Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Βρισκόμαστε στο 1960· ακριβώς πριν από εξήντα χρόνια.
Η ταινία τού Ζιλ Ντασέν «Ποτέ την Κυριακή» βγαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες
και μερικούς μήνες αργότερα κερδίζει το «Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Τραγουδιού»
για την υπέροχη ωδή τού Μάνου Χατζιδάκι «Τα Παιδιά τού Πειραιά»
(ήταν, μάλιστα, η πρώτη φορά,
που οι Αμερικανοί απένεμαν σε ξενόγλωσση δημιουργία αυτό το βραβείο
που είχε θεσμοθετηθεί από το 1934).
Η σκηνή όπου ακούγεται το μνημειώδες τραγούδι,
είναι συγκλονιστική και ανατριχιαστική.
Η Μελίνα Μερκούρη
-που υποδύεται την «Ίλια»
(μία καλλιεργημένη ιερόδουλο που δεν δέχεται πελάτες τις Κυριακές,
καθώς και όταν έχει παραστάσεις το «Ελληνικό Φεστιβάλ Θεάτρου»)-
με το τσιγάρο στο στόμα
καταφεύγει στο πρωτόγονο pick–up που κρύβει κάτω απ’ το ντιβάνι της,
το ανεβάζει στο στρώμα και τού βάζει ένα δισκάκι·
η μουσική πλημμυρίζει τον χώρο,
η εκδιδόμενη θεά τινάζει επιδεικτικά τη στάχτη μειδιώντας
και αμέσως μετά σηκώνεται αποφασιστικά.
Πίσω από κάτι κουρτίνες τού φτωχικού δωματίου
ανασύρει μία μικρή κορνίζα με την 11άδα τού Ολυμπιακού·
αμέσως μετά, επανέρχεται στο κρεβάτι, βάζει μπροστά της τη φωτογραφία,
και με την ιδιαίτερη φωνή της ξεκινά να τραγουδά..:
«Απ’ το παράθυρό μου στέλνω ένα, δύο…, …και τρία, και τέσσερα φιλιά…
Που φτάνουν στο λιμάνι, ένα, και δύο, και τρία, και τέσσερα πουλιά…».
Και συνεχίζει..:
«Πώς ήθελα να είχα ένα, και δύο, και τρία, και τέσσερα παιδιά,
που σαν θα μεγαλώσουν όλα, να γίνουν λεβέντες για χάρη τού Πειραιά…».
Είναι ήδη δακρυσμένη·
τα μάτια της μοιάζουν με ανυπέρβλητους σταλακτίτες,
τα δάκρυά της είναι αδιανοήτως λαμπερά.
Σχεδόν λυτρωμένη,
αφήνει το κορμί της να παραδοθεί στη δίνη τής συναισθηματικής έκστασης
και ξαπλωμένη πια ξεστομίζει την ουσία..:
«Όσο κι αν ψάξω, δεν βρίσκω άλλο λιμάνι
-τρελή να μ’ έχει κάνει-
όπως τον Πειραιά.».
Δεν χρειάζεται να είσαι Ολυμπιακός
για να συγκινηθείς βαθιά με αυτήν τη σκηνή
και να ακολουθήσεις την ηρωΐδα στον «Δρόμο των Δακρύων»·
χρειάζεται μοναχά να είσαι άνθρωπος.
Τότε, έξι δεκαετίες πριν,
σε εποχές που στα γήπεδα καθόντουσαν ανάκατα
οι Παναθηναϊκοί, οι Ολυμπιακοί, οι Αεκτζήδες, οι Παοκτζήδες,
ένας Χατζιδάκις, μία Μελίνα, ένας Ντασέν, ένας Ζαμπέτας
(διότι συνεισέφερε και ο Ζαμπέτας
ώστε να δημιουργηθούν τα «Παιδιά τού Πειραιά»),
αρκούσαν για να ενωνόταν η Ελλάδα.
*** Ο Πειραιάς τού Τότε και ο Πειραιάς τού Σήμερα.
Τα λιμάνια πάντοτε (θα) είναι περάσματα,
πάντοτε θα υπολείπονται στην ιεραρχία τής Αστικής Κουλτούρας,
αλλά ο Πειραιάς δεν ήταν μόνο η «Τρούμπα»·
ήταν ο Ολυμπιακός, ήταν ο Λαός, ήταν η Εργατιά.
