Αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Λοιπόοοον…
Από τις αρχές τού καλοκαιριού υπήρχαν στο μυαλό μου δύο πονήματα
που εσκόπευα να έγραφα σε εύθετο χρόνο,
όμως μέχρι σήμερα δεν τα είχα πραγματώσει λόγω συγκυριών,
καθώς πήρα την άδειά μου και έφυγα για διακοπές
κι όταν επέστρεψα είχαν συμβεί τα τραγικά γεγονότα τής Νέας Φιλαδέλφειας
που επί μέρες απησχόλησαν μονοπωλιακώς τις σκέψεις μας και τις ψυχές μας.
Άλλωστε, εγνώριζα εκ των προτέρων και μετά πάσης βεβαιότητος,
ότι τα θέματα που επρόκειτο να έθιγα δεν θα έχαναν την επικαιρότητά τους.
Αυτά τα δύο πονήματα (ήτοι, ένα άρθρο και ένα άρθρο-ρεπορτάζ),
διέθεταν ήδη τούς τίτλους τους
και -κατ’ επέκτασιν- ήταν έτοιμος και ο πυρήνας τού περιεχομένου τους:
«Ο ταλΙΒΑΝισμός αποκεφαλίζει τον Παναθηναϊκό»
και
«Οι δεκάδες ευκαιρίες που αποδεικνύουν ότι ο Σπόραρ είναι “Ποδοσφαιρικό ΄Τίποτα΄”».
Όχι, δεν τα «καίω» διά τής τωρινής αναφοράς μου,
παρά μόνον τα προαναγγέλλω ως συνέχειες τής παρούσας ανάρτησής μου,
η οποία θα επικεντρωθεί -όσο αυτό είναι εφικτό-
στον χθεσινό αποκλεισμό που υπέστη ο Παναθηναϊκός
από τον θλιβερό προπονητή του και από τον θλιβερό ευνοούμενο τού προπονητή του.
Και πριν προχωρήσουμε στο «παρασύνθημα»,
θεωρώ ως χρέος μου να τονίσω και να διευκρινίσω
ότι αυτά τα δύο πονήματα θα αναρτούνταν
ακόμη κι αν ο Παναθηναϊκός είχε προκριθεί στους ομίλους τού «Τσάμπιονς Λιγκ».
Πάμε τώρα να μπούμε στο κυρίως θέμα…
*** Το μυθιστόρημα τού Φιόντορ Ντοστογιέφσκι «Έγκλημα και Τιμωρία», πάντα επίκαιρο,
βρήκε εχθές το βράδυ την ποδοσφαιρική εκδοχή του στο «Ο.Α.Κ.Α.».
Ο Παναθηναϊκός έχει επιβληθεί τής Μπράγκα από το πρώτο ημίχρονο
και -άμα τη ενάρξει τής επανάληψης-
γίνεται αφόρητη η πίεση που υφίσταται η πορτογαλική ομάδα.
Οι παίκτες της έχουν οπισθοχωρήσει,
όλα δείχνουν ότι είναι θέμα χρόνου να πετύχει γκολ ο Π.Α.Ο.
και να ισοφαρίσει το σκορ τής πρώτης αναμέτρησης,
μέχρι που ξάφνου, στο 62ο λεπτό, μπαίνει ταφόπλακα στην υπόθεση «Πρόκριση».
Ο «Εγκληματίας τής Προπονητικής», ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς,
παίρνει για νιοστή φορά την τετριμμένη καταδικαστική απόφασή του
και αποσύρει τον -έως εκείνην τη στιγμή- κορυφαίο παίκτη τού γηπέδου, τον Φώτη Ιωαννίδη
(ο οποίος είχε πάρει στις πλάτες του το «Τριφύλλι» μαζί με τον χαρισματικό Βαγιαννίδη),
βάζοντας στη θέση του τον Σπόραρ.
Άπαντες παγώνουμε.
Δεν αναρωτιόμαστε καν,
παρά μόνον είμαστε παγωμένοι από την καταστροφική επιλογή·
αν δινόταν η δυνατότητα στον προπονητή τής Μπράγκα
να έκανε αυτός μία αλλαγή στην 11άδα τού Παναθηναϊκού,
θα έκανε ακριβώς αυτήν την αλλαγή.
Χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο;
*** Και ερωτώ..:
Πόσες φορές έχει αλλάξει ο Γιοβάνοβιτς τον ρου ενός ματς -επί τα βελτίω- με τις αλλαγές του;
Πόσες φορές οι αλλαγές τού Γιοβάνοβιτς έχουν αλλάξει το αποτέλεσμα ενός παιχνιδιού
και έχουν λειτουργήσει ευεργετικά για την ομάδα;
Πόσοι αγώνες κατέστησαν νικηφόροι -και αντιστοίχως, ηττηφόροι-
από τις αλλαγές τού Γιοβάνοβιτς;
Η αμείλικτη απάντηση είναι ότι επί τής ουσίας
ουδεμία νίκη έχει κατακτηθεί από τις αλλαγές τού Γιοβάνοβιτς,
καθώς συνιστά μέγα έγκλημα το γεγονός
ότι ο άνθρωπος που -συνήθως- ερχόμενος από τον πάγκο προσφέρει νίκες στον Π.Α.Ο.,
παραμένει να θεωρείται «αλλαγή» στο μυαλό τού προπονητίσκου Γιοβάνοβιτς.
Ο Φώτης Ιωαννίδης παραμένει «αλλαγή» στο μυαλό τού προπονητίσκου Γιοβάνοβιτς,
καθώς εκεί δεσπόζει ως «βασικός» ο άμπαλος Σπόραρ.
Και μην κοιτάτε που εχθές αυτό το εξαιρετικό παιδί βρισκόταν στην αρχική σύνθεση,
διότι πολύ απλά, μετά από όσα συνέβησαν στο πρώτο ματς,
ο τραγικός κόουτς εσύρθη σε υποχρεωτική αναθεώρηση.
Από τη μία είχες τον παίκτη που ουδεμία απειλή απετελούσε για τούς αντιπάλους
και έφτασε να χάσει πλασέ σε κενή εστία,
από την άλλη είχες τον παίκτη που μπήκε ως αλλαγή
και με δική του ασίστ η ομάδα ξαναμπήκε σε τροχιά πρόκρισης.
Όμως, φευ· η αναθεώρηση απεδείχθη προσωρινή,
αφού ο προπονητίσκος Γιοβάνοβιτς βλέπει στο πρόσωπο τού Σπόραρ
το ποδοσφαιρικό «alter ego» του και τον εκπρόσωπό του εντός τού αγωνιστικού χώρου.
Τι κι αν ο Φώτης έχει σουτ, έχει κεφαλιά, έχει ντρίμπλα, έχει ασίστ,
είναι ταχυδυναμικός, έχει εκτόπισμα, είναι μαχητικός, είναι πιεστικός,
είναι ευφυής, είναι ομαδικός, βλέπει γήπεδο, κάνει σωστές επιλογές,
διαθέτει διορατικότητα και δύναται να αναγιγνώσκει
-έως και να προετοιμάζει με τις κινήσεις του- την εξέλιξη τής (εκάστοτε) φάσης,
το ταγάρι που λέγεται «Σπόραρ», αυτός ο παρασιτικός ευνοούμενος,
πρέπει -σώνει και ντε- να (καθ)ορίζει την Ιστορία τού Παναθηναϊκού
με την άκρως ζημιογόνα παρουσία του.
Ποιος επέλεξε αυτό το ταγάρι;
Ποιος απεφάσισε ότι έπρεπε να ξοδευτούν συνολικώς 7.500.000 για αυτό το ταγάρι;
Ποιος έκρινε ότι τα σχεδόν 3.500.000 στη Σπόρτινγκ
και η άνω τού ενός εκατομμυρίου ετήσια αμοιβή,
αντιπροσωπεύουν την «Αξία τού Ταγαριού»;
Ποιος έσπευσε να διασφαλίσει -άκουσον, άκουσον-
ότι μέχρι το 2026 αυτό το ταγάρι θα φοράει την Πράσινη Φανέλα;
Μα ποιος άλλος·
αυτός ο παγκοσμίου βεληνεκούς προπονηταράς, αυτός ο αετομάτης,
αυτός ο «Ξεψαχνιστής των Έξι Ηπείρων και των Επτά Θαλασσών», ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς
(ως «Έκτη Ήπειρος» λογίζεται η «Χαμένη Ατλαντίδα»,
απ’ όπου είναι ικανός να φέρει κάποια επόμενη ψαγμένη μεταγραφή
ο διαρκώς αποθεωνόμενος και ευρισκόμενος σε μόνιμη μαζική ασυλία «μυρωδιάς»)
«Βγαίνει ο Σπόραρ, μπαίνει ο Ιωαννίδης.».
