Το να χάνεις στην Πολωνία από μια σαφέστατα ανώτερη γηπεδούχο εθνική ομάδα δεν είναι τόσο στενόχωρο – άλλωστε τους Πολωνούς δεν τους έχουμε πάρει από τον Οκτώβρη του 1987! – όσο ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκε το υλικό του (και την τακτική του) ο Ότο Ρεχάγκελ. Στοιχείο που αποκτά δραματικό ενδιαφέρον, ελάχιστες βραδιές πριν από τον κρισιμότερο αγώνα του Ομίλου.
Ο Γερμανός φάνηκε καθαρά ότι έχει υπερτιμήσει μερικούς μαχητές, λόγου χάρη τον Αλέξανδρο Τζιόλη ή τον Αβραάμ Παπαδόπουλο και πως ποντάρει στον δυναμισμό του Σωτήρη Κυργιάκου, που βεβαίως δεν αρκεί για θετικό αποτέλεσμα. Η εθνική Ελλάδας των ανδρών, αγωνίστηκε με τρόπο που μπορούσε να δεχτεί περισσότερα από δύο γκολ, αφού στερήθηκε αμυντικής συνοχής, επαρκούς σχεδιασμού από τον λεγόμενο άξονα, και σοβαρού τερματοφύλακα.
Θα περίμενε κάποιος να έχει καταλήξει ο πεισματάρης Γερμανός κόουτς στις τελικές επιλογές του και όχι να πειραματιστεί, αλλάζοντας αμυντικούς παίκτες οι οποίοι διακρίνονταν στο πρώτο μέρος (Παπασταθόπουλος, Μόρας). Και φυσικά, να δώσει αρκετό χρόνο στους κυνηγούς που σκέφτεται να χρησιμοποιήσει στην Βασιλεία (και όχι να χρησιμοποιήσει…πεντάδα).
Εν πάση περιπτώσει, ο Ρεχάγκελ (και οι συνεργάτες του) καλούνται μέσα σε ελάχιστο χρόνο να διορθώσουν δικά του λάθη, προκειμένου να μην επαναληφθεί εμφάνιση όπως αυτή στην πολωνική επαρχία. Αλλιώς, Άγιος Ιάκωβος (έτσι ονομάζεται το ελβετικό γήπεδο που μας περιμένει…) μακάρι να δείξει επιείκεια…
Εξαιρετικά δυναμικός εμφανίστηκε ο προικισμένος Γιώργος Σαμαράς, όμως, τι να το κάνεις; Στο αριστερό άκρο, με εντολή να αγωνίζεται πάνω στη γραμμή, χαραμίστηκε. Το ότι μέσα στην αντίπαλη περιοχή ξεκίνησε ο βραχύσωμος Σαλπιγγίδης, ήταν η πιο χτυπητή από τις απορίες που δημιουργήθηκαν βλέποντας τον αγώνα.