Και τώρα..;
Όσο κι αν η αχλύ τού μακρινού παρελθόντος
αποτελεί αναμφίβολα έναν καθαγιασμό και εξωραϊσμό καταστάσεων,
ο «Πειραιάς τού Σήμερα» είναι μία πόλη που δεν σέβεται τις ρίζες της
και κείτεται παραδομένη σε εσωτερικούς εχθρούς.
Πλέον,
η Μισαλλοδοξία, η Βία, η Ατιμωρησία, η Διαφθορά, η Θεσμική Εγκληματικότητα,
όλες έχουν ως έδρα τον Πειραιά.
Έτσι, νομοτελειακά και διόλου τυχαία,
φτάσαμε και στην προχθεσινή «επικήρυξη»
των τεσσάρων δημοσιογράφων και τού δικηγόρου τής «Π.Α.Ε. Π.Α.Ο.Κ.»·
ο Βασίλης Παπαθεοδώρου, ο Βασίλης Βέργης, ο Κυριάκος Θωμαΐδης, ο Άρης Ασβεστάς
και ο νομικός Τάκης Μπαλτάκος,
είδαν τα πρόσωπά τους αφισοκολλημένα από το Παρακράτος
σε διάφορα κομβικά σημεία τού Πειραιά.
Η συγκεκριμένη ενέργεια είναι αναμφίβολα μία μαχαιριά
με στόχο την καρδιά τής Δημοκρατίας·
ο σαφής εκφοβισμός και η αδιαμφισβήτητη απειλή
που εμπεριέχονται σε αυτήν την ποταπή πράξη,
μαρτυρούν την ψυχασθενική πρόθεση των εμπνευστών της
να διατυμπανίσουν τον φασιστικό βαυκαλισμό τους:
«We Rule This Land».
*** Τούτην την ώρα που μιλάμε,
το Παρακράτος επωάζει νέους «Ρουπακιάδες»
και ψάχνει να έχει ήδη έτοιμο τον επόμενο «Παύλο Φύσσα»
ώστε όταν η ναζιστική-εγκληματική λεπίδα βγει και πάλι παγανιά,
να μη χάσει χρόνο.
Τα επίδοξα θύματα αφισοκολλούνται,
ο έμμισθος και -οποία τραγική ειρωνεία- ο άμισθος στρατός
είναι επί ποδός πολέμου,
και γαλουχημένος -σε βαθμό παιδομαζώματος και ακραίου γενιτσαρισμού-
να εξαφανίσει όποιον τολμά να στέκεται εμπόδιο
στα σχέδια των ατόμων που καπηλεύονται την ιστορία τού Ολυμπιακού και τού Πειραιά.
Δομές Μαφίας, μέθοδοι Παρακράτους,
αναρίθμητα πλοκάμια σε Δικαιοσύνη, Βουλή, Αστυνομία, Δημοσιογραφία.
Ξυλοδαρμοί, εμπρησμοί, απόπειρες ανθρωποκτονίας, ανθρωποκτονίες (;),
πλοίο φορτωμένο με πρέζα, στημένα παιχνίδια,
40.000 σελίδες δικογραφίας, σοκαριστικές μαγνητοφωνημένες συνομιλίες.
Ατιμωρησία. Επιδεικτική, ανερυθρίαστη, εξόφθαλμη.
Θλιβερός δικαστής (ένας απ’ τούς πάμπολλους),
έφτασε στο σημείο να επινοήσει τον όρο «Ήπια Βία»,
για να καλλωπίσει τον ξυλοδαρμό των ποδοσφαιριστών τού Πλατανιά
από μπράβους με «ερυθρόλευκα» διακριτικά και αισθήματα.