«Βγαίνει ο Ιωαννίδης, μπαίνει ο Σπόραρ.».
Το αδιαλείπτως επαναλαμβανόμενο «εργάκι» τού Γιοβάνοβιτς.
Η ίδια «καραμελίτσα»,
όπου τα πρόσωπα -και οι ρόλοι- παραμένουν ίδια και ενίοτε αντιστρεφόμενα.
Καμία ευρηματικότητα, καμία έμπνευση, καμία διαφορετική εναλλακτική,
καμία πρωτοτυπία, κανένα ξάφνιασμα, κανένα πετυχημένο ρίσκο.
Ο Γιοβάνοβιτς είναι πιο προβλέψιμος κι από την άμπωτη και την παλίρροια στη Χαλκίδα
(πιο πιθανό είναι να αλλάξει συνήθειες το εν λόγω φυσικό φαινόμενο,
παρά να αλλάξει «τροπάρι» ο εκκωφαντικά υπερεκτιμημένος προπονητίσκος).
Για να περιγράψω την κατάσταση καθ’ υπερβολήν,
θα πω ότι ακόμη και τον Χάαλαντ να είχε στη διάθεσή του ο Γιοβάνοβιτς,
θα τον αντιμετώπιζε ως αναπληρωματικό τού Σπόραρ,
ή άντε το πολύ-πολύ να εξεκίναγε με βασικόν τον Χάαλαντ,
αλλά να τον έκανε νωρίς αλλαγή για να βάλει τον Σπόραρ.
*** Μία ομάδα πρέπει να διδάσκεται και να πρεσβεύει την ίδια νοοτροπία,
ανεξάρτητα από τη θέση που αγωνίζεται ο εκάστοτε ποδοσφαιριστής της·
όπερ μεθερμηνευόμενον,
δεν μπορεί να είναι οι μισοί παίκτες επιθετικογενείς και οι άλλοι μισοί να είναι αμυντικογενείς,
διότι έτσι δημιουργούνται σύγχυση και χάσμα εντός των τεσσάρων γραμμών.
Εν προκειμένω -και τηρουμένων, βεβαίως, των αναλογιών-
ο Μπρινιόλι είναι μακράν πιο επιθετικογενής από τον Σπόραρ
(και οι νοούντες νοήτωσαν).
Εν κατακλείδι,
ο Φώτης Ιωαννίδης ανεβάζει κατακόρυφα τον πήχυ τής ομάδας,
ενώ ο Σπόραρ καταβαραθρώνει τον πήχυ τής ομάδας.
Ο Φώτης Ιωαννίδης έχει βοηθήσει να ανεβάσουν κατακόρυφα την απόδοσή τους
ο -ήδη κομβικός- Μαντσίνι, και οι μέχρι πρότινος παρακμάζοντες Μπερνάρ και Παλάσιος,
ενώ ο Σπόραρ συμπαρασύρει την ομάδα στην προσωπική αταλαντοσύνη του.
Υπάρχει ποδοσφαιριστής τού Παναθηναϊκού
που να γουστάρει να παίζει μαζί με τον Σπόραρ;
Υπάρχει ποδοσφαιριστής στο ρόστερ τού Παναθηναϊκού
που να εμπνέεται -καθ’ οιονδήποτε τρόπο και για οιονδήποτε λόγο- από τον Σπόραρ;
Ανεξάρτητα από την υποστήριξη που ορθώς τού παρείχαν ως συμπαίκτες
μετά από την κατακραυγή για την καταλυτική χαμένη ευκαιρία στο πρώτο ματς,
είναι βέβαιο ότι ουδείς ποδοσφαιριστής τού Παναθηναϊκού
βιώνει χαρά, ευχαρίστηση, έμπνευση, ευδαιμονία, πληρότητα,
καλούμενος να (συν)αγωνίζεται με αυτό το παρασιτικό ταγάρι
(να τονίσω ότι η άποψή μου για το «Ποδοσφαιρικό “Τίποτα”»,
δεν στηρίζεται σε ένα χαμένο κρίσιμο πέναλτι ή σε μία χαμένη τεράστια ευκαιρία
-αν και τέτοιου είδους στιγμές όντως αποτελούν δείγματα-
αλλά η αρνητική κρίση μου προκύπτει από τη συνολική εικόνα που βλέπω στο Γήπεδο).
