Του Θοδωρή Δεσποίνη
Μια περιπετειώδης σεζόν τελείωσε για τη Λίβερπουλ, μία από τις λαοφιλέστερες ομάδες του πλανήτη. Κυνήγησε μέχρι τέλους τα τέσσερα τρόπαια που μπορούσε να διεκδικήσει και πήρε δύο από αυτά, χάνοντας στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ από τη Ρεάλ με 1-0 στο Παρίσι. Ο καταλληλότερος ίσως Έλληνας για να μιλήσει για τη φετινή σεζόν των Reds του λιμανιού είναι ο πρόεδρος της πανελλήνιας λέσχης φίλων Λίβερπουλ, Γιάννης Σκοτίδας.
Ο άνθρωπος αυτός είναι η ψυχή του συνδέσμου, αν και δεν πολυσυμπαθεί τον τίτλο του προέδρου (στην Ελλάδα όλοι πρόεδροι είναι, μας είπε). Ήταν, επίσης, παρών στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και έχει πάνω από 100 παρουσίες στο θρυλικό «Άνφιλντ», αν και δεν τις έχει μετρήσει, όπως μας είπε. Σίγουρα κάθε κουβέντα με τον Γιάννη Σκοτίδα είναι ένα ταξίδι στον μαγικό κόσμο της Λίβερπουλ.
Πώς είδες τον τελικό μέσα από το γήπεδο;
Βασικά, το γήπεδο… κατηφόρισε. Οι Reds είχαν την υπεροχή, έκαναν πολλές τελικές προσπάθειες, αλλά τελικά έχασαν από μια ομάδα που έκανε σε όλο τον αγώνα δύο φάσεις: το ακυρωμένο γκολ σε μια φάση που θύμιζε… μπιλιάρδο και το γκολ σε μια αντεπίθεση. Με τη μάλλον καθυστερημένη είσοδο του Φιρμίνο οι Reds ανέβηκαν, η Ρεάλ κλείστηκε στην περιοχή της και την άμυνά της την έπιασε… θάλασσα. Σε αυτό το σημείο έπαιξε ρόλο και η τρομερή απόδοση του Κορτουά, που είναι από τους καλύτερους τερματοφύλακες στον κόσμο, και η ιστορία τελείωσε.
Ήταν η τακτική Αντσελότι να παίξει κλειστά η Ρεάλ;
Ο Αντσελότι φοβόταν τη Λίβερπουλ αφού είχε «καεί» στον τελικό της Κωνσταντινούπολης όταν έχασε το Κύπελλο, ενώ προηγήθηκε η ομάδα του με 3-0. Αλλά και στον τελικό στην Αθήνα, όταν η Λίβερπουλ μείωσε σε 2-1, θυμάμαι στο πέταλο των Ιταλών επικράτησε σιγή. Έτσι λοιπόν ο Αντσελότι έπαιξε κλεφτοπόλεμο, αδικώντας το ταλέντο της ομάδας του, αλλά δικαιώθηκε. Έπαιξε στην κόντρα και χτύπησε στο αδύνατο σημείο της Λίβερπουλ, στα πλάγια μπακ που ανεβαίνουν πολύ ψηλά. Χαρακτηριστική η φάση του γκολ που ο Ρόμπερτσον έλειπε γιατί είχε ανέβει ψηλά, βγήκε να τον καλύψει ο Βαν Ντάικ και έγινε η ζημιά.
Ήταν και κουρασμένη η Λίβερπουλ από τα πολλά παιχνίδια…
Σίγουρα. Μην ξεχνάμε ότι στο αγγλικό πρωτάθλημα τα παιχνίδια είναι εξαντλητικά γιατί οι αγώνες έχουν υψηλό ρυθμό. Εκεί και ο τελευταίος του πίνακα δεν μπαίνει φοβισμένος. Μπαίνει για τη νίκη.
Ο τελικός, δυστυχώς, μου θύμισε και τον τελικό Κυπέλλου Ελλάδος με τα επεισόδια που έγιναν…
Η διοργάνωση δεν ήταν καλή. Τέτοιο χάλι δεν το περίμενα. Έχω πάει και στον τελικό στην Κωνσταντινούπολη και ακόμα και εκεί η διοργάνωση ήταν καλύτερη. Οι οπαδοί της Λίβερπουλ δεν έφταιγαν. Τους έχω ζήσει σε τελικούς. Τους είδαν όλοι και στην Αθήνα όπου δεν δημιουργήσαν προβλήματα. Υπήρχαν συνεχώς επιθέσεις εναντίον τους από ομάδες Γάλλων χουλιγκάνων αλλά και αλλοδαπών και πολλοί οπαδοί της Λίβερπουλ έπεσαν και θύματα κλοπής. Έμαθα ότι και οι Ισπανοί είχαν ανάλογα προβλήματα. Από την προηγούμενη μέρα ένας Αλγερινός ταξιτζής που με πήρε μου είπε να προσέχω γιατί στη fanzone θα εμφανιστούν τέτοιες συμμορίες σαν αυτές που σου είπα.
Η αστυνομία τι έκανε αφού ήταν λίγο-πολύ γνωστό;
Απέτυχε πανηγυρικά. Χάθηκε η μπάλα. Η αστυνομία δεν ήξερε ποιον να χτυπήσει, επικράτησε χάος και στο τέλος ψέκαζε με δακρυγόνα σπρέι ακόμα και ανθρώπους που είχαν έρθει με τις οικογένειές τους.
