Αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Αν πριν από τη χθεσινή αναμέτρηση Άρης-Παναθηναϊκός
υπέβαλλες στους φιλάθλους τού Π.Α.Ο. την ερώτηση
«Θέλεις η ομάδα σου να νικήσει με 2-1 και μάλιστα με ανατροπή στο σκορ;»,
άπαντες θα χοροπηδούσαν από τη χαρά τους μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο.
Ε, λοιπόν, ενώ υπήρξε εκπλήρωση τής συγκεκριμένης συνθήκης,
τα συμπεράσματα που προέκυψαν κινούνται ανάμεσα στην Αποθάρρυνση και στην Αποκαρδίωση.
Ακόμα μία τραγική εμφάνιση για τον -προσωρινώς(;)- πρωτοπόρο τού πρωταθλήματος,
ακόμα μία κακοποίηση τού Ποδοσφαίρου,
ακόμα μία δυστοπική προαναγγελία για τα μελλούμενα.
Κι όμως, υπάρχουν αρκετοί «μυρωδιάδες» οπαδοί που πανηγυρίζουν έξαλλα,
συνεπικουρούμενοι από άσχετους και γλείφτες δημοσιογραφίσκους
που είναι καταδικασμένοι -λόγω τής εκκωφαντικής ανεπάρκειάς τους-
να τρέχουν πάντα πίσω από το Αποτέλεσμα
και να εκφράζουν τη δειλία και τη δουλικότητά τους
με θριαμβολογίες που χαϊδεύουν τα αφτιά τής Μάζας.
Πάμε να δούμε και να αναλύσουμε τι συνέβη στο εν λόγω παιχνίδι,
ώστε να αιτιολογηθεί γιατί εκφράζω αυτές τις φαινομενικώς κάθετες απόψεις…
*** Ο Παναθηναϊκός φλεγόταν μεν για τη νίκη,
αλλά είχε ξανά στην αρχική 11άδα του
τα τρία σεσημασμένα αμυντικά χαφ -ήτοι, τούς Πέρεθ, Τσέριν, Κουρμπέλη-
που αποτελούν την ψυχολογική δικλείδα ασφαλείας για τον συντηρητικό Γιοβάνοβιτς.
Ο Άρης πήρε εξ αρχής την κατοχή τής μπάλας, είχε σαφώς καλύτερη κυκλοφορία,
και η απορία «Τι βλέπουμε;» πλανιόταν ήδη στη σκέψη μας.
Πριν καν συμπληρωθεί το πρώτο 10λεπτο,
η απάντηση ήρθε με το γκολ που επέτυχαν οι γηπεδούχοι·
ναι μεν επρόκειτο για τυχερό τέρμα
(καθώς η μπάλα άλλαξε πορεία μετά το σουτ τού Οντουμπάντζο
και -βρίσκοντας στο σώμα τού Σάρλια-
πήγε εκεί που ο Μπρινιόλι δεν μπορούσε να αποσοβήσει το 1-0),
αλλά η αμυντική λειτουργία τού Π.Α.Ο. ήταν εν προκειμένω για τα πανηγύρια.
Πράγματι, η άμυνα που έπαιξαν οι «πράσινοι» οδήγησαν στα «κίτρινα» πανηγύρια.
Άμυνα με τα μάτια.
Πέντε ποδοσφαιριστές τού Άρη εντελώς αμαρκάριστοι και δυνητικοί σκόρερ.
Αυτό είναι το σκορποχώρι τού -κατ’ ευφημισμόν- σκακιστή Ιβάν. 
.png)
Και μετά;
Μετά, μία από τα ίδια.
Πανομοιότυπη εικόνα με κάθε άλλη φορά
που -κατά τη διάρκεια τού τρέχοντος δεύτερου γύρου- ο Παναθηναϊκός βρίσκεται πίσω στο σκορ.
Νευρικότητα, σπασμωδικότητα, ανούσιες πασούλες στο κέντρο και στα μετόπισθεν,
αδυναμία παραγωγής φάσεων, επιπολαιότητες, αποπροσανατολισμός.