*** Επανέρχομαι στα χθεσινά…
Ο Φώτης Ιωαννίδης έχει ταλαιπωρήσει αφάνταστα επί μία ώρα
την άμυνα -και εν γένει, την ομάδα- τής ιβηρικής χερσονήσου,
απασχολώντας επί σταθερής βάσεως δύο και τρεις αντιπάλους,
ενώ τα κομβικά διαπιστευτήρια που είχε καταθέσει με την ασίστ στο πρώτο ματς,
υπεδαύλιζαν έτι περαιτέρω τον φόβο στην πορτογαλική ομάδα.
Οποία ανακούφιση για την Μπράγκα, λοιπόν,
όταν στο 62ο λεπτό σηκώθηκε η ηλεκτρονική ταμπέλα που έδειχνε το νούμερό του,
οποία λύτρωση για την Μπράγκα, λοιπόν,
όταν επελέγη ως αντικαταστάτης ο Σπόραρ.
Με δεδομένο ότι οι πιο αντικειμενικοί κριτές σου είναι οι αντίπαλοί σου,
η ακαριαία αντίδραση τής Μπράγκα απέδειξε και κατέδειξε το προπονητικό έγκλημα.
Πηγαίνοντας ο Ιωαννίδης στον πάγκο,
οι φιλοξενούμενοι απελευθερώθηκαν ΚΑΙ σωματικά, ΚΑΙ πνευματικά, ΚΑΙ ψυχολογικά,
καθώς οι παίκτες της ήξεραν ήδη τι εστί «Σπόραρ»
και έτσι έβγαιναν πιο εύκολα και χαλαρά στις αντεπιθέσεις,
ενώ όσο βρισκόταν ο Φώτης στο ματς
κλείνονταν ολοένα και περισσότερο στην άμυνά τους
(η άρδην διαφοροποίηση των δεδομένων ενισχύθηκε κι από το γεγονός,
ότι μαζί με τον Ιωαννίδη έγινε αλλαγή και ο Παλάσιος,
ο οποίος -ενώ έκανε το καλύτερο φετινό παιχνίδι του-
αντικαταστάθηκε από τον εμφανώς ανέτοιμο Αϊτόρ).
Ο «Εγκληματίας τής Προπονητικής», ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς,
έβγαλε τον Φώτη Ιωαννίδη
που -όχι μόνο ήταν στο «Πνεύμα τού Αγώνα», αλλά…-
είχε φτάσει να καθορίζει με τις ενέργειές του το «Πνεύμα τού Αγώνα»,
και έβαλε τον Σπόραρ που εκ των πραγμάτων θα χρειαζόταν προσαρμογή,
ενώ συνάμα θα προσπαθούσε να καταπολεμούσε το δυσοίωνο πρόσφατο παρελθόν του.
Εκεί ήταν που αυτομάτως ανέκυψε ακόμη ένα αμείλικτο ερώτημα,
που επέτεινε τις ευθύνες τού προπονητίσκου Γιοβάνοβιτς
και ουδείς γνώστης τού Ποδοσφαίρου δύναται να απαντήσει με επάρκεια.
Αφού κυνηγάς ένα γκολ για να φέρεις στα ίσια την Πρόκριση,
αφού ο χρόνος έχει αρχίσει να γίνεται εχθρός σου,
αφού η κλεψύδρα επίκειται εντός ολίγου να μπει στο τελικό άδειασμά της,
γιατί δεν παίζεις με δύο φορ,
γιατί δεν γεμίζεις την αντίπαλη περιοχή με πράσινες φανέλες,
γιατί δεν στέλνεις το ηχηρό μήνυμα στην Μπράγκα
και δεν τής λες με αδιαπραγμάτευτη αποφασιστικότητα ότι
«Θα σού βγάλω την ψυχή
και δεν θα σε αφήσω ήσυχη μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο τού αγώνα.»;
Γιατί;
Διότι είσαι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ο «Εγκληματίας τής Προπονητικής».
