Αγώνες μετ’ εμποδίων δίνει τα τελευταία χρόνια μια 56χρονη από τη Θεσσαλονίκη. Στην πρόταση δεν υπάρχουν εισαγωγικά, διότι τόσο οι αγώνες όσο και τα εμπόδια χρησιμοποιούνται με την κυριολεκτική τους έννοια. Η Μαρία Μουρατίδου είναι η μοναδική γυναίκα αυτής της ηλικίας στην Ελλάδα, που συμμετέχει σε αγώνες μετ’ εμποδίων. Είναι μία master αθλήτρια, η οποία στην ηλικιακή κατηγορία 50 – 54 ετών κατέκτησε σημαντικές διακρίσεις, σε βαλκανικό και παγκόσμιο επίπεδο, κάτι που αγωνίζεται να διατηρήσει και στην κατηγορία που βρίσκεται τώρα, των 55 -59 ετών.
Για να το πετύχει αυτό προπονείται σκληρά σε καθημερινή βάση, σπάνια απολαμβάνει βραδινές εξόδους ή άλλες για φαγητό, επενδύει πολλά χρήματα για να μπορεί να παίρνει μέρος σε αγώνες σε όλο τον κόσμο, έχοντας παράλληλα πρόσβαση σε τακτική βάση σε γιατρούς, φυσικοθεραπευτές, χειροπρακτικούς και διαγνωστικές εξετάσεις.
Στη ζωή της -όπως λέει. υπήρχε από πάντα η γυμναστική και μάλιστα κατείχε πρωταγωνιστικό ρόλο. «Είχα ξεκινήσει από πολύ μικρή γενικά τον αθλητισμό, αλλά κατέληξα στην ενόργανη αγωνιστική γυμναστική στα 10 μου χρόνια. Αν και για το συγκεκριμένο άθλημα θεωρείται μεγάλη ηλικία, γρήγορα φάνηκε ότι είμαι πολύ καλή και σημείωνα πανελλήνιες νίκες και διακρίσεις» δηλώνει η Μαρία Μουρατίδου στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.
Λίγα χρόνια αργότερα μεταπήδησε στον στίβο, όπου ασχολήθηκε με τα αγωνίσματα ταχύτητας. Η εισαγωγή της στο τμήμα ΤΕΦΑΑ του ΑΠΘ ήταν μονόδρομος για την κ. Μουρατίδου, ενώ παράλληλα με τη σχολή, ασχολήθηκε προπονητικά με την ενόργανη γυμναστική.
Η πρώτη και μοναδική διακοπή που έκανε σ’ αυτή τη μόνιμη σχέση με τον αθλητισμό, ήταν κατά την εκτέλεση των συζυγικών και μητρικών της καθηκόντων.
Η πρώτη επαφή με τον μαραθώνιο που της άνοιξε ένα νέο παράθυρο στον κόσμο
Όταν τα δυο της παιδιά μεγάλωσαν αρκετά, διορίστηκε στη Βοιωτία γυμνάστρια στην εκπαίδευση και παράλληλα ασχολήθηκε με το crossfit στη Χαλκίδα όπου έμενε και μάλιστα λάμβανε μέρος σε αγώνες και μπήκε και πάλι ενεργά στην προπονητική. Σε μία εκδρομή από εκεί στην κοντινή Αθήνα, βρέθηκε στον τερματισμό ενός αυθεντικού μαραθωνίου.
«Τότε αποφάσισα ότι πρέπει να τερματίσω κάποια στιγμή στη ζωή μου σε έναν μαραθώνιο και μάλιστα στον αυθεντικό» είπε και ο λόγος της έγινε υπόσχεση προς τον εαυτό της. Ξεκίνησε εντατική προετοιμασία και το 2016 πήρε μέρος στον αυθεντικό μαραθώνιο. «Αν και ήμουν αθλήτρια ταχύτητας, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τα πολλά χιλιόμετρα, τον τερμάτισα με επιτυχία και ήταν μία πολύ συγκινητική εμπειρία» αναφέρει.
