Οι Έλληνες πάντα είχαμε ταλέντο στο μπιλιάρδο. Ένα ταλέντο που βρισκόταν όμως μόνο στα σφαιριστήρια για δεκαετίες και όχι στα μεγάλα σαλόνια.
Σήμερα, έχουμε παίκτες που μας κάνουν περήφανους στην διεθνή σκηνή σε ένα Ολυμπιακό άθλημα, που όμως το Κράτος δεν αναγνωρίζει δυστυχώς, αφού δρομολόγησε την διάλυση της Ομοσπονδίας Μπιλιάρδου, ενώ Έλληνες παίκτες πήραν παγκόσμια και Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, σηκώνοντας την Ελληνική Σημαία ψηλά.
Πως όμως προέκυψαν αυτοί οι παίκτες; Η απάντηση είναι μια… μα από τους προηγούμενους φυσικά.
Αυτούς τους προηγούμενους όμως, δεν τους ξέρει ο πολύς κόσμος, αλλά ακόμα και οι νεότεροι άνθρωποι του μπιλιάρδου, μόνο άκουγαν γι αυτούς, χωρίς ποτέ να τους δουν επί τω έργω, μιας και τότε τα χρόνια ήταν πέτρινα.
Το zougla.gr σας δείχνει δυο ρετρό βίντεο -μπιλιαρδικά διαμάντια- με τους φιλικούς αγώνες Ελλάδας – Αυστρίας, και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα αυτών των αγώνων, με την γενιά του σημερινού προέδρου της Ελληνικής Ένωσης Μπιλιάρδου, Νίκο Τρεμούλη, να δίνει μια γεύση του Ελληνικού μπιλιάρδου της δεκαετίας του 80′, στους Ευρωπαίους.
Η Ελληνική φίλαθλος ομοσπονδία μπιλιάρδου (Ε.Φ.Ο.Μ) αμέσως μετά την ίδρυση της και με πρωτοβουλία του Προέδρου και ιδρυτή της Αθανάσιου Ρούφου Κανακάρη ζητάει στο ετήσιο συνέδριο της Ευρωπαϊκής ομοσπονδίας την διοργάνωση του πλέον δημοφιλούς αγωνίσματος της εποχής στην Ελλάδα του Cadre 47/2.
Η ανάθεση γίνεται και το πρωτάθλημα διοργανώνεται στο ολυμπιακό στάδιο της Καλογρέζας με την βοήθεια του υφυπουργείου Νέας Γενιάς.
Δεξιά ο πρόεδρος της CEB Κος Graus και αριστερά ο πρόεδρος της ΕΦΟΜ Κος Αθανάσιος Ρούφος Κανακάρης
Η επιτυχία του είναι απρόσμενη κυρίως από τους ξένους που έχουν μείνει άναυδοι με την μόνιμη παρουσία άνω των 500 θεατών καθ όλη την διάρκεια των αγώνων!
Την “χαριστική βολή”, δίνει ο Έλληνας Πρόεδρος κάνοντας την αποφώνηση του σε… 4 γλώσσες (!!!) δίνοντας μια πρώτη γεύση στους ξένους, που νόμιζαν πως ήρθαν σε “μπανανία”.
Πρωταθλητής Ευρώπης εκείνη την χρονιά στέφθηκε με νέο ρεκόρ αγώνων ο Αυστριακός Franz STENZEL.
Η διοργάνωση έγινε στις 2-5 Μαΐου του 1985.
Το ραντεβού ορίζεται για τις 1 έως 3 Νοεμβρίου του ίδιου έτους.
Οι αγώνες έγιναν στο Lion’s club στο Παγκράτι σε 2 μπιλιάρδα.
Σακκάς και Τρεμούλης θα παίξουν 47/2 και Τσοκάντας και Καλανταρίδης ελεύθερο με αντίστοιχους Αυστριακούς σε διπλούς αγώνες.
Οι Αυστριακοί λοιπόν με συνοδό και προπονητή τον Stenzel φτάνουν, και στην αίθουσα μπορείς να μπεις μόνο με το ζόρι, και σε καμία περίπτωση να βρεις θέση.
Οι Αυστριακοί παίκτες ήταν καλύτεροι από τους Έλληνες σε κατάρτιση αλλά όχι σε ταλέντο τελικά…
Η… επίδειξη των Αυστριακών μέσα σε 2 ημέρες έχει μετατραπεί σε… Ελληνική επίδειξη και Αυστριακή πανωλεθρία…
Με εξαιρετικές εμφανίσεις, κυρίως, των Τρεμούλη και Τσοκάντα, οι Έλληνες κέρδισαν τους Αυστριακούς!
