Αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Τετέλεσται. Πάπαλα. Αυτό ήτανε. The End.
Τα έγραφα. Τα ξαναέγραφα. Πάλι και πάλι.
Από τον Ιανουάριο μέχρι και τη Δευτέρα έκρουα κώδωνες κινδύνου,
όντας ο μοναδικός δημοσιογράφος που ετόλμαγα να πάω κόντρα στη Μάζα
και αδιαπραγματεύτως να εκφράζω αντιδημοφιλείς απόψεις
που έρχονταν σε ευθεία σύγκρουση με τη λατρεία στο πρόσωπο τού Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
Την ώρα, λοιπόν,
που τα γλοιώδη και ξεπουλημένα δημοσιογραφοειδή έκαναν τα καθιερωμένα «αβαβά» τους,
την ώρα, λοιπόν,
που αυτοί οι αμόρφωτοι-απαίδευτοι-ακαλλιέργητοι-αστοιχείωτοι-ατάλαντοι λακέδες τού Συστήματος
επεδίδονταν αδιαλείπτως σε εξωραϊσμούς κι υποβαθμίσεις καταστάσεων,
την ώρα, λοιπόν,
που αυτοί οι δημοσιοσχεσίτες τής συμφοράς,
αυτοί οι λαϊκιστές απόπατης αισθητικής,
αυτές οι μελοδραματικές ορντινάντσες τής κακιάς ώρας
διέσπειραν τη σιελόρρροιά τους μέσα από θλιβερά άρθρα
που ανταγωνίζονται σε πνευματικότητα τη φράση «Λόλα, να ένα μήλο.»,
έγραφα και ξαναέγραφα και προειδοποιούσα σε εκκωφαντικούς τόνους
ότι ο Παναθηναϊκός είχε πάρει εσφαλμένη κατεύθυνση.
«Όταν μπεις σε λάθος τρένο, όλοι οι σταθμοί θα είναι λάθος.», λέει μία σοφή ρήση.
Αυτό το λάθος δεν απαγορεύει να απολαύσεις -ενδεχομένως- το ταξίδι,
την επικοινωνία με τούς συνεπιβάτες,
τα τοπία που θα περάσουν φευγαλέα μπροστά από τα μάτια σου,
αλλά το βέβαιο είναι πως στο τέλος τής διαδρομής δεν θα αντικρίσεις την επιθυμητή ταμπέλα.
Έτσι συνέβη κι εδώ,
καθώς ο Παναθηναϊκός έτρεφε -καθ’ όλο αυτό το διάστημα τής περιήγησης-
την παντελώς φρούδα και μεγαλοϊδεατική ψευδαίσθηση
ότι μόλις εκατέβαινε από τον συρμό θα έβλεπε μία κατάμεστη αποβάθρα
όπου θα εδέσποζε η επιγραφή «Πρωτάθλημα»
και θα γινόταν αντικείμενο αποθέωσης από χιλιάδες οπαδούς του.
Φευ· η ταμπέλα ήταν μικρή και ξέθωρη, ο τελευταίος σταθμός τού ταξιδιού έγραφε «2η θέση»,
η αποβάθρα ήταν σκοτεινή, άδεια από κόσμο, και ανέδινε πικρή μοναξιά.
Το Ημερολόγιο μετατρεπόταν σε ειρωνική σημειολογία: Ημέρα Δευτέρα, 2η Θέση.
Ο Πράσινος Κόσμος έκανε συλλαλητήριο το 2008
έχοντας ως σύνθημα ψυχής τη «Λευτεριά στον Παναθηναϊκό»,
αλλά από τότε υπάρχει εμφανής διαφοροποίηση τής νοοτροπίας επί τα χείρω,
συνοδευόμενη από καθίζηση και ελαχιστοποίηση των προσδοκιών.
Ναι, αναμφιβόλως το «Παναθηναϊκό “DN.A.”» έχει ισχυρά αντισώματα απέναντι στην Παρακμή
-και δη, τα ισχυρότερα αντισώματα σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες-
όμως ο ιός που λέγεται «Νεοελλάδα» αλλοιώνει κάθε κύτταρο
που έχει την ατυχία να βρίσκεται στο βεληνεκές του.
Τώρα πια η επαναστατική απαίτηση «Λευτεριά στον Παναθηναϊκό»
έχει αντικατασταθεί από τη ραγιάδικη σύμβαση «Δευτεριά στον Παναθηναϊκό».
