. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, μετά τις ομηρικές του μάχες στους τελικούς του ΝΒΑ και την κατάκτηση του τίτλου στο κορυφαίο πρωτάθλημα μπάσκετ του πλανήτη, αναμένεται τις επόμενες ημέρες να επιστρέψει στην αγαπημένη του Ελλάδα.
Μάλιστα η υποδοχή που του ετοιμάζουν οι φαν του στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» θα είναι αντάξια του σπουδαίου επιτεύγματός του.
Επιτεύγματος είπαμε; Μάλλον πιο πολύ με άθλο μοιάζει αυτό που πέτυχε ο «Greek Freak».
Κι αυτό γιατί στα οκτώ χρόνια που φοράει τη φανέλα των Μπακς, όχι μόνο κατάφερε να βάλει και πάλι στον «χάρτη» του ΝΒΑ τα «ελάφια», αλλά, αφού έκλεισε τα αυτιά του στις… σειρήνες (προτάσεις από άλλες ομάδες), τα οδήγησε στο πρώτο τους πρωτάθλημα μετά από μισό αιώνα (δύο έχουν συνολικά).
Άλλωστε, όπως παραδέχτηκε κι ο ίδιος μετά τον έκτο τελικό απέναντι στους Φοίνιξ Σανς, όπου σταμάτησε στους 50 πόντους (!), του αρέσουν τα δύσκολα.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν επέλεξε να πάρει το δαχτυλίδι ως μέλος κάποιας σούπερ team αλλά ως «μπροστάρης» των Μπακς, της ομάδας που στη ρούκι χρονιά του (2013-14) είχε σημειώσει όλες κι όλες 16 νίκες!
Οι δυσκολίες που συνάντησε ο «Greek Freak» μέχρι να φορέσει στο χέρι του το δαχτυλίδι του πρωταθλητή (και να κατακτήσει το βραβείο του MVP των τελικών) ήταν πάρα πολλές.
Πάντως το αμούστακο παιδί, που καθημερινά έκανε σουτάκια επί ώρες στο γηπεδάκι του Τρίτωνα στα Σεπόλια, τα κατάφερε. Έφτασε στην κορυφή του μπασκετικού Έβερεστ, μετά από δύο συνεχόμενα βραβεία MVP στο ΝΒΑ κι έχοντας πάντα στο πλευρό του τον αδερφό του Θανάση.
Άλλωστε δεν θα μπορούσε να τον καταβάλει κάποια από τις δυσκολίες που συνάντησε στον διάβα του, καθώς ο παίκτης που λατρεύεται σαν θρύλος στην πόλη του Γουισκόνσιν (και όχι μόνο) έχει περάσει στη ζωή του πραγματικές κακουχίες.
Η οικογένειά του, βλέπετε, έπρεπε να παλέψει για να υπάρχει στο τραπέζι τους φαγητό. Πουλώντας cd, κομπολόγια και ρολόγια στα φανάρια έβγαζε τα προς το ζην, σε ένα σπίτι που μπορεί να έλειπαν πολλά και βασικά αγαθά, αλλά περίσσευε η αγάπη.
Πώς ήταν ο Γιάννης όμως σαν παιδί; Απάντηση σε αυτό το ερώτημα και σε πολλά ακόμα δίνει στο zougla.gr ένας φίλος και συμπαίκτης του στον Φιλαθλητικό, την ομάδα δηλαδή που αγωνιζόταν ο «Greek Freak» πριν ανοίξουν γι’ αυτόν διάπλατα οι πύλες του ΝΒΑ.
«Από μικρός είχε χαρακτήρα ηγέτη»
Ο Αντώνης Λώκος, ο οποίος άφησε τα παρκέ και πλέον είναι επαγγελματίας τραγουδιστής, ήταν από παιδί αχώριστος με τον Γιάννη.
«Mε τον Γιάννη, εκτός από συμπαίκτες στον Φιλαθλητικό, ήμασταν φίλοι από τη γειτονιά. Ο Γιάννης μεγάλωσε στα Σεπόλια, εγώ στην Αττική. Παίζαμε μπάσκετ μαζί στον Τρίτωνα, πηγαίναμε μαζί στο κατηχητικό στον Άγιο Μελέτη. Γενικά ήμασταν μαζί από την ηλικία των 11-12 ετών. Σχεδόν σε καθημερινή βάση βρισκόμασταν» αναφέρει ο παλιός συμπαίκτης του Γιάννη Αντετοκούνμπο.