Ο Τρεμούλης έχει “σεληνιαστεί” και σε ηλικία 22 ετών, -παίζοντας κάδρο 1,5 χρόνο μόνο-, τους έχει κάνει και παραμιλούν, κυριολεκτικώς…
Κερδίζει 300-29 και 300-30 σε 3 ή 5 στεκιές. Νούμερα που κανείς, και φυσικά ούτε ο ίδιος, φανταζόταν.
Ο ίδιος, είπε ότι θυμάται τον Stenzel να κοιτάει τα ταβάνια και να μονολογεί “δεν είναι δυνατόν” κάθε φορά που διόρθωνε τα λάθη του o Τρεμούλης με ένα ριψοκίνδυνο μασσέ που ποτέ δεν χάθηκε όμως.
Για να συμπληρώσει…
“Ίσως ήταν κάρμα η όλη κατάσταση με το φλες, δεν ξέρω. Πάντα στο παιχνίδι μου θα έχανα μια πανεύκολη καραμπόλα (ματάκια) και θα σταματούσα το σερί μου”.
Τι συνέβη…
Την προηγούμενη των αγώνων το απόγευμα που ήρθαν οι Αυστριακοί να δουν τον χώρο ένας από αυτούς (με σωματική διάπλαση “δαμάλι”) ζήτησε μια στέκα να ρίξει καμιά τρίσποντη. Του έδωσε ο Νίκος Τρεμούλης την δική του και σε 15 λεπτά έψαχνε το φίμπερ μαζί με το πετσί και δεν το έβρισκε…
Ο Νίκος Τρεμούλης ήταν χωρίς φλες (το πάνω μέρος βιδωτής στέκας) στην ουσία (ένα είχαν οι πιο πολλοί τότε) και την άλλη μέρα έπαιζε.
Ο Σακκάς είχε ακόμα ένα και του το έδωσε. Ήταν απογοητευμένος καθώς το δικό του ήταν 9,5 χιλιοστά και του Σακκά 11. Η διαφορά είναι πολύ μεγάλη για όσους παίζουν αυτό το παιχνίδι και το σωστό ήταν εκεί γύρω στο 11 αλλά ο Νίκος Τρεμούλης είχε συνηθίσει με πολύ μικρότερο.
Λέει χαρακτηριστικά…
“Αν με ρωτήσεις σήμερα θα σου πω ότι δεν ήταν ο μόνος λόγος που έπαιξα τόσο καλά αλλά ήταν ένας από τους λόγους που τα οριακά μου λάθη λιγόστεψαν. Βλέποντας σήμερα το παιχνίδι μου, του τότε είναι γεμάτο λάθη τακτικής (για καλούς παίκτες), καθώς δεν γνώριζα πάντα τι έπρεπε να κάνω και έπαιζα με το ένστικτο”.
Και συνεχίζει…
“Ο STENZEL είχε δίκιο που γκρίνιαζε αλλά το χτύπημα μου ήταν εξαιρετικό και έσωνε την κατάσταση. Αν δει επίσης οποιοσδήποτε παίκτης 3 λεπτά θα καταλάβει σε τι συνθήκες παίζαμε τότε τα παιχνίδια του σερί και όχι μόνο. Το λέω γιατί ακούω συνήθως “Δεν παίζει καλά το μπιλιάρδο, δεν τρέχει κλπ… Αν δεν τρέχουν τα σημερινά εκείνα πήγαιναν με την όπισθεν. Για να καταλάβει κανείς επίσης την εποχή θα σου πω το εξής. Ήμουν κάτοχος του τίτλου στο 47/1 τότε. Οι Αυστριακοί λοιπόν σε 3 μήνες διοργάνωναν το πρωτάθλημα Ευρώπης του 47/1 στην Βιέννη. Ο Stenzel με έκανε χρυσό να πάω να παίξω και στο τέλος τα κατάφερε (το να βγεις έξω τότε ήταν πως να το πω, μεγάλο πράγμα και ευθύνη) αλλά η ΕΦΟΜ είχε βάλει όρια για την μίνιμουμ επίδοση στο κάθε αγώνισμα (τύπου μην γίνουμε ρεζίλι). Στο 47/1 το όριο ήταν 12 και είχα πάρει το πρωτάθλημα με 11,5… Αν το πεις σήμερα ίσως δεν το πιστέψει κάποιος αλλά έτσι έγινε…”
1ος αγώνας: Τρεμούλης – Horryath
2oς αγώνας: Τρεμούλης – Pils
Απόστολος Βουλγαρίδης