Κοντόφθαλμοι και παρωπιδικοί «στηριχτάκηδες»,
καθ’ έξιν καρπαζοεισπράχτορες «μαχητικοψυχάκηδες»,
καταποντίζουν τον πανύψηλο Πήχυ τού Παναθηναϊκού
και -άθελά τους- προσυπογράφουν την καθήλωση τού Συλλόγου
(πάντα υπό τη φάλτσα ενοχρήστρωση των ξευτιλισμένων δημοσιογραφίσκων,
που -για να εδραιώνουν και να ενισχύουν τη θεσούλα τους στο Σύστημα-
προβαίνουν σε αποτρόπαιο «σπατουλάρισμα» τής Πλέμπας και τής Λουμπενιάς).
Μάλιστα, όλοι αυτοί οι συρόμενοι και φερόμενοι μαζάνθρωποι,
έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο μιζέριας
ώστε να (δια)δηλώνουν περήφανοι και να πανηγυρίζουν για το γεγονός
ότι ο Π.Α.Ο. επολέμησε μέχρι τέλους κι επιστρέφει πάλι στα ευρωπαϊκά «σαλόνια».
Όταν πανηγυρίζεις για τα πάλαι ποτέ Αυτονόητα,
απλώς ομολογείς την Κατάντια των Αυτονοήτων.
…
Όταν είδα την 11άδα που είχε επιλέξει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς
για το μονόπλευρο «ντέρμπι τίτλου» με τον Ολυμπιακό,
έφριξα και μονολόγησα τη φράση «Δεν είναι δυνατόν.».
Ο προπονητής τού Παναθηναϊκού επέμενε για ακόμα μία φορά στα ίδια λάθη,
ο εμμονικός προπονητής τού Παναθηναϊκού, ο γηράσκων αλλά ουχί διδασκόμενος,
είχε στο αρχικό σχήμα τον ολίγιστο και αμυντικογενή Σάντσες
αντί να βάλει τον επιθετικογενή και μακράν πιο ταλαντούχο Κώτσιρα,
είχε στο αρχικό σχήμα τον επί μήνες ανύπαρκτο Παλάσιος
αντί να βάλει τον εξαιρετικά κομβικό Μαντσίνι,
είχε στο αρχικό σχήμα αυτό το θλιβερό σαρκίο, αυτό το «ποδοσφαιρικό “τίποτα”» που λέγεται «Σπόραρ»,
αντί να βάλει τον απείρως καλύτερο, ικανότερο και επιδραστικότερο Φώτη Ιωαννίδη.
Και να ’ταν μόνο αυτά..;
Παρά το γεγονός ότι ο Ο.Σ.Φ.Π. εξέπεμπε πασιφανέστατη χαλαρότητα στο παιχνίδι του
και ενεφάνιζε εξόφθαλμη οκνηρία να ασκήσει ιδιαίτερη πίεση στους αντιπάλους του,
οι παίκτες τού Γιοβάνοβιτς περιορίζονταν σε στείρα κυκλοφορία τής μπάλας πίσω από τη σέντρα
και αντήλλασσαν κατατονικές πασούλες μεταξύ τους
δίνοντας την αίσθηση στον ανυποψίαστο παρατηρητή ότι με το «Χ» (θα) έπαιρναν τον τίτλο.
Οι «ερυθρόλευκοι» δεν είχαν την παραμικρή πρεμούρα να έβαζαν τα πόδια τους στη φωτιά,
αλλά παρήγαγαν μία στοιχειώδη κυκλοφορία
και μερικούς καλούς συνδυασμούς που μετουσιώθηκαν σε ισχνές ευκαιρίες.
Σε γενικές γραμμές, όμως, τίποτα αξιομνημόνευτο·
το «ματσάκι» ήταν σβηστό στο πρώτο ημίχρονο,
οι γηπεδούχοι δεν τραβούσαν ζόρι να κάνουν το κάτι παραπάνω,
οι φιλοξενούμενοι έδειχναν να έχουν ξεμείνει από δυνάμεις.
«Οι φιλοξενούμενοι έδειχναν να έχουν ξεμείνει από δυνάμεις.».
Όχι, το πρόβλημα δεν άπτοταν τής ταλαιπωρίας που αίφνης επεφύλαξε στην ομάδα ο Κορωνοϊός,
το πρόβλημα δεν ήταν σωματικό, μα ψυχολογικό.
