Μετά την πρώτη επικοινωνία με την Ιβέτ Λάλοβα από τη Σόφια την περασμένη εβδομάδα, δεύτερος καλεσμένος της European Athletics στο Instagram Live ήταν ο Έλληνας επικοντιστής Εμμανουήλ Καραλής που μίλησε από το σπίτι του στην Αθήνα στις ερωτήσεις της Γιαζμίν Σόγιερς, της Βρετανίδας «ασημένιας» πρωταθλήτριας Ευρώπης του 2016 στο μήκος.
-Καλώς ήλθες στην εκπομπή, Μανόλο! Πώς αντιμετωπίζεις την καραντίνα στην Ελλάδα;
«Ευτυχώς, η κυβέρνησή μας έδρασε γρήγορα και όλοι μένουν στο σπίτι. Νομίζω ότι είμαστε μία από τις χώρες με τα χαμηλότερα ποσοστά κρουσμάτων. Είμαι σπίτι και έχω ένα ποδήλατο και διάδρομο, οπότε διατηρούμε σε καλή φυσική κατάσταση και κάνω απλά πράγματα. Έχω το κοντάρι μου και όπως είδατε στο Instagram, κάνω άλματα στο κρεβάτι μου. Είδα τους Άρμαντ Ντουπλάντις, Ρενό Λαβιλενί και Μένο Φλόν να κάνουν άλματα σε εξωτερικούς χώρους και είναι πολύ τυχεροί. Τους ζηλεύω, αλλά εγώ έχω το κρεβάτι μου!»
-Πώς ξεκίνησες το επί κοντώ;
«Πρώτα απ’ όλα ο πατέρας μου ήταν δεκαθλητής και ήθελε να γίνω και εγώ. Με ξεκίνησε με το επί κοντώ επειδή είναι ένα από τα πιο τεχνικά αγωνίσματα του δεκάθλου. Μου άρεσε πολύ το συναίσθημα να ίπταμαι, να λυγίζω το κοντάρι και να προσγειώνομαι. Απλά κόλλησα με αυτό. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά. Οι προπονητές μου είπαν ότι ήμουν καλός στο επί κοντώ για την ηλικία μου, οπότε είπα στον πατέρα μου ότι αυτό μου αρέσει, δεν γίνομαι δεκαθλητής. Αλλά θέλω ακόμα να δοκιμάσω να κάνω δέκαθλο. Είναι ένα από τα σχέδια που έχω στο μυαλό μου».
-Πώς ένιωσες να καταρρίψεις την καλύτερη επίδοση του πατέρα σου στο επί κοντώ;
«Το ατομικό του ήταν 4.80μ. Και ήμουν 15 ετών όταν το κατέρριψα. Θυμάμαι εκείνο το βράδυ πήγαμε σπίτι και του είπα «μπαμπά, είμαι το αφεντικό τώρα!» Ήταν διασκεδαστικό. Είναι χαρούμενος που κάνω επί κοντώ, αλλά πάντα θέλει να δοκιμάσω το δέκαθλο. Έχουμε όμως βάλει ένα στοίχημα ότι δεν θα καταρρίψω το ατομικό του ρεκόρ στο δέκαθλο και μου αρέσουν οι προκλήσεις. Θα είναι σίγουρα δύσκολο αλλά καταπληκτικό».
-Έχεις σπάσει ποτέ έναν κοντάρι;
«Ναι, έχω! Είναι τρομακτικό. Το χέρι σου πονάει τόσο πολύ και αν το κοντάρι σπάσει σε ένα συγκεκριμένο μέρος, δεν μπορείς να νιώσεις τα χέρια σου».
-Ποιος θα έλεγες ότι ήταν ο πιο σημαντικός αγώνας σου μέχρι στιγμής;
«Ήταν το 2016 όταν έσπασα για πρώτη φορά το παγκόσμιο ρεκόρ U18 στην Αθήνα. Ήμουν 16 ετών, το ρεκόρ ήταν 5.53μ και το κατέρριψα κατά ένα εκατοστό».
-Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της καριέρας σου;
«Οι τραυματισμοί. Είχα δύο σοβαρούς τραυματισμούς και η επιστροφή από αυτούς ήταν δύσκολη. Σε ψυχικό επίπεδο, πρέπει πάντα να είσαι σε υψηλό επίπεδο εμπιστοσύνης στο τεχνικό τιμ. Εάν δεν είσαι ευχαριστημένος, το σώμα σου δεν είναι και αυτό ευτυχισμένο και όλα καταρρέουν. Το διανοητικό μέρος είναι το πιο δύσκολο, το σώμα χρειάζεται μόνο χρόνο».
-Πώς είναι να προέρχεσαι από την ίδια ηλικία με τον Άρμαντ Ντουπλάντις και να τον δεις να καταρρίπτει το παγκόσμιο ρεκόρ στο Τορούν;
«Ήταν τρελό. Τον γνωρίζω εδώ και πέντε χρόνια και το να μεγαλώσω μαζί του ως άτομο και ως αθλητής είναι καταπληκτικό. Είναι κίνητρο για όλους τους αθλητές, είμαστε τόσο ευλογημένοι που έχουμε έναν τόσο ταλαντούχο αθλητή. Όλοι έχουν στόχο να δοκιμάσουν να τον ανταγωνιστούν και να γίνουν λίγο καλύτεροι».
-Γνωρίζεις τον Άρμαντ εδώ και πολύ καιρό. Έχεις κάποιες αστείες ιστορίες για αυτόν;
«Ήταν το 2018 και ο Άρμαντ κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ U20 στο επί κοντώ, αλλά λόγω συνθηκών δεν επικυρώθηκε. Του έστειλα γραπτό μήνυμα το βράδυ πριν αγωνιστώ και του είπα: “Δώσε μου μια εβδομάδα και θα καταρρίψω το ρεκόρ και μετά από αυτό, κάνε το δικό σου: σπάσε το ρεκόρ ξανά”! Ήταν το εθνικό πρωταθλήματα στην Αθήνα και κατέρριψα το ρεκόρ με 5.78μ. Και την επόμενη εβδομάδα, το κατέρριψε ξανά αυτός με 5.81μ.».
-Φαίνεται να είσαι κάποιος που απολαμβάνει τη ζωή και τους αγώνες. Από πού προέρχεται αυτή η στάση;
«Είναι η πρώτη μου προτεραιότητα. Νομίζω ότι οφείλεται στην οικογένειά μου, προσπαθούμε πάντα να κοιτάζουμε θετικά, να είμαστε θετικοί, να μην μοιραζόμαστε ποτέ τα αρνητικά πράγματα. Είμαστε απλώς ήρεμοι και προσπαθούμε να απολαύσουμε κάθε στιγμή. Είναι η νοοτροπία μας: μείνετε ταπεινοί και απολαύστε τη ζωή».
-Τι πιστεύεις ότι μπορούμε να μάθουμε από την πανδημία;
«Όντας απομονωμένοι, νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι μπορούν να δοκιμάσουν νέα πράγματα – να μάθουν ή να διαβάσουν. Άρχισα να διαβάζω, αλλά τα νέα μου πάθη εκτός από τον αθλητισμό είναι η τέχνη και η μόδα. Μου αρέσει η ζωγραφική και η γλυπτική και θέλω πραγματικά να δημιουργήσω τη δική μου γραμμή ρούχων. Έχω τόσο πολύ ελεύθερο χρόνο να δημιουργήσω, είμαι το είδος του άντρα που λατρεύει να δημιουργεί κάτι από το μηδέν».
-Ποιο είναι το αγαπημένο σου μίτινγκ;
«Το Golden Spike στην Οστράβα, της Τσεχίας. Ήταν ο πρώτος μου επαγγελματικός αγώνας στον ανοικτό στίβο και ήταν επίσης ο πρώτος μου αγώνας μπροστά σε ένα κατάμεστο στάδιο. Έσπασα επίσης εκεί το παγκόσμιο ρεκόρ U18 με 5.55 μέτρα».
-Ποιος αγώνας έχει το καλύτερο κοινό;
«Θα έλεγα το Diamond League στο Παρίσι. Αγαπούν τον στίβο».
-Ποιος είναι ο καλύτερος φίλος σου στους αγώνες;
«Ο Μίλαν Τράικοβιτς από την Κύπρο».
-Ποιος είναι ο πιο ευχάριστος αθλητής στους αγώνες;
«Ο Πολωνός Πάβελ Βοϊτσεχόφσκι. Όλοι αγαπούν τον Πάβελ»!