Αφού αποσπάστηκε στη Θεσσαλονίκη, δέχτηκε την πρόταση μιας φίλης να συμμετάσχει στο βαλκανικό πρωτάθλημα βετεράνων αθλητών (Βουλγαρία 2017), κάτι που ανέβασε τον πήχη των στόχων της ακόμη ψηλότερα. «Η σκέψη αυτή ερέθισε το μυαλό μου και αποφάσισα να πάω. Διάλεξα να αγωνιστώ στα 100 μέτρα. Χωρίς να έχω καμία εμπειρία ή προπονητική καθοδήγηση βγήκα τέταρτη, ενώ στη σκυταλοδρομία 4 × 100 μέτρων πήραμε την πρώτη θέση» λέει με περηφάνια.
Η επιτυχία την έκανε να …γλυκαθεί και στη συνέχεια έψαξε να βρει το άθλημα που την εκφράζει περισσότερο απ’ όλα για να αφοσιωθεί σε αυτό. «Ήμουν καλή τόσο στις ταχύτητες, όσο στην αντοχή και στη δύναμη, οπότε ένας καλός μου φίλος μού σύστησε το έπταθλο, που είναι κάτι σύνθετο και περιλαμβάνει τα πάντα» σημειώνει. Από αυτό, η Μαρία Μουρατίδου επέλεξε το δυσκολότερο των αθλημάτων, τα εμπόδια.
Συνειδητός αγώνας μετ’ εμποδίων με καθοδηγητή τον προπονητή της Β. Πατουλίδου
Το μεγάλο κεφάλαιο της ζωής της, με τον τίτλο «εμπόδια», άνοιξε το 2018, που είχε ήδη κλείσει τα 50 της χρόνια. Η πρώτη της αγωνιστική εμφάνιση ήταν στη Βουλγαρία, όπου γνωρίστηκε με τον παλιό πρωταθλητή των εμποδίων Στέλιο Μπίσμπα. «Αυτός μου έμαθε να …μπουσουλάω στα εμπόδια. Μου εξήγησε τι είναι, πώς να τα περνάω και μου έμαθε να τα αγαπώ. Από τότε μπήκαν στην καρδιά μου και δεν ξαναβγήκαν από εκεί» αναφέρει με συγκίνηση.
Με πιο σωστή διατροφή, καλύτερη προπονητική καθοδήγηση και πολύ δύσκολη προετοιμασία, ακολούθησε η συμμετοχή της στους βαλκανικούς αγώνες στη Σλοβενία. «Εκεί βγήκα πρώτη στα 80 μέτρα εμπόδια και δεύτερη στα 100 μέτρα» επισημαίνει.
Στο πρώτο πανελλήνιο πρωτάθλημα στο οποίο συμμετείχε στην Αλεξανδρούπολη, γνώρισε τον μεγάλο προπονητή της Ελλάδας στα εμπόδια Πλούταρχο Σαρασλανίδη. «Του ζήτησα να με αναλάβει και το γεγονός ότι δέχτηκε, αποτελεί τη μεγαλύτερη τιμή για έναν αθλητή, δεδομένου ότι ο συγκεκριμένος έφερε στην Ελλάδα ολυμπιακό μετάλλιο, ως προπονητής της Βούλας Πατουλίδου» εξηγεί.
Η συνεργασία των δυο κρατά έως και σήμερα και οι παρεμβάσεις του στην τεχνική της υπήρξαν καθοριστικές. «Όταν με ανέλαβε άλλαξε όλο μου το τρέξιμο, γιατί έτρεχα λάθος και άρχισα να γίνομαι τεχνική αθλήτρια» λέει.
Με… θράσος πήρε μέρος στο πρώτο της παγκόσμιο πρωτάθλημα κλειστού στίβου το 2019 στο Τόρουν της Πολωνίας. «Εκεί συναγωνιζόμουν αθλήτριες που ανήκαν παλαιότερα στις εθνικές ομάδες των χωρών τους και συνέχιζαν να κάνουν προπονήσεις. Κατάφερα ωστόσο να κάνω βαλκανικό ρεκόρ και να τερματίσω 7η» αναφέρει.
Μία πορεία γεμάτη μεγάλες επιτυχίες και …αποτυχίες
Τα επόμενα χρόνια ερχόταν το ένα βαλκανικό ρεκόρ μετά το άλλο, ενώ έχει τουλάχιστον 35 πανελλήνια ρεκόρ στα 100 και στα 200 μέτρα, στο μήκος και στα εμπόδια -μικρά και μεγάλα.