Σε σύντομο διάστημα, στα αμέσως επόμενα λεπτά,
ο Άρης έχασε δύο μεγάλες ευκαιρίες για να διευρύνει το προβάδισμά του,
και εν τέλει ήρθε από το πουθενά η ισοφάριση
από μία υπέροχη ενέργεια τού συνήθη ύποπτου Φώτη Ιωαννίδη
που αξιοποιώντας μία βαθιά μπαλιά τού Πέρεθ
άδειασε μαγικά τούς αντίπαλους αμυντικούς και έδωσε ασίστ σε κενή εστία στον Μαντσίνι.
Κι όμως, ενώ υπετίθετο ότι η ψυχολογία θα αναστρεφόταν άρδην,
ο αγώνας συνεχίστηκε στο ίδιο κατατονικό μοτίβο που συνηθίζει φέτος ο Π.Α.Ο.
και συμπυκνώνεται στη στρεβλή νοοτροπία ότι ο Χρόνος είναι ανεξάντλητος:
«Θέλω ένα γκολ για να νικήσω. Ε, κάποια στιγμή, πού θα πάει, θα το βάλω…».
Έτσι ξοδεύτηκε για πολλοστή φορά το μεγαλύτερο μέρος τού εναπομείναντος παιχνιδιού·
παρά το γεγονός ότι ο επιθετικογενής Άρης
-όχι μόνο δεν κλείστηκε, αλλά…- είχε μία ανεπίτρεπτα αφελή προσέγγιση στην αναμέτρηση
και η διάταξή του στον αγωνιστικό χώρο ήταν για γέλια και για κλάματα
με παίκτες που ήταν ατάκτως ερριμμένοι και διάσπαρτοι στο γήπεδο-
ο Παναθηναϊκός αδυνατούσε να υπερβεί την αντιποδοσφαιρική έξη του
(πριν από το 2-0 επί τής Λαμίας την προηγούμενη αγωνιστική,
είχε -άκουσον, άκουσον- εννέα συνεχόμενα ματς,
επτά για το Πρωτάθλημα και δύο για το Κύπελλο,
όπου απέτυχε να σκοράρει πάνω από ένα γκολ).
Οι αλλαγές τού Γιοβάνοβιτς έγιναν αυτήν τη φορά εγκαίρως,
αλλά το τεράστιο πρόβλημα εντοπίστηκε εδώ στα πρόσωπα·
ενδεικτικό τής κατάστασης είναι το διπλό προπονητικό έγκλημα
που διαπράχθηκε ενώπιόν μας στο 73ο λεπτό.
Δεν γίνεται να βγάζεις από το παιχνίδι τον διακριθέντα και σκόρερ Μαντσίνι
και να κρατάς τον αγκομαχούντα Μπερνάρ που επί μήνες δεν έχει καθαρίσει ένα ματς,
όπως επίσης,
δεν γίνεται να στέλνεις τον πρώτο σκόρερ τού σουηδικού πρωταθλήματος
ως δανεικό στον Λεβαδειακό
και να έχεις τον ανύπαρκτο Σπόραρ έστω και στον πάγκο·
πόσω μάλλον να τον βάζεις ως αλλαγή στη θέση τού επικίνδυνου Ιωαννίδη,
που είχε ήδη στο ενεργητικό του την «πάρε-βάλε» ασίστ
(σημειωτέον ότι στα 22 λεπτά συμμετοχής του
ο Σλοβένος «πουθενάς» κατέγραψε πέντε επαφές με την μπάλα,
όλες ακίνδυνες, όλες χωρίς προοπτική,
εκ των οποίων -μάλιστα- οι τέσσερις κατέληξαν σε αντίπαλο).
Δεν γίνεται να αντικαθιστάς ταυτοχρόνως τούς δύο ποδοσφαιριστές που έφεραν το γκολ τής ομάδας σου.
Δεν γίνεται να τούς αντικαθιστάς με διπλή αλλαγή στο ίδιο λεπτό.
ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ.
