Με την αποχώρηση του Ότο Ρεχάγκελ από την τεχνική ηγεσία της Εθνικής Ελλάδας και την πρόσληψη του Φερνάντο Σάντος από την ΕΠΟ μοιραία στο μυαλό των φίλων του ποδοσφαίρου οι δύο προπονητές μπήκαν σε σύγκριση.
Το ποιος είναι πιο καλός ή το ποιος προσέφερε ή θα προσφέρει περισσότερα δεν μπορούμε να το πούμε, αφού αν το πράτταμε θα ήμασταν άδικοι προς τον Πορτογάλο τεχνικό, ο οποίος καλά-καλά δεν έχει προλάβει να συμπληρώσει δέκα παιχνίδια στον πάγκο του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος.
Για την ώρα μπορούμε να αναφέρουμε με απόλυτη σιγουριά ότι η «γαλανόλευκη» του Ότο Ρεχάγκελ δεν έχει καμία σχέση, με την αντίστοιχη του Φερνάντο Σάντος. Ο Γερμανός, που κατάφερε να φτάσει με το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα στην κορυφή της Ευρώπης, και να γράψει με «χρυσά γράμματα» το έπος του Euro 2004, μετρώντας παράλληλα δύο προκρίσεις τόσο στο Euro 2008, όσο και στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής, είχε μια φιλοσοφία για την Εθνική, την οποία καλώς για πολλούς και κακώς για κάποιους άλλους κράτησε μέχρι το τέλος.
Ο «Χερ Ότο» μετέτρεψε την Εθνική σε… σύλλογο, επιλέγοντας 25-30 ποδοσφαιριστές, στους οποίους απηύθυνε κλήσεις ασχέτως αν αυτοί βρίσκονταν σε καλή φόρμα, αν αγωνίζονταν στους συλλόγους τους ή αν είχαν περάσει από τραυματισμούς.
Ο Ρεχάγκελ επί παραδείγματι χρησιμοποιούσε… χειμώνα καλοκαίρι τον Άγγελο Χαριστέα, είχε αριστερό μπακ τον Βασίλη Τοροσίδη και θα το σκέφτονταν πολύ για το αν και πότε θα επέλεγε παίκτες όπως οι Παναγιώτης Κονέ και Γιάννης Φετφατζίδης.
Η φιλοσοφία του Γερμανού ήταν αυτή που έκανε πολλούς να τον κατηγορήσουν για αδιαλλαξία και για «ξεροκεφαλιά», όμως ήταν και αυτή που έδωσε στην Ελλάδα δυναμική, που η χώρα μας σε επίπεδο ποδοσφαίρου δεν είχε γνωρίσει ποτέ ξανά. Μπορεί ο Χαριστέας να μην έβγαινε ποτέ από την ενδεκάδα, όμως κανείς δεν μπορεί να πει στον Ρεχάγκελ πως έκανε λάθος επιλογές, αφού το αποτέλεσμα τις περισσότερες φορές – αν όχι όλες – τον δικαίωνε.
Αντίθετα, ο Φερνάντο Σάντος έχει δείξει μια εκ διαμέτρου αντίθετη φιλοσοφία σε σχέση τον προκάτοχό του. Ο πρώην τεχνικός του ΠΑΟΚ δε θα επέλεγε ποτέ ένα γκρουπ «αιώνιων» διεθνών, ενώ αντίθετα -εκτός από ένα πρωτογενή κορμό- σε κάθε κλήση κρύβει και μια μίνι-έκπληξη. Τρανά παραδείγματα είναι οι προσκλήσεις των Παναγιώτη Κονέ και Γιάννη Φετφατζίδη, οι οποίοι βρέθηκαν στην Εθνική χωρίς να το περιμένει… σχεδόν κανείς, λόγω της πολύ καλής παρουσίας τους σε Μπρέσια και Ολυμπιακό, αντίστοιχα.
Η συγκεκριμένη τακτική μπορεί να χαρακτηριστεί πιο δίκαια σε σχέση με το πλάνο που ακολουθούσε πιστά ο Ότο Ρεχάγκελ. Μπορεί όμως να διαπιστώσει κάποιος ότι με αυτόν τον τρόπο η Εθνική μας ομάδα χάνει από τη συνοχή της, ενώ παράλληλα αποτελεί τροχοπέδη στο να σχηματίσει μια αγωνιστική ταυτότητα και ένα δικό της χαρακτήρα.
Εν κατακλείδι, πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Φερνάντο Σάντος έχει δεχθεί ηχηρά… χτυπήματα, βλέποντας τους Γιάννη Αμανατίδη, Σωτήρη Κυργιάκο και Φάνη Γκέκα να δηλώνουν πως αποχωρούν! Οι απουσίες των τριών διεθνών ξάφνιασαν και προκάλεσαν απορίες, όμως ο Σάντος γνωρίζει καλά πώς να δουλέψει με τα… εργαλεία που έχει στα χέρια του.
Το μεγάλο του πλεονέκτημα είναι πως μένει μόνιμα στην πατρίδα μας και μπορεί να έχει καλύτερη εικόνα για τους Έλληνες παίκτες της Super League, ωστόσο και ο ίδιος έχει διαπιστώσει πως στο εγχώριο πρωτάθλημα οι ποιοτικοί Έλληνες, ολοένα και μειώνονται…