Για να φτάσει όμως ένα παιδί από το γηπεδάκι του Τρίτωνα στην κορυφή του ΝΒΑ είχε κάποια στοιχεία που σαφέστατα το έκαναν ξεχωριστό.
«Ο Γιάννης είχε μεγάλη αυτοπεποίθηση σαν άνθρωπος. Πίστευε πάρα πολύ στον εαυτό του. Μπορεί κάποιες φορές να έχανε στο μπάσκετ, να έπαιρνε κακό βαθμό σε κάποιο μάθημα, αλλά ποτέ δεν το έβαζε κάτω. Ποτέ δεν έχανε την πίστη στον εαυτό του. Τον έβλεπες και έλεγες “αυτός έχει χαρακτήρα ηγέτη”» εξηγεί ο Αντώνης Λώκος στην ηλεκτρονική μας εφημερίδα.
«Ήταν πάντα χαμογελαστός, δεν έλεγε ότι περνούσε δύσκολα»
Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε (και δεν ήταν και λίγες), ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ποτέ του δεν κατέθεσε τα όπλα. Ήταν προσηλωμένος στον μεγάλο του στόχο. Σε αυτό ρόλο έπαιξε, εκτός από το ταλέντο του, και ο χαρακτήρας του.
.JPG)
«Σαν παιδί ήταν πάρα πολύ καλό. Είχε εξαιρετικό χαρακτήρα, ήταν πολύ ευγενικός και είχε χιούμορ. Παρά τις δυσκολίες που περνούσε, ποτέ δεν έχανε το χαμόγελό του. Ήταν πάντα ευδιάθετος και ευχάριστος για τους άλλους. Ήταν πραγματικά η ψυχή της παρέας» αναφέρει ο παλιός συμπαίκτης του «Greek Freak» σπεύδοντας να υπογραμμίσει: «Σε κανέναν δεν έλεγε ότι περνούσε δύσκολα. Ήταν πολύ περήφανος άνθρωπος ο Γιάννης. Μόνο σε έναν άνθρωπο ίσως έλεγε τα προβλήματα επιβίωσης που αντιμετώπιζε εκείνος και η οικογένειά του.
»Στον κύριο Παναγιώτη από το κατηχητικό. Σε όλους εμάς, τους φίλους του, ποτέ δεν τα εκμυστηρευόταν. Μπορεί να είχε να φάει και μία ημέρα, που λέει ο λόγος, αλλά ποτέ δεν θα έλεγε κάτι».
Το… αστείο περιστατικό με την μπάλα του Γιάννη
Ο Αντώνης Λώκος μάλιστα αποκαλύπτει στο zougla.gr και ένα περιστατικό, το οποίο θεώρησε τότε αστείο, ωστόσο είναι ενδεικτικό της θέλησης και της πίστης που είχε στον εαυτό του ο παίκτης που οδήγησε τους Μπακς στη… Γη της μπασκετικής Επαγγελίας έπειτα από 50 ολόκληρα χρόνια.
«Θα σου πω και ένα περιστατικό. Μία ημέρα κρατούσα την μπάλα του και γυρίζει και μου λέει μεταξύ σοβαρού και αστείου: “ξέρεις ποια μπάλα κρατάς;”. Και τον ρωτάω “ποια μπάλα, βρε Γιάννη;” και μου απαντά: “Την μπάλα του παίκτη που μια μέρα θα γίνει ένας από τους καλύτερους στον κόσμο”. Τότε γελούσαμε όλη στην παρέα και μαζί μας χαμογελούσε και ο Γιάννης, αλλά τελικά είχε δίκιο και ό,τι μας έλεγε έγινε πραγματικότητα».
Ο Γιάννης, εκτός από την πορτοκαλί θεά, λάτρευε (και λατρεύει) την οικογένειά του. Έτσι λοιπόν είχε ένα επιπλέον κίνητρο να διαπρέψει στο μπάσκετ, καθώς ήταν πεπεισμένος ότι, μέσω αυτού, θα βοηθήσει τα αγαπημένα του πρόσωπα να έχουν ένα καλύτερο παρόν και μέλλον.