…
Η ποδοσφαιρική παρωδία συνεχίστηκε αμείωτη στην τελική ευθεία τού ματς·
ο Παναθηναϊκός επρέσβευε και εξέφραζε τα πιστοποιημένα κόμπλεξ του,
η ηττοπάθεια -εν προκειμένω, με τη μορφή τής αδυναμίας για επίτευξη νίκης- ήταν παρούσα,
η φάση που έγινε στο 82΄ είναι ενδεικτική τού θολωμένου μυαλού και των συμπλεγμάτων
που εμφανίζουν πια επί σταθερής βάσεως οι «πράσινοι».
Ο Παλάσιος δέχεται εξαιρετική πάσα από τον Κουρμπέλη στην πλάτη τής αντίπαλης άμυνας
και -αντί να αξιοποιήσει την ταχύτητά του για να βρεθεί τετ-α-τετ με τον Κουέστα-
προβαίνει στην ανεκδιήγητη επιλογή να σουτάρει πριν καν μπει στην περιοχή.
Μιλάμε για θλιβερές καταστάσεις.
Και ενώ η αναμέτρηση επήγαινε σούμπιτη για ισοπαλία,
ήρθε η απρόσμενη ανατροπή στο 86ο λεπτό.
Εκτέλεση κόρνερ, ο Σάρλια πιάνει κεφαλιά που κατευθύνεται εκτός εστίας,
ο Παλάσιος προσπαθεί να σουτάρει αλλά κάνει απίστευτο «τσαφ»,
η μπάλα βρίσκει στο στήθος του
και -οποία έκπληξις- διαγράφει μία απίθανη πορεία που ξεγελάει τούς πάντες
και καταλήγει στα δίχτυα τού Άρη.
Ένα βαθμολογικώς πολύτιμο γκολ,
αλλά συνάμα ένα ντροπιαστικό γκολ για ομάδα που στοχεύει στον τίτλο·
είναι ανεπίτρεπτο να περιμένεις να πάρεις πρωτάθλημα
γκρινιάζοντας και μεμψιμοιρώντας για τα δοκάρια που έχεις σε δυο-τρεις αγώνες
και για τις απώλειες που είχες μεσούσης τής περιόδου από τραυματισμούς,
ενώ στην πραγματικότητα είσαι ποικιλοτρόπως ο ευνοούμενος τής Τύχης.
Εν κατακλείδι,
αντί ο Παναθηναϊκός να εκτιμήσει και να αξιοποιήσει τις ευνοϊκές συγκυρίες,
περιορίζεται να επιδίδεται σε κλάψα και σε μίζερη αντιμετώπιση των εσωτερικών προβλημάτων του
(επί παραδείγματι, όλοι ξέρουμε τι συνέβη στη μεταγραφική περίοδο τού Ιανουαρίου).
Μ’ αυτά και μ’ αυτά,
ακόμη κι αν αποστασιοποιηθούμε από τον τρόπο που επετεύχθη το 1-2,
θα περιμέναμε ότι οι προαλειφόμενοι ως πρωταθλητές
θα διέθεταν -αν μη τι άλλο- το απαραίτητο σθένος και τη δέουσα προσήλωση
ώστε να κλειδώσουν τη νίκη στα λίγα λεπτά που απέμεναν για τη λήξη.
Φευ· αντί να δείξουν έστω και στην ύστατη στιγμή ότι αξίζουν την εμπιστοσύνη,
έπαθαν ταράκουλο και το τρέμουλό τους παρέπεμπε σε ψυχολογική κατάρρευση.
Έτσι, στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων είδαμε «τέρατα»:
ο Κουέστα εγκαταλείπει το τέρμα του και κατασκηνώνει στην περιοχή τού Π.Α.Ο.,
ο Άρης -μετά από εκτέλεση κόρνερ- χάνει μεγάλη ευκαιρία για ισοφάριση
όταν ο Σάρλια διώχνει -λίγο πριν από τη γραμμή- σουτ τού Φαμπιάνο,
αμέσως μετά η αριστερή αμυντική πλευρά των φιλοξενούμενων συλλαμβάνεται απούσα,
η ανενόχλητη σέντρα που κάνει ο Νταμπό κόβεται εύκολα από τον Πέρεθ,
ο Πούχατς -αντί να απομακρύνει την μπάλα, όντας χωρίς την παραμικρή πίεση από αντίπαλο-
άθελά του παραχωρεί κι άλλο κόρνερ
αποτυγχάνοντας να δώσει -την ούτως ή άλλως, αχρείαστη- κοντινή πάσα στον Κουρμπέλη.