Υπήρχαν οπαδοί της Λίβερπουλ με πλαστά εισιτήρια;
Υπήρχαν άνθρωποι που είχαν πληρώσει τρεις-τέσσερις χιλιάδες για ένα εισιτήριο το οποίο είχαν βγάλει ηλεκτρονικά και πληροφορήθηκαν μετά την πρώτη ζώνη ελέγχου ότι το εισιτήριό τους ήταν πλαστό!
Πίσω στα αγωνιστικά, πιστεύεις ότι ήταν πετυχημένη για τους Reds η φετινή χρονιά;
Δεν μπορείς να την πεις αποτυχημένη με δύο τρόπαια, έναν χαμένο τελικό Τσάμπιονς λιγκ και ένα χαμένο πρωτάθλημα την τελευταία αγωνιστική. Στο πρωτάθλημα η ομάδα έχασε μερικούς βαθμούς γιατί χαλάρωσε σε μερικά ματς όταν βρέθηκε μπροστά στο σκορ. Αυτό βέβαια ήταν φυσικό, γιατί ήθελαν να κόψουν ταχύτητα για να μη «σκάσουν» οι παίκτες. Ίσως να ήταν αλλιώς τα πράγματα αν οι παίκτες σφίγγονταν λίγο παραπάνω το φθινόπωρο.
Πού νομίζεις ότι χάθηκε το πρωτάθλημα;
Κυρίως στις γκέλες με την Μπρέντφορντ και την Μπράιτον.
Πώς βλέπεις την παρουσία του Κώστα Τσιμίκα με τους Reds;
Ο Κώστας είναι ικανός, καλός χαρακτήρας και επαγγελματίας. Έχει δηλαδή όλο το πακέτο για να κολλήσει στην παρέα που έχει δημιουργήσει ο Κλοπ στα αποδυτήρια. Να ξέρεις ότι η ομάδα με τον Κλοπ είναι παρέα. Γι’ αυτό πολλές φορές ο Γερμανός κρατάει παίκτες χωρίς εμείς να καταλαβαίνουμε το γιατί, σου θυμίζω π.χ. τον Λόβρεν. Αυτό το κάνει για να κρατάει το καλό κλίμα. Τον Κώστα λοιπόν τον αγαπάει και ο κόσμος στο «Άνφιλντ» γιατί βλέπουν ένα παιδί που δουλεύει. Τι άλλο να ζητήσει κανείς από ένα δεύτερο αριστερό μπακ που αντικαθιστά επάξια έναν παίκτη σαν τον Ρόμπερτσον! Στην Αγγλία, σε αντίθεση με την Ελλάδα, ο κόσμος ξέρει να αναγνωρίζει και να εκτιμάει τους παίκτες.
Η Λίβερπουλ κρατάει τις αρχές για τις οποίες την αγάπησε πολύς κόσμος;
Είναι αλήθεια ότι λόγω της ιδιοκτησίας των Αμερικάνων έχει αλλοιωθεί ο χαρακτήρας του συλλόγου. Όμως τις αρχές τις κρατάει ο κόσμος της πόλης, που είναι δεμένος με την ομάδα. Η πόλη κατοικείται από Σκωτσέζους, Ουαλούς, Εγγλέζους και μετανάστες, αλλά έχει έναν χαρακτήρα που ό,τι και να έρθει από έξω, το κάνει δικό της. Οι κάτοικοί της δεν είναι ψυχροί και κουμπώνουν εύκολα στη δική μας νοοτροπία. Όσες φορές έχω επισκεφθεί το Λίβερπουλ έχω συναντήσει ευγένεια. Ακόμα και η οικονομική κρίση έκανε τους ανθρώπους της πόλης να θέλουν περισσότερο να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον. Και, ξέρεις, μιλάμε για ανθρώπους που και παλαιότερα έχουν περάσει δύσκολα οικονομικά, αφού η Θάτσερ τούς έσκισε πραγματικά, αλλά και οι Εργατικοί δεν τους βοήθησαν.
Με αυτά που λες έχεις μπει ήδη στην τελευταία μου ερώτηση, που θα ήταν κάτι τύπου γιατί αγαπάς τη Λίβερπουλ ή τι σημαίνει για σένα αυτή η ομάδα…
Αγαπώ την ομάδα και την πόλη. Έχω πάει πολλές φορές εκεί. Έχω κάτσει καιρό. Την έχω περπατήσει, έχω μιλήσει με τον κόσμο, πράγμα που γίνεται πιο εύκολο λόγω της ιδιότητάς μου. Να φανταστείς, μέχρι και στο γηπεδάκι της Τρανμίρ Ρόβερς έχω πάει. Δεν είναι υπερβολή να πω ότι η Λίβερπουλ είναι η ομάδα του χωριού μου! Παράλληλα, η ενασχόληση με τον σύλλογο με έχει κάνει μέλος μιας παγκόσμιας κοινότητας, κάτι που μου δίνει την ευκαιρία να μαθαίνω πράγματα, όχι απαραίτητα αθλητικά, μιλώντας με ανθρώπους από όλο τον κόσμο.