Οι κάμερες, δε,
που υποτίθετο ότι θα έπρεπε να είχαν καταγράψει τα τεκταινόμενα,
επί έναν μήνα δεν γνωρίζαμε αν ήταν ανοιχτές ή κλειστές
και αν την ευθύνη τής λειτουργίας τους είχε η Αστυνομία Πειραιά
(τόσο μυστήριο είχε να βιώσει ο πλανήτης Γη από τη δεκαετία τού ’80,
όταν με κομμένη την ανάσα η ανθρωπότητα
παρηκολουθούσε την αμερικανική σειρά «Ντάλας»
και αναρωτιόταν «Ποιος σκότωσε τον Τζέϊ-Αρ;»).
*** Μέσα σ’ όλα αυτά,
ο κατηγορουμενομανής Βαγγέλης Μαρινάκης
(να) κουνάει διαρκώς το δάχτυλό του στην κοινωνία, ως «κατά συρροήν αθώος».
Ίδια ακριβώς συμπεριφορά και από τα ενεργούμενά του.
Η Ελλάδα σε καθεστώς χούντας, αηδίας, αποστροφής, αποτροπιασμού.
Η Ελπίδα αρχικώς εξεθώριασε, μετά εχλώμιασε,
και τώρα μοιάζει με σινική μελάνη
που αναζητά απελπισμένα ένα αναμμένο κερί να τής δώσει ζωή.
Αόρατα νήματα προστατεύουν τούς «προστάτες» τής χώρας.
Αόρατα και συνάμα τόσο ορατά.
Ο ήχος τού συναγερμού είχε ακουστεί εκκωφαντικά
όταν η αιτιολόγηση για τη δολοφονία τού Παύλου Φύσσα
ήρθε από καθεστωτικά δημοσιογραφικά «Μ.Μ.Ε.»:
«Τον σκότωσε για το ποδόσφαιρο».
Η αισχρή συγκάλυψη που επεχειρήθη τότε, απέτυχε οικτρά,
αλλά τα πιόνια τού Συστήματος δεν ορρωδούν προ ουδεμίας συνθήκης·
έτσι, ένα ναφθαλινοειδές ον με λαϊκό όνομα (και νυν κατέχον βουλευτική έδρα),
ετόλμησε -πάλι μέσα από την ίδια καθεστωτική τηλεοπτική συχνότητα-
να πει ότι η ναζιστική δράκα θα ήταν -στη σοβαρή εκδοχή της- «χρήσιμη για τη Βουλή».
*** Όταν μία χώρα έχει τέτοιαν «δημοσιογραφία»,
τι να τούς κάνει τούς «Ρουπακιάδες» θα σκεφτεί εύλογα ο πολίτης.
Κι όμως, ακριβώς αυτό είναι το κομβικό σημείο·
ο «(κάθε) Ρουπακιάς» είναι ο «Αυτοφωράκιας Πολυτελείας»,
πίσω από τον οποίο υπάρχουν διαχρονικώς ανέγγιχτοι «ηθικοί αυτουργοί».
Διότι, ναι μεν οι επαγγελματίες εκτελεστές κάνουν εγγυημένη δουλειά,
αλλά είναι δυσεύρετοι και -κυρίως- πανάκριβοι·
ως εκ τούτου,
οι Βλάκες -δηλαδή, ο «άμισθος στρατός»-
αποτελούν μία πρώτης τάξεως εξοικονόμηση πόρων,
ενώ συνάμα διαθέτουν μεγαλύτερη αμεσότητα
και σαφώς εντυπωσιακότερο συναισθηματικό feedback.
Ε, όχι και να δίνουμε σε «πληρωμένα συμβόλαια θανάτου»
όσα φράγκα βγάζουμε από το «Noor One», από τα στημένα παιχνίδια,
από τις στημένες δίκες, από τις «Siemens» και τις «Novartis»
(«Να ’μαστε και λογικοί· μην είμαστε και πλεονέκτες.»,
που έλεγε κι ο Κώστας Χατζηχρήστος ως «Ηλίας τού 16ου»).
*** Σε οποιοδήποτε ευνομούμενο κράτος,
η Δικαιοσύνη, η Βουλή, η Αστυνομία, η Δημοσιογραφία,
θα κινούνταν ακαριαία και συντεταγμένα
προκειμένου να ενετόπιζαν τούς «ηθικούς» και φυσικούς αυτουργούς
τής μαφιόζικης «επικήρυξης» που διεπράχθη στον Πειραιά.
