Η στυτική δυσλειτουργία αποτελεί την πιο συχνή ανδρική σεξουαλική διαταραχή και ταυτόχρονα την πιο μελετημένη. Στο τέλος του 20ου αιώνα έγιναν οι πιο σημαντικές ανακαλύψεις που αφορούσαν στη φυσιολογία της στύσης και του παθοφυσιολογικού μηχανισμού της στυτικής δυσλειτουργίας (ΣΔ). Αυτές οι ανακαλύψεις οδήγησαν στην εμφάνιση των αναστολέων φωσφοδιεστεράσης τύπου 5 (PDE5I), μια κατηγορία φαρμάκων στην οποία τώρα αντιστοιχεί το μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς στη θεραπεία της ΣΔ.
Αν και αυτά τα φάρμακα είναι εξαιρετικά αποτελεσματικά για τους περισσότερους άνδρες, ένα σχετικά μεγάλο κομμάτι των ασθενών δεν ανταποκρίνεται σχεδόν καθόλου. Η αναγνώριση αυτών των ασθενών του πληθυσμού με ΣΔ και η φυσιολογική γήρανση του εν λόγω πληθυσμού έχει οδηγήσει τους επιστήμονες στην έρευνα για πρωτοπόρες θεραπείες.
Οι έρευνες έχουν οδηγήσει στην ανακάλυψη και άλλων φαρμακευτικών ουσιών που συνδυάζουν υψηλή αποτελεσματικότητα με μικρό ποσοστό παρενεργειών και λαμβάνονται από το στόμα. Υπάρχουν ουσίες που ρυθμίζουν τη διαδικασία της στύσης τόσο κεντρικά (π.χ. κλαβουλανικό οξύ, αγωνιστές της ντοπαμίνης και μελανοκορτίνης) όσο και περιφερικά (καινούργιοι PDE5I, ενεργοποιητές της γουανιλκυκλάσης, ουσίες που ενισχύουν τους διαύλους κάποιου, οι λεγόμενοι Maxi-K).
Όλες οι καινούργιες ουσίες δρουν πλέον σε συγκεκριμένους μοριακούς στόχους, παρακάμπτοντας την ανάγκη ενδογενούς παραγωγής μονοξειδίου του αζώτου (NO), ένα από τα κυριότερα στοιχεία που οριοθετεί τη δράση των σημερινών διαθεσίμων φαρμάκων για την από το στόμα θεραπεία της ΣΔ.
Με το να επηρεάζουν μέσα από διαφορετικούς παθοφυσιολογικούς μηχανισμούς τους μοριακούς στόχους, επιτυγχάνοντας έτσι μια καλύτερη στύση, τα υπό ανάπτυξη αυτά φάρμακα σίγουρα θα επιφέρουν μια μεγάλη αλλαγή στον τρόπο θεραπείας της ΣΔ.
Σήμερα υπάρχουν διαθέσιμες στην επιστημονική κοινότητα συγκεκριμένες κατευθυντήριες οδηγίες και αλγόριθμοι για τη θεραπεία της ΣΔ, που όμως είναι ουσιαστικά ίδιες για κάθε ασθενή, ανεξάρτητα από την υποβόσκουσα παθολογία που οδήγησε στην εμφάνιση της ΣΔ.
Περιμένουμε μελλοντικές στρατηγικές στη θεραπεία της ΣΔ να επιτρέπουν (σε όλους τους ειδικούς ιατρούς) την προσαρμογή της θεραπείας στις ανάγκες του κάθε ασθενή ξεχωριστά, ώστε να αυξηθεί η αποτελεσματικότητά της. Το προσαρμοσμένο αυτό μοντέλο θεραπείας απαιτεί τη συνδυαστική δράση των επερχόμενων φαρμακευτικών σκευασμάτων και απαιτεί τη σωστότερη αξιολόγηση των αιτίων εμφάνισης της ΣΔ αλλά και μια ακόμη βαθύτερη γνώση της παθοφυσιολογίας της νόσου.
Πηγή: medicalnewstoday
Το άρθρο επιμελήθηκε ο Θ. Παλλαντζάς, Χειρουργός, Ουρολόγος-Ανδρολόγος, συνεργάτης του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Αθηνών,
