Καθημερινή αθλητική στήλη,
αποκλειστικά για χουλιγκάνους, λοβοτομημένους και κάφρους
*** Χουλιγκάνοι, Λοβοτομημένοι και Κάφροι όλων των ομάδων,
όλων των κομμάτων
και όλων των θρησκειών,
σάς χαιρετώ…
*** Το ερώτημα επλανάτο εδώ και καιρό,
και έμελλε να βρει την κορύφωση τής έντασής του
μετά την πρόκριση τού Π.Α.Ο.Κ. επί τής Μπεσίκτας:
«Είναι ο Χρήστος Τζόλης το “Next Big Thing” τού Ελληνικού Ποδοσφαίρου;».
Ένας 18χρονος που ξεχειλίζει ταλέντο
και στην πρώτη εμφάνισή του σε ευρωπαϊκό παιχνίδι
σκοράρει δύο γκολ και πιστώνεται μία ασίστ·
τρία γκολ επέτυχε ο Π.Α.Ο.Κ. εις βάρος τής υπολογίσιμης τουρκικής ομάδας
και ο Τζόλης είχε σε όλα άμεση συμμετοχή.
Επιθετικός με ταχύτητα, με ευφυείς κινήσεις,
με το θράσος, την έλλειψη δισταγμών και την αυτοπεποίθηση
που σού προσφέρει η Αυτογνωσία τού Ταλέντου.
Παρά το νεαρόν τής ηλικίας του,
ο Τζόλης δείχνει να έχει ήδη εμπεδώσει την αξία του·
ΚΑΙ έχει ταλέντο, ΚΑΙ γνωρίζει ότι έχει ταλέντο.
Όμως, δεν παύει να είναι ένας έφηβος·
με τις φυσιολογικές ανησυχίες του, με τις ανασφάλειές του,
αλλά και με την εύθραυστη ψυχοσύνθεση που διαθέτει κάθε καλλιτέχνης.
Ο Τζόλης έχει ταλέντο
και συνεπαγωγικώς έχει και όνειρα
που εκπορεύονται από την εσωτερική φλόγα του·
αυτή η φλόγα που παράγεται αδιαλείπτως από το Χάρισμα
και σε οδηγεί να την εξωτερικεύεις για να μη σε κάψει.
Όταν το Ταλέντο δεν εξωτερικεύεται και δεν διοχετεύεται,
προκαλεί στον κάτοχό του αυτανάφλεξη.
*** Οι προβολείς τής δημοσιότητας έχουν πέσει τώρα πάνω στον 18χρονο Τζόλη·
το διαμορφωθέν σκηνικό φαντάζει άκρως ηδονιστικό,
αλλά κάθε φορά που συμβαίνει κάτι αντίστοιχο
στην τεταρτοκοσμική νεοελληνική μπανανία,
η εμπειρία λέει ότι συνήθως τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά.
Η ντιενεϊκή ροπή τής ράτσας μας
που συμπυκνώνεται στη φράση «Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της.»,
ενσαρκώνεται σε ένα θλιβερό σύστημα που δύναται να σε κανιβαλίσει σε χρόνο dt.
Δημοσιογραφίσκοι που -ανάλογα με το συμφέρον τους-
σπεύδουν να αποθεώσουν ή να αποδομήσουν,
ακροβολισμένοι μανατζαραίοι που σπεύδουν να πλευρίσουν,
αλλά και η έχουσα έννομο συμφέρον ομάδα μαζί με τον κόσμο της
να είναι μονίμως στο «κάδρο».
Μιλάμε για εκρηκτικό μείγμα, μιλάμε για ένα λυσσαλέο ανθρωποφαγικό σύστημα,
όπου ο καθείς εμπλεκόμενος επιθυμεί να πάρει «μεζεδάκι»
από τη σάρκα τού «(κάθε) “Τζόλη”»·
η αναλγησία δε, φτάνει στο ζενίθ της,
στην προσπάθεια και τον διαγκωνισμό των εμπλεκομένων
να αποσπάσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κομμάτι από τον «μεζέ».
*** «Τζόλης».
Αυτό το επώνυμο κυκλοφορεί πλέον παντού.
Αυτός ο 18χρονος ακούει και διαβάζει πλέον το επώνυμό του παντού.
Δέχεται συγχαρητήρια από παντού,
αισθάνεται -βάσει τής συμπεριφοράς τού στενού ή τού ευρύτερου περιβάλλοντός του-
ότι είναι «Το Επίκεντρο».
Ήδη τα εκατομμύρια βουΐζουν στα αφτιά του ως κοντινή προοπτική,
ήδη τα όνειρά του υφίστανται -εκ των πραγμάτων- βίαιη αναπροσαρμογή.