Όμως, στην τεταρτοκοσμική νεοελληνική μπανανία,
έχουμε μία ακόμη εκκωφαντική απόπειρα συγκάλυψης και υποτίμησης
τού εν’ λόγω συμβάντος.
Ως κοινωνία, σαλπίσαμε προσκλητήριο υπευθύνων,
και ιδού τα αποτελέσματα..:
Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης: ΑΠΩΝ
Έχει ακόμα το μυαλό του στην αντιμετώπιση τού Κορωνοϊού,
ενώ φοβάται μήπως κάνει κάποιαν άγαρμπη κίνηση
και πληγώσει άθελά του τον Μέγα Ευεργέτη
που εχάρισε στη «Νέα Δημοκρατία» δυο-τρία φτηνιάρικα computers.
Υπουργός Προστασίας τού Πολίτη, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης: ΑΠΩΝ
Ο Υπουργός «ΠΡΟ-ΠΟ» είναι εξαιρετικά δραστήριος
μόνο όταν πρόκειται για ζητήματα που αφορούν στα Εξάρχεια και στον «Ρουβίκωνα».
Κατά τα λοιπά,
αφιερώνει τις ώρες του για να παίζει «ΠΡΟ-ΠΟ»
(δεν έχει πάρει χαμπάρι ότι καταργήθηκε).
Χείριστος Υφυπουργός Αθλητισμού: ΠΑΡΩΝ-ΑΠΩΝ
Εδώ μιλάμε για αχυράνθρωπο περιωπής,
ο οποίος είχε το θράσος να αναρτήσει tweet,
στο οποίο
-αφού πρώτα (δήθεν) κατεδίκασε, για τα μάτια τού κόσμου, το αποτρόπαιο γεγονός-
εξετόξευσε ύπουλη μομφή προς τα θύματα τής επικήρυξης
για τον τρόπο που εξασκούν τη δημοσιογραφία.
Βεβαίως,
δεν περιμέναμε κάτι καλύτερο από τον θλιβερό τοπικιστή πολιτικάντη,
που στην υπόθεση τού θανάσιμου λιντσαρίσματος τού φιλάθλου τού Εθνικού, Κώστα Κατσούλη,
είχε ως μοναδική πρεμούρα του
να μην επιβαλλόταν ποινή αφαίρεσης 15 βαθμών στον Ηρόδοτο
για τη δολοφονία που διέπραξαν οι χουλιγκάνοι του.
Γιάννης Μώραλης, τυπικά πρόεδρος τού Ο.Σ.Φ.Π., τυπικά δήμαρχος Πειραιά: ΑΠΩΝ
Ο πρώτος βαθύς γέλωτας προέκυψε,
όταν -την επομένη τής «αφισοκόλλησης»- ισχυρίστηκε
ότι δεν εγνώριζε για το συμβάν
και θα έδινε τις δέουσες θεσμικές απαντήσεις μόλις ενημερωνόταν.
Έκτοτε αυτο-ψεκάστηκε με «Εξαφανιζόλ» και ακόμη τον ψάχνουμε…
Αθλητικός Εισαγγελέας, Κωνσταντίνος Σιμιτζόγλου: ΑΠΩΝ
Πρόκειται για τον «λειτουργό»
που όταν ο ποδοσφαιριστής τού Ολυμπιακού, Μιραλάς,
έδειξε «μεγαλοπρεπώς» τούς όρχεις του προς τον κόσμο τού Π.Α.Ο.Κ.,
ουδέποτε ήσκησε δίωξη για το καραμπινάτο και τηλεοπτικώς καταγεγραμμένο παράπτωμα.
Τώρα, δε, που η «επικήρυξη» έγινε εκτός αγωνιστικών χώρων,
δεν έχει -όπως αντιλαμβανόμαστε όλοι μας-
την παραμικρή διάθεση και «αρμοδιότητα» να ασχοληθεί με το θέμα.
