Είκοσι χρόνια μετά την πρόκληση της πρώτης τεχνητής στύσης και σχεδόν 10 χρόνια μετά την εμφάνιση των φαρμάκων για την αντιμετώπιση της στυτικής δυσλειτουργίας, η ανδρολογία, το κομμάτι δηλαδή εκείνο της ιατρικής που ασχολείται με τον άνδρα, βρίσκεται σε ένα καινούργιο μεταίχμιο. Στην αναζήτηση μιας νέας ταυτότητας, ίσως και ενός νέου ονόματος.
Εδώ και καιρό στην Ευρώπη γίνεται χρήση του όρου Sexual Medicine. Ενός όρου που δεν αφορά στο sex σαν ερωτική πράξη, αλλά στο sex σαν φύλο, σαν τμήμα της διττής πραγματικότητας του ανθρώπινου γένους. Ενός όρου δύσκολου να μεταφραστεί στη γλώσσα μας. Ιατρική του φύλου ή φυλοσύνδετη ιατρική, ανδρολογία θα μπορούσαν να είναι κάποιες από τις προσπάθειες μεταφοράς του όρου αυτού στη γλώσσα μας. Προσπάθειες που ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα έχουν τον ίδιο στόχο. Και αυτός είναι η ανάδειξη και η αντιμετώπιση των ιατρικών προβλημάτων του ανδρικού φύλου σε ένα ευρύτερο πλαίσιο από αυτό της στύσης.
Ενώ εδώ και δεκαετίες η γυναίκα χαίρει μιας ολόκληρης ιατρικής ειδικότητας, που ασχολείται αποκλειστικά με το γεννητικό, αναπαραγωγικό σύστημα και το σύνολο των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του φύλου, ο άνδρας αντιμετωπιζόταν ιατρικά μέσα στο γενικό πλαίσιο της ουρολογίας, της παθολογίας ή γενικότερα- και πολύ πιο χειρότερα- της ιατρικής γενικά!
Το ουροποιητικό και γενετικό σύστημα του άνδρα αποτέλεσε και ίσως αποτελεί ακόμα για πολλούς terra incognita, άγνωστη γη, ένα πεδίο που λίγοι συχνά περίεργοι τύποι, γιατροί και ασθενείς τολμούσαν να εισέλθουν και ακόμα χειρότερα να χειρισθούν. Ακόμα και σε τομείς πολύ σημαντικούς στο κοινωνικό και προσωπικό ασυνείδητο, όπως η ανδρική γονιμότητα, η ικανότητα δηλαδή για την απόκτηση ενός παιδιού αντιμετωπίζονταν σχεδόν αδιάφορα. Απόδειξη ο εξαιρετικά μικρός αριθμός ιατρικών μελετών- και αυτός μόνο πολύ πρόσφατα- για τα αίτια αυτής. Και αυτό παρά το πολύ μεγάλο στοιχείων για τη βλάβη που μπορεί να προκαλέσει στο ανθρώπινο σπέρμα η καθημερινότητα.
Η ανάγκη, όμως, για τη δημιουργία εξατομικευμένων ιατρικών διαγνωστικών και θεραπευτικών πρακτικών, σε συνδυασμό με την απαίτηση του σύγχρονου άνδρα για καλύτερη ποιότητα ζωής και την ολοένα και πιο πιεστική ανάγκη για τον έλεγχο των οικονομικών της υγείας, οδήγησε σε μία τόσο απλή και τόσο σημαντική διαπίστωση. Ο άνδρας αποτελεί ένα ενιαίο σύνολο, ιατρικά διαφορετικό από τη γυναίκα- τόσο απλά-, που αποτελείται από ξεχωριστές λειτουργίες, αντιδρά διαφορετικά στα εξωτερικά ερεθίσματα, π.χ. στο stress, που πάσχει από διαφορετικά ή σε διαφορετική συχνότητα νοσήματα αλλά που σε κάθε περίπτωση αντιδρά σαν ένα ενιαίο σύνολο, όπου οργανικές και ψυχολογικές δομές αλληλοσυμπληρώνονται.
Όλοι γνωρίζαμε π.χ. ότι οι άνδρες πάσχουν συχνότερα – και πεθαίνουν συχνότερα- , από καρδιακά νοσήματα σε σχέση με τις γυναίκες. Αντίθετα πάσχουν σπανιότερα από καρκίνο του μαστού, για να αναφερθούμε σε δύο κοινά και όσο αφορά στη συχνότητα αλλά και όσο αφορά στο φύλο νοσήματα. Αλλά δεν ξέραμε γιατί. Σποραδικές αναφορές στο ορμονικό π.χ. προφίλ του άνδρα που πιθανόν να παίζουν ρόλο, προφανώς και έχουν γίνει στην ιατρική βιβλιογραφία. Η ανάλυση, όμως, συνήθως σταματά στην επιδημιολογία. Στη διαπίστωση δηλαδή των διαφορών ανάλογα με το φύλο! Από εκεί και πέρα, τίποτα. Η ίδια αντιμετώπιση- θεραπεία, οι ίδιες οδηγίες-συμβουλές, ένα φιλικό «χτύπημα» στον ώμο και μια υποκριτική τουλάχιστον συγκατάβαση. Το ισχυρό φύλο δεν χρειάζεται ειδικό γιατρό. Ίσως γιατί είναι ισχυρό!
Μια προσέγγιση που σίγουρα όχι μόνο στερεί από τον άνδρα την πιθανότητα επαρκούς ιατρικής φροντίδας, αλλά και από το ζευγάρι την ανάγκη για καλύτερη ποιότητα ζωής, σαν ζευγάρι πια.
Διαβάστε περισσότερα www.andrologia.gr
.jpg)