Είναι αρχές του περασμένου Φεβρουαρίου… Το τηλεφωνικό κέντρο της γαλλικής εφημερίδας «L’ Equipe» δέχεται μία κλήση και στην άλλη άκρη της γραμμής μία γυναίκα ζητεί να μιλήσει με κάποιον συντάκτη που καλύπτει τον χώρο του ποδοσφαίρου.
Λίγο αργότερα και μετά τις σχετικές διαδικασίες, η «Μιριάμ», η οποία για ευνόητους λόγους δεν δημοσιοποιεί τα πραγματικά της στοιχεία, αποκαλύπτει μία απίστευτη ιστορία.
Το προσωπικό δράμα που έζησε στο πλευρό ενός εν ενεργεία ποδοσφαιριστή. Η «Μιριάμ» δεν είχε την ψυχική δύναμη να καταγγείλει όσα υπέστη -περίπου προ τριετίας-, όμως σήμερα είναι σε θέση να το κάνει γνωρίζοντας πως ο «κύριος» κακοποιεί τη σημερινή σύντροφό του.
«Ξέρω ότι χτυπά τη σύντροφό του, παρά την εγκυμοσύνη της. Κάθε φορά που την κακοποιεί, αυτή παίρνει το τρένο και πηγαίνει στον πεθερό της (σ.σ.: τον πατέρα του ποδοσφαιριστή), με τον οποίο έχουμε διατηρήσει επαφή. Σας κάλεσα, επειδή φοβάμαι ότι τελικά μπορεί να σκοτώσει κάποιον» περιγράφει στη γαλλική εφημερίδα η «Μιριάμ».
Στις αρκετές συναντήσεις που έγιναν μεταξύ της «Μιριάμ» και του Γάλλου συντάκτη της «Equipe», η άτυχη κοπέλα εξομολογείται πως: «Ίσως κάποια ημέρα θελήσω να μιλήσω με κάποιον δικαστή. Αλλά φοβάμαι για τον γιο μου και για εμένα. Είναι πραγματικά επικίνδυνος», ενώ η συνέχεια της αφήγησής της είναι συγκλονιστική.
«Γνωριστήκαμε στην πατρίδα μου, στην Αφρική (σ.σ.: κατονομάζει τη χώρα καταγωγής της, αλλά δεν τη δημοσιοποιεί), όταν ήρθε εκεί να παίξει με την εθνική ομάδα της πατρίδας του. Ήταν πριν από περίπου τέσσερα χρόνια. Μου ζήτησε να τον ακολουθήσω και να ζήσουμε μαζί στη Γαλλία. Ρύθμισε όλες τις λεπτομέρειες, τακτοποίησε όλα τα απαραίτητα έγγραφα και τις σχετικές διαδικασίες, και πήγα να τον συναντήσω στην πόλη όπου εδρεύει η νέα του ομάδα. Και αρχίσαμε να συζούμε»…
Σε ερώτηση για το πότε άρχισαν τα περιστατικά κακοποίησης, αποκάλυψε: «Όταν τον γνώρισα ήταν αξιαγάπητος. Αλλά μόλις αρχίσαμε να συζούμε, διαπίστωσα ότι ήταν ασταθής χαρακτήρας, πως ήταν πραγματικά βίαιος. Άρχισε να με χτυπά. Είναι δύσκολο να πιστέψεις ότι ο άνθρωπός σου σού φέρεται έτσι. Ζήλευε παθολογικά και μπορούσε να αλλάξει τη συμπεριφορά του ανά πάσα στιγμή. Έψαχνε πάντα μία αφορμή για να χτυπήσει. Και δεν ήταν μικρά χαστούκια, αλλά γροθιές στην κοιλιά, στο πρόσωπο, παντού… Και σε όλο αυτό πρέπει να προσθέσω ότι ήμουν οικονομικά εξαρτημένη αποκλειστικά απ΄ αυτόν, επειδή δεν με άφηνε να δουλεύω. Μου στέρησε τις φίλες μου. Στην πραγματικότητα, με τέτοιου είδους (σ.σ.: βίαιους) άνδρες, μπορείς να έχεις πολλά δώρα, αλλά δεν είσαι ποτέ ευτυχισμένη, επειδή έχουν την τάση να σε απομονώνουν. Και φυσικά, μετά τα χτυπήματα, αρνούνται τα πάντα».
