Με το που η ομάδα της Λάρισας γνώρισε την ήττα στο Ρέϊκιαβικ από τους ερασιτέχνες της KR, είχα επισημάνει από αυτή τη γωνιά, πως πέρα από το αποτέλεσμα – ντροπή, το ξεκίνημα των ομάδων μας στη νέα ευρω-περιπέτεια συνδυάστηκε με κακούς οιωνούς. Μία εβδομάδα, λοιπόν, μετά τον αποκλεισμό των Θεσσαλών, ιδού που ο ανώτερος της Σπάρτα Παναθηναϊκός, ταπεινώθηκε στην Πράγα και πλέον τίθεται σοβαρό ζήτημα αν θα συνεχίσει στον δρόμο για τον όμιλο.
Θα ακουστούν και θα γραφούν πολλά, ότι τάχα ο Παναθηναϊκός «προδόθηκε» από την άμυνά του, ή ο προπονητής Κάτε δεν ρίσκαρε περισσότερο… Αστεία πράματα. Ο Παναθηναϊκός δεν άξιζε να φέρει θετικό αποτέλεσμα στην Τσεχία και το… απέδειξε. Φυσικά δεν ευθύνεται δράμι ο πρόεδρος Νίκος Πατέρας ή όσα παιδιά εμπιστεύτηκε ο προπονητής τους, στη δύσκολη έδρα της έμπειρης Σπάρτα. Όλα οφείλει να τα χρεωθεί ο Ολλανδός προπονητής.
Αυτός ο αγώνας θύμισε σχεδόν «καρμπόν» το ματς του Ολυμπιακού στην Ολλανδία με την Χέρενφεν. Η πειραϊκή ομάδα ήταν ανώτερη, μπορούσε να χτυπήσει τον αγώνα, εντούτοις ο Μαντζουράκης (παρά τις δηλώσεις του στου Ρέντη «πάμε για νίκη») έπαιξε τόσο κλειστά, που οι μάγκες οι Ολλανδοί έκαναν περίπατο!
Υπάρχει και ο πιθανός θυμός του προέδρου Πατέρα. Φοβάμαι πως έχει κάθε λόγο να τον νιώθει. Όχι επειδή η ομάδα του ηττήθηκε -οποιαδήποτε ομάδα του βεληνεκούς του Παναθηναϊκού θα μπορούσε να ηττηθεί- αλλά επειδή θα μπορούσε να του ζητηθεί από τον Κάτε ή τον Αντωνίου μία μεταγραφή αμυντικού κλάσης ή ενός μπαλαντέρ, κι’ αυτό δεν έγινε. Συνεπώς, αν ο δευτεραθλητής Ελλάδας δεν τα καταφέρει στη ρεβάνς, τότε οι υποστηρικτές θα έχουν κάθε λόγο να θεωρούν τη νέα περίοδο αποτυχημένη κατά το ήμισυ, με το άνοιγμα κιόλας της επίσημης αυλαίας.
Τα λοιπά, δηλαδή ποιος αγωνίστηκε καλά, ποιος υστέρησε, πως και ο Γκαλίνοβιτς δεν ήταν σε καλή βραδιά ή γιατί απέτυχε σε χτύπημα πέναλτι ο Σισέ, ανήκουν στο χώρο της θεωρίας.