«Μία πολύ ωραία στιγμή στη ζωή μου ήταν οι βαλκανικοί αγώνες στη Σερβία το 2020, όπου έκανα επιδόσεις παγκόσμιου επιπέδου, που με ανέβασαν στην 6η θέση της παγκόσμιας κατάταξης σε δύο αγωνίσματα: στα 60 μέτρα και στα 60 μέτρα με εμπόδια» υπογραμμίζει.
Αντίστοιχα, η πιο σκληρή στιγμή της ζωής της, ήταν η περυσινή της εμπειρία στους αγώνες της Φινλανδίας στα 300 μέτρα εμπόδια. Η επίδοσή της δύο μήνες πριν από τους αγώνες στην Αλεξανδρούπολη, προμήνυε ότι θα την έστελνε στην τρίτη θέση στον κόσμο. «Δυστυχώς όμως πριν από το ζέσταμα έπαθα έναν σοβαρό τραυματισμό και δεν μπήκα καν στην κούρσα. Τα δάκρυά μου έτρεχαν καθώς την έβλεπα να διεξάγεται και όταν ο εκφωνητής από τα μεγάφωνα έλεγε ότι στον διάδρομο 6 είναι η Μουρατίδου από την Ελλάδα, εγώ ήμουν στην κερκίδα γιατί δεν μπορούσα καν να περπατήσω» θυμάται με πικρία, διότι βάσει των χρόνων που έκαναν οι άλλες συμμετέχουσες, εκτιμά ότι θα κατακτούσε ένα από τα μετάλλια.
Η ατυχία αυτή ωστόσο την πείσμωσε και υποσχέθηκε για άλλη μια φορά στον εαυτό της ότι θα επανέλθει, κάτι που συνέβη λίγους μήνες πριν στο Τόρουν, όπου κατέκτησε την έκτη θέση. «Ενώ στον προκριματικό είχα την τρίτη καλύτερη επίδοση και κατά τη διάρκεια της προθέρμανσης έκανα φοβερά περάσματα, στη διάρκεια του αγώνα ενεργοποιήθηκα τόσο πολύ, που χτύπησα τα τρία από τα πέντε εμπόδια, κάτι που μου κόστισε πολύτιμα δευτερόλεπτα» εξηγεί.
Η αξία του διαχρονικού αθλητισμού
Μέσα από το διαχρονικό ταξίδι στον χώρο του αθλητισμού, η Μαρία Μουρατίδου έκανε φίλους από όλο τον κόσμο και κατάφερε να κερδίζει καθημερινά την εκτίμηση, τον σεβασμό και τον θαυμασμό των φίλων και της οικογένειάς της.
Η ίδια πλέον δηλώνει εμποδίστρια και λέει πως δεν πρόκειται να σταματήσει όσο αντέχει το σώμα της. «Στο εξωτερικό κατάλαβα πόσο ψηλά έχουν τον διαχρονικό αθλητισμό. Βλέποντας ανθρώπους 70, 80, 85, ακόμη και 90 ετών να κάνουν φοβερούς και τρομερούς χρόνους, είπα ότι δεν μου επιτρέπεται να σταματήσω, παρά μόνο αν δεν μπορώ να τρέξω» τονίζει.
Οι προπονήσεις, διάρκειας 2,5 ωρών πέντε φορές την εβδομάδα, η σκληρή διατροφή και η στρατιωτική πειθαρχία δεν την αποθαρρύνουν. «Στερούμαι εν γνώση μου. Ο σκοπός της ζωής μου είναι να πηγαίνω στη δουλειά μου, στην προπόνησή μου και στο υπόλοιπο χρονικό διάστημα να μπορώ να κάνω απλά πράγματα». Όπως λέει, αυτά που παίρνει από τον αθλητισμό είναι πολλαπλάσια και έχουν μόνο οφέλη. «Ακόμη και οι τραυματισμοί μου μαθαίνουν πράγματα, όπως το να βλέπω το σώμα μου, να το ακούω και να το καταλαβαίνω. Είναι αγάπη, είναι τρόπος ζωής και έστω και ένα άτομο να μπορέσουμε να επηρεάσουμε και να το φέρουμε στο διαχρονικό αθλητισμό, είναι κέρδος», τονίζει.