Γιατί αργείς χαρακτηριστικά να ρίξεις στη μάχη τον τεχνίτη Τζούρισιτς;
Μέχρι και οι Βραζιλιάνοι φανς τού Παναθηναϊκού
που έχουν δημιουργήσει επίσημο λογαριασμό στο «Twitter»
και συμμετέχουν ενεργά στα hashtags τής ομάδας,
εξεδήλωναν την απορία και τη σαστιμάρα τους για τα προπονητικά ανοσιουργήματα,
αλλά αυτοί, βλέπεις,
δεν είναι δέσμιοι τής σαθρής λατρευτικής μαζικότητας
που έχει ως επίκεντρο τον μονίμως ανέφταιγο και μονίμως παντογνωρίζοντα Γιοβάνοβιτς.
Και βεβαίως,
από αυτό το «Πανηγύρι τής Ασχετοσύνης και τού Κόμπλεξ»
δεν γίνεται να λείπουν οι αμόρφωτοι, ατάλαντοι και γλοιώδεις δημοσιογραφίσκοι,
που για νιοστή φορά λειτουργούν ως «πλυντήρια»·
τελειωμένα γλειφτρόνια
που -επειδή δεν τολμούν να πάνε κόντρα στη Μάζα και στο αγαπημένο τοτέμ της-
λιβανίζουν ασταμάτητα τον Γιοβάνοβιτς
και ουδέποτε τού έχουν κάνει μία ερώτηση
για κάποιο από τα πάμπολλα ολέθρια σφάλματά του
(μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για τον… πεφωτισμένο κόουτς,
που στο ντέρμπι τίτλου με τον Ολυμπιακό στο «Γ.Καραϊσκάκης»
είχε κατεβάσει την ομάδα με αμυντικούς προσανατολισμούς,
καθώς ήταν ήδη έτοιμο το «Άλλοθι τής Αποτυχίας» που λεγόταν «Covid-19»).
Ε, λοιπόν,
μετά ΚΑΙ από το χθεσινό προπονητικό έγκλημα που διέπραξε ο Γιοβάνοβιτς,
αρνούμαι πλέον να τον αντιμετωπίζω ως προπονητή
και -επειδή θέλω να είμαι δίκαιος προς το έργο του-
θα τον αντιμετωπίζω ως καλόν φροντιστή.
Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι καλός φροντιστής και κατ’ ευφημισμόν «προπονητής».
Επιμύθιο:
Οι άσχετοι φίλαθλοι και οι γλοιώδεις δημοσιογραφίσκοι
βρήκαν αμέσως το εύκολο άλλοθι για τον χθεσινό αποκλεισμό
και -παρακάμπτοντας τα εξόφθαλμα δεδομένα- κάνουν λόγο για «Ατυχία».
«Άτυχος» ο Παναθηναϊκός.
«Άτυχος» ο Παναθηναϊκός,
που κληρώθηκε με μία διαλυμένη και ξεσπιτωμένη ουκρανική ομάδα,
και -παρά τη νίκη του στο εκτός έδρας πρώτο ματς-
έφτυσε αίμα για να πάρει την πρόκριση στον επαναληπτικό αγώνα.
«Άτυχος» ο Παναθηναϊκός,
που κληρώθηκε μεν με τη Μαρσέϊγ
και υπό φυσιολογικές συνθήκες ευστοχίας τής γαλλικής ομάδας
θα είχε αποκλειστεί με συνοπτικές διαδικασίες,
αλλά εν τέλει επέτυχε γκολ που τού απέφερε την πρόκριση
κερδίζοντας ένα παντελώς απρόσμενο πέναλτι
στο τελευταίο δευτερόλεπτο των καθυστερήσεων.
«Άτυχος» ο Παναθηναϊκός,
που μέχρι το 60ό λεπτό είχε πατήσει την Μπράγκα
και πιθανότατα θα επετύγχανε το πολυπόθητο γκολ
αν δεν υπήρχε η καταστροφική προπονητική παρέμβαση.
Συνελόντι ειπείν,
οι άσχετοι φίλαθλοι και οι γλοιώδεις δημοσιογραφίσκοι
μπερδεύουν την Ατυχία με την «Ανικανότητα Αξιοποίησης τής Τύχης».
Ο Παναθηναϊκός τού Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν είναι απλώς μεμψίμοιρος,
αλλά είναι κάτι ακόμη χειρότερο και ακόμη πιο υβριστικό προς τη Ζωή.