«Μία ημέρα μετά από μια προπόνηση είχαμε καθίσει και τρώγαμε ένα σουβλάκι και έναν από τους μικρούς του αδερφούς τον είχε πιάσει το παράπονο. Τότε ο Γιάννης παίρνοντας σοβαρό ύφος του είπε: “Mην απελπίζεσαι βρε. Σε μερικά χρόνια θα είμαστε επαγγελματίες παίκτες μπάσκετ και θα λύσουμε ό,τι πρόβλημα αντιμετωπίζουμε”» εξομολογείται στο zougla.gr o Αντώνης Λώκος.
«Δεν σταματούσε ποτέ να δουλεύει»
Μπορούσε όμως να διακρίνει κάποιος τότε την τεράστια εξέλιξη του Γιάννη και τη λαμπρή πορεία που θα είχε στη συνέχεια;
Σε αυτή την ερώτηση ο παλιός συμπαίκτης και φίλος του Αντετοκούνμπο, ο οποίος πλέον βάζει… τρίποντα στις νυχτερινές πίστες, επισημαίνει: «Ο Γιάννης ήταν από τους καλούς παίκτες. Βέβαια τότε δεν φαινόταν ότι αυτό το παιδί θα παίξει ΝΒΑ και θα έχει την τρομερή εξέλιξη που είχε.
»Δεν μπορούσες να το φανταστείς. Ωστόσο ο Γιάννης είχε το βλέμμα του ηγέτη. Είχε τρομερή προσήλωση σε αυτό που έκανε και ήταν δουλευταράς. Δεν σταματούσε ποτέ να δουλεύει. Και γι’ αυτό έφτασε εκεί που έφτασε».
Η προπόνηση με 40 βαθμούς κελσίου
Ο Αντώνης Λώκος, μετά από παράκλησή μας να μοιραστεί μαζί μας κι άλλες ιστορίες με τον Γιάννη, μας είπε: «Θυμάμαι ένα περιστατικό. Ήταν καλοκαίρι. Μπορεί η θερμοκρασία να είχε φτάσει και 40 βαθμούς Κελσίου. Πηγαίνω το απόγευμα στο γήπεδο του Τρίτωνα να κάνω προπόνηση και βλέπω τον Γιάννη να είναι μούσκεμα στον ιδρώτα και να έχει αρχίσει την προπόνηση ώρες πριν.
»Έκανε σουτ, λέι απ, δεν σταματούσε καθόλου. Γενικά όλη τη μέρα το μυαλό του ήταν στο μπάσκετ. Είχε βάλει έναν στόχο στο μυαλό του και για εκείνον δεν υπήρχε κανένα πισωγύρισμα. Ήξερε ότι έπρεπε να πετύχει τον στόχο του και τελικά τον πέτυχε και του αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για αυτό».
Οι βουτιές στην πισίνα και η… παρατήρηση
Δεν θα μπορούσαμε όμως να μην τον ρωτήσουμε και για το ποια… αστεία στιγμή, με πρωταγωνιστές τον ίδιο και τον Γιάννη, του έρχεται πρώτη στο μυαλό, με τον ίδιο να απαντά: «Το ανδρικό τμήμα του Φιλαθλητικού θα έπαιζε με το Ηράκλειο αγώνα μπαράζ για το ποια ομάδα θα ανέβαινε στη Γ’ Εθνική. Ο προπονητής της ομάδας διάλεξε πέντε παιδιά από το εφηβικό για να τα πάρει στην αποστολή και επέλεξε τον Γιάννη, εμένα και άλλους τρεις συμπαίκτες μας.
»Είχαμε πάει με το καράβι στο Ηράκλειο και, μόλις φτάσαμε στο ξενοδοχείο, δεν σταματούσαμε να κάνουμε βουτιές στην πισίνα του ξενοδοχείου, μέχρι τη στιγμή που μας έκαναν παρατήρηση γιατί μπορεί ο καθένας μας να είχε κάνει από 100 βουτιές από τον βατήρα και έλεγαν ότι κάναμε φασαρία. Η χαρά μας πραγματικά δεν περιγραφόταν».
