Του Κώστα Κωνσταντινίδη
Μια μισόξανθη κομμώτρια ως νέα passionaria έδειξε στο popolo τι μπορεί να κάνει η θηλυκότητα όταν αντιγράφει την ανδρική κυριαρχία.
Ο θηλυκός χαρακτήρας του φασισμού είναι ένα αποτύπωμα της ανδρικής κοινωνίας που αιώνες τώρα εμφανίζεται σαν φυσική τάξη, ενώ δεν είναι παρά μια αφύσικη κοινωνική ιεράρχηση όπου το θηλυκό αυτοευνουχίζεται ακόμα και αν δηλώνει «είμαι γυναίκα, είμαι μητέρα, είμαι πατριώτισσα».
Αν ισχύει το ψυχαναλυτικό θεώρημα πως οι γυναίκες αισθάνονται το σώμα τους ως επακόλουθο ευνουχισμού (S. Freud), τότε βλέπουν στη νεύρωση τους την αλήθεια. Μια αλήθεια σαν πληγή που πυορροεί από τις βίαιες, ανδρικής προέλευσης, ιδέες που την πείθουν πως είναι ένα λουλούδι, μια αγία, μια μητέρα και ένα αντικείμενο πόθου της αντρικής καύλας -η γυναικεία καύλα αποσιωπάται, αφού το τι επιτέλους θέλει η γυναίκα δεν επιτρέπεται ούτε καν να ομολογηθεί, αφού εδώ και αιώνες μόνο οι φαλλοί και οι φελλοί δικαιούνται να ονομάζουν το ερωτικό πάθος με το όνομά του.
Οι Ιταλοί, όχι βέβαια όλοι αλλά οι μάζες, καλά εντοιχισμένες στις πρωινές εκπομπές Μπερλουσκονικής έμπνευσης (που μας ήρθαν βέβαια και εδώ), θαυμάζουν τον Μουσολίνι, αυτή τη γκροτέσκα φάτσα που επιμελώς αντιγράφει ο ηγέτης με το ταριχευμένο πρόσωπο και τις πλαστικές δούλες του, χρόνια τώρα εκπαιδεύει έναν λαό να τρώει τηλεοπτικά σκουπίδια σαν παντεσπάνι και να χειροκροτεί το μάτσο αρσενικό, που το λατρεύουν βέβαια γιατί θυμίζει τον καθρέφτη τους.
Το γελοίο από το τραγικό απέχει ελάχιστα και στην περίπτωση της γυναικανδρίας του φασισμού που εξέλεξε αυτός ο πάλαι ποτέ ένδοξος λαός, δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις με τις αρλούμπες της κομμώτριας, φτωχιάς και λαϊκιάς, που η μόνη ανθρώπινη ιδιότητα που φέρει ως πρόσωπο είναι το μίσος για το διαφορετικό, ή έστω αυτό που νομίζει σαν διαφορετικό, γιατί είναι βέβαιο πως δεν γνωρίζει το ίδιο για να ξέρει το άλλο.
Αυτός ο Κάρολος καλά τα είπε κάποτε (αλλά ποιος τον ακούει πλέον), πως στον πάτο της κοινωνίας υπάρχει και ο απόπατος όπου κατοικούν υβρίδια με ανθρώπινη μορφή και σκατά σκέψεις όταν μιλούν για δημοκρατία: οι λούμπεν μικροαστοί οικογενειολάτρεις.
Ο παλιός δάσκαλος με το μουστάκι και ο χοντρός μακαρονάς που η λαϊκιά κομμώτρια λατρεύει, ξανάρχονται στο προσκήνιο για να φωνάξουν την δυστυχία και την φτώχια του μυαλού τους και να μας θυμίσουν πως οι άνθρωποι χωρίς ιδιότητες όταν φοράνε τη μάσκα του ηγεμόνα λατρεύονται από τα πλήθη και ντύνουν τους βασιλείς χωρίς σώβρακα με μεταξωτά εσώρουχα, που δε μπορούν όμως να κρύψουν τη μπόχα του σκατού που παράγεται μαζικά πλέον από αυτές τις ομιλούσες κεφαλές που εκλέγονται όντως με τα ψηφαλάκια των νεκροζώντανων ψηφοφόρων, οι οποίοι κατά λάθος ονομάζονται πολίτες Ευρωπαίοι.
Αυτή η άμοιρη αριστερά παρακολουθεί πλέον αμέτοχη αυτή την κουστωδία των μπαμπουίνων που θα κυβερνήσουν, όπως εξάλλου κυβέρνησαν έτη πολλά με την θέληση των κυβερνητών που κρυφογελούν πίσω από τα μουστάκια τους για τα επιτεύγματα τους.
Το Μπαλζάκικο ρητό που φτύνει τον Marx στα μούτρα, πως η ισότητα και η δημοκρατία είναι δικαιώματα που δεν θα γίνουν ποτέ γεγονότα, επαληθεύεται στην Ιταλία της Ευρώπης και κάνει τον Πασά γείτονα να φαίνεται πιο συμπαθής, απλά γιατί λέει τις ανιστόρητες ανοησίες του με ειλικρίνεια τουλάχιστον: Θέλει το διπλανό οικόπεδο απλά για να πείσει το δικό του πόπολο πόσο μεγάλο φαλλό έχει, όπως όλοι οι στρατόκαυλοι του κόσμου τούτου του μικρού και όχι του μέγα (με τίποτα του μέγα όμως…).
Αυτό το καημένο Τσωρτσιλικό τσιτάτο πως στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, σήμερα επιβεβαιώνεται πλήρως αφού τα έξοδα της μασκαράτας που ψηφίστηκε στην Ιταλία θα τα πληρώσει ο κοσμάκης ακριβά-και καλά θα κάνει, για να πονέσει το μόνο ευαίσθητο όργανο που έχει, η τσέπη του.
Ας πάψει η αριστερά επιτέλους να χαϊδεύει τα αυτιά των μαζών που ψηφίζουν σε όλο τον κόσμο δικτάτορες και φασιστόμουτρα. Ας βρίσει λίγο αυτό το λαϊκό ένστικτο που από Δύση μέχρι Ανατολή έχει ψηφίσει και δοξάσει ο, τι πιο μίζερο, μισαλλόδοξο, αγράμματο κυβερνήτη, γιατί απλά ο άνθρωπος θέλει, όπως έλεγε και μέγιστος Camus, να είναι δούλος ή να έχει δούλους και αν δεν έχει, κάνει παιδιά για δούλους και αγοράζει σκυλιά αν δε μπορεί να κάνει παιδιά.
Ο Churchill κάποτε είπε πως θα ήθελε να κυβερνά στη Γερμανία του Χίτλερ, όπου ο λαός-υπήκοος λάτρευε έναν αγράμματο μπογιατζή ∙ στην Ιταλία του Μπερλουσκόνι ο λαός λατρεύει μια αγράμματη κομμώτρια, απλά γιατί του μοιάζει αφού κάθε τέρας στον καθρέφτη μας είναι αόρατο και συνήθως το βλέπουμε σαν Κοκκινοσκουφίτσα, αφού τον λύκο που κουβαλούμε μέσα μας τον κρατάμε σαν εφιάλτη που δεν θέλουμε ποτέ να δούμε, ούτε στα όνειρά μας.
