Τους τίτλους τέλους μιας λαμπρής πορείας με την εθνική βόλεϊ έβαλε το Σάββατο η Αθηνά Παπαφωτίου. Μέσω του “Instagram live” της Ε.Ο. ΠΕ., η Ελληνίδα διεθνής ανακοίνωσε πως δεν θα αγωνιστεί ξανά με το εθνόσημο στο στήθος δηλώνοντας: «Το Ευρωπαϊκό θα το θυμάμαι με υπερηφάνια!». Η Αθηνά Παπαφωτίου θυμήθηκε ιστορίες από την πορεία της με το εθνόσημο στο στήθος, ευχαρίστησε όλους όσοι τη βοήθησαν και τη στήριξαν στέλνοντας και ένα μήνυμα προς τις νέες αθλήτριες. Η Αθηνά Παπαφωτίου αγωνίστηκε επί δέκα χρόνια στην εθνική έχοντας 91 συμμετοχές με την «γαλανόλευκη» φανέλα.
Η Ομοσπονδία ευχαρίστησε την Αθηνά Παπαφωτίου για την προσφορά της με τα εξής λόγια: «Η Ελληνική Ομοσπονδία Πετοσφαίρισης ευχαριστεί θερμά την Αθηνά Παπαφωτίου για την πολυετή προσφορά της στις Εθνικές ομάδες και της εύχεται υγεία, καλή συνέχεια και πολλές επιτυχίες στη συνέχεια της καριέρας της».
Αναλυτικά, η συνέντευξη της Αθηνάς Παπαφωτίου, στην Ε.Ο.ΠΕ.:
-Πότε πήρες την απόφαση ότι το ευρωπαϊκό του 2019 θα ήταν η τελευταία φορά που θα αγωνιστείς με την Εθνική;
«Είχα πάρει την απόφασή μου πριν το ευρωπαϊκό. Ίσως να το είχα σκεφτεί και νωρίτερα αλλά είναι πολύ σημαντικό όταν η Ελλάδα προσπαθεί να ανέβει επίπεδο, να την στηρίζουν όλες οι αθλήτριες και από την στιγμή που με κάλεσαν στο ευρωπαϊκό δεν γινόταν να μην πάω. Πέρυσι ξεκίνησα και το πρότζεκτ στη Ζανζιβάρη και θέλω να το συνεχίσω και γι’αυτό πήρα αυτή την απόφαση».
-Έχεις 91 συμμετοχές όλα αυτά τα χρόνια με την Εθνική. Ποια είναι η καλύτερη και ποια η χειρότερη ανάμνηση που έχεις;
«Η καλύτερή μου στιγμή ήταν και η τελευταία μου διοργάνωση, το ευρωπαϊκό. Η Ελλάδα έλειπε για πολλά χρόνια από το υψηλό επίπεδο και είχαμε την ευκαιρία να αναμετρηθούμε με τις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης και του κόσμου και το συναίσθημα είναι μοναδικό. Οι εμφανίσεις που κάναμε σε Άγκυρα και Βουδαπέστη θα τις θυμάμαι με περηφάνια. Ο αθλητισμός έχει 10 λύπες και 2 χαρές και αυτές οι χαρές είναι υπεραρκετές για να συνεχίσεις να παίζεις και να αθλείσαι με περισσότερη διάθεση.
Έτσι ήταν και στην Εθνική. Είμαστε μία γενιά που εν μέσω κρίσης που επηρέασε και τον αθλητισμό έκανε ό,τι μπορούσε. Τα αποτελέσματα των τελευταίων χρόνων όλοι τα γνωρίζουν, μερικές συνθήκες δεν ήταν ιδανικές για αυτό που θέλαμε να κάνουμε. Πουθενά στη ζωή δεν είναι ιδανικά και πάντα αντιμετωπίζεις αντιξοότητες, οι οποίες όμως δεν είναι αρκετές για να σε διώξουν.
Καμία κακή στιγμή δεν με έκανε να χάσω τον ενθουσιασμό μου. Ήμουν τυχερή που με εξαίρεση μία χρονιά στη Κονελιάνο που τραυματίστηκα, δεν είχα κάποιον άλλον τραυματισμό. Οι τραυματισμοί είναι το χειρότερο για έναν αθλητή».
-Ποια αθλήτρια και ποιος προπονητής σε είχαν βοηθήσει περισσότερο στο ξεκίνημά σου;
«Την περισσότερη στήριξη την έλαβα όταν ήμουν μικρή στον Ηλυσιακό. Ήμουν τότε 14-15 χρονών και αθλήτριες όπως οι αδερφές Μάλτα και Παναγιώτα Καραγιαννίδου, η Κατερίνα Φλωροπούλου με είχαν βοηθήσει πολύ. Στην Εθνική ξεκίνησα στα 19 και μπορώ να πω ότι είχα ήδη ωριμάσει αρκετά.