Μέσα σ’ όλα ετούτα να προσθέσουμε ότι ήταν πασίδηλο,
πως στη σκέψη των παικτών τού Παναθηναϊκού δεν υπήρχε κατ’ ελάχιστον
να αξιοποιούσαν το γεγονός ότι το τέρμα των γηπεδούχων ήταν κενό
και να έκαναν μία στοιχειώδη αντεπίθεση που θα εσφράγιζε τη νίκη.
Μόνο να διαβάσει ένας αναγνώστης την περιγραφή των τεκταινομένων,
αισθάνεται κούραση και βιώνει μπέρδεμα με τα απανωτά γεγονότα.
Κι όμως,
με διαδοχικές άστοχες αμυντικές τοποθετήσεις και με αποκρούσεις τής συμφοράς,
το συνονθύλευμα τού Γιοβάνοβιτς κατέφερε να δώσει μέσα σε μόλις ένα λεπτό,
τόσα δικαιώματα για κριτική και για δυσπιστία.
Και επειδή ξέρω ότι το «κρίσιμο χρονικό σημείο» θα χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία,
σάς παραθέτω επιπροσθέτως στο ακόλουθο βίντεο -ώστε να κάνετε τις δέουσες συγκρίσεις-
τι είχε συμβεί στην τελευταία φάση τής παράτασης,
στον τελικό τού «Κόπα Λιμπερταδόρες» τού 2018
ανάμεσα στις ορκισμένες εχθρούς Μπόκα Τζούνιορς και Ρίβερ Πλέϊτ.
Παρακολουθήστε, λοιπόν, την τραγική άμυνα τού Π.Α.Ο.,
τα τεράστια κενά στα άκρα, την τραγική ασυνεννοησία, τα μαρκαρίσματα με τα μάτια,
τις γκέλες που ούτε η «Μικτή Σουβλακοφάγων-Μπιροκοιλιάδων» δεν θα έκανε σε «5Χ5».
Παρακολουθήστε την αδυναμία να επιτευχθεί ένας υποτυπώδης συνδυασμός
που θα έδινε οριστικά και αμετάκλητα τέλος στο μαρτύριο.
Δείτε και φρίξτε…
Και μετά;
Πανηγυρισμοί.
Μία ομάδα για τα πανηγύρια, πανηγυρίζει.
Μία ομάδα για τα πανηγύρια, πανηγυρίζει επειδή εκ συμπτώσεως πήρε μία νίκη χωρίς να την αξίζει.
Σύμφωνοι, ο Πανηγυρισμός είναι Δικαίωμα, αλλά να ξέρεις για τι ακριβώς πανηγυρίζεις.
Ναι, αναμφίβολα πρόκειται για νίκη-χρυσάφι,
αλλά το Χρυσάφι προϋποθέτει ότι γνωρίζεις την αξία του
(ιστορικώς, δεν απέχουμε ιδιαίτερα από τις εποχές,
που οι ιθαγενείς ανά τον Τρίτο Κόσμο
αντήλλασσαν το χρυσάφι τους με τα καθρεφτάκια που τούς έδιναν οι αποικιοκράτες-κατακτητές).
Κι από κοντά, σπεύδουν οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι γλείφτες δημοσιογραφίσκοι
-ξέρετε, αυτοί οι αμόρφωτοι-απαίδευτοι-ακαλλιέργητοι-αστοιχείωτοι-ατάλαντοι
που εσαεί κάνουν δημόσιες σχεσούλες με την πλέμπα
και ενίοτε καταλαμβάνουν θέσεις στα Γραφεία Τύπου των «Π.Α.Ε.»-
να εφαρμόζουν τα γνωστά παιχνίδια των δημοφιλών αφηγημάτων
και να προσπορίζονται αποθεώσεις από τούς κορυβαντιώντες «μυρωδιάδες» οπαδούς.