Ο Κορωνοϊός είχε μεταβληθεί σε λυτρωτικό άλλοθι,
η άτιμη η Πανδημία ήταν το έτοιμο επιχείρημα για την απώλεια τού πρωταθλήματος,
ο Γιοβάνοβιτς -και συνεπαγωγικώς οι παίκτες του- απεδείκνευε από τον Ιανουάριο και εντεύθεν
ότι αντέχει μόνο τις λιγοστές υποχρεώσεις τού «Αουτσάϊντερ»
και καταρρέει ενώπιον των ευθυνών που εκπορεύονται όταν θεωρείσαι «Φαβορί».
Κανένας Κορωνοϊός. Κανένα άλλοθι. Καμία δικαιολογία.
Έχουν υπάρξει αναρίθμητες περιπτώσεις στο Παγκόσμιο Ποδόσφαιρο
-και εν γένει στον Παγκόσμιο Αθλητισμό, αλλά και συνολικώς στη Ζωή-
όπου άνθρωποι επέτυχαν μνημειώδη κατορθώματα
υπερβαίνοντας προβλήματα υγείας και κάθε λογής αντιξοότητες.
Όμως, δεν χρειάζεται καν να μπούμε σε μία τέτοια συζήτηση,
διότι αν αναλογιστούμε το οικτρό θέαμα που προσέφερε ο Π.Α.Ο.
στις περισσότερες φετινές αναμετρήσεις του,
θα συμπεράνουμε -κάνοντας πικρό χιούμορ-
ότι επί μία ολόκληρη χρονιά ο Παναθηναϊκός πάσχει από Κορωνοϊό.
Το βράδυ τής Δευτέρας ο Παναθηναϊκός ,
σε ματς που αν κατεκτούσε τη Νίκη θα έπαιρνε -πιθανότατα- και το Πρωτάθλημα
(βάζοντας τέλος σε δώδεκα χρόνια απουσίας από την Κορυφή),
χρειάστηκε να φτάσει στο 60ό λεπτό για να χάσει μία ευκαιριούλα με τον Τσέριν
(αμέσως μετά -με την τραγική ολιγωρία τής άμυνάς του-
έφτασε να χρίσει σκόρερ μέχρι και τον Ρέαμπτσουκ)
και εδημιούργησε ουσιώδεις προϋποθέσεις για γκολ
μόνο αφ’ ότου είχε μείνει πίσω στο σκορ.
Όπερ μεθερμηνευόμενον, μιλάμε για καραμπινάτη περίπτωση «Out-Siding».
Βεβαίως, ο Κορωνοϊός δεν ήταν το μοναδικό άλλοθι,
διότι η πρόσφατη εμφάνισή του και ο περιστασιακός χαρακτήρας του
δεν θα ημπορούσαν να δικαιολογήσουν τα πάντα.
Έτσι, υπήρξε ένας μαζικός αλαλαγμός για το πέναλτι που δεν δόθηκε στον Σπόραρ
(ναι, πρόκειται για φάση με υποψία παράβασης,
αλλά παίρνοντας ως βάση τον τρόπο που εσφύριζε ο Μπριχ από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό,
θα απετελούσε έκπληξη αν κατελόγιζε την «εσχάτη των ποινών»).
Το μη καταλογισμένο πέναλτι έγινε αντικείμενο προπαγάνδας
και από την μέχρι πρότινος εξαφανισμένη διοίκηση τής «Π.Α.Ε.»,
η οποία εξέδωσε μεταμεσονύχτια ανακοίνωση-διαμαρτυρία,
προκειμένου να διασκεδάσει το γεγονός
ότι άφησε τούς ασθενούντες ποδοσφαιριστές της
να γίνουν έρμαια τής απάνθρωπης αντίληψης «Αποφασίζομεν και Διατάσσομεν»
που πρεσβεύει ο «Δικτάτορας Ήθους»
(η διασκευή τής λέξης «Διδάκτορας» είναι εκούσια και όχι προϊόν παραδρομής).
Όμως, ακριβώς επειδή ούτε αυτό το άλλοθι είναι επαρκές,
υπάρχει και το θλιβερό αναμάσημα που διατείνεται με καμάρι ότι
«Ο Παναθηναϊκός και ο Γιοβάνοβιτς διεκδικήσανε μέχρι τέλους το Πρωτάθλημα
έχοντας το τέταρτο -σε χρηματιστηριακή αξία- ρόστερ.».