Ο Τζόλης βλέπει τον κόσμο να στρώνεται στα πόδια του,
ενώ ακόμη δεν έχει προλάβει να απογαλακτιστεί από την άγουρη καύλα του
και να δύναται να αντιμετωπίζει το Παιχνίδι
με τον τρόπο που επιτάσσει η αλματώδης ανέλιξή του.
Ο έφηβος Έλληνας ποδοσφαιριστής
που προ μηνών ήταν -τηρουμένων των αναλογιών- παντελώς άγνωστος
και τώρα έχει φτάσει να απασχολεί μέχρι και τις επίσημες αναρτήσεις τού «Champions League».
Αφροδισιακή Βαρβαρότης!
…
Βεβαίως,
η Ζωή σπανίως δίνει τη δυνατότητα στους ανθρώπους
να βιώσουν τη σωστή κατάσταση στη σωστή στιγμή,
οπότε εκεί ακριβώς έρχονται να δοκιμασθούν οι αντοχές
με τις οποίες η Οικογένεια και η Κοινωνία προικίζουν τα μέλη τους.
Εδώ, λοιπόν, είναι το σημείο,
όπου η Νεοελληνική Κοινωνία μειονεκτεί εκκωφαντικώς.
Η απουσία ψυχολογικής θωράκισης και μεστής περιχαράκωσης των πιτσιρικάδων,
οδηγεί στη Στασιμότητα
που συχνά εκφράζουμε -σε ποδοσφαιρικό επίπεδο- με τη φράση
«Στην Ελλάδα οι ποδοσφαιριστές φτάνουν 25 χρονών και παραμένουν ακόμα “ταλέντα”.».
Η Συμπύκνωση τής Παθογένειας.
Ταλέντα που πηγαίνουν χαμένα
μέσω τής καταστροφικής και νομίμως κυκλοφορούσης διαδικασίας
που λέγεται «Αποπροσανατολισμός».
Ο 18χρονος Τζόλης θα βρεθεί ξάφνου με πολλά λεφτά, με γκομενίτσες,
με λογής-λογής νταραβεριτζήδες να κυκλοφορούν δίπλα του
και να προσπαθούν παντί τρόπω να τού φουσκώσουν τα μυαλά,
με πόρτες να ανοίγουν διάπλατα για να περάσει,
με…, με…, με… (και… «Μου-Μου-Ε»).
Φυσικά, είναι και θέμα ομάδας, και -κυρίως- χαρακτήρα·
κάθε άνθρωπος δεν έχει τις ίδιες αντοχές, τις ίδιες αντιστάσεις, τα ίδια ζητούμενα
(θυμίζω ότι ένας από τούς μεγαλύτερους και ευφυέστερους ποδοσφαιριστές τής Ιστορίας,
ο Τζορτζ Μπεστ, υπήρξε δέσμιος τού Αλκοόλ και επέθανε «προώρως»).
*** Συνελόντι ειπείν,
η Ελλάδα είναι μία μήτρα που γεννά υπερταλαντούχους ανθρώπους,
η Ελλάδα είναι μία μήτρα που γεννά -σε υπερβολικό αριθμό- υπερταλαντούχους ανθρώπους,
αλλά αυτή η «υπερπαραγωγή» της γίνεται το αυτοκτονικό μπούμεράνγκ της.
Η Ελλάδα παράγει περισσότερο ταλέντο από όσο μπορεί να καταναλώσει
και προτιμά -ως «Μήδεια» που είναι- να τρώει τα παιδιά της
παρά να τα εξάγει
(ευτυχώς, βέβαια, που πλέον είναι πολλά τα ψυλλιασμένα Ελληνόπουλα,
και αντί να καθίσουν να τα φάει η «Μαμά Πατρίς»
επιλέγουν -και καλά κάνουν- να… αυτοεξαχθούν).
Όμως,
ούτε ο Ξενιτεμός αποτελεί πανάκεια όταν δεν υπάρχουν σωστές βάσεις,
και δη -εν προκειμένω- ποδοσφαιρικές·
επί παραδείγματι,
με στενοχώρια εδιάβασα προ μερικών ημερών την είδηση
για τον επαναπατρισμό τού Σωτήρη Νίνη
και τη μεταγραφή του στην ομάδα τού Βόλου.
