Οι διάφορες μορφές θεραπείας του καρκίνου του προστάτη (χειρουργείο, ακτινοβολία, ορμονικά σκευάσματα) φαίνεται ότι μπορούν να έχουν μακροπρόθεσμες συνέπειες στην ποιότητα ζωής των ασθενών, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που να επηρεάζει σημαντικά τις καθημερινές απλές δραστηριότητες, το συναισθηματικό προφίλ ή την ενέργειά τους.
Αυτά είναι τα αποτελέσματα μελέτης που ανακοινώθηκε στο τεύχος Ιουνίου του Journal of Urology. 1269 ασθενείς από τις ΗΠΑ παρακολουθήθηκαν για 4 χρόνια μετά τη θεραπεία που έλαβαν για προστατικό καρκίνο σε αρχικό στάδιο. Οι περισσότεροι από αυτούς είχαν υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση (ριζική προστατεκτομή), ενώ οι υπόλοιποι σε ακτινοθεραπεία (εξωτερική ακτινοβολία, βραχυθεραπεία ή συνδυασμό τους) ή ορμονική θεραπεία.
Αν και είναι γνωστό ότι οι θεραπείες αυτές μπορεί να προκαλέσουν στυτική δυσλειτουργία ή ακράτεια ούρων, λίγα είναι γνωστά σχετικά με τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα στην ποιότητα ζωής των ασθενών. Η σημασία τέτοιων παρατηρήσεων είναι μεγάλη, καθώς τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι άνδρες προσβάλλονται από καρκίνο του προστάτη. Σήμερα 160 στους 100.000 άνδρες πάσχουν και 26 στους 100.000 άνδρες πεθαίνουν από την ασθένεια αυτή, αλλά οι περισσότερες περιπτώσεις εξελίσσονται αργά και για πολλά χρόνια.
Στη μελέτη βρέθηκε ότι άνδρες που υποβλήθηκαν σε χειρουργείο ή ακτινοθεραπεία είχαν επιπλοκές από το ουροποιητικό κυρίως μέσα στον επόμενο χρόνο, ενώ περισσότερα προβλήματα είχαν αυτοί που είχαν χειρουργηθεί. Στη διάρκεια του δεύτερου χρόνου μετά τη θεραπεία τα προβλήματα είχαν σε μεγάλο βαθμό περιοριστεί, παρότι δεν είχαν εξαφανιστεί εντελώς, ενώ και οι ίδιοι οι ασθενείς έδειξαν να τα ανέχονται αρκετά καλά.
Από την άλλη, όσοι ασθενείς είχαν αντιμετωπιστεί με ορμονικά σκευάσματα (φάρμακα που εμποδίζουν τη δράση των ανδρικών ορμονών, οι οποίες ευθύνονται για την ανάπτυξη του όγκου) παρουσίασαν προβλήματα που με την πάροδο των ετών γίνονταν σοβαρότερα.
Τα αποτελέσματα αυτά φαίνεται ότι εξέπληξαν τους συντελεστές της μελέτης, οι οποίοι υποθέτουν τώρα ότι η χρήση ορμονικών σκευασμάτων ίσως επηρεάζει τους μύες της πυέλου και το ουροποιητικό σύστημα στους άνδρες, όπως η έλλειψη οιστρογόνων στην εμμηνόπαυση προκαλεί ακράτεια σε γυναίκες.
Όσον αφορά στη σεξουαλική δραστηριότητα, όλες οι μορφές θεραπείας φαίνεται ότι την επηρεάζουν αρνητικά τον πρώτο χρόνο μετά τη θεραπεία. Τα σοβαρότερα προβλήματα τα έχουν αυτοί που χειρουργούνται, αν και αντίθετα με τους υπόλοιπους, η σεξουαλική ζωή όσων χειρουργήθηκαν συνήθως αρχίζει να αποκαθίσταται τον δεύτερο χρόνο μετά το χειρουργείο. Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο που προέκυψε είναι ότι οι ασθενείς, αν και έχουν προβλήματα στη σεξουαλική τους ζωή μετά τη θεραπεία, δείχνουν ότι τα ανέχονται αρκετά καλά.
Σύμφωνα με τις απαντήσεις που έδωσαν στα ερωτηματολόγια που τους μοιράστηκαν, όλες οι μορφές θεραπείας επηρέασαν την ούρησή τους και τη σεξουαλική τους ζωή, αλλά δεν άλλαξαν σημαντικά τη γενικότερη ποιότητα της ζωής τους.
Οι συντελεστές της έρευνας τονίζουν ότι η επιλογή του τρόπου θεραπείας του καρκίνου του προστάτη βαρύνει τόσο τον ίδιο τον ασθενή, όσο και το γιατρό του. Αν γνωρίζουμε τι αλλαγές θα επιφέρει μια θεραπεία στην ποιότητα ζωής, θα μπορούμε να επιλέγουμε κάθε φορά της πιο κατάλληλη μορφή αντιμετώπισης.