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μαλακία από αυτό το «επιχείρημα»·
ο κάθε λιγούρης, ο κάθε κακομοίρης, ο κάθε λιμασμένος,
αδυνατώντας να προσδώσει στη συμπλεγματική νοοτροπία του
μία αυθεντική ποιητική εσάνς τού τύπου «Φταίει το ζαβό το ριζικό μας…»,
καταφεύγει στη φτηνή λογιστική εκδοχή «Φταίει το ρόστερ το φτωχό μας…».
Άλλοθι ο Κορωνοϊός,
άλλοθι ο Νταμπάνοβιτς,
άλλοθι ο Μπριχ,
άλλοθι το Ρόστερ,
άλλοθι η -όντως ευνοημένη- Α.Ε.Κ.,
άλλοθι ο Π.Α.Ο.Κ. που άνοιξε τα πόδια στην Α.Ε.Κ. ενώ σ’ εμάς όχι,
άλλοθι ο Άρης που άνοιξε τα πόδια στην Α.Ε.Κ. ενώ σ’ εμάς όχι,
άλλοθι η διαιτησία που είχε η Α.Ε.Κ. με τον Ο.Σ.Φ.Π. ενώ εμείς όχι,
άλλοθι ο -επονομαζόμενος από τούς οπαδούς ως- «πρεζέμπορας»,
άλλοθι ο -επονομαζόμενος από τούς οπαδούς ως- «λαθρέμπορας».
Άλλοθι. Άλλοθι. Άλλοθι.
Κατάντια. Κατάντια. Κατάντια.
Το «Παραλήρημα τής Πανηλιθιότητας» δεν σταματάει εδώ,
αλλά μαίνεται ακάθεκτο διά δημοσιογραφικών και οπαδικών χειλέων
που φτάνουν στο σημείο να κάνουν γελοίες βαθμολογικές αποτιμήσεις
και να εκτοξεύουν τον τραγικό ουγκανισμό
«Αν ο Παναθηναϊκός είχε νικήσει στο ματς με τον Βόλο,
θα τού ήταν αρκετή και η ισοπαλία στο Φάληρο.».
Μιλάμε για ντιπ στόκους.
Μιλάμε για όντα που ταλανίζονται από απύθμενη βλακεία.
Αλλάζουν -κατά το συμφέρον- τη μορφή μίας στιγμής και τη μεταφέρουν αναλλοίωτη στο Παρόν,
λες και αν ο Παναθηναϊκός είχε επικρατήσει τού Βόλου,
όλα τα έκτοτε αποτελέσματα -και τού Π.Α.Ο., και των αντιπάλων του-
θα ήταν ακριβώς τα ίδια.
*** Ο Γιοβάνοβιτς διέπραξε προπονητικά εγκλήματα ΚΑΙ στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό,
εμφανίζοντας μία ομάδα που είχε ήδη παραδώσει σώμα, πνεύμα και ψυχή,
επιλέγοντας ένα αρχικό σχήμα που προανήγγελλε το τελικό αποτέλεσμα,
καθυστερώντας απελπιστικά -για νιοστή φορά- να κάνει τις δέουσες αλλαγές
ώστε να αποτρέψει τον αρνητικό ρουν των πραγμάτων.
Ο Παναθηναϊκός τού Γιοβάνοβιτς απέτυχε παταγωδώς να κατακτήσει τη Νίκη και το Πρωτάθλημα,
οι ποδοσφαιριστές -έχοντας εμπεδωμένη την κομπλεξική νοοτροπία τού κόουτς-
δεν μπήκαν με το μαχαίρι στα δόντια για να γράψουν «Χρυσή Σελίδα» στη «Βίβλο τού Παναθηναϊκού»,
ο Μπερνάρ στο τέλος τού ματς εκπροσώπησε ιδανικώς τη Λουζεριά
χασκογελώντας και ανταλλάσσοντας φανέλα με αντίπαλό του,
τι ωραία, τι καλά, ο Παναθηναϊκούλης μας πήρε τη 2η θέση.
Οι άμπαλοι οπαδίσκοι δηλώνουν περήφανοι
και συμπυκνώνουν την αμέριστη στήριξή τους στον Γιοβάνοβιτς
ξεστομίζοντας και διατυπώνοντας κορυβαντιωδώς τη φράση
«Εσύ μάς έφτασες ως εδώ.».