Ο Παναθηναϊκός τού Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι Μεμψίτυχος
(η λέξη «Μεμψίτυχος» είναι άρτι εμπνευσθείς προσωπικός νεολογισμός
και περιγράφει επακριβώς τη νοοτροπία που αποτελεί μέγιστη τροχοπέδη για τον Σύλλογο).
Ο «Εγκληματίας τής Προπονητικής» επέταξε ξανά την Τύχη τού Παναθηναϊκού στα σκουπίδια.
Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν είναι προπονητής που αρμόζει στην Ιστορία τού Παναθηναϊκού,
ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι προπονητής που αρμόζει στην «ιστορία» τού Αλαφούζου,
ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι προπονητής που αρμόζει στην «ιστορία» τού Σπόραρ.
Ποιος Ολυμπιακός-Αεκτζής-Παοκτζής θα ήθελε στην ομάδα του τον Γιοβάνοβιτς;
Ποιος Ολυμπιακός-Αεκτζής-Παοκτζής θα ήθελε στην ομάδα του τον Αλαφούζο;
Ποιος Ολυμπιακός-Αεκτζής-Παοκτζής θα ήθελε στην ομάδα του τον Σπόραρ;
Ποιος; Υπάρχει ένας; Υπάρχει έστω ένας;
Υπάρχει έστω ένας,
που ολοψύχως και χωρίς επιφυλάξεις να θέλει στην ομάδα του
τον Αλαφούζο, τον Γιοβάνοβιτς, τον Σπόραρ;
ΟΥΔΕΙΣ.
Ως εκ τούτου, αυτή η απάντηση-διαπίστωση λέει τα πάντα.
…
Ανακεφαλαιώνοντας…
Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι εξαιρετικός ως άνθρωπος,
αλλά όταν είσαι εξαιρετικός άνθρωπος δεν σημαίνει ότι είσαι και εξαιρετικός προπονητής
(και εν γένει, όταν είσαι εξαιρετικός ως χαρακτήρας,
δεν σημαίνει ότι είσαι και εξαιρετικός -ούτε καν καλός- στο επαγγελματικό αντικείμενό σου).
Χθες το βράδυ,
ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε και δεν θα βρίσκεται στους ομίλους τού «Τσάμπιονς Λιγκ»,
επειδή στον πάγκο του βρίσκεται ένας «Εγκληματίας τής Προπονητικής»
που θεωρεί ότι η Πρόοδος έρχεται «βήμα-βήμα»
και παρακάμπτει απολύτως συνειδητά ότι η Πρόοδος έχει ως Ευεργέτιδα Δύναμη
το «Άγιο Άλμα» που ονομάζεται «Ταλέντο».
Το Ταλέντο σέβεται τη διαδικασία που συμπυκνώνεται στη φράση «Βήμα-Βήμα»,
αλλά δεν σέβεται την απολύτως ύποπτη διαδικασία που λέγεται «Σειρά».
Το Ταλέντο δεν κάθεται στη Σειρά,
το Ταλέντο αρνείται να καθίσει στη Σειρά,
το Ταλέντο αρνείται να ακολουθήσει τη Σειρά,
διότι η «Φύση τού Ταλέντου» είναι να αλλάζει τη Σειρά.
Ως εκ τούτων,
οι «Εχθροί τού Ταλέντου», οι Ατάλαντοι, είναι διαχρονικώς «Οπαδοί τής Σειράς»,
και έτσι καταλήγουν οι απανταχού κοινωνίες να κατευθύνονται από άτομα «τής Σειράς».
Συνελόντι ειπείν,
ο «Εγκληματίας τής Προπονητικής», ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, είναι «Προπονητής τής Σειράς».
…
Ιβάν Γιοβάνοβιτς,
όσο κι αν σε συμπαθώ ως άνθρωπο,
και όσο κι αν ενίοτε με συγκινείς με την αξιοπρέπεια που εκπέμπουν οι δηλώσεις σου,
δεν γίνεται να μη σε κρίνω σε επαγγελματικό επίπεδο.
Ιβάν Γιοβάνοβιτς,
ο προπονητής, οι ποδοσφαιριστές, οι φίλαθλοι και η διοίκηση τής Μπράγκα
σε ευγνωμονούν για τα εγκληματικά «δώρα» σου.
Ιβάν Γιοβάνοβιτς, είσαι ΑΣΧΕΤΟΣ και ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΟΣ.
Ο Αθλητάμπουρας