Οι συμπαίκτριές σου είναι κρίσιμο στοιχείο στη αθλητική σου καριέρα και με όλες όσες συνεργάστηκα όλα αυτά τα χρόνια ζήσαμε μοναδικές στιγμές. Αν έπρεπε να επιλέξω κάποια αυτή θα είναι η Ειρήνη Κελεσίδου, περνάγαμε φοβερά, ειδικά στην μανσετάδα. Κολλάμε και σαν χαρακτήρες με την Ειρήνη και κάνουμε παρέα και εκτός γηπέδου.
Με όσους προπονητές συνεργάστηκα μου έδωσαν κάτι καλό και δεν θέλω να ξεχωρίσω κάποιον. Από όλους έχω κάτι να θυμάμαι που με βοήθησε και με διαμόρφωσε ως αθλήτρια».
-Μία αστεία ιστορία που σου έχει μείνει εκτός αγώνα με συμπαίκτριές σου;
«Έχουμε πάρα πολλές και τις περισσότερες κιόλας δεν θα ήθελαν να τις πω δημόσια. Πάντα παίζαμε στοιχήματα μεταξύ μας και σε μία προετοιμασία με την Εθνική όταν είχαμε προπονητή τον Γιάννη Καλμαζίδη, η Παναγιώτα Διώτη είχε χάσει ένα στοίχημα και την επόμενη μέρα στην προπόνηση είχε κοτσιδάκια, φοσφοριζέ μανίκια και επιγονατίδες και πράσινες κάλτσες. Ήταν παραμονή αγώνα κιόλας, υπήρχαν δημοσιογράφοι στο γήπεδο και θυμάμαι τον Καλμαζίδη να την κοιτάει περίεργα (γέλια). Με την Ανθή και την Όλγα κάναμε φάρσες η μία στην άλλη, όπως όταν βάζαμε οδοντόπαστες στα παπούτσια της άλλης. Επίσης σε μία προετοιμασία στην Πορταριά είχαμε βρει ένα μικρόφωνο στο γήπεδο και η Ελένη Κιόση μου είπε να τραγουδήσω και εγώ είπα τραγουδιστά το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας, ένα τραγούδι που δεν έχει στίχους. Δεν ξέρω πως μου είχε έρθει τότε και κάθε φορά που βλεπόμαστε με την Κιόση το αναφέρουμε».
-Όταν έρθει η στιγμή να σταματήσεις την καριέρα σου, με τι θες να ασχοληθείς;
«Όσο βαστάει η καρδιά μου θα παίζω. Κάθε χρόνο αλλάζουν οι συνθήκες, ειδικά από την στιγμή που παίζω στο εξωτερικό και αυτό έχει ως κόστος την προσωπική μου ζωή. Δεν ξέρω τι θα κάνω μετά από το βόλεϊ, είμαι στα γήπεδα από 9 ετών. Δεν είναι εύκολο να με φανταστώ εκτός βόλεϊ αλλά δεν μπορώ και να με δω σε άλλο πόστο εκτός του αθλητή. Μου αρέσει πολύ το πρότζεκτ που έχω ξεκινήσει με την Ζανζιβάρη, θέλω να το επεκτείνω γιατί με εκφράζει ως άνθρωπο. Θα μου άρεσε να ασχοληθώ με παιδιά γιατί έχω τελειώσει παιδαγωγικά και διοίκηση επιχειρήσεων. Ότι κάνω πάντως θα έχει σχέση με τον άνθρωπο. Οι παραστάσεις που έχω από το εξωτερικό μου έχουν δώσει ιδέες για να ασχοληθώ με τον αθλητισμό και την ανθρώπινη επαφή».
-Τι μήνυμα θες να στείλεις στις νεότερες αθλήτριες που έρχονται;
«Όταν δήλωσα ότι θέλω να αφήσω χώρο στις νέες αθλήτριες, εννοούσα ότι οι συγκινήσεις και οι εμπειρίες που έζησα όσο ήμουν μέλος της Εθνικής είναι συναισθήματα που αξίζουν να νιώσουν όλοι και όλες. Γι αυτό παραχωρώ και τη θέση μου γιατί θέλω οι επόμενες γενιές να παλέψουν γιατί αξίζουν να τα νιώσουν. Ήμουν τυχερή και τους ευχαριστώ όλους που μου έδωσαν αυτή την ευκαιρία. Το εκτιμώ τόσο που θέλω να το νιώσουν όλοι. Ότι είναι ωραίο πρέπει να το μοιράζεσαι. Η πορεία ενός αθλητή εξαρτάται από πολλά. Αυτά που μπορούμε να ελέγχουμε πρέπει να τα διαμορφώσουμε και να τα επεκτείνουμε στο 100%. Αν οι νεότερες έχουν ένα όνειρο να το κυνηγήσουν. Κανείς δεν ξέρει που θα φθάσει. Η τύχη παίζει καθοριστικό ρόλο αλλά χωρίς επιμονή, υπομονή και δουλειά δεν γίνεται. Οι συγκυρίες διαμορφώνονται με βάση αυτά που δουλεύεις».