Δεν έχω την παραμικρή διάθεση να προσβάλω τη συμπαθή ομάδα τού Βόλου,
αλλά όταν το 2010 ο τότε 20χρονος Νίνης είχε θαμπώσει την ποδοσφαιρική Ευρώπη
με την εκπληκτική εμφάνισή του ενάντια στη Ρόμα,
στον θριαμβευτικό επαναληπτικό των «32» τού «Europa League»,
ουδείς φανταζόταν ότι εκείνος ο νεαρός με το διαγραφόμενο λαμπρό μέλλον
θα κατέληγε να ήταν επί δέκα χρόνια ένας ταλαίπωρος γυρολόγος
(οποία ειρωνεία,
ο Νίνης σε εκείνο το αξέχαστο εκτός έδρας 2-3 επί τής Ρόμα,
είχε -όπως και ο Τζόλης με την Μπενφίκα-
άμεση συμμετοχή και στα τρία γκολ τού Παναθηναϊκού·
μέσα σε λιγότερο από 8 λεπτά, από το 37:50 έως το 45:30,
είχε κερδίσει το πέναλτι που οδήγησε στην ισοφάριση,
κατόπιν εσκόραρε κάνοντας το 1-2,
ενώ το 1-3 είχε γίνει μετά από εκπληκτική ασίστ που έβγαλε στον Σισέ).
Το δυστυχές τής υπόθεσης είναι,
ότι οι περιπτώσεις σαν τού Νίνη αποτελούν τον (Νεο)Ελληνικό Κανόνα
και όχι την Εξαίρεση.
Νεαροί άνθρωποι με ξεχειλίζον ταλέντο,
καταλήγουν -μέσα από τραγικούς χειρισμούς-
να αντιμετωπίζουν την εσωτερική φλόγα τους με δημοσιοϋπαλληλική απάθεια,
μέχρι που εκείνη σβήνει απελπισμένη
και αφήνει πίσω της κάτι «άδικα ίχνη», κάτι κάρβουνα,
που σχηματίζουν τη φράση «Άνθρακες ο θησαυρός».
Θα μπορούσε άραγε η Ιστορία να είχε γραφτεί αλλιώς για τον «(κάθε) “Νίνη”»;
Ναι, θα μπορούσε.
Όταν ο Νίνης συμπεριλαμβανόταν το 2008 στη λίστα
«Οι 100 πιο ελπιδοφόροι ποδοσφαιριστές τού Κόσμου»
τού ιστορικού ισπανικού αθλητικού περιοδικού «Don Balón»,
αυτό σημαίνει ότι η Διεθνής Γλώσσα που λέγεται «Ταλέντο»
είχε οδηγήσει σε εκείνην την περίοπτη αξιολόγηση.
Σήμερα, λοιπόν, αυτός ο πρόδρομος τού Τζόλη, ο Νίνης,
είναι ο συναγερμός κινδύνου για το 18χρονο καινούργιο αστέρι τού Π.Α.Ο.Κ.
και τού Ελληνικού Ποδοσφαίρου.
Και ο λόγος είναι,
ότι σε αυτήν την τεταρτοκοσμική μπανανία
όπου ο Σχεδιασμός και η Συνέπεια θεωρούνται «κατάρες»,
το Ταλέντο καταντά -άκουσον, άκουσον- να στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικώς στην Τύχη.
Και οι νοούντες νοήτωσαν…
*** Ανακεφαλαιώνοντας…
Ο 18χρονος παιχταράς Τζόλης
θα πρέπει να αντιμετωπιστεί από τούς οικείους του και από τον μηχανισμό τού Π.Α.Ο.Κ.
με ισορροπημένες δόσεις φροντίδας,
που όποτε πρέπει θα στέκονται στο «18χρονος»
και όποτε πρέπει θα στέκονται στο «παικταράς».
Αν αυτή η ισορροπία επιτευχθεί,
θα επέλθει συν τω χρόνω η αρμονία
όπου δεν θα απαιτείται πλέον ο διαχωρισμός των εννοιών «Ηλικία» και «Ταλέντο».
…
Θα κλείσω, λοιπόν, με ένα συγκλονιστικό παράδειγμα,
όπου θα αναδείξω την εύθραυστη ψυχολογία των ανθρώπων
που από νεαρή ηλικία βιώνουν τη Δημοσιότητα και τον Μαζικό Θαυμασμό.
Η Σίρλεϊ Τεμπλ, το «Παιδί-Θαύμα» τού Αμερικανικού Κινηματογράφου,
απεκάλυψε κάποτε ένα περιστατικό
που τής είχε γκρεμίσει τον εύθραυστο κόσμο της..:
«Έπαψα να πιστεύω στον Άγιο-Βασίλη,
όταν η μαμά μου με πήγε σε ένα πολυκατάστημα για να τον δω
και εκείνος μού εζήτησε αυτόγραφο.».
Ανατριχιαστικό.
Ένας επιφανειακός μασκαράς
προσέδωσε στον Μικροαστισμό διαστάσεις ακραίας βίας.
Ηθικό Δίδαγμα:
Αν θέλετε το καλό τού Χρήστου Τζόλη, μην τού ζητάτε «αυτόγραφα».
Ο Αθλητάμπουρας