Μπάμπης Παπαφιλιππάκης
Έχουν περάσει μόλις λίγα λεπτά από το θριαμβευτικό 3-0 στο «Χάμπντεν Παρκ».
Εκεί όπου η Εθνική μας έστησε ένα άνευ προηγουμένου πάρτι και πήρε με θριαμβευτικό τρόπο την πρόκριση στη League A του Nations League.
«Συμβαίνουν στα αλήθεια όλα όσα βλέπω να εκτυλίσσονται τώρα τελευταία στο ελληνικό ποδόσφαιρο ή ονειρεύομαι;» είναι το ερώτημα που στριφογυρνάει ακόμη στο μυαλό μου.
Και με το δίκιο μου, εδώ που τα λέμε, καθώς όλα όσα βλέπουμε στην Εθνική είναι ομολογουμένως πρωτόγνωρα.
Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, από εκεί που επί σειρά ετών ήταν «δηλητηριασμένο» από την τοξικότητα των μεγάλων ομάδων της χώρας και ήταν καταδικασμένο να ζει στη μετριότητα, ξαφνικά βγάζει υγεία.
Χαίρεται και ανυπομονεί ο κόσμος να δει την Εθνική μας και αυτό είναι το μεγαλύτερο παράσημο για την ΕΠΟ, τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, τους διεθνείς μας και γενικά όλους όσους εργάζονται στην ομάδα μας.
Η συντριπτική πλειονότητα των ελλήνων φιλάθλων καμαρώνει αυτήν την ομάδα και αναγνωρίζει τα άλματα προόδου που έχει κάνει, με τα διαδοχικά sold-out στους αγώνες της να αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Δεν τρέφω αυταπάτες, ότι θα εκλείψουν οι προπονητές της εξέδρας, οι οπαδοί της νίκης και οι ευτυχώς λιγοστές εμμονικές δημοσιογραφικές πένες. Τίποτα άλλωστε δεν είναι τέλειο σε αυτήν τη ζωή.
Η έλευση ενός σοβαρού προπονητή, του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, που είναι άριστος γνώστης της ελληνικής ποδοσφαιρικής πραγματικότητας, αποτέλεσε βαρόμετρο ώστε να αλλάξει άρδην το κλίμα και τα δεδομένα στην ομάδα μας.
Έκτοτε όλες οι κινήσεις που γίνονται στην ομάδα μας είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.
Η πρόκριση στη League Α του Nations League ήταν σαφέστατα σημαντικό επίτευγμα, που όμως περνάει σε δεύτερη μοίρα, μετά τα όσα είδαμε από τα «τρομερά μωρά» της «γαλανόλευκης». Κι αυτό γιατί έδειξαν ότι μπορούμε να ελπίζουμε. Τι πιο ωραίο πράγμα άλλωστε από την ελπίδα;
Απόψε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα παρατάχθηκε με μία ενδεκάδα που είχε μέσο όρο ηλικίας 22,7 έτη. Πρωτόγνωρο.
Ο Γιοβάνοβιτς έκανε έξι αλλαγές σε σχέση με το πρώτο ματς στο «Γ. Καραϊσκάκης» και βοήθησε την ομάδα μας να αναδείξει στο γήπεδο το ταλέντο που έχει και να αποδείξει ότι το μέλλον της ανήκει.
Η ομάδα μας παρατάχθηκε για πρώτη φορά στο αρχικό της σχήμα με τον μόλις 17 ετών Κωνσταντίνο Καρέτσα.
Ο πιτσιρικάς, που μαγεύει με τη φανέλα της Γκενκ -για λίγο ακόμα κατά πως φαίνεται, καθώς ήδη αρχίζουν να γίνονται ολοένα και πιο έντονες οι «σειρήνες» από τεράστια κλαμπ της Ευρώπης για το πρόσωπό του- βρήκε δίχτυα και έγινε ο νεότερος παίκτης της «γαλανόλευκης».
Το κυριότερο πάντως είναι ότι απέδειξε ότι με το ποδοσφαιρικό θράσος, το ταλέντο και την ωριμότητα που διαθέτει, μπορεί να σηκώσει την ομάδα μας στις πλάτες του και να την οδηγήσει σε μεγάλες επιτυχίες.
Απέδειξε ότι τόσα χρόνια κάναμε τεράστιο λάθος που θεωρούσαμε τους παίκτες ταλέντα μέχρι τα 25 τους, που αργούσαμε απελπιστικά να τους δώσουμε ευκαιρίες, που ουσιαστικά τους… καίγαμε εμείς οι ίδιοι.
Κι όλα αυτά συνέβησαν στη μόλις δεύτερη συμμετοχή του νέου wonderkid της ομάδας μας, για τον οποίο ως γνωστό το προηγούμενο διάστημα καταστρώθηκε ολόκληρο σχέδιο για να επιλέξει την Εθνική μας αντί του Βελγίου, με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς να παίζει επίσης καταλυτικό ρόλο ώστε να πει το «ναι» ο μικρός στην Εθνική μας.
Για να είμαστε δίκαιοι και ακριβείς πάντως τον δρόμο προς την κανονικότητα τον έδειξε ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ.
Ο προπονητής του Ολυμπιακού δεν δίστασε την φετινή σεζόν να ρίξει στα βαθιά τον 18χρονο Μουζακίτη, τον 17χρονο Κωστούλα, που όχι μόνο κατάφεραν να κολυμπήσουν αλλά έμελλε να γίνουν σε πολλά ματς αυτοί που οδηγούσαν το καράβι του Ολυμπιακού όταν έπεφτε σε φουρτούνες.
Όταν οι ομάδες επενδύουν σε νέα παιδιά -όπως έπραξε και ο ΠΑΟΚ τα προηγούμενα χρόνια, αναδεικνύοντας παίκτες όπως οι Τζόλης, Κουλιεράκης και Κωνσταντέλιας, όταν οι ακαδημίες τους δουλεύουν σε ευρωπαϊκά πρότυπα, είναι νομοτελειακό ότι κάποτε θα δικαιωθούν.
Σαφέστατα ο δρόμος είναι πιο δύσβατος, ωστόσο τα κέρδη που θα έχουν είναι πολλαπλά.
Αρκεί να έχουν στο μυαλό τους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου «Έχε το νου σου στο παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα» που κοσμούν ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του αείμνηστου Παύλου Σιδηρόπουλου, και δεν θα χάσουν.