Βαγγέλης Μαρινάκης, ιδιοκτήτης «Π.Α.Ε. Ολυμπιακός»: ΑΠΩΝ
Περιμένατε κάτι διαφορετικό από την ελληνόφωνη εκδοχή τού Κιμ-Γιονγκ-Ουν;
Εδώ δεν αντέχει την κριτική που τού ασκούν τα 15χρονα
στη σελίδα τού Ολυμπιακού στο «Facebook»
και έχει δώσει εντολή στα ενεργούμενά του να σβήνουν κάθε αρνητικό σχόλιο·
θα νοιαστεί που οι -απεχθείς για τον ίδιο- δημοσιογράφοι
και ο νομικός σύμβουλος τού «Ρώσου» Σαββίδη
κρεμάστηκαν στις κολώνες τού Πειραιά;
Σημειωτέον ότι υπήρξε επικήρυξη-αφισοκόλληση
και ακριβώς έξω από τις εγκαταστάσεις τής «Π.Α.Ε. Ολυμπιακός»,
αλλά εκείνην την ώρα άπαντες στα γραφεία μιλούσαν με κάτι φιλαράκια τους στη Μαλαισία
και δεν πήραν γραμμή τι συνέβαινε.
Περί καταδίκης τού γεγονότος, ούτε λόγος·
πού είναι εκείνες οι ωραίες εποχές,
που η «Π.Α.Ε. Ολυμπιακός» έβγαζε ανακοίνωση για την επίθεση στον Τζήλο;
Ωραίες εποχές εκείνες· είχαν πολύ γέλιο.
Δημοσιογράφοι: (στη συντριπτική πλειοψηφία τους) ΑΠΟΝΤΕΣ
Δεν είδαν, δεν άκουσαν, δεν ξέρουν.
Ξευτιλισμένα δουλικά, γλοιώδη και λιγούρικα εμέσματα,
φερέφωνα, εγκάθετοι, εκτελεστές χαρακτήρων,
διαστρεβλωτές τής Αλήθειας, γονυπετείς και πρεζοθηλάζοντες,
παραπλανητές τής Κοινής Γνώμης, κοινοί συκοφάντες.
Την ώρα που οι -υποτίθεται- συνάδελφοί τους,
διαπομπεύονται και απειλούνται,
τα σιχαμερά ανδρείκελα τής νεοελληνικής δημοσιογραφίας αρθρογραφούν
για πιο… ενδιαφέροντα κοινωνικά-ποδοσφαιρικά θέματα, όπως..:
«Μεταγραφικό “μπαμ” στην Παπούα-Νέα Γουϊνέα»,
«Το “οικογενειακό διπλό” τής φώκιας “Μονάχους-Μονάχους”»,
«Αυτοκρατορικός πινγκουΐνος: Τα δύσκολα παιδικά χρόνια ενός γεννημένου σκόρερ»,
και άλλα παρόμοια.
Επιμύθιο:
Ο αείμνηστος Γιώργος Ζαμπέτας,
που συνήργησε στην αριστουργηματική ωδική κοινωνική ηθογραφία
με τίτλο «Τα Παιδιά τού Πειραιά»,
ήταν Παναθηναϊκός·
ομοίως και η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη.
Τότε που οι καιροί αντέχαν’ ακόμη την Ελλάδα,
τότε που ο Παναθηναϊκός εδάκρυζε για τον Ολυμπιακό,
ο Ολυμπιακός για τον Παναθηναϊκό,
ο οπαδός για τον (αντίπαλο) οπαδό,
ο σύλλογος για τον (αντίπαλο) σύλλογο.
Και τώρα..;
Τώρα μόνο Θλίψη και Κατάντια.
Ο Ολυμπιακός και ο Πειραιάς μοιάζουν να μονολογούν διασκευάζοντας Βάρναλη:
«Αχ, πού ’σαι, Μελίνα, που ’λεγες,
πως θα γινόμουν άλλος…».
…
Είναι τραγικό·
ο Χατζιδάκις, η Μελίνα, ο Ντασέν, ο Ζαμπέτας,
έχουν δώσει τη θέση τους στον Μαρινάκη και στα πάσης φύσεως ενεργούμενά του.
Τι κρίμα για τον Ολυμπιακό, τι κρίμα για τον Πειραιά.
ΜΕΓΑ ΚΡΙΜΑ.
Ο Αθλητάμπουρας