Και ερωτώ..: Ποιο ακριβώς είναι το «Εδώ»;
Τι ιδιαίτερο έχει αυτό το «Εδώ» ώστε να δικαιούται τυφλή στήριξη και αποθέωση;
Η αποτίμηση τής χρονιάς -βάσει και των ευνοϊκών συγκυριών-
είναι παταγωδώς αποτυχημένη για τον Παναθηναϊκό και προσωπικώς για τον Γιοβάνοβιτς.
Τα γεγονότα, όσο κι αν -σε αμιγώς συναισθηματικό επίπεδο- αδικούν ωραίες στιγμές,
μιλούν από μόνα τους και προβαίνουν σε αμείλικτη ετυμηγορία.
Ο Π.Α.Ο. αποκλείστηκε τον Αύγουστο από το «Europa Conference League»
χωρίς καν να πετύχει νίκη με αντίπαλο τη Σλάβια Πράγας,
ο Π.Α.Ο. αποκλείστηκε «περπατητά» από τον Π.Α.Ο.Κ. στα προημιτελικά τού Κυπέλλου Ελλάδος,
ο Π.Α.Ο. έχασε το Πρωτάθλημα Ελλάδος
παρ’ ότι στην έναρξη τού δεύτερου γύρου ήταν 8 βαθμούς μπροστά από την Α.Ε.Κ.
και 12 βαθμούς από τον Π.Α.Ο.Κ. κι από τον Ο.Σ.Φ.Π.,
αποτυγχάνοντας, μάλιστα, να κατακτήσει -πιθανότατα- τον τίτλο,
νικώντας στην έδρα του την -αποδυναμωμένη από ίωση (Covid;)- Α.Ε.Κ..
Για ποιο «Εδώ» μιλάμε; Για ποια «Επιτυχία» μιλάμε;
Κατήντησε ο Σημαντικότερος Ελληνικός Σύλλογος να έχει ως «Εδώ» -χωρίς αιδώ- τη 2η θέση
και ως «Επιτυχία» την «Παρ’ Ολίγον Επιτυχία».
Οι θλιβεροί «στηριχτάκηδες» και «μαχητικοψυχάκηδες»,
αυτοί οι μπουρδολόγοι αναμασητές τού κουτσαβακισμού «Μόνοι μας και όλοι σας.»,
δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι ακριβώς συνέβη
και δεν έχουν καταλάβει τι επίκειται στο άμεσο μέλλον.
Η αποτυχία να κατακτηθεί ο τίτλος είναι τεράστια,
η πληθώρα των ευνοϊκών συγκυριών και των ευκαιριών που πετάχτηκαν στα σκουπίδια
απλώνει τη βαριά σκιά της πάνω από την ομάδα,
η μακροχρόνια αποχή από την Πρωτιά έγινε Έξις, η 2η Θέση έγινε Δευτέρα Φύσις,
το τωρινό ρόστερ μπολιάστηκε με Ηττοπάθεια,
τα πέναλτι από αυτοκτονικά λάθη των αντιπάλων στις καθυστερήσεις,
τα νικητήρια γκολ στην εκπνοή και τα κρίσιμα γκολ από «τσαφ»
δεν θα αποτελούν και την επόμενη σεζόν μονοπωλιακές «κολυμβήθρες τού Σιλωάμ»,
ο ψυχολογικός καταποντισμός λειτουργεί ήδη υπογείως
και στις πρώτες «στραβές» θα εκδηλώσει τις καθεστωτικές επιπτώσεις του,
οι μελό παρόλες περηφάνιας δεν χτίζουν «Πνεύμα Πρωταθλητισμού» (τουναντίον, το γκρεμίζουν),
η Εσωστρέφεια παραμονεύει
και είναι εκ των ων ουκ άνευ βέβαιο ότι θα εκδηλωθεί σε ακραίο βαθμό
από αυτούς τούς φαιδρούς -και συνάμα καταστροφικούς- πανηγυρτζήδες,
που όταν σύντομα (θα) διαπιστώσουν πως οι ονειρώξεις τους ήταν στην πραγματικότητα αυταπάτες,
θα στραφούν κατά δικαίων για αδίκων.
Βγαίνει ο κάθε «πίτουρας» και αναμασά ότι «Οι βάσεις έχουν μπει…»,
οπότε την επόμενη σεζόν ο Παναθηναϊκός θα κάνει το «βήμα παραπάνω».