«Ο Παναθηναϊκός έδειξε ποιος είναι»,
«Ο Παναθηναϊκός είναι πρώτος»,
«Ο Παναθηναϊκός έβγαλε ψυχή (πάθος, αποφασιστικότητα, και πάει λέγοντας…)».
ΜΠΟΥΡΔΕΣ.
Ο Παναθηναϊκός ήταν ΚΑΙ χθες κατώτατος των περιστάσεων.
Ο Παναθηναϊκός πήρε τη νίκη με ένα «τσαφ».
Ο Παναθηναϊκός κατέκτησε τη νίκη,
αφού πρώτα εφλέρταρε σαχλά -μέχρι τέλους- με την ήττα και με την ισοπαλία.
Ο Παναθηναϊκός δυσφημίζει το Ποδόσφαιρο.
Ο Παναθηναϊκός έχει υπερ(εκ)τιμημένο προπονητή και υπερ(εκ)τιμημένους ποδοσφαιριστές.
Ο Παναθηναϊκός δεν αξίζει να πάρει το πρωτάθλημα έχοντας αυτήν τη θλιβερή εικόνα
και εννοείται ότι δεν θα πάρει το πρωτάθλημα αν εξακολουθήσει να έχει αυτήν τη θλιβερή εικόνα.
Επιμύθιο:
Δύναται να αλλάξει προς το καλύτερο η παρούσα κατάσταση;
Δεν το αποκλείω,
όμως θεωρώ ιδιαιτέρως δύσκολη μία εντυπωσιακή διαφοροποίηση επί τα βελτίω
(όσο για το αθωωτικό επιχείρημα ότι η ομάδα βρίσκεται υπό πίεση,
είναι παντελώς γελοίο και στερούμενο οποιασδήποτε βάσεως·
δηλαδή, αν καταρρέει από την πίεση αυτός που έχει πλεονέκτημα 8-12 βαθμών,
τι να πουν και οι μειονεκτούντες αντίπαλοί του;).
Αν έχεις ταλέντο και πίστη στον εαυτό σου,
νικάς και αυξάνεις έτι περαιτέρω τη βαθμολογική διαφορά από τούς διώκτες σου
(όπως έχει αποδείξει αναρίθμητες φορές η Ιστορία,
κάθε νίκη τού προπορευόμενου
έχει ως συνεπαγωγή την ψυχολογική φθορά και το κλιμακούμενο άγχος των ανταγωνιστών του).
Αν το ταλέντο σου και η πίστη στον εαυτό σου, όμως,
έχουν υποστεί ευνοϊκή παραμόρφωση από τις συγκυρίες,
τότε πετάς τούς βαθμούς στα σκουπίδια
και περιμένεις ένα «τσαφ (με ολίγην από… αυτο-καραμπόλα)» για να παραμείνεις ζωντανός.
Συνελόντι ειπείν, ήγγικεν η ώρα
-τώρα που ολοκληρώνεται η κανονική περίοδος και ξεκινούν τα άκρως απαιτητικά «play-offs»-
να τεθούν οι «Πράσινοι» προ των ευθυνών τους
και να αποδείξουν ότι η φρενήρης πορεία στον πρώτο γύρο δεν ήταν απλώς μία πλουμιστή φούσκα.
…
Κλείνοντας, θα πω σχηματικά ότι,
ο Παναθηναϊκός δεν έχει ως αντιπάλους για το πρωτάθλημα την Α.Ε.Κ., τον Π.Α.Ο.Κ. και τον Ο.Σ.Φ.Π.,
ούτε θα κρίνουν το πρωτάθλημα οι αγώνες που θα δώσει με τούς έτερους τρεις διεκδικητές.
Το σημαντικότερο και κρισιμότερο ματς που έχει να δώσει το «Τριφύλλι»,
είναι το ντέρμπι ζωής και θανάτου «Παναθηναϊκός πρώτου γύρου-Παναθηναϊκός δεύτερου γύρου».
Ένα ντέρμπι, ένα πρωτάθλημα. Ποιος θα νικήσει;
Ο Αθλητάμπουρας