Από πού τεκμαίρεται ετούτο το κίβδηλο και αίολο επιχείρημα;
Δηλαδή, γιατί -κατ’ αυτήν τη λογική- να μην πούμε ότι οι βάσεις είχαν μπει κι από τον Νοέμβριο;
Όταν τον Νοέμβριο τού 2022 υπήρχε διακοπή πρωταθλημάτων λόγω τού «Μουντιάλ»,
ο Παναθηναϊκός είχε -θεωρητικώς- διαφορά ασφαλείας από τούς διώκτες του,
εγνώριζε ήδη ποια ήταν τα κενά στο ρόστερ του
και είχε σημαντικό χρονικό διάστημα στη διάθεσή του
προκειμένου να έκανε τις δέουσες κινήσεις για να εκλείδωνε το Πρωτάθλημα.
Οι βάσεις υπήρχαν, οι ευνοϊκές συγκυρίες υπήρχαν,
τα πάντα ήταν με το μέρος τού Γιοβάνοβιτς και τής ομάδας του,
αλλά εν τέλει όλοι γνωρίζουμε τα συμβάντα που οδήγησαν στην εγκληματική απώλεια τού τίτλου.
Ως εκ τούτων, τι πρόκειται να αλλάξει που δεν γινόταν να είχε ήδη αλλάξει;
Θα σάς πω μία μεγάλη κουβέντα που συνειδητοποίησα προ ολίγου:
Ο Παναθηναϊκός τού Γιοβάνοβιτς έκανε δώρα στους αντιπάλους του
και επερίμενε να τού κάνουν δώρα οι αντίπαλοι των αντιπάλων του.
Σε απλά Ελληνικά,
ο Παναθηναϊκός τού Γιοβάνοβιτς τα επερίμενε όλα από τούς άλλους,
ο Παναθηναϊκός τού Γιοβάνοβιτς ήταν ένας ζήτουλας, ένας αναξιοπρεπής επαιτίσκος,
που επερίμενε συνεχώς «δωράκια» από τούς άλλους,
αντί να πάρει την Τύχη στα χέρια του, αντί να αξιοποιήσει τη δεδομένη φετινή εύνοιά της,
και σήμερα να πανηγυρίζει δικαίως κι αξίως για την επάνοδο στην Κορυφή.
Όμως, ακριβώς επειδή οφείλω να είμαι σφαιρικός και μνήμων,
θα πω ότι ο «Παναθηναϊκός τού Γιοβάνοβιτς» είναι χίλιες φορές καλύτερος
από αυτό το έκτρωμα που λέγεται «Παναθηναϊκός τού Αλαφούζου».
Συνελόντι ειπείν,
ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι ο ιδανικός υπάλληλος για τον Αλαφούζο,
ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς -λόγω τής ευγένειας και των σοβαρών δηλώσεών του-
είναι ο ιδανικός κυματοθραύστης για τον Αλαφούζο.
…
Θα πούμε πολλά τις επόμενες ημέρες για τον μεγαλομέτοχο τής «Π.Α.Ε.»
και για τα προσφάτως διατρέξαντα και πεπραγμένα του
(άλλωστε, έχω ήδη γράψει ουκ ολίγα πονήματα για τη 10ετή περίοδο,
όπου μαγαρίζει με τη σκοτεινή παρουσία του την Ιστορία τού Παναθηναϊκού),
όμως θα κλείσω τώρα με μία εύφημο μνεία προς τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
Όσο κι αν διατυμπανίζω τις αμφισβητήσεις και τις ενστάσεις μου για τον προπονητή Γιοβάνοβιτς,
ο άνθρωπος Ιβάν ήταν -ξανά- συγκλονιστικός στη συνέντευξη Τύπου,
αμέσως μετά το ηττηφόρο ντέρμπι
που κατεδίκασε τον Παναθηναϊκό να μείνει για 13η χρονιά χωρίς πρωτάθλημα..:
«Σιχαίνομαι τον εαυτό μου,
που έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα στην υγεία των παικτών μου και στα όνειρά τους.».
Αχ, ρε Ιβάν, τι κρίμα που είσαι και προπονητής εκτός από Άνθρωπος!
Αχ, ρε Ιβάν, τι κρίμα που δεν είσαι τόσο προπονητής όσο Άνθρωπος!
Αχ, ρε Άνθρωπε Ιβάν!
Ο Αθλητάμπουρας
